Τὰ δάνεια, μιὰ κοινωνικὴ μάστιγα

Ἕνα μεγάλο κοινωνικὸ πρόβλημα ποὺ ἀναφύεται στὶς ἡμέρες μας εἶναι ὁ δανεισμὸς ἀπὸ τὶς Τράπεζες. Οἱ ἄνθρωποι δανείζονται χρήματα γιὰ διάφορες ἀνάγκες τους, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ψυχαγωγία τους. Μὲ εὐκολία λαμβάνουν ἀπὸ τὶς Τράπεζες καταναλωτικὰ καὶ στεγαστικὰ δάνεια, μερικὲς φορὲς καὶ γιὰ τὶς διακοπὲς τοῦ καλοκαιριοῦ. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δημιουργεῖ ἄγχος στοὺς δανειολῆπτες, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μεγάλα κοινωνικὰ προβλήματα, ἀφοῦ ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὰ ἀποπληρώσουν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνωνται περιουσίες καὶ νὰ ἐξαναγκάζωνται νὰ ἀπομακρύνωνται ἀπὸ τὶς πατρικὲς οἰκίες τους.

Σὲ πρωτοσέλιδο τίτλο ἐφημερίδος (Ἐλευθεροτυπία, 14-12-2006) θίγεται αὐτὸ τὸ θέμα. Διαβάζουμε μὲ μεγάλα γράμματα: «Δανεικὴ εὐημερία Ἑλλήνων» καὶ μὲ μικρότερα γράμματα: «οὐρὲς στὶς Τράπεζες, ἀκόμα καὶ γιὰ 2η κατοικία».

Τὸ δημοσίευμα προῆλθε ἀπὸ δηλώσεις τοῦ Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης κ. Ἀράπογλου. Σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις «αἰτήματα γιὰ 2.500 καταναλωτικὰ δάνεια τὴν ἡμέρα δέχονται οἱ τράπεζες. Συντηρεῖται, ἔτσι, μιὰ "εὐημερία μὲ δανεικά"». Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι «τὸ 87% αὐτῶν ποὺ δανείσθηκαν πληρώνουν μηναία δόση, ἡ ὁποία ὑπολείπεται τοῦ 40% τοῦ εἰσοδήματός τους, ἐνῷ τὸ 13% εἶναι ὑπερδανεισμένο».

Τὸ πρόβλημα αὐτὸ πρέπει νὰ ἀπασχολήση καὶ τοὺς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Οὕτως ἡ ἄλλως τοὺς ἀπασχολεῖ, γιατί καθημερινῶς δέχονται παρακλήσεις γιὰ βοήθεια, εἴτε οἰκονομική, εἴτε παρεμβατική, γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὰ σπίτια τοὺς ἀπὸ πλειστηριασμούς. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐνδιαφερθοῦν καὶ γιὰ τὴν αἰτία ποὺ ὠθεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὸν δανεισμό.

Βεβαίως ὑπάρχει πολλὴ φτώχεια στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ πολλοὶ γονεῖς δὲν μποροῦν νὰ ἀναπτύξουν τὴν οἰκογένειά τους καὶ νὰ μεγαλώσουν τὰ παιδιά τους, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνεργίας καὶ τῶν αὐξημένων ἀναγκῶν. Αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀγνοήση. Καὶ ἡ Πολιτεία πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ ἐνδιαφερθῇ γιὰ τὴν ἐπίλυση αὐτοῦ τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος.

Πέραν ὅμως αὐτοῦ, νομίζω ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, λόγῳ μιμήσεως αὐτῶν ποὺ βλέπουν γύρω τους καὶ λόγῳ τῆς ἱκανοποιήσεως τῶν παθῶν, αὐξάνουν τὶς ἀνάγκες τους, ἀνάγονται εὔκολα σὲ ἐπίπεδα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ καλύψουν καὶ προσπαθοῦν νὰ ζοῦν ἕναν τρυφηλὸ βίο, ὡσὰν νὰ εἶναι πλούσιοι. Αὐτὸ φαίνεται στὸν τρόπο ποὺ διασκεδάζουν μερικοί, στὸν τρόπο ποὺ ζοῦν στὴν καθημερινή τους ζωὴ καὶ στὸν τρόπο ποὺ κάνουν τὶς διακοπές τους.

Νομίζω στὸ θέμα αὐτὸ πρέπει νὰ τονίζουμε τὴν ἀξία τῆς ἡσυχαστικῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας μας, ἤτοι νὰ περιορίζουμε τὶς ἀνάγκες μας, νὰ ἀρκούμαστε στὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα καὶ ἀπαραίτητα, γιατί φτωχὸς δὲν εἶναι μόνον ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει νὰ ζήση, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔθεσε, ἀλόγιστα καὶ ἄκριτα, ὑψηλὲς ἀπαιτήσεις, στὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθῇ, ὁπότε ἐξαναγκάζεται νὰ προβῇ σὲ ἄλλες ἐνέργειες.

Ἡ ὀλιγάρκεια καὶ ἡ προσπάθεια νὰ φιλοσοφήσουμε στὴν ζωή, μὲ τὴν ἄποψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔχει, ἀλλὰ ἔχει αὐτὸ ποὺ εἶναι, θὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ πολλὲς ἀπαιτήσεις καὶ φοβερὲς δεσμεύσεις.

Ν.Ι.