Προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Ἀλάσκα (Β)

(Μετάφραση: Ἀναστάσιος Φιλιππίδης)

(συνέχεια ἀπὸ τὸ προηγούμενο)

Γράμματα στὸ σπίτι: Ἑλλάδα

Μετὰ τὶς ὑπέροχες περιπέτειές μας στὴν Καλαβρία, ἀφήσαμε τὸ Σιντέρνο καὶ ὁδηγήσαμε πρὸς Βορρᾶ, σταματῶντας γιὰ γεῦμα σὲ ἕναν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ναὸ ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Πυθαγόρας περπάτησε καὶ δίδαξε! Τὸ γρασίδι ἀνάμεσα στὶς πέτρες ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ ὄμορφους πορφυρένιους κρόκους σὲ ἀφθονία, μιὰ πανέμορφη ἀντίθεση ἀνάμεσα στὴ φρέσκια νέα ζωὴ καὶ στὰ ἀρχαῖα ἐρείπια.

Τὸ λεωφορεῖο μας ἔφερε στὸ Μπάρι, στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τῆς Ἰταλίας, στὶς ἕξη τὸ ἀπόγευμα, ἀφήνοντάς μας χρόνο νὰ προσκυνήσουμε τὰ λείψανα τοῦ ἁγίου Νικολάου καὶ νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ ὅλους τοῦ Νικολάους μας, συμπεριλαμβανόμενου τοῦ Νίκολας Μαίυ, τοῦ Νίκολας Χόφμαν, τοῦ Νὶκ Πέστρικοφ, τοῦ Νὶκ Τζούνιορ καὶ ἀρκετῶν ἄλλων. Ὑπῆρχαν ἀρκετὲς ἡλικιωμένες κυρίες τοῦ ὄμορφου τύπου ποὺ δίνει χάρη στὸ πίσω παγκάκι τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἀναστάσεως στὸ Κόντιακ, θυμίζοντάς μου τὴν πατρίδα.

Ἔπρεπε νὰ φύγουμε γιὰ νὰ προλάβουμε τὸ φεριμπὸτ τῶν 7 μ.μ.. Μόλις καὶ καταφέραμε νὰ μποῦμε ὡς τὸ τελευταῖο ὄχημα. Ταχτοποιηθήκαμε γιὰ τὸ 16ωρο ταξίδι πρὸς τὴν Ἑλλάδα, περνῶντας ἀπὸ τὴν Κέρκυρα καὶ τὰ ἄλλα νησιὰ καὶ φτάνοντας στὴν Πάτρα, στὴ βόρεια ἑλληνικὴ Πελοπόννησο, τὴν ἑπόμενη μέρα. Ἀκριβῶς δίπλα στὸ λιμάνι βρίσκεται τὸ μεγάλο ἱερὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ποὺ περιλαμβάνει καὶ μερικὰ λείψανά του, τὰ ὁποῖα προσκυνήσαμε. Ἡ παλιὰ (καὶ μικρότερη) βασιλικὴ δίπλα του ἦταν ἀνοικτὴ γιὰ μιὰ βάπτιση, τὴν ὁποία παρακολουθήσαμε, τραγουδῶντας στὸ τέλος χρόνια πολλὰ στὸν νέο μικρὸ Χριστιανό, πρὸς κατάπληξη καὶ χαρὰ τῆς οἰκογένειάς του! Ἦταν ὑπέροχο νὰ βρίσκεσαι καὶ πάλι σὲ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες! Αἰσθανόσουν σὰν στὴν πατρίδα!

Ἡ παλιὰ βασιλικὴ βρίσκεται δίπλα στὸ σημεῖο ὅπου μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας καὶ ὅπου βρίσκεται ἡ ἁγία πηγή του, κι ἔτσι προσκυνήσαμε ἐκεῖ. Στὸ μεταξύ, ὁ ἱερέας τῆς βάπτισης ἔστειλε νὰ μᾶς ἀναζητήσουν καὶ μᾶς κάλεσε πίσω στὴν ἐκκλησία. Ἡ παλιὰ ἐκκλησία ἔχει ἐπίσης μιὰ ὄμορφη λειψανοθήκη. Ὁ πατὴρ Παΐσιος φόρεσε τὰ ἄμφια καὶ τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ βγάλη τὴ λειψανοθήκη μὲ τὰ δάκτυλα τοῦ ἁγίου τὰ ὁποῖα ὅλοι προσκυνήσαμε.

Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, πήγαμε στὴ Ναύπακτο, διασχίζοντας τὸν πορθμὸ μὲ ἕνα μικρὸ φεριμπότ, καὶ συναντήσαμε τὸν Μητροπολίτη Ἰερόθεο (Βλάχο), μὲ ραντεβοῦ. Ὁ vladiko ἄρχισε μὲ μιὰ σύντομη ὁμιλία καὶ μετὰ μᾶς ζήτησε νὰ κάνουμε ἐρωτήσεις. Κι ἂν πῆρε ἐρωτήσεις! συχνὰ πολὺ ἀληθινές, κάποιες φορὲς ποὺ πονοῦσαν, ἀλλὰ ζητῶντας εἰλικρινὰ ἀπαντήσεις. Ἀργότερα μάθαμε ὅτι περίμενε μιὰ διανοητικὴ συζήτηση καὶ κατευχαριστήθηκε ποὺ βρῆκε νέους ἀνθρώπους νὰ ἐνδιαφέρονται πὼς νὰ ἀντιμετωπίσουν πραγματικὰ τὰ πάθη, πὼς νὰ ἀκολουθήσουν τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ ἤθελαν νὰ ἀκούσουν γιὰ τὴν ἀναγκαία ἄσκηση. Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ γράψη ὁλόκληρο βιβλίο γιὰ τὴν ὁμιλία του (καὶ εὐτυχῶς ὁ Vladiko ἔχει γράψει δεκαέξι –στὰ ἀγγλικά, τότε–, συμπεριλαμβανόμενης τῆς Ὀρθόδοξης Ψυχοθεραπείας), ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ τὰ καλύψη ὅλα σὲ ἕνα γράμμα. Ὁ Μητροπολίτης μας κάλεσε νὰ τὸν ξαναεπισκεφτοῦμε καὶ προσφέρθηκε νὰ φιλοξενήση μερικοὺς ἀπὸ τοὺς νέους μας γιὰ μιὰ ἑβδομάδα τὸν ἑπόμενο χρόνο ἂν ἐπιθυμοῦν νὰ ἔλθουν. Στὸ τέλος, κανείς μας δὲν ἤθελε νὰ φύγη.

Τὸ πρωΐ ἐπιβιβαστήκαμε σὲ ἕνα τελεφερὶκ (ἔχει μεταλλικὰ δόντια γιὰ νὰ γραπώνη τις ράγιες ὥστε νὰ μὴν πέφτη πρὸς τὰ πίσω) ποὺ ξεφυσῶντας ἀνέβαινε σὲ ἕνα γραφικὸ φαράγγι στὰ βουνὰ τῆς κεντρικῆς Πελοποννήσου. Τὸ φθινόπωρο μόλις ἔχει ἀρχίσει νὰ κιτρινίζη τὰ φύλλα τῶν δέντρων ἐκεῖ καὶ κατάπληκτη εἶδα ἀνθισμένους κίτρινους φθινοπωρινοὺς κρόκους κατὰ μῆκος τῶν ὀρεινῶν πλαγιῶν. (Γνωρίζω τοὺς ὄμορφους πορφυρένιους, ἀλλὰ οὔτε κἂν ἤξερα ὅτι ὑπῆρχαν αὐτοί). Τὸ λεωφορεῖο μας συνάντησε στὴν κορυφὴ καὶ μᾶς ὁδήγησε στὸ μοναστήρι τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου... Εἶναι τὸ ἀρχαιότερο μοναστήρι τῆς Ἑλλάδας καὶ κατέχει πολλὰ λείψανα. Ἡ ἄφθαρτη χεῖρα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους, ἀκόμη σὲ στάση εὐλογίας, βρίσκεται ἐκεῖ, ὅπως καὶ λείψανα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ Πρωτομάρτυρος, τῆς ἁγίας Βαρβάρας καὶ τοῦ ἁγίου Εὐσταθίου. Ἐδῶ βρίσκεται ἐπίσης μιὰ ἀπὸ τὶς εἰκόνες τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, μιὰ ἐγκαυστική, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀνακαλύφθηκε μὲ ἀποκάλυψη τὸν τέταρτο αἰῶνα. Μαυρισμένη ἀπὸ τὴν πολυκαιρία, μεταδίδει μιὰ ἔντονη παρουσία ποὺ μᾶς ἔκανε πολὺ διστακτικοὺς νὰ ἀναχωρήσουμε.

Ἴσως φαίνεται ὅτι ἀναφέρω πολλὰ ὀνόματα ἁγίων, ἀλλὰ ἐδῶ, γράφοντας αὐτὸ τὸ γράμμα μετὰ ἀπὸ σχεδὸν δυὸ ἑβδομάδες, ἀρχίζει νὰ γίνεται εὐδιάκριτο ἕνα σχῆμα συγκεκριμένων ἁγίων ποὺ ἐμφανίζονται συνεχῶς. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους εἶναι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, ὁ ἅγιος Φίλιππος ὁ διώκτης τῶν δαιμόνων καὶ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ τῆς Νέας Μάκρης.

Ἕνα ἄλλο σχῆμα ποὺ παρατηρήσαμε εἶναι ὅτι μετὰ ἀπὸ μιὰ ὑπέροχη καὶ ἅγια ἐμπειρία πρέπει νὰ ἀναμένεται μιὰ ἐπίθεση τῶν παθῶν. Ἡ ἀλλαγὴ συμβαίνει καὶ σαρωτικὰ σὲ μιὰ στιγμή, ὅπως ἕνας καταρράκτης, καὶ ἤρεμα καὶ ἀνεπαίσθητα καθὼς οἱ ἅγιες ἐντυπώσεις συγκεντρώνονται μέσα μας σταγόνα-σταγόνα. Σίγουρα ὑπῆρξαν καὶ βήματα πίσω στὴν προσωπικὴ λάσπη, ἀλλὰ ἡ ταχύτητα τῆς ἀλλαγῆς εἶναι πολὺ μεγάλη.

Μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ

Ἐλίζαμπεθ

(συνεχίζεται στὸ ἑπόμενο)