Γεγονός καὶ Σχόλιο: «Ὁ Φλωράκης στὸ Ἅγιον Ὅρος»

Μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο στὸ Περιοδικὸ «Ρεσάλτο» (Ἰανουάριος 2007) δημοσιεύθηκε ἕνα κειμενο ποὺ παρουσιάζει μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Χαριλάου Φλωράκη, πρώην Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδος, στὸ Ἅγιον Ὅρος. Τὸ ἄρθρο αὐτὸ στηρίζεται σὲ προσωπικὲς μαρτυρίες ἁγιορειτῶν Πατέρων ποὺ συνάντησαν τὸν Φλωράκη καὶ τὸν ξενάγησαν σὲ διάφορα σημαντικὰ μνημεῖα τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας.

Σύμφωνα μὲ τὸν συντάκτη τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ Γιῶργο Σπηλιώτη, ὁ Χαρίλαος Φλωράκης μὲ τὸν συμμαθητὴ καὶ φίλο του, ἠθοποιὸ Τίτο Βανδὴ καὶ μὲ ἕναν ἄλλον δημοσιογράφο, τὸ ἔτος 1995, ἐπισκέφθηκαν τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ξεναγήθηκαν σὲ διάφορα σεβάσμια μέρη του, μεταξὺ τῶν ὁποίων στὶς Καρυὲς καὶ τὴν Σιμωνόπετρα.

Ὁ ἴδιος παρεκάλεσε τοὺς ἀνθρώπους τῆς προσωπικῆς του φρουρᾶς νὰ ἀφήσουν τὰ ὅπλα τους στὴν Οὐρανούπολη. Στὶς Καρυὲς φιλοξενήθηκε σὲ κελλὶ καὶ ξεναγήθηκε στὰ μνημεῖα ποὺ ὑπάρχουν ἐκεῖ, χωρὶς νὰ κάνη τὸν σταυρό του, ἀλλὰ ὅμως σεβάστηκε τὴν νηστεία, ἔφαγε τὰ νηστήσιμα φαγητὰ ποὺ τοῦ παρέθεσαν, τὰ βρῆκε πολὺ νόστιμα καὶ μίλησε μὲ σεβασμὸ γιὰ τὸ ἄβατο τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τοὺς νόμους του.

Χωρὶς νὰ γνωρίζη κανεὶς ἄλλος, μαζὶ μὲ τὸν ὁδηγό του, ἐξαφανίσθηκε σὲ ἄγνωστη κατεύθυνση καὶ πιθανὸν συναντήθηκε μὲ ἕναν Ρουμάνο μοναχό. Ἐπὶ πλέον ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερὰ Μονὴ Σιμωνόπετρας ὅπου ἔγραψε μὲ σεβασμὸ στὸ βιβλίο τοῦ προσκυνητῆ.

Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ Ὅρος, στὴν Οὐρανούπολη ἔκανε τὶς ἀκόλουθες δηλώσεις: «Βρὲ παιδιά, περίμενα νὰ βρῶ μέσα στὸ Ὅρος γέρους μοναχοὺς καὶ ἀπεναντίας εἶδα νέα παιδιά, σπουδαγμένα». Πράγματι, ὅπως γράφει ὁ ἀρθρογράφος «συνάντησε συναγωνιστὲς νὰ εἶναι τώρα μοναχοὶ ποὺ μαζί του θυμήθηκαν τὰ παλιά!».

Σὲ διαφόρους ποὺ τὸν ρωτοῦσαν «καὶ ἐσύ, Χαρίλαε, στὸ Ὅρος;», ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Μακάρι νά ‘χα πάει νωρίτερα, καί ‘γὼ θά ‘μουν καλύτερα καὶ ὁ τόπος!!!».

Ἡ περίπτωση αὐτή, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες παρόμοιες, δείχνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτὴ στὸν κάθε ἄνθρωπο, καὶ τὸν ἀποδέχεται σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς ζωῆς του, καὶ μὲ ὅλες τὶς περιπέτειές του, χωρὶς νὰ τοῦ ζητᾶ πιστοποιητικὰ κοινωνικῶν φρονημάτων, χωρὶς νὰ τὸν ἀποκλείη ἀπὸ τὴν ζωή της. Μερικὲς δὲ φορὲς οἱ μεγαλύτεροι ἀρνητὲς καὶ ἄθεοι γίνονται οἱ μεγαλύτεροι Ἀπόστολοι τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῷ ἀντίθετα ὅσοι παραμένουν στὴν Ἐκκλησία τυπικὰ εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ αἰσθάνωνται τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη καὶ πνοή της.

Ἕνα ἄλλο ἐνδιαφέρον σημεῖο εἶναι ὅτι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως διασώζεται στὰ γνήσια καὶ Ὀρθόδοξα Μοναστήρια καὶ ἰδιαίτερα στὸ Ἅγιον Ὅρος, βιώνεται τὸ κοινοβιακὸ «πνεῦμα», μὲ τὴν ἀκτημοσύνη, τὴν κοινοκτημοσύνη καὶ τὴν κοινοχρησία, καὶ εἶναι μιὰ διαρκὴς ἐπανάσταση ἐναντίον κάθε κατεστημένου. Ἔτσι, ἐκεῖ βιώνεται ἡ πραγματικὴ ἀναρχία, ὡς ἀγάπη καὶ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀληθινὸς κομμουνισμός, μὲ τὸ κοινοβιακὸ καὶ κοινωτικὸ «πνεῦμα». Στὰ κοινόβια Μοναστήρια διασώζεται ἀκόμη ὁ κοινοτικὸς χαρακτῆρας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στὰ Ἱεροσόλυμα, ποὺ στηρίζεται ὄχι σὲ κοινωνιολογικὲς θεωρίες καὶ αἱματηρὲς ἐπαναστάσεις, ἀλλὰ στὴν βίωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ἀναγέννηση τοῦ προσώπου.

Τελικά, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴν θεολογία καὶ τὴν ζωή της, ἀνταποκρίνεται σὲ κάθε ὀδυνηρὴ ἀναζήτηση καὶ ἀναπαύει καὶ τὸν πιὸ δύσκολο ἀναζητητή. Συγχρόνως εἶναι ἀκατανόητη καὶ ἄγνωστη σ’ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μηχανικὰ καὶ τυπικὰ μέσα σ’ αὐτήν. Τὸ φῶς ποὺ διαθέτει φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ, ἀλλὰ γίνεται καὶ γνόφος γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν τοὺς κατάλληλους πνευματικοὺς ὀφθαλμοὺς νὰ τὸ ἀντικρύσουν.

Ν.Ι.