Ὁ Ναυπάκτιος π. Πολύκαρπος Σταυρόπουλος - Μητροπολίτης Ἰσπανίας καὶ Πορτογαλίας

Ὁ Ναυπάκτιος Ἄρχιμ. π. Πολύκαρπος Σταυρόπουλος, μέχρι πρό τινος Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰταλίας, ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας.

Ὁ π. Πολύκαρπος ἐπισκέπτεται κατ' ἔτος τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του την Ναύπακτο. Ἡ τελευταία ἐπίσκεψή του ὡς Ἀρχιμανδρίτης ἦταν λίγο μετὰ τὸ Πάσχα, τὸ τριήμερο ποὺ ἡ Ναύπακτος ὑποδεχόταν τὸ τίμιο λείψανο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου καὶ μάλιστα λειτούργησε μὲ τὸν Σεβασμιώτατο καὶ γνωστοὺς του Ἱερεῖς στὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου ὅπου βρισκόταν τὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶ τὸ τίμιο Λείψανο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου.

Λίγες ἡμέρες μετὰ (30 Ἀπριλίου) ἔμαθε καὶ μάθαμε τὸ εὐχάριστο γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν ἐξέλεξε, χωρὶς νὰ γνωρίζη ὁ ἴδιος τίποτε μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμή, Μητροπολίτη Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας. Τοῦ εὐχόμαστε ὁλοκαρδίως «νὰ χαίρεται τὴν βασιλεία του» καὶ νὰ πορευθῇ μὲ ἐφόδιο τὶς ἀπαραίτητες ἀρετὲς τὸν ἀνάντη δρόμο τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ μάλιστα σὲ περιβάλλοντα ξένα πρὸς τὶς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ προσευχές μας θὰ τὸν ἀκολουθοῦν.

Ἐν συνεχείᾳ δημοσιεύουμε τὸ βιογραφικὸ τοῦ νέου Μητροπολίτου Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας κ. Πολυκάρπου καὶ ἀποσπάσματα τοῦ μικροῦ μηνύματος καὶ τοῦ χειροτονητηρίου λόγου του.

Βιογραφικὰ στοιχεῖα

Ὁ Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας, ὑπέρτιμος καὶ Ἔξαρχος Μεσογείου Θαλάσσης κ. Πολύκαρπος (κατὰ κόσμον Παναγιώτης Σταυρόπουλος) γεννήθηκε τὴν 15η Ὀκτωβρίου 1963 στὴν Ναύπακτο, ὅπου ἔλαβε τὴν στοιχειώδη καὶ μέση ἐκπαίδευση. Ἀριστοῦχος ἀπόφοιτος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1986), ὑπηρέτησε τὴν στρατιωτική του θητεία μὲ τὴν εἰδικότητα τοῦ ὑπαξιωματικοῦ-θεολόγου (1986-1988), μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας τυχῶν ἐκκλησιαστικῆς ὑποτροφίας μετεκπαιδεύτηκε γιὰ δύο ἔτη στὸν τομέα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, στὸ Ποντιφικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τοῦ Γρηγοριανοῦ Πανεπιστημίου Ρώμης (1988-1990).

Διάκονος ἐχειροτονήθη τὴν 15η Ἰανουαρίου 1990, στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ τοῦ τότε Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος, νῦν δὲ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου μὲ τὴν συμμαρτυρία του π. Ἀρσενίου Κομπούγια. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε τὴν ἑπομένη, 16η Ἰανουαρίου, στὸν ἴδιο Ναό, ὑπὸ τοῦ τότε Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου, νῦν δὲ Μαντινείας καὶ Κυνουρίας, κ. Ἀλεξάνδρου, προχειρισθεὶς σὲ Ἀρχιμανδρίτη ὑπὸ τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Ὑπηρέτησεν ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τῆς μεγαλωνύμου καὶ ἱστορικῆς «Ἀδελφότητος τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν ἐν Βενετίᾳ Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων» (1990-2007) καὶ ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς νεοπαγοῦς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ Μελίτης (1992-2007), τὰ μέγιστα καταβαλὼν γιὰ τὴν ὀργάνωση, ἐμπέδωση καὶ ἀνάπτυξη αὐτῆς ἀνὰ τὴν Ἰταλικὴ Χερσόνησο καὶ τὰ Νησιά της καὶ τὴν Μάλτα. Παράλληλα διετέλεσε Ἐφημέριος τῶν ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἱδρυθεισῶν Ἐνοριῶν Παδούης (1990-2007), Φερράρας (1990-1999), Πάρμας (1994-1999) καὶ Περουτζίας (1992-2003). Ἠγουμενεύων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ Καλαβρίας (1994-1997) καὶ Ἁγίου Γεωργίου τῶν ἐν Βενετίᾳ Ἑλληνίδων Εὐγενῶν Μοναχῶν (1992-2007) καὶ Γραμματεὺς κατ’ ἀρχάς, εἶτα δὲ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου καὶ ὅλων τῶν Ἐπιτροπῶν τῆς ἐν λόγῳ Μητροπόλεως. Τὸ ἔτος 1998 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ἐκπροσώπησε τὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ἰταλίας καὶ Μελίτης σὲ πολλὲς ἀποστολές, συναντήσεις καὶ συνέδρια. Πέντε φορὲς ὑπῆρξε μέλος τῆς Πατριαρχικῆς Ἀντιπροσωπείας κατὰ τὴν Θρονικὴ Ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Δίδει διαλέξεις, ὁμιλίας, ἀρθρογραφεῖ καὶ γνωρίζει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μητρική του γλῶσσα, τὴν ἰταλικὴ καὶ γαλλική.

Τὴν 30ην Ἀπριλίου 2007, μὲ πρόταση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἐξελέγη παμψηφεὶ δεύτερος Μητροπολίτης τῆς νεοπαγοῦς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας, σὲ διαδοχὴ τοῦ μετατεθέντος γιὰ λόγους ὑγείας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Βρυούλων πρώτου Μητροπολίτου αὐτῆς Σέβ. κ. Ἐπιφανίου. Ἡ χειροτονία τοῦ σὲ Ἐπίσκοπο τελέσθηκε τὴν 6η Μαΐου ε.ε, Κυριακή της Σαμαρείτιδος, στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ ἐνθρόνισή του θὰ γίνη τὴν 16η Ἰουνίου ε.ε. στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου καὶ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου Μαδρίτης.

Εὐχαριστία κατὰ τὸ Μικρὸ Μήνυμα (ἀπόσπασμα)

...Λυγίζω ἐμπρὸς εἰς τὸ βαρὺ φορτίον τῆς Ἀρχιερωσύνης καὶ ἀκόμη περισσότερον λυγίζω ἀναλογιζόμενος τὰς τεραστίας εὐθύνας τὰς ὁποίας ἐπωμίζομαι, καθὼς καὶ τὰ προβλήματα καὶ τὰς θυσίας αἱ ὁποῖαι μὲ ἀναμένουν καθημερινῶς. Ἀλλά, θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Παναγάθου Θεοῦ καὶ τὴν εὐμενῆ κρίσιν καὶ τὴν ἀγαθὴν διὰ τὴν ταπεινότητά μου διάθεσιν καὶ τὴν συναντίληψιν τῆς Μητρός μου Ἐκκλησίας, εἰς τὴν Ὁποίαν τὰ πάντα ὀφείλω, καὶ τοῦ χαρισματικοῦ Αὐτῆς Ἡγέτου, καθὼς καὶ τῆς περὶ Αὐτὸν Σεπτῆς τῶν Ἱεραρχῶν Χορείας, ἀποδέχομαι τὸ λίαν τιμητικὸν πρόσταγμα καὶ τὴν ὑψηλὴν ἐντολήν, βέβαιος ὅτι οἱ ἐν τῷ πανσέπτῳ καὶ φρικτῷ τούτῳ χώρῳ τῆς Μεγάλης τοῦ Φαναρίου Σχολῆς τὸ καλὸν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους ἀπεργαζόμενοι θὰ ἔχουν ἐστραμμένα ἐκ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων τὸν νοῦν καὶ τὴν προσοχὴν καὶ τὴν προσευχήν των καὶ πρὸς τὸν νέον Ποιμενάρχην, τὸν ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸν τῆς κατὰ τὴν Ἰβηρικὴν Χερσόνησον καὶ τὰς Νήσους αὐτῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ...

Χειροτονητήριος λόγος

Ἐν συντριβῇ ψυχῆς καὶ καρδίας ἐξελθὼν τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ἔνθα ἐβίωσα τὴν προσωπικήν μου Πεντηκοστήν, αἶνον καὶ δοξολογίαν προσάγω καὶ ὕμνον εὐχαριστίας ἀϊδίου ἀναπέμπω εἰς τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, διὰ τὰ περὶ ἐμὲ κατ’ αὐτὰς τελούμενα, ἀποκορύφωμα τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ἡ σημερινὴ χειροτονία μου ὡς Μητροπολίτου Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας.

Παναγιώτατε Δέσποτα!

Ὁμολογῶ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὅτι ἡ χαρά μου ὑπῆρξε μεγάλη καὶ πολλὴ ἐκ τῆς ἐξαίφνης ἀπονεμηθείσης μοὶ τιμῆς, διὰ τῆς –σεπτὴ Πατριαρχικὴ προβολὴ καὶ Συνοδικὴ ψήφῳ καὶ ἀποφάσει-ἀναδείξεώς μου εἰς Ἐπίσκοπον τῆς κατὰ τὴν Ἰβηρικὴν Χερσόνησον καὶ τὰς Νήσους αὐτῆς παροικούσης Ἐκκλησίας.

Ἀλλά, πλὴν τῆς δικαιολογουμένης χαρᾶς καὶ ἄρρητος μὲ συνέχει φόβος, ἀποβλέπων πρὸς τὸ μέγεθος καὶ τὴν εὐθύνην τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος. Ἀναλογιζόμενος, ὅμως, σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὴν ἱστορίαν, τὸ μαρτύριον καὶ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας πέποιθα, ὅτι, ὅπου ἡ χάρις καὶ ἡ βοήθεια καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ νίκη. Ἱστάμενος, πρὸ ὀλίγου, μεταξὺ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, τοῦ συμβόλου τῆς δυνάμεως, καὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τοῦ βωμοῦ τῆς θυσίας, ἐσυνειδητοποίησα ὅτι ταῦτα δὲν ἀποτελοῦν ὅρια, ἀλλ’ αὐτὸ τοῦτο τὸ κέντρον τῆς ἐκφράσεως τῆς Ἀρχιερατικῆς ἀξίας. Θρόνος καὶ Θυσιαστήριον ἀπὸ κοινοῦ, ἡ ἄσκησις δηλονότι τῆς δυνάμεως ἐν τῷ πνεύματι τῆς θυσίας, ἀποτελεῖ τὸ κατ’ ἐξοχὴν γνώρισμα τοῦ χριστιανικοῦ ἰδεώδους, τὸ θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἀπόλυτον τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Εἰς τὸ πρόσταγμα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τὰ κελεύσματα τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, ὁ Θρόνος ἂς εἶναι δι’ ἐμὲ κίνητρον πρὸς ταπείνωσιν καὶ τὸ Θυσιαστήριον ἀφετηρία διακονίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προσέρχονται μονίμως μετά της Σαμαρείτιδος γυναικὸς εἰς τὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ διὰ νὰ ἀντλήσουν ὕδωρ ζῶν «ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4, 14).

Κατὰ τὴν πορείαν μου αὐτὴν πρὸς τὸ Θυσιαστήριον καὶ τὴ ἄνοδόν μου εἰς τὸν Ἀρχιερατικὸν Θρόνον τῆς λαχούσης μοὶ Ἱερᾶς καὶ Θεοσώστου Μητροπόλεως, λαμβάνω μετὰ πηγαίας εὐγνωμοσύνης τοὺς στοργικοὺς καὶ νουθετηρίους λόγους τῆς πατρικῆς ψυχῆς Σας, ὡς πολύτιμον ὑποθήκην καὶ βακτηρίαν καὶ στήριγμα, διότι «εἰ καυχήσομαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι» (Β Κόρ. 11, 30). Διακονήσας τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας ἐπὶ δέκα καὶ ἑπτὰ συναπτὰ ἔτη –ἐπὶ Χρυσοστόμου, Σπυρίδωνος καὶ Γενναδίου τῶν Ἀρχιερέων– καθημερινῶς ἐγενόμην μάρτυς τῶν γνωστῶν ἀγώνων τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας διὰ τὴν τήρησιν τῆς Ἱερᾶς παρακαταθήκης τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ τῶν Παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους μας, χάριν τῶν ὁποίων διεσώθημεν καὶ ὑπάρχομεν.

Εὐχαριστῶ καὶ διὰ τοῦτο τὸν Πανάγαθον Θεόν, ὅτι εἰς χρόνον ἀνύποπτον ὡδήγησε τὰ βήματά μου εἰς τὰς αὐλὰς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἀρχοντικοῦ Φαναρίου, ὅπου μὲ ἐχειροτονήσατε Διάκονον καὶ σήμερον Ἐπίσκοπον καὶ Μητροπολίτην, λέγοντές μοί, «τέκνον, ὕπαγε ἐργάζου ἐν τῷ ἀμπελῶνι μου» (Μάτθ. 21, 28).

Παναγιώτατε Δέσποτα!

Τὰ πάντα μοὶ ἐχάρισεν ἡ μεγάλη ψυχὴ καὶ ἡ πατρικὴ στοργή Σας. Δι’ ὅλα ὅσα ὑπὲρ ἐμοῦ ἐλαλήσατε καὶ ἐπράξατε, «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», δέξασθε τὰ πληροῦντα μὲ αἰσθήματα βαθυτάτου σεβασμοῦ, ὑιϊκὴς ἀφοσιώσεως καὶ εἰλικρινοῦς ἀγάπης...

Κατὰ τὴν ἱερωτάτην ταύτην στιγμὴν τῆς ζωῆς μου, ὁ νοῦς μου στρέφεται μετ’ ἀπεριορίστου συγκινήσεως καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς μακαριστοὺς καὶ ἐν οὐρανοῖς συγχαίροντας γονεῖς μου Δημήτριον καὶ Ἀντωνίαν καὶ πρὸς τὰς συνελθούσας εἰς τὴν χαράν μου ἀδελφάς μου Ἑλένην, Ἀρτεμισίαν καὶ Παρασκευήν, τοὺς ἀνεψιοὺς καὶ ἐξαδέλφους μου. Ἡ εὐχὴ τῶν μακαριστῶν γονέων μου καὶ ἡ ἀγάπη τῶν φιλτάτων ἀδελφῶν μου ἂς μὲ συνοδεύουν εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν.

Μνημονεύω εὐγνωμόνως τῶν κόπων τῶν κατὰ καιροὺς διδασκάλων καὶ καθηγητῶν μου.

Ἐπιτρέψατέ μοί, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς νὰ ἀπευθύνω χαιρετισμὸν σεβασμοῦ, τιμῆς καὶ ἀγάπης πρὸ τὸν μέχρι τοῦδε Μητροπολίτην καὶ Ποιμενάρχην μου, Σεβασμιώτατον Ἅγιον Ἰταλίας κ. Γεννάδιον καὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσω ἐκ καρδίας διὰ τὴν πρὸς μὲ πατρικὴν αὐτοῦ ἀγάπην καὶ δι’ ὅσα πλησίον αὐτοῦ ἐδιδάχθην ἐκ τῆς πλουσίας αὐτοῦ πείρας εἰς τὴν διαποίμανσιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Διασπορᾶς, ἐφόδια ἀσφαλῶς πολύτιμα διά την ἀρχομένην προσωπικήν μου Ἀρχιερατικὴν διακονίαν. Μετὰ πολλῆς εὐγνωμοσύνης μνημονεύω τοῦ ὀνόματος τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Σεβαστείας κ. Δημητρίου καὶ Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, διὰ τὰ εὐεργετικὰ αἰσθήματα αὐτῶν πρὸς τὴν ταπεινότητά μου καὶ τὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης των, ὡς καὶ πολλῶν ἄλλων ἀδελφῶν ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς.

Θερμότατον χαιρετισμὸν τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἀπευθύνω πρὸς τοὺς ἐκ τοῦ Ἐξωτερικοῦ Ἀρχιερεῖς, τοὺς προσελθόντας εἰς τὴν χειροτονίαν μου, τοὺς ὁποίους καὶ εὐχαριστῶ ἐκ βάθους ψυχῆς, ὡς καὶ πάντας τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους, τοὺς πολυειδὼς καὶ πολυτρόπως ἐκδηλώσαντας τὴν ἀγάπην καὶ τὴν συμπάθειάν των πρὸς τὸ πρόσωπόν μου καὶ ἔσπευσαν νὰ μὲ τιμήσουν διὰ τῆς προσωπικῆς ἡ νοερᾶς συμμετοχῆς των εἰς τὴν σημερινὴν χαράν μου. Μνημονεύω ὅλως ἰδιαιτέρως τοῦ ὀνόματος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καὶ Κυνουρίας κ. Ἀλεξάνδρου, τοῦ ἀπὸ Ναυπάκτου, ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβον ἐνταῦθα τὸν πρῶτον βαθμὸν τῆς Ἱερωσύνης, ὡς καὶ τοῦ Ποιμενάρχου τῆς γενετείρας μου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ὁποίου ἀπευθύνω ἀδελφικὸν χαιρετισμὸν ἀγάπης πρὸς τοὺς συμπατριώτας μου Ναυπακτίους.

Χαιρετισμὸν σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἀπευθύνω ἐκ Φαναρίου πρὸς σύμπασαν τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐν Εὐρώπῃ, πρὸς τὸν σεβαστὸν προκάτοχόν μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Βρυούλων κ. Ἐπιφάνιον, καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Αὐστρίας κ. Μιχαήλ, τὸν ἀπὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων μοῦ ἐν Βενετίᾳ τιμήσαντά με με τὴν φιλίαν καὶ τὴν ἀγάπην του, τὴν ὁποίαν πολλάκις ἠσθάνθην ὡς στηριγμὸν καὶ βακτηρία.

Μετ’ αἰσθημάτων χαρμολύπης ἀποχαιρετῶ τὸν ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸ εὐσεβὲς Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ ἰδιαιτέρως τὴν μεγαλώνυμον καὶ ἱστορικὴν Κοινότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Βενετίας, ἔνθα ἐπὶ δέκα καὶ ἑπτὰ ἔτη διηκόνησα μὲ κέντρον τὸν περίλαμπρον ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἕδραν ποτὲ τῶν Μητροπολιτῶν Φιλαδελφείας καὶ Προέδρων Βενετίας, Ἐπαρχίαν τὴν ὁποίαν ἐκόσμησεν καὶ ἐτίμησεν ἐπὶ δεκαεξαετίαν ὅλην ὁ νῦν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Εὐχαριστῶ τὴν Κοινότητα Βενετίας διὰ τὴν στενὴν συνεργασίαν καὶ εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ εὐλογῇ τὴν ζωὴν καὶ τὰ ἔργα τῆς πρὸς συνέχισιν τῆς ἐνδόξου παραδόσεως τῆς ἱστορίας της.

Τέλος, ἐκ βάθους καρδίας καὶ ἐκ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου ἀποστέλλω τὴν ἀγάπην μου πρὸς τὸν ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸ εὐσεβὲς Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας, τὴν συνάντησιν καὶ συνεργασίαν μετὰ τῶν ὁποίων ἀναμένω ἐναγωνίως.

Παναγιώτατε Δέσποτα!

Ἀπέρχομαι ἐκ Φαναρίου πρὸς τὴν Ἰβηρικὴν Χερσόνησον, ἀκούων ἐξ ὕψους φωνὴν πρὸς τὸν Ἱερὸν Πολύκαρπον, κατὰ τὴν ὥραν τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν ἡ Παναγιότης Σας ἐναπέθεσεν εἰς τὴν ψυχήν μου κατὰ τὴν εἰς Διάκονον ὑπ'Αυτής χειροτονίαν μου: «Ἴσχυε Πολύκαρπε καὶ ἀνδρίζου».

Διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου της Παμμακαρίστου, τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, προστάτου της Ναυπακτίας, τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ τῶν σήμερον ἐξαιρέτως τιμωμένων καὶ ἑορταζομένων Ἁγίων Προκατόχων Σᾶς Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, εἴη μοὶ ὁ Θεὸς βοηθός, τὰ ἔτη της Πατριαρχείας Σᾶς πολλὰ καὶ χαριτωμένα καὶ τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.–