Γεγονός καὶ Σχόλιο: Φωτιὲς καὶ ἐμπρηστές

Τὸ τελευταῖο καλοκαίρι ἦταν πύρινο, καὶ γι' αὐτὸ ἦταν κακοκαίρι, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ὅλη ἡ Ἑλλάδα φλέχθηκε ἀπὸ τὶς πυρκαγιὲς ποὺ προῆλθαν ἀπὸ διάφορα αἴτια. Αἰσθανθήκαμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῶν ἀγαπητῶν τους προσώπων, τῶν σπιτιῶν τους, τῶν ζώων τους, τῶν δασῶν καὶ γενικὰ τῆς περιουσίας τους. Οἱ πύρινες φλόγες ἔτρεχαν μὲ ταχύτητα καὶ κατέτρωγαν τὰ πάντα.

Ὡς Χριστιανοὶ πιστεύουμε ὅτι δὲν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέπει, γιατί σέβεται τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν τὴν παραβιάζει. Πολλὲς φορὲς ἐνεργεῖ θαυματουργικὰ καὶ ἄλλες φορὲς προσφέρει ἀνάπαυση καὶ ἀναψυχὴ στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐπιτρέπει τὶς ταλαιπωρίες παιδαγωγικά. Ὑπάρχουν, ὅμως, πολλὲς φωτιὲς στὶς κοινωνίες μας, τὶς ὁποῖες δὲν ἀξιολογοῦμε κατάλληλα, δὲν τὶς ὑπολογίζουμε. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀναφερθῇ σύντομα σὲ αὐτές.

Εἶναι ἡ φωτιὰ τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀπιστίας ποὺ κατακαίει τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ καταστρέφει κάθε θρησκευτικὴ ἀνησυχία ποὺ ὑπάρχει ἐκ φύσεως μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ φωτιὰ τῶν σχισμάτων καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαιρέσεων ποὺ δημιουργοῦν φατρίες καὶ διασποῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα, καὶ αὐτὸ θεωρεῖται τὸ μεγαλύτερο ἐκκλησιαστικὸ παράπτωμα. Εἶναι ἡ φωτιὰ τῆς ποικιλότροπης ἁμαρτίας, ἡ ὁποία στὴν ἐποχή μας παρουσιάζεται εὔκολα καὶ ἐλεύθερα ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ προβάλλεται ὡς φυσικὴ ζωή. Ὅλοι οἱ τηλεοπτικοὶ σταθμοὶ στὶς ψυχαγωγικὲς ἐκπομπές, τὰ σήριαλ καὶ τὶς διαφημίσεις προβάλλουν τὴν γυμνότητα ψυχῆς καὶ σώματος, τὴν πλήρη ἀσυδοσία.

Εἶναι ἡ φωτιὰ τῆς γλώσσας, ποὺ ψεύδεται, συκοφαντεῖ, διαβάλλει, ὑπερηφανεύεται, βλασφημεῖ, κλπ. Ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τῆς φωτιᾶς γιὰ νὰ δείξη τὸ κακὸ ποὺ προξενεῖ ἡ γλῶσσα: «οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει! καὶ ἡ γλῶσσα πῦρ, ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας. οὕτως ἡ γλῶσσα καθίσταται ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἡ σπιλοῦσα ὅλον τὸ σῶμα καὶ φλογίζουσα τὸν τροχὸν τῆς γενέσεως καὶ φλογιζομένη ὑπό της γεέννης» (Ἴακ. γ , 5-6).

Ἀπὸ τέτοιες πνευματικὲς φωτιὲς εἶναι γεμάτη ἡ κοινωνία μας. Πυρπολοῦνται τὰ Κράτη, οἱ πόλεις, τὰ χωριά, οἱ οἰκογένειες, οἱ Ἐκκλησίες. Δυστυχῶς δὲν τὶς βλέπουμε καὶ δὲν αἰσθανόμαστε τὸ κακὸ ποὺ προξενοῦν. Ὑπάρχουν δὲ μερικοὶ ἐμπρηστὲς αὐτῆς τῆς πνευματικῆς φωτιᾶς, ποὺ ἀνάβουν φωτιές, χωρὶς νὰ κάνουν αἰσθητὴ τὴν παρουσία τούς, καὶ στὴν συνέχεια σὰν ἄλλοι Νέρωνες κάθονται μακρυὰ καὶ χαίρονται, βλέποντες τὸ θέαμα τῆς πυρκαγιᾶς. Τὸ φοβερότερο ἀπ' ὅλα εἶναι ὅταν τέτοιοι ἐμπρηστὲς εἶναι Κληρικοί, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πυροσβέστες, καὶ οἱ ὁποῖοι ἀνάβουν φωτιὲς καὶ ἡδονίζονται ἀπὸ τὸ «ὑπερθέαμα» τῶν πυρκαγιῶν!

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς προστατεύη ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους ποὺ ἐνῷ ἐκλήθηκαν νὰ εἶναι πυροσβέστες, γίνονται ἐμπρηστὲς καὶ πυρομανεῖς, δημιουργῶντας πυρόπληκτους μέσα στὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἴσως λόγῳ τῶν πνευματικῶν πυρκαγιῶν νὰ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς νὰ ἀνάβουν καὶ οἱ ἄλλες, οἱ ὑλικὲς πυρκαγιές, γιὰ νὰ μᾶς συνετίζη, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ.

Ν. Ι.