Κύριο θέμα: Κοινωνικὴ καὶ θεολογικὴ διάσταση τῶν Ἑορτῶν - Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία

Κατὰ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο, 25 Δεκεμβρίου, τὸ φῶς νικᾶ τὸ σκοτάδι σὲ μιὰ συμβολικὴ μάχη ἡμέρας καὶ νύκτας. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ οἱ εἰδωλολάτρες καὶ παγανιστὲς γιόρταζαν τὸν θεὸ ἥλιο ποὺ νικοῦσε τὸ σκοτάδι. Μετὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, οἱ μῦθοι καὶ οἱ σκιὲς παρῆλθαν, καὶ οἱ Χριστιανοὶ γιορτάζουν τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὸ Φῶς ἐκ τοῦ Φωτὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, πραγματικὰ καὶ ὄχι κατὰ δόκηση ἡ κατὰ φαντασία-ἰδεολογία.

Φυσικὸ ἦταν καὶ ὅλα τὰ λαϊκὰ ἔθιμα ποὺ συνδέονταν μὲ τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἄλλα μὲν νὰ σβήσουν καὶ ἄλλα νὰ ἀλλάξουν περιεχόμενο καὶ προοπτικὴ καὶ νὰ γίνουν χριστιανικά, ὅπως εἶναι τὰ κάλαντα, τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο, ἡ βασιλόπιττα κλπ.

Ὡστόσο δὲν ἔπαψαν ποτέ, καὶ τελευταῖα ἴσως αὐξάνονται, αὐτοὶ ποὺ δίνουν καὶ πάλι μιὰ ἐγκοσμιοκρατική, μαγικὴ καὶ κενὴ ἔννοια στὰ ἔθιμα αὐτά, ὥστε νὰ μὴ ἀναφέρονται στὸν κενωθέντα Κύριο, τὸν Ἐμμανουήλ, στὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ἀλλὰ στὴν «φύση», στὶς ἀπρόσωπες δυνάμεις, σὲ ἀφηρημένες ἰδέες καὶ καταστάσεις, σὲ παρερχόμενα σχήματα τοῦ κόσμου, σὲ «τύχη», «εὐτυχία» κλπ., ἐν τέλει ἀναφέρονται στὸν ἀνθρωποθεό. Καὶ κατὰ κάποιο τρόπο ἡ μάχη μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους συνεχίζεται, ὄχι βεβαίως σὲ ὀντολογικὸ ἐπίπεδο, δηλαδὴ σὲ ἐπίπεδο ἐπικράτησης μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ σὲ ἐπίπεδο προαιρέσεων, δηλαδὴ προσέγγισης ἡ ἀπομακρύνσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Χριστό.

Πάντως, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία, εἴτε την δέχονται ὁρισμένοι εἴτε ὄχι, ἔχει σημαδεύσει μὲ τὴν διδασκαλία της τὴν κοινωνία σὲ δύο τοὐλάχιστον σημεῖα. Καὶ αὐτὰ τὰ δύο σημεῖα εἶναι ἡ κοινωνικὴ εὐαισθησία πρὸς τοὺς πάσχοντας καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἡ βοήθεια γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου καὶ τοῦ χωρισμοῦ ποὺ αὐτὸς προξενεῖ.

Ἀντίθετα, ἕνα στοιχεῖο ποὺ δὲν ὀφείλεται στὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ ἀντιτίθεται στὴν διδασκαλία της εἶναι ἡ κατανάλωση καὶ ἡ ἀναλγησία ἔναντι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων.

Ἡ εὐεργετικὴ αὐτὴ ἐπίδραση τῆς Ἐκκλησία στὴν κοινωνία γίνεται ἐντονώτερα φανερὴ τὶς ἡμέρες τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ γιορτάζουν Χριστούγεννα καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ γιορτάζουν ...διακοπές.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς αὐτὲς παραμέτρους, τὰ Χριστούγεννα παραμένουν πάντοτε μιὰ κατ' ἐξοχὴν θεολογικὴ ἑορτὴ καὶ οἱ Χριστιανοὶ χαίρονται καὶ ἑορτάζουν γιὰ τὴν ἔλευση στὴν γῆ τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ ποὺ μᾶς ἄφησε ἀνάμεσα στὰ τόσα δῶρα Του καὶ τὸ σωτήριο χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης Του. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ κέντρο τῆς Ἑορτῆς εἶναι ἡ Χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία, μέσα στὴν παγωμένη, χειμωνιάτικη σκοτεινὴ νύκτα –φυσικὴ καὶ συμβολική– μέσα στοὺς λαμπροὺς χριστιανικοὺς Ναούς. Καὶ ἀπὸ τὴν θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων διαποτίζονται καὶ ἐμπνέονται ὅλες οἱ ὑπόλοιπες ἐκδηλώσεις τῶν ἐορτινὼν αὐτῶν ἡμερῶν.

Περισσότερα, ὅμως, θὰ διαβάσετε στὶς σελίδες τοῦ τεύχους αὐτοῦ.

Σᾶς εὐχόμαστε χρόνια πολλά, λειτουργημένα, καὶ σωτήριον τὸ νέον ἔτος.