Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Πονεμένη καὶ εὐλογημένη

Τὴν προηγούμενη χρονιὰ διάβασα τὶς δημοσιευμένες μαρτυρίες δύο ἀνθρώπων ποὺ βασανίσθηκαν καὶ πόνεσαν πολὺ στὴν ζωή τους, ἀλλὰ ἡ ἀντιμετώπισή τους ἦταν διαφορετική. Βέβαια, κάθε ἄνθρωπος εἶναι διαφορετικός, ἀλλὰ καὶ ἡ περιπέτεια κάθε ἀνθρώπου ἔχει μιὰ ἰδιαιτερότητα καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνουν συγκρίσεις, ἀλλ’ ὅμως μπορεῖ κανεὶς νὰ κάνη μερικὰ σχόλια.

Ἡ πρώτη μαρτυρία τῆς Ἀμαλίας Καλυβίνου δημοσιεύθηκε στὴν «Ἐλευθεροτυπία» καὶ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση στοὺς ἀναγνῶστες. Μάλιστα, ἡ ἐφημερίδα τὴν ἀναδημοσίευσε τὴν τελευταία ἡμέρα τοῦ χρόνου (31-12-2007) μὲ τὸ ἑξῆς σχόλιο: «Ἡ 30χρονη Ἀμαλία Καλυβινοῦ σημάδεψε τὴ χρονιὰ ποὺ φεύγει μὲ τὴ δημοσιοποίηση τῆς συγκλονιστικῆς περιπέτειας τῆς ὑγείας της μέσα ἀπὸ τὸ προσωπικὸ τῆς blog . Ἡ συγκλονιστικὴ παρέμβασή της εὐαισθητοποίησε ὄχι μόνο τοὺς bloggers, ἀλλὰ καὶ χιλιάδες πολῖτες ποὺ παρακολούθησαν τὴν περιπέτειά της μέσα ἀπὸ τὰ δημοσιεύματα τῆς "Ἔ" καὶ ἄλλων ἐφημερίδων».

Τὸ κείμενό της ἔχει τίτλο «Ἐξ αἰτίας σου, "γιατρέ" μου» καὶ περιγράφει τὸν πόνο τῆς ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἀντιμετώπισαν οἱ συνάνθρωποί της, οἱ γιατροί, τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικό, ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία τῆς οἰκογένειάς της, ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση ποὺ ἀντιμετώπισε, ἀπὸ τὶς στερήσεις ποὺ εἶχε στὴν ζωή της, λόγῳ τῆς ἀσθενείας κλπ. Στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιστολῆς της γράφει: «Ἔχω πονέσει ἀφόρητα, ἔχω βιώσει τὸν πανικὸ νιώθοντας τὸν ἀνυπέρβλητο πόνο νὰ ἔρχεται, ἔχω σκεφθεῖ ἀμέτρητες φορὲς ν’ αὐτοκτονήσω λόγῳ τοῦ πόνου, ἔχω περάσει ἄπειρες φορὲς στὸ κρεβάτι οὐρλιάζοντας ἀπ' τὸν πόνο....». Ἀκολουθοῦν συγκλονιστικὲς πράγματι περιγραφὲς πόνου. Καὶ κατακλείει τὴν ἐπιστολή της: «...ἔχω δεῖ ἀμέτρητες ἁπλὲς ἀπολαύσεις νὰ μὲ προσπερνοῦν, δὲν μπορῶ νὰ οὐρλιάξω... ἐξ αἰτίας σου, γιατρέ μου».

Ἡ δεύτερη μαρτυρία προέρχεται ἀπὸ μιὰ ἐπίσης τριαντάχρονη Ἀμερικανίδα ποὺ ὀνομάζεται Ἔϊμι Μάλινς ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Σύνδεσμος» ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Μενοῦνο (Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2007). Ἡ Μάλινς δὲν ἔχει πόδια ἀπὸ τὰ γόνατα καὶ κάτω, ἀπὸ ἡλικίας 2 ἐτῶν, ἀλλὰ ἔκανε πολλὰ δημιουργικὰ πράγματα στὴν ζωή της. Ἀσχολήθηκε μὲ τὸν ἀθλητισμό. Μάλιστα, στοὺς Παραολυμπιακοὺς ἀγῶνες της Ἀτλάντα (1996) κατέκτησε χρυσᾶ μετάλλια μὲ παγκόσμιο ρεκὸρ στὰ 100 μέτρα, στὰ 200 μέτρα καὶ στὸ ἅλμα εἰς μῆκος. Ἐπίσης, σπούδασε στὸ Πανεπιστήμιο στὸν τομέα τῆς διπλωματίας καὶ τῆς ἱστορίας, ἀκόμη ἀσχολεῖται καὶ μὲ καλλιτεχνικὰ ἐπαγγέλματα. Σὲ συνέντευξή της εἶπε: «Ἐξακολουθῶ νὰ ἔχω ἀγωνίες, ἀμφιβολίες. Πρέπει ὅμως νὰ εἶμαι ὁ μεγαλύτερος ἐμψυχωτής μου γιὰ νὰ καταφέρω νὰ ἐπιβιώσω τὶς ἡμέρες ποὺ δὲν εἶμαι καλά.» Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς συνέντευξης εἶπε: «Πιστεύω ὅτι εἶμαι εὐλογημένη».

Σίγουρα δὲν πρόκειται γιὰ ἴδιες πανόμοιες περιπτώσεις, ἀλλὰ θὰ ἤθελα νὰ σημειώσω τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίση κανεὶς τὰ προβλήματα ποὺ ἔχει. Ὁ ἕνας καταλαμβάνεται ἀπὸ ἀπόγνωση καὶ ἀπελπισία, εἶναι ἐπιθετικὸς στοὺς γύρω του καὶ σκέπτεται τὴν αὐτοχειρία του ὡς λύτρωση, ἐνῷ ὁ ἄλλος ἀντιμετωπίζει μὲ θετικὸ τρόπο τὰ προβλήματα, τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς στερήσεις τῆς ζωῆς καὶ ἐπιτυγχάνει σὲ ἄλλους τομεῖς, καὶ ἔτσι γίνεται ὑπόδειγμα πολλῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Γενικά, στὴν ζωὴ βλέπουμε καθημερινὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐκφράζουν αὐτὲς τὶς δύο τάσεις, εἶναι ἀπελπισμένοι ἀπὸ τὸν πόνο, ἀλλὰ καὶ εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ προβλήματα. Τελικὰ εἴμαστε δυστυχισμένοι ὄχι τόσο ἀπὸ ἐξωτερικὰ προβλήματα (ἀσθένεια, ἀδικία, ἐγκατάλειψη, στέρηση), ἀλλὰ ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια καὶ ἔλλειψη νοήματος γιὰ τὴν ζωή, ἔλλειψη πίστεως καὶ ἐλπίδας στὸν Θεό. Χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ λόγος του Νίτσε: «Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἕνα σκοπὸ στὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ ἀντέξει σχεδὸν τὸ κάθε τι».

Ὁ π. Παΐσιος εἶχε καρκίνο στὸ ἧπαρ (σηκώτι) καὶ στὸν γιατρὸ ποὺ ἐξέφραζε τὴν λύπη του, τοῦ εἶπε: «Αὐτὸ εἶναι τὸ καμάρι μου, μὴ στενοχωριέσαι. Αὐτὸ μὲ κράτησε ὡς τὰ ἑβδομῆντα, καὶ αὐτὸ τώρα μὲ στέλνει, ὅσο πιὸ γρήγορα μπορεῖ, ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ πάω. Μὴ στενοχωριέσαι γι’ αὐτό, μιὰ χαρὰ εἶμαι». Ἕνας ἄλλος στὴν ἴδια θέση μπορεῖ νὰ ἀγανακτῇ, νὰ λυπᾶται, νὰ εἶναι γεμᾶτος ὀργὴ γιατί πονάει, γιατί στερεῖται τὶς ἡδονὲς καὶ γιατί φεύγει ἀπὸ τὴν ζωή.

Τὰ πάντα συνδέονται μὲ τὸν τρόπο σκέψεως, ζωῆς καὶ πίστεως.

Ν.Ι.