«Πὼς ἔγινα Ὀρθόδοξος» Ἀφήγηση τοῦ Καθηγητοῦ Tristram Engelhardt

Στὸ Συνέδριο ποὺ διοργάνωσε στὸ Βουκουρέστι τὸ Κέντρο Περίθαλψης καὶ Φροντίδας συμμετεῖχε, ὅπως ἀναφέρθηκε καὶ στὸ κύριο θέμα τοῦ τεύχους αὐτοῦ, καὶ ὁ Καθηγητὴς Φιλοσοφίας καὶ Ἰατρικῆς Tristram Engelhardt. Ὁ κ. Engelhardt γεννήθηκε στὸ Τέξας τῶν ΗΠΑ ἀπὸ Ρωμαιοκαθολικοὺς γονεῖς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἔγινε Ὀρθόδοξος σὲ ὥριμη ἡλικία, λαμβάνοντας τὸ ὄνομα Herman (Γερμανός), ἀπὸ τὸν ἅγιο Γερμανό της Ἀλάσκας. Σπούδασε φιλοσοφία καὶ ἰατρικὴ καὶ σήμερα εἶναι Καθηγητὴς τῶν δύο αὐτῶν ἐπιστημῶν σὲ Πανεπιστημιακὲς Σχολὲς στὸ Χιοῦστον του Τέξας. Οἱ ἔρευνές του ἔχουν γίνει κυρίως στὸν τομέα τῆς Βιοηθικῆς καὶ ἡ σημαντικότερη συμβολή του στὴν Ὀρθόδοξη ἠθικὴ εἶναι τὸ βιβλίο του «Τὰ θεμέλια τῆς Χριστιανικῆς Βιοηθικῆς».

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συζητήσεως στὸ Συνέδριο στὸ Βουκουρέστι, τοῦ τέθηκε καὶ ἡ ἐρώτηση, πὼς ἔγινε ὀρθόδοξος. Ἡ ἀπάντησή του δημοσιεύεται κατωτέρω ἀπομαγνητοφωνημένη ἀπὸ τὴν ἀπ' εὐθείας μετάφραση ποὺ ἔκανε ὁ κ. Ἀναστάσιος Φιλιππίδης.

***

Herman Τristram Engelhardt: Πὼς ἔγινα Ὀρθόδοξος

Πὼς ἔγινα Ὀρθόδοξος; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Μόνο μέσῳ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ φορὰ ἤμουνα στὸ Ἅγιον Ὅρος κι ἕνας Μοναχὸς μοῦ λέει: «Κοίτα τριγύρω σου ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ μετάνοια ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἕνα θαῦμα ἀπὸ τὸ Θεό».

Εἶχα πολὺ εὐλαβεῖς Ρωμαιοκαθολικοὺς γονεῖς ποὺ μὲ ἔστειλαν σὲ ἕνα πολὺ καλὸ Ρωμαιοκαθολικὸ σχολεῖο, καὶ στὴν Ε τάξη διάβαζα τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀντιλήφθηκα ὅτι τὴν Ἐκκλησία τῶν πρώτων 5 αἰώνων δὲν τὴν εἶχα δὴ ποτέ. Καὶ ρώτησα μιὰ μοναχή: «Γιατί ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι σὰν τὴν πρώϊμη Ἐκκλησία;», Ἡ ἀδελφὴ μὲ κοίταξε σὰν νὰ ἤμουνα τρελλός. Καὶ μιὰ καὶ ἤμουνα Ε τάξη ἔμεινα ἥσυχος.

Τὸ Δημοτικό μου φαινόταν πολὺ βαρετό, ἀλλὰ μοῦ ἄρεζε ἡ λειτουργία. Καὶ ἤμουνα παπαδάκι καὶ μοῦ ἄρεσε πολύ, καὶ μιὰ καὶ ἤμουνα τεμπέλης, ὅταν πήγαινα στὸ Ἱερὸ δὲν πήγαινα σχολεῖο. Μοῦ ἄρεζε περισσότερο αὐτό, παπαδάκι στὴν ἐκκλησία.

Στὴν 8η τάξη, τὸ 1954, ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας μου εἶπε ὅτι ἕνας Οὐνίτης ἐπίσκοπος θὰ ἐρχόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ αὐτὸς θὰ τελοῦσε τὴ λειτουργία τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Δὲν τὴν ἤξερα καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν διαβάσω γιὰ νὰ γίνω τὸ παπαδάκι στὴν λειτουργία. Καὶ αὐτὸ ἔκανα. Ἀλλὰ δὲν ἤξερα ὅτι θὰ ὑπάρχη κι ἕνας Ὄρθρος πρὶν ἀπὸ αὐτό, ὁπότε ἐπὶ μιάμιση ὥρα δὲν καταλάβαινα τί συμβαίνει. Καὶ μετὰ αὐτὸς ὁ ἡλικιωμένος Ἐπίσκοπος ἦρθε στὸ μέρος μου καὶ μοῦ εἶπε: «Ἔλα ἐδῶ, αὐτὸ εἶναι γιὰ σένα. Ὅλος ὁ ἀληθινὸς Χριστιανισμὸς θὰ ἐξαφανισθῇ στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς σου ἀπὸ τὴ Δύση. Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανισμὸς θὰ ἔρθη ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ σένα». Νόμιζα ὅτι εἶναι τρελλός. Τοῦ λέω: «Τί;» Καὶ μοῦ εἶπε: «Ὅλος ὁ Χριστιανισμὸς θὰ ἐξαλειφθῇ ἀπὸ τὴν Δύση στὴν διάρκεια τῆς ζωῆς σου. Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανισμὸς θὰ ἔρθη ὡς φῶς ἀπὸ τὴν Ἀνατολή». Ρώτησα τὸ πατέρα μου: «Τί λέει αὐτός; Εἶναι ἕνας τρελλὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη;». Καὶ συνέχισα νὰ ζῶ τὴν ζωή μου.

Τὸ 1984 κάποιος μοῦ τηλεφώνησε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε ἔρθει δεύτερος στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς γιὰ Πάπας τῆς Ρώμης. Ἐφόσον ἦταν ὑποψήφιος γιὰ Πάπας ἔπρεπε νὰ ξεκινήση νωρίς, ὅπως καὶ ὁ ὑποψήφιος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ. Καὶ μάζευε μιὰ ὁμάδα διανοουμένων γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουν στὴν προεκλογική του ἐκστρατεία καὶ μοῦ ζήτησε νὰ εἶμαι κι ἐγὼ ἕνας ἀπὸ αὐτούς. Καὶ μοῦ εἴπανε νὰ πάω γιὰ ἕξι ἑβδομάδες στὸ Μιλάνο. Λέω δὲν μπορῶ νὰ πάω γιὰ 6 ἑβδομάδες εἶμαι πολὺ ἀπασχολημένος. Τότε ὅμως ἡ δεύτερη κόρη μου, ἡ ὁποία ἂν μπορῶ νὰ τὸ πῶ, εἶναι τρελλὴ μαζί μου, (ἡ πρώτη εἶναι 38 χρονῶν καὶ ἔχει 4 παιδιά), τὰ Χριστούγεννα μοῦ λέει: «Μπορῶ νὰ ἔλθω ἐγὼ μαζί σου στὸ Μιλάνο;». Καὶ πὼς νὰ πῇ ἕνας πατέρας ὄχι στὴν 14χρονη κόρη του, ὁπότε εἶπα: «Ἐντάξει». Αὐτὸς στὸ τηλέφωνο μοῦ εἶπε ὅτι θὰ πληρώση αὐτὸς τὰ ἔξοδα. Καὶ ἔτσι ἀσχολήθηκα πολὺ μὲ τὸν Μαρτίνι, αὐτὸν τὸν ὑποψήφιο. Καὶ κατάλαβα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου ὅτι ὅλος αὐτὸς ὁ Χριστιανισμὸς στὴν Δύση ἦταν μία δημιουργία τῶν Γερμανῶν καὶ λίγων Ἑλβετῶν, ποὺ εἶχαν κάνει τὴν Μεταρρύθμιση.

Τὸ 1988 προσκλήθηκα στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνώτερων Σπουδῶν στὸ Βερολῖνο καὶ ὅταν προσκλήθηκα νὰ μιλήσω ἐκεῖ αἰσθανόμουνα σὰν πόρνη καὶ καταλάβαινα ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνω εἶναι λάθος. Καὶ προσευχόμουνα: «Θεέ μου, ἂν ὑπάρχη κάπου ἡ ἀληθινὴ θρησκεία, δεῖξε την μου κι ἐγὼ θὰ μεταστραφῶ». Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου ἔχω αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, ὑπῆρχε στὸ μυαλό μου ἕνας φόβος ποὺ δὲν τὸν εἶχα αἰσθανθῇ ποτὲ πρίν.

Μέσα σὲ μιὰ βδομάδα, βλέπαμε διάφορες διαφημήσεις γιὰ ρεσιτὰλ χριστιανικῆς μουσικῆς, πηγαίναμε σ’ αὐτά. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀπὸ τὸν Νότο ποὺ ἦταν πολὺ ζεστὰ καὶ φοβόμασταν νὰ μείνουμε Χριστούγεννα στὸ Βερολῖνο, θὰ παγώσουμε. Καὶ λέγαμε ποὺ νὰ πᾶμε γιὰ νὰ μὴν παγώσουμε τώρα στὶς διακοπὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ κανόνισα νὰ δώσω διαλέξεις στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Κωνσταντινούπολης, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μαρμαρᾶ. Καὶ πήγαμε ἐκεῖ γιὰ Χριστούγεννα. Ὁπότε τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἡ γυναῖκα μου εἶπε: Ποὺ νὰ πᾶμε γιὰ λειτουργία. Καὶ εἶπα ἂς πᾶμε στὴν ἑλληνική. Καὶ πήγαμε στὸ Φανάρι. Ἦταν ἡ πρώτη ὀρθόδοξη λειτουργία ποὺ παρακολούθησα. Ἦταν ὁ Πατριάρχης Δημήτριος. Ἡ δεύτερη κόρη μου μὲ ἄγγιξε καὶ μοῦ λέει: «Πατέρα αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ θρησκεία. Δὲν εἶναι;». Καὶ τῆς εἶπα: «Φοβᾶμαι ὅτι ἔχεις δίκηο, διότι εἶναι πάρα πολὺ φτωχή».

Καὶ πήγαμε πίσω στὸ Τέξας καὶ ἄρχισα νὰ ρωτάω ἂν μπορῇ ἕνας Τεξανὸς νὰ γίνη ὀρθόδοξος. Κάποιος ἐκεῖ ποὺ ἦταν Βαπτιστὴς ἀπὸ τὸ Τέξας μοῦ εἶπε: «Ἂν μπορῶ ἐγὼ νὰ γίνω, μπορεῖς κι ἐσὺ νὰ γίνης». Καὶ ἔτσι μὲ τὴν ὑπομονὴ τοῦ Θεοῦ ἔγινα πρῶτα ἐγὼ καὶ μετὰ οἱ δύο κόρες μου. Καὶ στὴν συνέχεια ἡ σύζυγός μου, ἡ ὁποία εἶναι Ἰρλανδή, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ παθιασμένοι Βαπτιστές, καὶ ἔχει δύο ἱστορίες γιὰ τὴν μεταστροφή της. Τὴν μία ἦταν ποὺ εἶπε: «Εὐλόγησέ με, ἅγιε Πατρίκιε, ἐπιστρέφω στὸ σπίτι» καὶ τὸ ἄλλο ποὺ ἔγραψε ἦταν: «Ἀπὸ τὴν Ρώμη στὸ σπίτι».

Εὐχαριστῶ τὸν Θεό!–