Τὰ Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα καὶ οἱ ἀνασφάλιστοι

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

(Δημοσιεύθηκε στὴν Ἐφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 21-3-2008)

Τὸ ἀσφαλιστικὸ πρόβλημα τῆς χώρας μας εἶναι πολὺ μεγάλο καὶ κατὰ καιροὺς γίνεται λόγος γιὰ παρεμβάσεις καὶ διορθώσεις, ὥστε νὰ προστατευθοῦν οἱ μελλοντικὲς γενιές. Ὅμως, οἱ ἔντονες συζητήσεις ποὺ γίνονται στὶς ἡμέρες μας γύρω ἀπὸ τὰ Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα φέρνουν στὴν ἐπιφάνεια καὶ δύο προβλήματα, τὰ ὁποῖα δύσκολα ἐντοπίζονται.

Τὸ πρῶτον εἶναι οἱ διαφορὲς ποὺ ὑπάρχουν στὰ ἀποθεματικὰ τῶν Ταμείων καὶ ἡ προσπάθεια ποὺ γίνεται ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους αὐτῶν νὰ διαφυλάξουν τὰ κέρδη τους καὶ τὰ δικαιώματά τους. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς δείχνει τὴν ἀνισότητα ποὺ ὑπάρχει στὴν χώρα μας, γιατί ἄλλες ὁμάδες τοῦ πληθυσμοῦ ἔχουν εὔρωστα Ταμεῖα καὶ ἄλλες ὄχι. Ζοῦμε σὲ μιὰ καπιταλιστικὴ κοινωνία, στὴν ὁποία ἡ ψαλίδα μεταξὺ τῶν διαφόρων τάξεων εἶναι μεγάλη. Ὑπάρχουν ὁμάδες πληθυσμοῦ ποὺ ζοῦν μὲ εὐμάρεια, πλοῦτο, χλιδή, πολυτέλεια, καὶ ἄλλες ὁμάδες ποὺ ὑποφέρουν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ἐξοικονομήσουν τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν συντήρησή τους. Μιὰ τέτοια κοινωνία δὲν εἶναι δίκαιη, ἀλλὰ συγχρόνως εἶναι ἐκρηκτική.

Ἔτσι, ἡ ἀνισότητα τῶν Ταμείων δείχνει καὶ τὴν ἀνισότητα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τὴν ὕπαρξη μιᾶς καπιταλιστικῆς κοινωνίας. Διαρκῶς βλέπουμε δίπλα μας τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἐλάχιστες ἀνάγκες ἀπὸ πλευρᾶς ὑγείας, διαμονῆς, διατροφῆς καὶ γενικὰ διαβιώσεως, ἐνῷ ἄλλοι ζοῦν πλουσιοπάροχα. Οἱ οἰκονομικῶς εὔρωστοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν διατήρηση τῶν δικαιωμάτων τους καὶ παραβλέπουν τὴν κοινωνικὴ ἀδικία ποὺ ἐπιπολάζει.

Τὸ δεύτερον ποὺ ἔρχεται στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὴν συζήτηση ποὺ γίνεται γύρω ἀπὸ τὰ Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα εἶναι τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου καὶ ὁ φόβος ποὺ συνδέεται μὲ αὐτόν. Εἶναι γνωστὸν ὅτι διάφοροι ψυχαναλυτές, ἀλλὰ καὶ θεολόγοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ συσσώρευση ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ ἀσφάλιση χρημάτων γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὰ γηρατειὰ ἔχουν ὡς ὑπόβαθρο τὴν βίωση τοῦ θανάτου ὡς βιολογικοῦ καὶ ὑπαρξιακοῦ γεγονότος. Θέλουμε νὰ ἔχουμε χρήματα, νὰ ἀσφαλιστοῦμε ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν τὶς ἀσθένειες ποὺ συνδέονται μὲ τὴν παθητότητα καὶ τὴν θνητότητα, τὸ γῆρας καὶ τὴν διαδικασία τοῦ θανάτου.

Ὁπότε, οἱ φωνασκίες γύρω ἀπὸ τὸ ἀσφαλιστικὸ ζήτημα πρέπει νὰ ἑρμηνευθοῦν καὶ μέσα ἀπὸ τὴν προοπτικὴ τὴν ὁποία ἐντοπίσαμε πιὸ πάνω, δηλαδὴ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα ποὺ ὑπάρχει στὴν κοινωνία μας καὶ τὴν ἀγωνία ἐνώπιον τοῦ θανάτου. Φυσικά, μὲ χρήματα δὲν ἀντιμετωπίζεται ὁ πόνος καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ θανάτου. Χρειάζεται μιὰ προσωπικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, μιὰ προσπάθεια ὑπερβάσεως τοῦ θανάτου.

Πάντως, εἶναι ἀναγκαῖο οἱ εὔπορες κοινωνικὰ τάξεις νὰ μὴν ἐνδιαφέρωνται μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό τους, τὰ συμφέροντά τους καὶ τὰ δικαιώματά τους, ἀλλὰ νὰ βλέπουν καὶ τὴν φτώχεια ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω τους, ὅπως καὶ τὴν ἀνημπόρια τοῦ λαοῦ ποὺ ὑποφέρει καὶ βασανίζεται. Καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ βροῦμε τρόπους νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, ποὺ ἐκφράζεται ὡς ἀπειλὴ τῆς ὕπαρξής μας.–