Κύριο θέμα: Ἐκοιμήθη ὁ εὐλαβὴς Γέροντας, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κομπούγιας

Τὴν 29η Μαρτίου ε.ε. ἐκοιμήθη πλήρης ἡμερῶν (90 ἐτῶν) καὶ μετὰ ἀπὸ ὀλιγόμηνη κατάκλιση ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπητὸς Γέροντας Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κομπούγιας, Συνταξιοῦχος Ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου καὶ ἱδρυτὴς καὶ Πνευματικὸς τοῦ Γυναικείου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Γοργοεπηκόου.

Ὁ ἀείμνηστος π. Ἀρσένιος, κατὰ κόσμον Ἀντώνιος Κομπούγιας, γεννημένος στὶς 7 Ἰανουαρίου 1918 στὸ Καταφύγιο Ναυπακτίας, εἶχε ἀπὸ μικρὸς κλίση πρὸς τὴν Ἱερατικὴ διακονία. Εἰσῆλθε στὸν μοναχικὸ βίο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1939 κοντὰ στὸν ἁγιασμένο ἀείμνηστο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στὴν Ἱερὰ Μονὴ Λογγοβάρδας Πάρου. Χειροτονήθηκε Διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως Ἰωακεὶμ στὴν Ἀθήνα (7-1-1945) καὶ κλήθηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστοφόρο νὰ ὑπηρετήση στὴν Ναύπακτο, ὅπου καὶ χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στὶς 10-11-1946.

Στὴν Ναύπακτο ἐργάσθηκε μὲ ζῆλο πάντα μέσα στὰ πλαίσια τῆς παραδόσεως. Ὑπηρέτησε δὲ Ἱερατικὰ τὸν λαὸ τῆς ἐπαρχίας Ναυπακτίας γιὰ ἑξῆντα τρία χρόνια, ὡς Κατηχητής, Ἐφημέριος, Ἱεροκῆρυξ καὶ Πνευματικός.

Καρπὸς τῶν πόνων του εἶναι καὶ τὸ Ἱερὸ Γυναικεῖο Ἡσυχαστήριο ποὺ ἵδρυσε στὰ περίχωρα τῆς Ναυπάκτου, στὴν συνοικία Δένδρο Λυγιά, ὅπου μόνασαν ἡ Μητέρα του Θεοκτίστη καὶ ἡ κατὰ σάρκα ἀδελφή του Μακρίνα, καὶ σήμερα ἀριθμεῖ 14 μοναχές, μὲ Ἡγουμένη τὴν Μοναχὴ Χριστοφίλη. Τὸ Ἡσυχαστήριο κτίσθηκε ἐξ ὁλοκλήρου μὲ χρήματα καὶ προσωπικὴ ἐργασία τοῦ Γέροντος, χωρὶς ἔξωθεν ἐπιχορηγήσεις, καὶ εἶναι ἕνα παραδοσιακὸ λιμάνι ὅπου ὑμνεῖται ὁ ἅγιος Θεὸς ἐπὶ πενῆντα καὶ πλέον ἔτη.

Ἡ παρουσία του ἦταν ἀθόρυβη, θετικὴ καὶ εὐεργετικὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία της Ναυπάκτου, σεβάσθηκε τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς καὶ κοινωνικοὺς θεσμοὺς καὶ ἐργάσθηκε μὲ ζῆλο μέσα στὰ πλαίσια τῆς παραδόσεως. Μελετοῦσε τὰ ἀσκητικὰ βιβλία, τὰ Πρακτικὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἔζησε καὶ γνώρισε προσωπικότητες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, χωρὶς ὅμως νὰ καλλιεργῇ «δημόσιες σχέσεις». Ἦταν ὁ ἴδιος μιὰ ζωντανὴ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ποὺ γνώριζε πολὺ καλὰ πρόσωπα καὶ πράγματα, ἰδίως τὰ τῆς Ἐπαρχίας μας, καὶ γι' αὐτὸ ἡ γνώμη του ἦταν βαρύνουσα.

Ἔφυγε ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, ἔχοντας τὴν τιμή, τὸν σεβασμό, τὴν ἀγάπη τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία πέρυσι τὸν Φεβρουάριο τὸν ἐτίμησε διὰ χειρῶν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου μὲ τὴν ἀνώτατη διάκριση τοῦ χρυσοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Στὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία συμμετεῖχαν πολλοὶ Ἱερεῖς, Ἱερομόναχοι καὶ Μοναχοί, οἱ Μοναχὲς τῶν Γυναικείων Μονῶν, Βομβοκούς, Βαρνακόβης, Πελαγίας Θηβῶν, Μπούρα Φαλαισίας, Ἁγίου Γεωργίου Ἄσκρι κ.α. καὶ πλῆθος πιστῶν ποὺ ἦλθαν νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὸν ἀείμνηστο Γέροντα καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν Ἀδελφότητα ποὺ ἔνοιωσε την ὀρφάνεια.

Τὸ πρῶτο τρισάγιο γιὰ τὸν κεκοιμημένο Γέροντα τέλεσε ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰερόθεος στὸ Ναΰδριο τοῦ Ἡσυχαστηρίου τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου, μιλῶντας γιὰ τὸν προσανατολισμὸ πρὸς τὴν οὐράνια Βασιλεία ποὺ εἶχε ὁ Γέροντας. Ἀργότερα, τὴν νύκτα, ἐψάλη ἡ πολὺ κατανυκτικὴ καὶ παρακλητικὴ ἐξόδιος ἀκολουθία σὲ Μοναχό.

Τὴν Κυριακὴ 30 Μαρτίου, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τελέσθηκε Ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία, στὸ τέλος τῆς ὁποίας ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε συγκινημένος γιὰ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ γιὰ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀειμνήστου, ποὺ ἦταν φίλος τοῦ Σταυροῦ. Τόνισε τὴν ἁπλότητα καὶ ταπείνωσή του, τὶς μοναχικές του ἀρετὲς καὶ τὴν προσφορά του στὴν Ἐπαρχία.

Τὴν Κυριακὴ στὶς 3:00 τὸ ἀπόγευμα τελέσθηκε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία, στὸ μικρὸ Καθολικὸ τοῦ Ἡσυχαστηρίου, ποὺ εἶχε γεμίσει ἀπὸ Ἱερεῖς καὶ Μοναχὲς ἐνῷ ὁ περισσότερος κόσμος παρέμενε στὸ προαύλιο.

Ὁ Σεβασμιώτατος στὸν λόγο του λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τοὺς στίχους τοῦ 118ου ψαλμοῦ του Δαβίδ, τοῦ λεγομένου «Ἀμώμου», «ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι τὰ κρίματά σου ἐν παντὶ καιρῷ», ὁμίλησε γιὰ τὴν προσωπικότητα τοῦ Γέροντα, ἐπικεντρώνοντας τὸν λόγο τοῦ σὲ τρία χαρακτηριστικὰ γνωρίσματά του, τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, τὴν ἡσυχαστικὴ μοναχικὴ βιοτὴ καὶ τὴν ἐσχατολογικὴ ἀναφορά του, ἐκφράζοντας τὴν τιμή, τὴν ἀγάπη, τὸν σεβασμὸ καὶ τὶς προσευχὲς ὅλου τοῦ πληρώματος πρὸς τὸν κεκοιμημένο.

Ὁ Γέροντας ἐτάφη στὸ κοιμητήριο τῆς Μονῆς. Ὁ Μητροπολίτης, οἱ Ἱερεῖς, οἱ Μοναχοὶ καὶ Μοναχὲς καὶ ὅλος ὁ κόσμος τὸν κατευόδωσαν κάνοντας κομποσχοίνι καὶ λέγοντας τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσον τὴν ψυχὴν τοῦ δούλου Σου».

Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.

Α.Κ.