+ Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κομπούγιας - Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα

Γεννήθηκε στὸ Καταφύγιο Ναυπακτίας, στὶς 7 Ἰανουαρίου 1918.

Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, στὴν μικρὴ παιδική του ἡλικία. Ὁ πατέρας του πνίγηκε μπροστὰ στὰ μάτια του, χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ τὸν βοηθήση.

Φοίτησε στὸ Δημοδιδασκαλεῖο τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας του καὶ στὸ νυκτερινὸ Γυμνάσιο τῶν Ἐκπαιδευτηρίων «Παρνασσὸς» στὴν Ἀθήνα.

Ἐνεγράφη ὡς δόκιμος μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1939.

Κατετάγη στὸ σῶμα τῶν Εὐζώνων Μεσολογγίου καὶ ὑπηρέτησε τὴν Πατρίδα ἀπὸ τὶς παραμονὲς κηρύξεως τοῦ ἑλληνο-ἰταλικοῦ πολέμου μέχρι τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941.

Ἐκάρη μοναχὸς στὴν ἰδία Ἱερὰ Μονὴ Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας, παρὰ τοῦ ἀειμνήστου π. Φιλοθέου Ζερβάκου, στὶς 30 Ἰανουαρίου 1943 καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἀρσένιος.

Ἐχειροτονήθη Διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως Ἰωακείμ, στὶς 7 Ἰανουαρίου 1945, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Γαργαρέτα Ἀθηνῶν.

Ἐνεγράφη στὸ Μοναχολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης τὸ ἔτος 1946.

Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Χριστοφόρο, στὶς 10 Νοεμβρίου 1946.

Χειροθετήθηκε Πνευματικὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο Μητροπολίτη στὶς 11 Δεκεμβρίου 1949.

Ὑπηρέτησε στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πειραιῶς, κατὰ τὸ διάστημα 15-3-1953 ἕως 30-9-1955.

Ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Οἰκονόμου ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Δαμασκηνό, στὶς 21 Μαΐου 1962.

Ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου ἀπὸ τὸν ἴδιο Μητροπολίτη, στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1962.

Ἵδρυσε, ἀνοικοδόμησε καὶ κατεύθυνε πνευματικῶς τὸ Γυναικεῖον Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου.

Ὑπηρέτησε τὴν Τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ναυπάκτου καὶ Εὐρυτανίας ὡς Ἐφημέριος σὲ πολλὲς Ἐνορίες καὶ ὡς βοηθὸς Ἱεροκῆρυξ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, λειτουργῶντας, ὁμιλῶντας, νουθετῶντας, κατηχῶντας, ἐξομολογῶντας, στηρίζοντας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τῆς χειροτονίας τοῦ εἰς Πρεσβύτερον μέχρι τὴν 1η Ἀπριλίου 1980, ὅταν συνταξιοδοτήθηκε.

Τιμήθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δύο φορές: τὸ ἔτος 2001για τὴν συμπλήρωση πεντηκονταετίας Ἱερωσύνης μὲ ἔπαινο, καὶ τὸ ἔτος 2007 μὲ τὴν ἀνώτατη διάκριση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὸ παράσημο τοῦ Χρυσοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γιὰ τὴν προσφορά του στὴν Ἐκκλησία.

Ὑπῆρξε ζηλωτὴς τῶν πατρικῶν παραδόσεων, καὶ ἀσχολήθηκε ἰδιαιτέρως καὶ ἀνιδιοτελῶς μὲ τὴν Ὀρθόδοξη ἐσχατολογία, δημοσιεύοντας σχετικὰ ἄρθρα σὲ Ἐφημερίδες καὶ Περιοδικὰ καὶ συγγράφοντας σχετικὰ πονήματα, ὅπως:

1. «Ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν» (1965)
   
2. «Σημεῖα συντελείας τοῦ κόσμου» (1979)
   
3. «Ὁ Ἀντίχριστος καὶ οἱ Ἀντίχριστοι» (1985)
   
4. «Παγκόσμιος ἀποστασία καὶ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (2001)
   
5. «Ἀντίχριστος καὶ ὀρθόδοξος Χιλιασμὸς διὰ μέσου τῶν αἰώνων» (2005).
   

Στάθηκε στὸ πλευρὸ τῶν κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, ὑπηρετῶντας ἀθόρυβα, ταπεινά, ἀλλὰ καὶ καρποφόρα τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Εἶχε δὲ τὴν εὐαρέστηση, τὸν ἔπαινο καὶ τὴν εὐχὴ τῶν Ἐπισκόπων καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμὸ τοῦ λαοῦ.–