Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Μαῦρο καὶ βρώμικο χρῆμα

Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὸ «μαῦρο» καὶ «βρώμικο» χρῆμα, γιὰ τὶς μίζες -πολιτικὲς ἡ ἰδιωτικές- γιὰ τὰ σκάνδαλα σχετικὰ μὲ τὶς συμβάσεις κλπ. Μὲ τὴν φράση μαῦρο καὶ βρώμικο χρῆμα ἐννοοῦνται ὅλες οἱ δοσοληψίες καὶ συμφωνίες ποὺ ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν νόμιμη ὁδό. Εἶναι ὁ εὔκολος καὶ παράνομος πλουτισμὸς ποὺ γίνεται μὲ ἀπροσδιόριστους ἡ προσδιορισμένους τρόπους, ποὺ τελικὰ καταλήγουν σὲ βάρος τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ λαοῦ.

Ἡ λέξη χρῆμα προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα χράομαι καὶ δηλώνει κάποιο πρᾶγμα ποὺ μεταχειρίζεται κανείς, ποὺ τὸ ἔχει ἀνάγκη. Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη «χρήματα λέγομεν πάντα ὅσων ἀξία νομίσματι μετρεῖται». Βεβαίως, στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὴν λέξη χρῆμα δηλώνονται πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ θὰ μείνουμε σὲ αὐτὸ ποὺ δηλώνει ἡ λέξη στὴν σύγχρονη ὀνομασία. Πρόκειται γιὰ τὰ νομίσματα ποὺ χρειάζονται καὶ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὶς συναλλαγὲς καὶ γενικὰ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν βασικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια νομίζω ὅτι δὲν ὑπάρχει μαῦρο καὶ ἄσπρο χρῆμα, δὲν ὑπάρχει βρώμικο καὶ καθαρὸ χρῆμα, ἀλλὰ μαῦρος καὶ βρώμικος ἄνθρωπος ποὺ κάνει κακὴ χρήση τοῦ χρήματος. Τὰ πάντα ὅταν τὰ χρησιμοποιοῦμε μὲ καλὸ τρόπο καὶ γιὰ τὶς βασικὲς ἀνάγκες μας εἶναι καλά. Ὑπάρχει ἡ κατάχρηση καὶ ἡ παράχρηση τῶν ἀγαθῶν καὶ ὅλων τῶν πραγμάτων τοῦ βίου μας. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὰ πνευματικὰ θέματα.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ πρόβλημα στὴν κοινωνία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καλλιεργῇ τὰ πάθη τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιληδονίας καὶ τῆς φιλαργυρίας, τότε ἐπιδιώκει τὴν ἀπόκτηση ἀγαθῶν καὶ χρημάτων μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους. Νομίζω ὅτι ἐκεῖνο ποὺ βρωμίζει καὶ μαυρίζει τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ εὐδαιμονία, ὄχι μὲ τὴν πλατωνικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλὰ μὲ τὴν χρησιμοποιούμενη σήμερα ἔννοια, δηλαδὴ ἡ καλοπέραση. Οἱ πολλοὶ ἐπιδιώκουν τὴν εὐμάρεια, τὴν καλοπέραση, τὴν διασκέδαση, τὴν ἡδονή, τὴν κοινωνικὴ καταξίωση, ὅλα αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς ἔργα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου.

Σήμερα ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνη σωστὴ χρήση τοῦ κόσμου καὶ τῶν ποικίλων ἀγαθῶν. Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ Μέναδρος ὅταν ἔλεγε: «ἡ χαρίεν ἄνθρωπος ἂν ἄνθρωπος ἡ», δηλαδή, πόσο χαριτωμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι πραγματικὸς ἄνθρωπος. Καὶ πόσο ἀκόμη δίκαιο εἶχε ὁ Διογένης ὁ Κυνικός, ὁ ὁποῖος σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐρωτοῦσαν τί ἦταν αὐτὸ ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ἀνάβη λυχνάρια κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ νὰ περιέρχεται τὴν πόλη ἐρευνῶντας κάτι, ἔλεγε: «Ἄνθρωπον ζητῶ».

Σήμερα καὶ ἐμεῖς ζητοῦμε ἀνθρώπους, ποὺ νὰ ἔχουν ἐσωτερικὴ πληρότητα καὶ νὰ μὴ ψάχνουν νὰ τὴν βροῦν σὲ ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις, ποὺ οὕτως ἡ ἄλλως εἶναι ἐφήμερες καὶ δὲν ἱκανοποιοῦν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου.

Τελικά, ὁ βρώμικος καὶ μαῦρος ἐσωτερικὰ ἄνθρωπος βρωμίζει καὶ μαυρίζει τὸ χρῆμα καὶ ὅλη τὴν φύση.

Ν.Ι.