Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τὰ σκάνδαλα καὶ ἡ Ἐκκλησία - Ἡ διάκριση τοῦ ἀποστόλου Παύλου

Τὰ σκάνδαλα καὶ ἡ Ἐκκλησία

Στὶς μέρες μας εἶναι ἀναπόφευκτος ὁ λόγος γιὰ τὰ σκάνδαλα. Εἶναι τὸ κυρίαρχο θέμα τῶν ἡμερῶν ποῦ ἀγγίζει τὴν ἱερὴ σχέση τοῦ λαοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία σκάνδαλα δὲν εἶναι μόνο κάποιες προκλητικὲς παραβάσεις τῆς κρατικῆς νομοθεσίας ἢ ἀκόμη καὶ τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι κάθε γεγονὸς ποῦ δημιουργεῖ προσκόμματα στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, κάθε λόγος ἢ πράξη ποῦ μπαίνει σὰν παγίδα στοὺς διαλογισμοὺς τῶν «ἁπλουστέρων» καὶ δυσκολεύει τὴν σχέση τους μὲ τὸ Θεανθρώπινο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔχοντας ὑπόψη τὰ τελευταῖα γεγονότα θὰ σημειώσουμε κάτι ἁπλὸ καὶ γιὰ πολλοὺς αὐτονόητο. Ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή, οἱ Μητροπόλεις, οἱ Ἐνορίες καὶ οἱ Μονὲς εἶναι προφανὲς ὅτι χρειάζονται κάποια περιουσία γιὰ νὰ μποροῦν νὰ καλύπτουν τὶς λειτουργικές τους ἀνάγκες καὶ νὰ ἐπιτελοῦν τὸ κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικό τους ἔργο. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δὲν εἶναι ὑπουργεῖο κοινωνικῆς πρόνοιας, οὔτε τὸ προνοιακὸ ἔργο εἶναι ἡ κύρια ἀποστολή της. Ἂν δικαιώνουμε τὴν ὕπαρξή της ἐξ αἰτίας τοῦ πράγματι μεγάλου κοινωνικοῦ της ἔργου, τὴν βλέπουμε λανθασμένα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ πραγματικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ διαρκὴς παρουσία Του μέσα στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὑπάρχει γιὰ νὰ «λύνη τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» καὶ νὰ ἀνακαινίζη τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ τοὺς ἀπελευθερώνη ἀπὸ τὶς αἰχμαλωσίες σὲ ὑλικὰ καὶ ἰδεολογικὰ δεσμὰ καὶ νὰ τοὺς ἀνοίγη τὸν δρόμο τῆς προσωπικῆς ἐπιβεβαίωσης τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος καὶ τῶν ἐπαγγελιῶν του. Αὐτὰ γιὰ νὰ γίνουν δὲν προϋποθέτουν χρήματα καὶ κτήματα, (ποῦ συχνὰ συνδέονται μὲ σκάνδαλα), ἀλλὰ λειτουργοὺς καὶ κήρυκες μὲ γνώση Θεοῦ καὶ λαὸ ποῦ ἔχει «ὦτα» ποῦ ἀκοῦνε.

Ἡ διάκριση τοῦ ἀποστόλου Παύλου

Οἱ δραστηριότητες τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται ἀπὸ μεγάλη διακριτικότητα. Εἶναι πολὺ σημαντικὰ ὅσα σχετικὰ λέει ὁ ἀπ. Παῦλος στοὺς Κορινθίους, στὴν πρώτη ἐπιστολή του: «Εἴτε ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τί ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε. Ἀπρόσκοπτοι γίνεσθε καὶ Ἰουδαίοις καὶ Ἕλλησι καὶ τὴ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, καθὼς καγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι»(31-33).

Ὅ,τι κάνουμε –καὶ οἱ πιὸ ὑλικὲς ἐνέργειές μας – δὲν πρέπει νὰ ἀποβλέπουν στὸ ἀτομικό μας συμφέρον, ἀλλὰ στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, στὴν φανέρωση τῆς δυνάμεως, τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι κάνουμε πρέπει νὰ εἶναι ἱκανὸ νὰ δημιουργῇ στοὺς ἄλλους τὴν εὐχαριστιακὴ ἔκφραση: «δόξα τὼ Θεῶ».

Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους «ἀπρόσκοπτοι», δηλαδή, ἄνθρωποι ποῦ δὲν δημιουργοῦμε προσκόμματα, ἐμπόδια, ποῦ δὲν πλήττουμε κυρίως τὶς συνειδήσεις τους, ποῦ σεβόμαστε ἀκόμη καὶ τὴν ἐμπάθειά τους, εἴτε αὐτοὶ εἶναι ἀνώριμοι Χριστιανοί, εἴτε ἀλλόθρησκοι, εἴτε καὶ ἄθρησκοι. Πρέπει νὰ σεβόμαστε τὶς συνειδήσεις ὅλων, «τοὶς πᾶσι» νὰ «ἀρέσκουμε», ὄχι ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλὰ ἐπιθυμῶντας τὴν δημιουργία γύρω μας ἀτμόσφαιρας εἰρήνης καὶ ἐλευθερίας, κατανόησης καὶ ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ἐλκύση καὶ ἄλλους στὴν σωτηρία ποῦ μᾶς δωρίζει ὁ Χριστός.

π.Θ.Α.Β.