Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος καὶ Δαρεία, 19 Μαρτίου

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ὁ ἅγιοι Χρύσανθος καὶ Δαρεία ἔζησαν τὸν 3ο αἰῶνα μ. Χ. Ὁ ἅγιος Χρύσανθος ἦταν γιὸς τοῦ εἰδωλάτρη ἄρχοντα Πολέμωνα. Κατηχήθηκε, ὅμως, στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ βαπτίσθηκε ἀπὸ κάποιον Ἐπίσκοπο. Ὁ πατέρας του, ποῦ δὲν ἄργησε νὰ πληροφορηθῇ τὸ γεγονός, προσπάθησε μὲ διάφορους τρόπους νὰ τὸν μεταπείση, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τότε ὁ διάβολος τὸν ὁποῖο λάτρευε, ἀφοῦ διὰ τῶν εἰδώλων ἐνεργοῦν τὰ δαιμόνια, τὸν συμβούλευσε νὰ κάνη γιὰ τὸν γιό του ὅ,τι ἔκανε καὶ ἐκεῖνος γιὰ τὸν Ἀδάμ. Δηλαδή, τὸν παρέσυρε στὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸν Παράδεισο διὰ τῆς Εὔας.

Ἀπεφάσισε, λοιπόν, ὁ Πολέμωνας νὰ νυμφεύση τὸν Χρύσανθο μὲ εἰδωλολάτρισσα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ τὸν μεταπείση ἐκείνη νὰ ἐπιστρέψη στὴν εἰδωλολατρεία, καὶ τοῦ ἔδωσε διὰ τῆς βίας ὡς σύζυγό του τὴν Δαρεία, μιὰ γυναῖκα πολὺ ἔξυπνη καὶ δυναμική. Ἐπαληθεύθηκε, ὅμως, ἡ γνωστὴ παροιμία, ποῦ λέει ὅτι «τὸ ἔξυπνο πουλὶ ἀπὸ τὴν μύτη πιάνεται». Δηλαδή, ἀντὶ νὰ πείση ἐκείνη τὸν Χρύσανθο νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστό, ἀντίθετα, τὴν ἔπεισε αὐτὸς νὰ πάψη νὰ ἀποδίδη λατρεία στὰ ἄψυχα εἴδωλα καὶ νὰ λατρεύη τὸν ζωντανὸ Θεό. Τὴν κατήχησε καὶ στὴν συνέχεια τὴν ὁδήγησε στὸ βάπτισμα. Ἀπὸ τότε ἔγιναν μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα καὶ ἄρχισαν νὰ ἐργάζονται μαζὶ ἱεραποστολικὰ μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἔνθερμο ζῆλο. Ὁ βίος τους ἦταν ὄντως ὁσιακός, ἀλλὰ «ἠξιώθησαν καὶ μακαρίου τέλους». Δηλαδή, ἀξιώθηκαν τὴν μαρτυρία τους γιὰ τὸν Χριστὸ νὰ τὴν σφραγίσουν μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους. Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοὺς μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Στὴν καθημερινή μας ζωὴ τὰ πράγματα δὲν ἔρχονται πάντοτε ὅπως ἐμεῖς τὰ θέλουμε ἢ τὰ προγραμματίζουμε, καὶ γι’ αὐτὸ στενοχωρούμεθα, μάλιστα δὲ κάποιες φορὲς μέχρις ἀπελπισίας. Πρέπει, ὅμως, νὰ γνωρίζουμε ὅτι τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποῦ μᾶς συμβαίνουν δὲν εἶναι τυχαῖο, ἀλλὰ εἶναι ὅλα μέσα στὸ σχέδιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διευθύνει τὸν κόσμο καὶ τὴν ἱστορία καὶ φροντίζει γιὰ τὴν προκοπὴ καὶ τὴν σωτηρία μας. Ἄλλωστε, δὲν ὑπάρχει τύχη καὶ κανένα ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μᾶς δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα συμπτώσεων. Γιὰ ὅλα ἔχουμε ἐμεῖς τὴν εὐθύνη, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἐλεύθεροι, καὶ ὅταν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸν διευθύνη, τότε διευθετεῖ Ἐκεῖνος τὰ πάντα κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν ἐγκαταλείψη στὴν συνέχεια, ἀλλὰ τὸν διευθύνει ὁ Ἴδιος προσωπικὰ καὶ φροντίζει γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ γιὰ τὸν καθένα ξεχωριστά, χωρίς, ὅμως, νὰ παραβιάζη ποτὲ τὴν ἐλευθερία κανενός. Ἑπομένως, τὰ πάντα διευθύνονται ἀπὸ τὴν ἄκτιστη πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του καὶ νὰ δεχόμαστε ὅλα τὰ γεγονότα ποῦ συμβαίνουν στὴν ζωή μας μὲ εὐχάριστη καὶ δοξολογικὴ διάθεση, μὲ ψυχραιμία καὶ μὲ τὴν βεβαιότητα πῶς ὅ,τι θέλει ἢ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἶναι ὅλα γιὰ τὸ καλό μας.

Ὅταν ἔχη κανεὶς ὑπομονὴ καὶ κυρίως ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου καταλαβαίνει ὅτι ὅλα ἐκεῖνα ποῦ φάνταζαν κάποτε ὡς ἀντιξοότητες, ἀναποδιὲς καὶ ἀποτυχίες ἀποδεικνύεται πῶς εἶναι στὴν πραγματικότητα μεγάλες εὐλογίες καὶ ἀνεκτίμητα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, ὅμως, κάποιες φορὲς ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ἡ ἀνυπομονησία μᾶς δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ γευθοῦμε τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ὁ ἅγιος Χρύσανθος δὲν ἔκανε ὑπομονὴ μὲ τὴν Δαρεία, τὴν ὁποῖα νυμφεύθηκε μὲ τὸν τρόπο ποῦ εἴδαμε, τότε δὲν γνωρίζουμε ἂν ἐκείνη θὰ σωζόταν καὶ μάλιστα ἂν θὰ ἀναδεικνυόταν ὁσία καὶ μάρτυς.

Ὅταν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας εἶναι σύμφωνος μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε εἴμαστε ἀνοικτοὶ στὴν Χάρη Τοῦ καὶ ἔτσι γίνεται στὴν ζωή μας αὐτὸ ποῦ θέλει ὁ Θεός. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, ἐνδεχομένως ὁ Θεὸς νὰ μὴν θέλη νὰ συμβοῦν στὴν ζωή μας κάποια γεγονότα, ἀλλὰ τὰ ἐπιτρέπει, ἐπειδὴ σέβεται ἀπεριόριστα τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ὁποῖα Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε. Στὴν πρώτη περίπτωση ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ, δηλαδὴ εὐαρεστεῖται γι’ αὐτὸ ποῦ γίνεται, ἐνῷ στὴν δεύτερη περίπτωση παραχωρεῖ.

Δεύτερον. Ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν συζύγων δοκιμάζεται καθημερινὰ καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει συνεχῶς νὰ ἀνανεώνεται καὶ νὰ αὐξάνη, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ἀντέχη στὶς καθημερινὲς δυσκολίες τοῦ βίου. Ὁ τρόπος διατηρήσεως καὶ αὐξήσεώς της εἶναι ἡ συνεχὴς ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ χορηγὸς τῆς τέλειας ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη στὴν αὐθεντική της μορφὴ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο κατοικεῖ στὴν καθαρὴ ἀπὸ τὰ πάθη καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Συνήθως, παραπονούμαστε γιὰ τὸ ὅτι δὲν μᾶς ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι. Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ ἂν μᾶς ἀγαποῦν, ἀλλὰ τὸ ἂν ἐμεῖς ἀγαπᾶμε. Ὅταν κανεὶς ἀγαπᾶ ἀληθινὰ τότε κάνει ὑπομονὴ καὶ φροντίζει νὰ λαμβάνη τὶς ὅποιες ἀποφάσεις του μὲ ἠρεμία καὶ μετὰ ἀπὸ θερμὴ προσευχή.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπη νὰ τονισθῇ ὅτι μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ εἶναι μὲ ὅλους φίλος, ἐπειδὴ ἡ φιλία θέλει δύο. Δηλαδή, δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι φίλος μὲ τὸν ἄλλον ἂν ἐκεῖνος δὲν τὸ θέλη, ἀλλὰ μπορεῖς νὰ τὸν ἀγαπᾶς, φροντίζοντας, ὅμως παράλληλα, νὰ παραμένης ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν ἐνδεχόμενη ἀρνητικὴ συμπεριφορά του καὶ ἔτσι νὰ διασφαλίζης τὴν ἐσωτερική σου εἰρήνη. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὅταν πληροφορήθηκε, τότε ποῦ βρισκόταν στὴν Αἴγυπτο, ὅτι κάποιοι τὸν συκοφαντοῦν μὲ σκοπὸ νὰ τὸν διώξουν, εἶπε τὰ ἑξῆς ἀξιομνημόνευτα: «Ἐγὼ τοὺς ἀγαπῶ καὶ εἶναι ἀρκετὸν ἵνα διατηρῶ γαλήνην ἐντός μου».

Ὅποιος ἔχει ἐσωτερικὴ πληρότητα καὶ νόημα ζωῆς, αὐτὸς εἶναι ὄντως μακάριος, ἀφοῦ κατορθώνει νὰ παραμένη ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν ἀρνητικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων, καὶ ἑπομένως ἐλεύθερος νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ χαίρεται ἀληθινὰ τὴν ζωή του.