Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 5 Ἰουλίου (Γαλάτας ε', 22 - στ', 2)

Πνεῦμα εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ σάρξ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τὸ νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ πραγματικοὶ δὲν εἶναι ἕνα κληρονομικὸ δικαίωμα καὶ μιὰ συνήθεια καὶ κοινωνικὴ παράδοση, ἀλλὰ εἶναι εὐλογία καὶ Χάρη τοῦ Χριστοῦ ποῦ μᾶς τὴν δίνει διὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ δικοῦ μας ἀγῶνα, γιὰ νὰ ἀνταποκρινόμαστε σὲ αὐτὴν τὴν δωρεά.

Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ θέματα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του εἶναι καὶ ἡ ἀντίθεση μεταξὺ τοῦ πνεύματος καὶ τῆς σαρκός. Μιὰ πτυχὴ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στοὺς Χριστιανοὺς νὰ ζοὺν ἐν Πνεύματι καὶ τότε δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὶς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός.Οἱ ἔννοιες «πνεῦμα» καὶ «σάρξ» στὴν γλῶσσα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔχουν διαφορετικὴ ἔννοια ἀπ' ὅ,τι τὶς χρησιμοποιοῦμε. Πνεῦμα εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ σὰρξ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποῦ δὲν ἔχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἔτσι, πνευματικὴ ζωὴ εἶναι τὸ νὰ ζὴ κανεὶς μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ τὰ μυστήρια (Βάπτισμα, Χρῖσμα, θεία Εὐχαριστία) καὶ τὸν ἀγῶνα-ἄσκηση νὰ λαμβάνη τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα τοῦ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότητα, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ πραότητα, ἡ ἐγκράτεια. Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλὲς ἀνθρώπινες ἀρετές, ἀλλὰ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πνευματικὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ μορφωμένος, ὁ καλλιτέχνης, ἀλλὰ στὴν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκεῖνος ποῦ ἔχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἔπειτα, ἡ σαρκικὴ ζωὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο ὡς ζωὴ ποῦ δὲν ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν ἔχει τοὺς καρπούς του ποῦ ἀναφέρθηκαν πιὸ πάνω. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «ἔργα τῆς σαρκὸς» τὴν μοιχεία, τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, τὴν ἀσέλγεια, τὴν εἰδωλολατρία, τὴν μαγεία, τὶς ἔχθρες, τὶς φιλονικίες, τὶς ζήλειες, τοὺς θυμούς, τοὺς διαπληκτισμούς, τὶς διχόνοιες, τὰ σχίσματα, τὶς αἱρέσεις, τοὺς φθόνους, τοὺς φόνους, τὶς μέθες, τὶς ἀσωτίες καὶ τὰ παρόμοια πάθη μὲ αὐτά.

Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνήθικα ἔργα, ἀλλὰ σαρκικά, γιατί δείχνουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Χριστιανὸς μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μυστήρια, ἰδιαιτέρως τὴν θεία Εὐχαριστία, ὅταν συνδέεται μὲ τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ἀποβάλλει τὴν σαρκικὴ ζωὴ καὶ ζὴ τὴν πνευματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἀγωνίζεται συνεχῶς νὰ μετέχη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ὁ ἀγῶνας ποῦ γίνεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ λέγεται σταύρωση τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τότε συσταυρωνόμαστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ συνανασταινόμαστε μαζί Του.

Τὸ νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ πραγματικοὶ δὲν εἶναι ἕνα κληρονομικὸ δικαίωμα καὶ μιὰ συνήθεια καὶ κοινωνικὴ παράδοση, ἀλλὰ εἶναι εὐλογία καὶ Χάρη τοῦ Χριστοῦ ποῦ μᾶς τὴν δίνει διὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ δικοῦ μας ἀγῶνα, γιὰ νὰ ἀνταποκρινόμαστε σὲ αὐτὴν τὴν δωρεά.

Πάντως, ἀποδεικνύουμε τὴν χριστιανική μας ζωή, ὄχι ἁπλῶς μὲ ταυτότητες καὶ τυπικὴ συμμετοχὴ σὲ ἐκκλησιαστικὲς συνάξεις, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς ὁποίους παρουσίασε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸ ἀνάγνωσμα ποῦ διαβάσθηκε. Αὐτὴν τὴν ζωὴ πρέπει νὰ ζοῦμε γιὰ νὰ εἴμαστε πραγματικοὶ Χριστιανοὶ στὴν πράξη καὶ τὴν ζωή.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

ΙΕΡΟΘΕΟΣ