Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς:Καλλίνικοι Μάρτυρες Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα, 15 Ιουλίου

Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Τὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁλάνθιστος κῆπος μὲ διάφορα λουλούδια μικρὰ καὶ μεγάλα, πού, ὅμως, τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ ἐκπέμπει τὴν δική του πνευματικὴ εὐωδία. Δηλαδή, στὰ Συναξάρια ὑπάρχουν Ἅγιοι ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἤτοι νήπια καὶ μικρὰ παιδιά, καθὼς καὶ ὑπέργηροι ἄνω τῶν ἑκατὸν ἐτῶν. Εἶναι π. χ. τὰ νήπια τὰ ὁποῖα ἀπέκτεινε ὁ Ἡρώδης, «ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω», ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Χαράλαμπος, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε σὲ ἡλικία 113 ἐτῶν. Ὁ ἅγιος Κήρυκος, τοῦ ὁποίου μελετοῦμε τὸν βίο, ἦταν μόλις 3 ἐτῶν. Μαρτύρησε δὲ τὴν ἴδια ἡμέρα μὲ τὴν μητέρα του Ἰουλίττα καὶ γι’ αὐτὸ ἑορτάζονται καὶ οἱ δύο μαζί.

Ἡ ἁγία Ἰουλίττα καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἰκόνιο. Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ συζύγου τῆς ἀνέλαβε ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγηση τοῦ γιοῦ της Κηρύκου. Ὅταν ξέσπασε ὁ σκληρὸς διωγμὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ἡ Ἰουλίττα κατέφυγε μαζὶ μὲ τὸν τριετῆ Κήρυκο στὴν Σελεύκεια καὶ στὴν συνέχεια στὴν Ταρσό της Κιλικίας. Ἐκεῖ συνελήφθησαν καὶ οἱ δύο καὶ ὁδηγήθηκαν μπροστὰ στὸν εἰδωλολάτρη Ἔπαρχο. Ἡ ἁγία Ἰουλίττα ὁμολόγησε τὴν πίστη της μὲ θαυμαστὴ παρρησία, ἀλλὰ καὶ ὁ τριετὴς Κήρυκος δὲν ἦταν φοβισμένος, ἀλλὰ ἤρεμος καὶ ὁμολόγησε καὶ αὐτὸς μὲ τὸν δικό του τρόπο τὴν πίστη του, ἀφοῦ ψέλλιζε συνεχῶς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δὲ ὁ Ἔπαρχος προέτρεπε τὴν ἁγία Ἰουλίττα νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα, ὁ μικρὸς Κήρυκος τὸν κτύπησε μὲ τὸ πόδι του, ὅσο ἦταν φυσικὰ δυνατό, καὶ τότε ἐκεῖνος ὀργισμένος πῆρε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του καὶ τὸ ἔριξε μὲ δύναμη στὶς σκάλες τοῦ βήματος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑποστῇ μαρτυρικὸ θάνατο. Ἡ ἁγία Ἰουλίττα παρὰ τὸν μεγάλο πόνο ποὺ δοκίμασε δὲν ἔχασε τὴν ἠρεμία καὶ τὴν εἰρήνη της καὶ ὁμολόγησε καὶ πάλι τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ μὲ περισσότερο θάρρος. Ἤλεγξε δὲ τὸν Ἔπαρχο γιὰ τὴν ἄνανδρη πράξη του καὶ τότε ἐκεῖνος γεμᾶτος θυμὸ διέταξε καὶ τὴν ἀποκεφάλισαν, καὶ ἔτσι μητέρα καὶ γιὸς συγχορεύουν στὰ ἐπουράνια σκηνώματα καὶ συναγάλλονται μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων. Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τους μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα:

Στὸ Ἀπολυτίκιο τῶν Μαρτύρων ἀναφέρονται μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ καλλιμάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἰουλίττα, σὺν τριετεῖ ἀμνῷ αὐτῆς τῷ Κηρύκω, δικαστικοῦ πρὸ βήματος παρέστησαν φαιδρῶς, εὔτολμοι κηρύττοντες, τὴν χριστώνυμον κλῆσιν». Δηλαδή, οἱ Μάρτυρες ὅταν παρουσιάσθηκαν μπροστὰ στὸ δικαστικὸ βῆμα τοῦ εἰδωλολάτρη Ἐπάρχου δὲν ἦσαν στενοχωρημένοι, φοβισμένοι καὶ τρομαγμένοι, ἀλλὰ εἰρηνικοὶ καὶ χαρούμενοι καὶ κήρυξαν τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ μὲ τόλμη. Ἄλλωστε, χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἡ δειλία, ἀλλὰ ἡ ἀνδρεῖα καὶ αὐτὸ τὸ διακρίνει κανεὶς πάντοτε, ἰδιαίτερα δὲ στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς τους. Δηλαδή, τότε ποὺ συμβαίνουν στὴν ζωή τους δύσκολα καὶ τραγικὰ γεγονότα, ὅπως εἶναι ὁ θάνατος προσφιλῶν προσώπων, καὶ ὅλα φαντάζουν μαῦρα, ὁ δὲ δρόμος τοῦ βίου φαίνεται ἀδιέξοδος καὶ ἡ ἀπελπισία εὑρίσκεται πρὸ τῶν πυλῶν, αὐτοὶ δὲν χάνουν τὸ θάρρος τους, δὲν ἀπελπίζονται, ἀλλὰ στρέφονται πρὸς τὸν Θεό, διὰ τῆς προσευχῆς, καὶ λαμβάνουν ἀπὸ Αὐτὸν δύναμη, κουράγιο καὶ ἀληθινὴ παρηγοριά.

Ὁ πόνος τῆς μητέρας, ποὺ βλέπει νὰ σκοτώνουν τὸ παιδί της μπροστὰ στὰ μάτια της, εἶναι πραγματικὰ ἀβάσταχτος καὶ μπορεῖ νὰ τὴν ὀδηγήση σὲ τραγικὲς καταστάσεις, ἂν δὲν εἶναι ἕτοιμη καὶ προετοιμασμένη νὰ δεχθῇ τὴν ἐξ ὕψους δύναμη καὶ παρηγοριά, δηλαδή, ἂν δὲν ἔχη μάθει νὰ προσεύχεται, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ εἶναι ἀνοικτὴ στὸν Θεὸ καὶ ἕτοιμη νὰ δεχθῇ την Χάρη Του, ποὺ θὰ τὴν ἐνισχύση καὶ θὰ τὴν παρηγορήση. Χαρακτηριστικὰ καὶ ἀξιοσημείωτα εἶναι τὰ ὅσα ἀναφέρει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὁ Μ. Βασίλειος στὸν ἐγκωμιαστικό του λόγο στὴν μάρτυρα Ἰουλίττα, μὲ ἀφορμὴ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκείνη ἀντιμετώπισε τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της, πρῶτα, καὶ στὴν συνέχεια τοῦ παιδιοῦ της: «Ἡ στέρηση ἀγαπητοῦ παιδιοῦ ἡ προσφιλοῦς συζύγου ἡ κάποιου ἄλλου ἀπὸ τὰ πολὺ φιλικὰ καὶ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπον συμπαθείας συνδεδεμένα μαζί μας πρόσωπα... λόγῳ τῆς συνηθείας εἶναι δυσκολοβάστακτος καὶ εἰς τὰ ἄλογα ζῶα. Μάλιστα, ἐγὼ εἶδα κάποτε βόδι στὸ παχνὶ νὰ δακρύζη, διότι εἶχε ψοφήσει ὁ σύντροφός του καὶ τὸ ταίρι του στὸν ζυγό». Συνεχίζει ὅμως καὶ λέγει ὅτι «ἡ στέρηση τῶν προσφιλῶν προσώπων δὲν εἶναι κακὸν γι’ αὐτὸν ποὺ ἐκ τῶν προτέρων ἔχει σκεφθῇ σωστὰ καὶ ἔχει ὁδηγὸ τῆς ζωῆς του τὸν ὀρθὸ λόγο καὶ δὲν πορεύεται κατὰ συνήθεια...Είναι γνώρισμα εὐγνώμονος ψυχῆς το νὰ μὴ δυσανασχετῇ γιὰ τὸν χωρισμό, ἀλλὰ νὰ εὐχαριστῇ γιὰ τὴν ἀρχικὴ σύνδεση μὲ αὐτὸν (τὸν Θεόν), ὁ ὁποῖος ἔκαμε τὴν συγκλήρωση».

Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει ἀληθινὰ στὴν ὕπαρξη τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς, καθὼς καὶ στὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς γιὰ τὴν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τὰ πράγματα γίνονται ἁπλούστερα καὶ εὐκολότερα. Δὲν τὸν καταβάλλει ἡ σκέψη ὅτι δὲν θὰ ξαναδῇ τὰ προσφιλῆ του πρόσωπα, ἐπειδὴ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι θὰ τὰ συναντήση καὶ πάλι καὶ θὰ συγχαίρουν καὶ θὰ συναγάλλονται μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Ἀγγέλους. Ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινὲς καὶ ὅτι «κοντὰ στὶς τόσο μεγάλες καὶ λαμπρὲς εὐεργεσίες Του, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀνώτερες δὲν ὑπάρχουν, μᾶς ὑπόσχεται πολλαπλάσια γιὰ τὸ μέλλον. Δηλαδή, παραδεισιακὴ τρυφὴ καὶ δόξα στὴν βασιλεία καὶ τιμὲς ἰσάξιες μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ γνώση τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ὕψιστο ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ γιὰ τοὺς ἀξίους. Κάθε λογικὸ ὀν αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ ἐπιθυμεῖ». Καὶ τελειώνει μὲ τὴν προτροπή: «Μακάρι καὶ μεὶς νὰ τὸ ἐπιτύχουμε, ἀφοῦ καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὰ πάθη».

Δὲν ὑπάρχει τίποτε χειρότερο στὴν ζωὴ ἀπὸ τὸν ἀπαράκλητο, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας, πόνο, ἀλλὰ καὶ τίποτε ὑψηλότερο ἀπὸ τὴν τέλεια πίστη, ἡ ὁποία σταλάζει στὴν ψυχὴ τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καὶ τὴν παρηγορεῖ ἀληθινά.–