Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ὁ εὐτελισμὸς τῆς πειθοῦς... - Ἐλεγκτικὸ καὶ ἐλκτικὸ κήρυγμα

Ὁ εὐτελισμὸς τῆς πειθοῦς...

Ἀπὸ ὅλα μπορεῖ νὰ ὠφελεῖται κανεὶς ὡς Χριστιανός, ἀλλὰ καὶ ὡς ποιμένας ἑνὸς μικροῦ ποιμνίου. Ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς προεκλογικὲς περιόδους, μὲ τὶς πολιτικὲς διαμάχες, τοὺς ὀξεῖς τόνους, τὶς συζητήσεις ποὺ δὲν ἔχουν κανένα οὐσιαστικὸ ἐνδιαφέρον, ποὺ μοιάζουν περισσότερο μὲ ἕνα παιχνίδι, ἀφοῦ ὁ καθένας εἶναι γνωστὸ τὸ τί θὰ «παίξη», τί θὰ ὑποστηρίξη, ἀλλὰ ἔχει πιθανὸν ἐνδιαφέρον μόνο στὸ πὼς θὰ τὸ ὑποστηρίξη.

Βέβαια, δὲν εἶναι ὅλες οἱ πολιτικὲς συζητήσεις χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ ἀνούσιες. Ὑπάρχουν πολιτικοὶ ποὺ ξέρουν νὰ συζητοῦν, χωρὶς νὰ παίζουν μὲ τὸν λόγο. Γνωρίζουν τὸ ἀντικείμενό τους καὶ ἔχουν διάθεση νὰ λένε τὰ καίρια, χωρὶς νὰ αἰχμαλωτίζονται ἀπὸ τὸ τί θὰ ἤθελε νὰ ἀκούση ἀπὸ αὐτοὺς ὁ λαός. Ὅμως ἡ περιγραφὴ ποὺ κάναμε εἶναι γιὰ τὸ τί συνήθως συμβαίνει, κυρίως στὰ τηλεοπτικὰ πάνελ, στὰ ὁποῖα ὁ καθένας πρέπει νὰ ἀποδείξη ὅτι εἶναι ὁ σωστὸς καὶ ὁ δίκαιος, αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ προτιμηθῇ ἀπὸ τὸν λαό.

Λέγοντας αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ παραθεωροῦμε ὅτι εἶναι θεμιτό –θὰ ἔλεγα ἀναγκαῖο– ὁ πολιτικὸς νὰ γνωρίζη τὴν τέχνη τῆς πειθοῦς, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ παίρνη τὴν συγκατάθεση τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν προγραμμάτων του, τὰ ὁποῖα βέβαια προϋποτίθεται ὅτι τὰ ἔχει μελετήσει καὶ σχεδιάσει μὲ γνώμονα τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ ἡ, πιὸ σωστά, μὲ πνεῦμα δικαιοσύνης πρὸς τὸ συμφέρον ὅλων τῶν πολιτῶν. Ἡ τέχνη τῆς πειθοῦς εὐτελίζεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ζοῦν τὴν πολιτικὴ ὡς διακονία τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ὡς παραταξιακὸ παιχνίδι ἐπιβολῆς, σὰν ἐπαγγελματικὸ πρωτάθλημα ψηφοθηρίας, στὸ ὁποῖο κάθε νίκη ἀποφέρει στοὺς «παῖκτες» τῆς παράταξης προκλητικὰ πρίμ.

Αὐτὸν τὸν εὐτελισμὸ τῆς πειθοῦς σὲ παραταξιακὸ παιχνίδι ἐπιβολῆς εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας ὅσοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ δὲν ἀσχολούμαστε, ὑπὸ τὴν στενὴ ἔννοια, μὲ τὴν πολιτική, ἀλλὰ ἔχουμε κάποιο ρόλο καὶ λόγο στὸ εὐρὺ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ εὐτελισμὸς τοῦ πολιτικοῦ λόγου εἶναι, δυστυχῶς, μιὰ εὐμετάδοτη νόσος ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ προσβάλη καὶ τὴν ποιμαντική.

Ἐλεγκτικὸ καὶ ἐλκτικὸ κήρυγμα

Τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ πείσουμε τοὺς ἄλλους μὲ τεχνάσματα γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται πρὶν ἀπ' ὅλα εἶναι νὰ τὴν ζήσουμε ἐμεῖς. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παράταξη, οὔτε ὀργάνωση. Εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός. Εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν χρειάζεται, λοιπόν, διαφημιστὲς ἡ ἰνστρούκτορες. Θέλει μετόχους τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς σταυροαναστάσιμης δόξας της.

Αὐτὸς ποὺ ζῆ τὴν Ἐκκλησία εἴτε μιλάει εἴτε ὄχι, εἴτε εἶναι ποιμένας εἴτε ἁπλὸ μέλος, ὅλη ἡ ὕπαρξή του εἶναι ἕνα ἀσίγητο ἐλεγκτικὸ καὶ ταυτόχρονα ἐλκτικὸ κήρυγμα. Εἶναι ἐμπειρία πολλῶν Χριστιανῶν, ποὺ κουράζονται, ὅπως λένε, ἀπὸ τὰ πολλὰ βερμπαλιστικὰ κηρύγματα, ἡ αἰχμαλωσία τους ἀπὸ τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν λόγο κάποιου ἀπομακρυσμένου ἀπὸ τὸν κόσμο Μοναχοῦ. Ἀκοῦνε μὲ ἀκόρεστη διάθεση τὶς ἁπλὲς συμβουλές του καὶ «προσδέχονται» τὸν λόγο του, ποὺ εἶναι μεστὸς σὲ νοήματα καὶ ἀφτιασίδωτος, ἀπόσταγμα πείρας, χωρὶς καμμιὰ ἰδιοτέλεια καὶ διαφημιστικὴ διάθεση.

Εἶναι λόγος αὐθεντικὰ ἐκκλησιαστικός.

π.Θ.Α.Β.