Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: «Ὁ Καταναλωτισμὸς εἶναι ἀρρώστια»

Σὲ περίοδο κρίσεων μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἄλλη ὄψη τῆς ζωῆς, γι’ αὐτὸ καὶ ἰσχύει τὸ ἀρχαῖο γνωμικὸ ὅτι «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Μέσα σὲ ὅλα τὰ πράγματα μποροῦμε νὰ δοῦμε καὶ κάτι ποὺ εἶναι καλό. Καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ πλοῦτος, ἡ πολυτέλεια, ὁ καταναλωτισμὸς δὲν μποροῦν νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν πόθο μας γιὰ ζωή, ἐλευθερία καὶ εὐτυχία.

Οἱ εἰδήσεις ποὺ μεταφέρουν οἱ ἐφημερίδες μᾶς πληροφόρησαν γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ αὐστριακοῦ Κὰρλ Ράμπεντερ, ὁ ὁποῖος, ἐνῷ καταγόταν ἀπὸ φτωχικὴ οἰκογένεια, ἔγινε ἑκατομμυριοῦχος ἐπιχειρηματίας, μὲ σκληρὴ προσωπικὴ ἐργασία. Πίστευε ὅτι τὰ χρήματα θὰ τοῦ ἔφερναν ἀνέσεις καὶ ἐπιτυχία. Καὶ ὅμως, ὅπως ὁμολόγησε ἀργότερα, «ἔγινε πιὸ πολύπλοκη ἡ ζωή μου», αἰσθανόταν ὅτι δούλευε «σὰν σκλάβος», χωρὶς νὰ ἔχη χρόνο καὶ νὰ ἀπολαμβάνη τὰ ἁπλὰ καὶ ὄμορφα πράγματα τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ κατέληξε στὸ συμπέρασμα: «Δὲν θέλω νὰ μοῦ μείνη τίποτα. Τὰ χρήματα εἶναι ἀντιπαραγωγικά. Δὲν φέρνουν τὴν εὐτυχία». Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις ἀποδεσμεύθηκε ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν περιουσία του.

Ἡ εἴδηση λέγει ὅτι «ἀποφάσισε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὴν περιουσία του, κινητὴ καὶ ἀκίνητη, συνολικῆς ἀξίας γύρω στὰ 4 ἑκατ. εὐρώ, γιατί, ὅπως λέει, τὰ πλούτη τὸν κάνουν δυστυχισμένο. Θὰ πουλήσει τὰ δύο του σπίτια (τὸ ἕνα ὡραιότατο σαλὲ στὶς Ἄλπεις), τὸ πολυτελὲς αὐτοκίνητό του, ὅλα του τὰ ἔπιπλα καὶ πολλὰ ἀντικείμενα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἀκριβοὶ πίνακες ζωγραφικῆς. Ὅσα χρήματα βγάλει ἀπὸ αὐτά, μαζὶ μὲ τὰ μετρητὰ ποὺ ἤδη ἔχει σὲ τράπεζα, θὰ τὰ δώσει σὲ φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα τῆς Κεντρικῆς καὶ Νότιας Ἀμερικῆς, μὲ σκοπὸ νὰ διατεθοῦν σὲ προγράμματα ἀπασχόλησης νέων, φτωχῶν ἀνθρώπων». Ὁ ἴδιος «θὰ μείνει σὲ μιὰ μικρὴ καλύβα στὶς Ἄλπεις ἢ θὰ ἐνοικιάσει μία γκαρσονιέρα στὸ Ἴνσμπουκ».

Σὲ δήλωσή του λέει: «Ἡ πολυτέλεια καὶ ὁ καταναλωτισμὸς εἶναι ἀρρώστια. Δὲν τὰ χρειάζομαι πιά. Ὅσα χρόνια μοῦ ἔμειναν, θὰ τὰ ζήσω ἐλεύθερος» (Χρῆστος Μιχαηλίδης, Ἐλευθεροτυπία 10-2-2010).

Ἔχουμε συνηθίσει νὰ θεωροῦμε ὅτι ἐλευθερία εἶναι νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε, νὰ ἐνεργοῦμε βάσει τῶν ἐπιθυμιῶν μας, νὰ ἀποκτοῦμε πολλὰ χρήματα καὶ νὰ ἔχουμε ἀνέσεις. Ὅμως, ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία εἶναι νὰ μὴ δεσμευόμαστε ἀπὸ κάτι, νὰ μὴν εἴμαστε δοῦλοι τῶν ἐπιθυμιῶν μας καὶ τῶν ὑλικῶν πραγμάτων.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα μάθημα καὶ μάλιστα στὴν περίοδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ εὑρισκόμαστε. Πρέπει νὰ μάθουμε ὅτι «ὁ καταναλωτισμὸς εἶναι ἀρρώστια», καὶ νὰ περιοριζόμαστε στὰ πιὸ ἀπαραίτητα, νὰ χαιρόμαστε στὴν ζωή μας μὲ τὰ πολὺ μικρὰ καὶ ὄμορφα πράγματα, καὶ κυρίως νὰ δώσουμε τὴν δυνατότητα στὸν ψυχικό μας κόσμο νὰ βρίσκη αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ καὶ τὸν ἱκανοποιεῖ.

Αὐτὸ συνιστᾶ καὶ ἡ ἀσκητικὴ ζωή, τὴν ὁποῖα διδάσκουν οἱ Πατέρες μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ ἢ ἀκόμη καὶ Κληρικοί, ποὺ πρέπει νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ πλοῦτο, καὶ τὸ χειρότερο νὰ πλουτίζουμε, χρησιμοποιῶντας τὸν Χριστὸ καὶ τὴν χριστιανική μας ἰδιότητα. Ἂν δὲν θέλουμε νὰ ὑπακούουμε στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, τοὐλάχιστον νὰ μᾶς συνετίζουν τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς καὶ οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν ἐλευθερία τους πέρα ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ θεωροῦν ὅτι «ὁ καταναλωτισμὸς εἶναι ἀρρώστια».

Ν.Ι.