Κωνσταντῖνος Παπαπαναγιώτου. Ὁ Νεωκόρος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου

Τὴν Τρίτη μέρα τοῦ Πάσχα, μετὰ ἀπὸ μιὰ ὀλιγοήμερη ταλαιπωρία τῆς ὑγείας του, ποὺ τὸν καθήλωσε στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καὶ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἄφησε τὸν κόσμο αὐτόν, ὁ ἐπὶ σαράντα τέσσερα χρόνια νεωκόρος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, Κωνσταντῖνος Παπαπαναγιώτου.

Ὁ κυρ-Κώστας, ὅπως συνήθως τὸν προσφωνούσαμε, ἦταν ὁ Νεωκόρος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Ναυπάκτου ἀπὸ τὸ 1956 ἕως τὸ 2000.

Ἦταν ὁ δεξιοτέχνης καμπανοκρούστης τῆς Ναυπάκτου, ὁ ὁποῖος χτυποῦσε μὲ κέφι καὶ περηφάνεια τὶς καμπάνες ποὺ δώρισε ὁ κυβερνήτης Καποδίστριας στὸν Ἅγιο Δημήτριο, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλης τὸ 1829. Στὸ διακόνημα αὐτό, γύρω στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 80, τὸν ἀντικατέστησαν τὰ σύγχρονα ἠλεκτρονικὰ συστήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα συχνὰ ἐξέφραζε τὴν δυσφορία του, ἐνθυμούμενος τὶς δικές του ἔνδοξες ἡμέρες.

Στὴν ζωή του πέρασε πολλὲς δυσκολίες, γεύτηκε τὴν φτώχεια καὶ τὴν πεῖνα, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε καὶ παρωνύμιο, ἀλλὰ ἀγωνίστηκε σκληρά, μὲ ὑπόβαθρο μιὰ ἁπλὴ λαϊκὴ πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἀη-Δημήτρη.

Ἡ πιὸ πικρὴ ἐμπειρία τῆς ζωῆς του ἦταν ὁ θάνατος, σὲ τροχαῖο δυστύχημα, τοῦ γιοῦ τοῦ Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἦταν τὸ καμάρι του. Νέος Μηχανικός, μὲ ζωντάνια καὶ κοινωνικὴ δράση, μέλος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Ναυπάκτου, ἀλλὰ καὶ βοηθὸς τοῦ στὶς ἐργασίες τοῦ στὸ Ναό, ξαφνικὰ τοῦ ἔφυγε γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι.

Τὸν θυμόταν συνέχεια. Τακτικὰ ἐρχόταν κοντά μας στὴν Προσκομιδή, γιὰ νὰ μᾶς πὴ νὰ τὸν μνημονεύσουμε. Αὐτὸ τὸ ἔκανε καὶ ὅταν ἦταν νεωκόρος στὸ Ναό, ἀλλὰ καὶ μετὰ ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία αὐτή. Στὴν Προσκομιδὴ ἐπίσης μᾶς πλησίαζε καὶ γιὰ ἄλλα δικά του πρόσωπα, ζῶντα καὶ κεκοιμημένα, μὲ ἀφορμὲς τὶς γιορτές τους ἢ κάποιες ἐπετείους μνήμης τους.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ ἐμφανῆ τὴν δυσκολία στὸ βάδισμα, κατέβαινε ἀπὸ τὸ Κάστρο, ὅπου ἦταν στὸ σπίτι του, γιὰ ἕναν καφὲ στὸ Λιμάνι ἢ γιὰ τὴν Θ. Λειτουργία στὸν Ἅγιο Δημήτριο. Ἡ εἴσοδός του στὸν Ναὸ (τώρα ποὺ ἦταν συνταξιοῦχος) γινόταν συνήθως ἀπ' ὅλους αἰσθητῆ. Λόγῳ μιᾶς δυσκολίας του στὴν ἀκοὴ ὁ λόγος του ἦταν δυνατός. Πρὶν προλάβη ὅμως κανεὶς νὰ δυσανασχετήση, ἡ φυσική του εὐγένεια καὶ ἡ κοινωνική του στοιχείωση ἄλλαζαν τὶς διαθέσεις. Μετὰ τὸ κερί, τὴν προσκύνηση τῶν εἰκόνων, περνοῦσε ἀπὸ τὸ δεσποτικὸ γιὰ νὰ πάρη τὴν εὐχὴ τοῦ Ἐπισκόπου, ἂν χοροστατοῦσε, ἐρχόταν κατόπιν στὸ Ἱερὸ καὶ χαιρετοῦσε προσωπικὰ ὅλους τοὺς Ἱερεῖς ποὺ βρίσκονταν στὸ Ἅγιο Βῆμα (κάποιες φορὲς ἦταν ἀρκετοί), ζητῶντας καὶ τὶς σχετικὲς πληροφορίες, ἂν ἔβλεπε κάποιον ξένο κληρικὸ ἢ διαπίστωνε τὴν ἀπουσία κάποιου ἀπ' τοὺς ἐφημερίους τοῦ Ναοῦ.

Ἡ ποιότητα τοῦ ἀνθρώπου φαίνεται σὲ μερικὲς πολὺ ἁπλὲς ἐκδηλώσεις του. Ἐνῷ πέρασε γενικὰ δύσκολη ζωή, αὐτὸ ποὺ ἔβγαζε τὰ τελευταῖα χρόνια ἦταν μόνο εὐγνωμοσύνη. Πρῶτα στὸ Θεὸ καὶ τὸν Ἀη-Δημήτρη, ποὺ τὸν βοήθησαν νὰ θρέψη τὴν οἰκογένεια τοῦ καὶ κατόπιν γιὰ κάποιους ἀνθρώπους ποὺ τοῦ συμπαραστάθηκαν. Θυμόταν μὲ εὐγνωμοσύνη τὸν Μητροπολίτη Δαμασκηνὸ Κοτζιά, ποὺ τὸν βοήθησε νὰ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς «συνέπειες» τῆς συμμετοχῆς τοῦ στὴν ἐθνικὴ ἀντίσταση, ποὺ εἶχε κάποια συνέχεια σὲ φάση τοῦ ἐμφυλίου. Τακτικὰ ἐπίσης μνημόνευε τὰ εἰκοσιεπτὰ χρόνια ποὺ πέρασε μὲ προϊστάμενο τοῦ Ναοῦ τὸν π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη χαιρόταν νὰ λέη ὅτι πέρασαν μὲ εἰρήνη καὶ ἀγάπη, χωρὶς καμμιὰ δυσάρεστη σκιὰ στὴ συνεργασία τους.

Εὐχόμαστε, καὶ ἐκεῖ ποὺ τώρα βρίσκεται, νὰ ζῆ ὅλος εἰρήνη καὶ εὐγνωμοσύνη μέσα στὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν συντροφιὰ τῶν δικῶν του ποὺ ἔφυγαν πρὶν ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἁγίου Δημητρίου τὸν ὁποῖον διακόνησε.

π.Θ.Α.Β.