Skip to main content

Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: «Μεταξύ φρίκης καί Αφρικής»

Τό διάστημα πού στήν Ελλάδα γινόταν λόγος γιά τό ασφαλιστικό καί τίς περικοπές τών συντάξεων τών εργαζομένων, καί άρχιζε τό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου στήν Νότια Αφρική, δημοσιεύθηκε αυτή η φράση, πού τέθηκε ως επικεφαλίδα στό σχόλιο αυτό. Τό «μεταξύ φρίκης καί Αφρικής», σημαίνει ότι βρισκόμαστε σέ μιά περίοδο κατά τήν οποία από τήν μιά πλευρά βιώνουμε τήν φρίκη από τήν περικοπή τών συντάξεων καί από τήν άλλη οι ποδοσφαιρόφιλοι «απολαμβάνουν» ένα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό θέαμα.

Άν δή κανείς προσεκτικά τήν φράση αυτή θά διαπιστώση ότι η λέξη «φρίκη» παραπέμπει στόν άρτο, καί γενικότερα στά υλικά αγαθά, καί ιδιαίτερα στήν έλλειψή τους, καί η λέξη «Αφρική» αυτήν τήν περίοδο παραπέμπει στό θέαμα. Καί τά δύο αυτά μαζί μάς θυμίζουν τήν γνωστή φράση πού πολλοί λένε ότι «ο λαός θέλει άρτον καί θεάματα».

Καί τά δύο αυτά συνδέονται μέ τά βασικά πάθη τής φιληδονίας καί τής φιλαργυρίας. Ζούμε σέ μιά κοινωνία τού θεάματος καί τής καταναλώσεως πού δημιουργεί πολλά αρνητικά αποτελέσματα στήν ψυχή τού ανθρώπου, αλλά καί σέ όλες τίς διαπροσωπικές καί κοινωνικές σχέσεις του.

Εν τώ μεταξύ η ψυχή τού ανθρώπου πεινά καί διψά γιά δικαιοσύνη, καί μέ τήν στενή της έννοια, πού σημαίνει τήν επικράτηση τής ισορροπίας από κάθε άποψη στίς κοινωνίες μας, αλλά καί στήν ευρύτερη-πνευματική έννοια πού σημαίνει τήν κοινωνία τού ανθρώπου μέ τόν Θεό. Ο άνθρωπος δέν αναπαύεται μόνον μέ τόν άρτο καί τό θέαμα. Μόλις τελειώσει η απόλαυσή τους, τότε αρχίζουν αδυσώπητα ερωτήματα, εσωτερική ανασφάλεια καί υπαρξιακό κενό. Στήν πραγματικότητα, όπως τονίζουν οι υπαρξιστές φιλόσοφοι, ο άνθρωπος ψάχνει νά βρή κάτι άλλο πέρα από αυτά πού τού προσφέρει η σύγχρονη κοινωνία μέ όλα τά θέλγητρά της.

Από πλευράς θεολογικής λέμε ότι ο άνθρωπος αναζητά καί έναν άλλον άρτο, πού είναι ο άρτος τής ζωής, «ο καταβάς εκ τού ουρανού» (Ιωάν. στ', 41), καί ένα άλλο ύδωρ, τό ύδωρ τό ζών, πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο άρτος καί ο οίνος προσφέρονται στήν θεία Ευχαριστία πρός βρώση καί πόση. Γι’ αυτό καί λίγο πρίν από τήν θεία Κοινωνία τών Τιμίων Δώρων απευθύνουμε στόν Θεό τήν Κυριακή προσευχή, τό «Πάτερ ημών», μέσα στό οποίο υπάρχει καί η αίτηση: «τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον». Επίσης, ο άνθρωπος αναζητά τό πραγματικό θέαμα, τήν θέα τού Θεού, τήν συνάντηση καί κοινωνία μέ τόν Θεό, όπως τό λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «οψόμεθα αυτόν (τόν Θεό) καθώς εστι» (Α' Ιωάν. γ', 2). Δέν είναι καθόλου παράδοξο ότι από τήν λέξη Θεός στήν πατερική θεολογία προέρχεται η λέξη θέωση πού συνδέεται καί μέ τήν θέα-θεωρία.

Ο Χριστός στήν παρότρυνση τού διαβόλου νά μετατρέψη τούς λίθους σέ ψωμί απάντησε: «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ. δ', 4). Καί στήν προτροπή τού διαβόλου νά πέση από τό πτερύγιο τού Ναού καί νά προξενήση ένα θέαμα απάντησε «ουκ εκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου» (Ματθ. δ', 7). Καί τά δύο αυτά αναφέρονται στόν άρτον καί τό θέαμα.

Άν ο άνθρωπος, πολύ δέ περισσότερο ο Χριστιανός, περιορίζεται καί εξαντλείται στήν αναζήτηση τού επίγειου «άρτου» καί τού προσωρινού «θεάματος», τότε στήν πραγματικότητα ζή μεταξύ «φρίκης καί Αφρικής». Καί γίνεται τό εξής γεγονός. Η ύπαρξη καί τών δύο αυτών τού δημιουργούν μιά πρόσκαιρη ηδονή καί χαρά, αλλά μόλις τελειώσουν, τότε αρχίζει η οδύνη καί ο πόνος. Στήν πραγματικότητα καί τά δύο αυτά λειτουργούν σάν ψυχοναρκωτικά τά οποία ξεκουράζουν γιά λίγο τόν άνθρωπο, πού βρίσκεται σέ μιά απέραντη φυλακή τών αισθητών καί τών ασθήσεων.

Πρέπει νά ικανοποιήσουμε τήν πείνα γιά άρτο καί γιά θεάματα μέ πραγματική τροφή πού δέν έχει αρχή καί τέλος καί μένει στόν αιώνα. Αυτός είναι ο Θεός πού μάς δημιούργησε, μάς αναδημιούργησε καί θέλει νά μείνουμε αιώνια ενωμένοι μαζί Του.

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ

  • Προβολές: 2813