Εἰδήσεις - Φωτογραφικὰ στιγμιότυπα Ἰούλιος 2010

Ἀπό τήν Ρουμανία στήν Ναύπακτο

Τὸ τριήμερο 25-28 Ἰουνίου ἐ.ἔ. ἐπισκέφθηκαν τὴν Ναύπακτο καὶ φιλοξενήθηκαν στὶς  Κατασκηνώσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μιὰ πνευματικὴ οἰκογένεια σαράντα περίπου ἀτόμων ἀπὸ τὴν Ρουμανία προκειμένου νὰ συζητήσουν μὲ τὸν Σεβασμιώτατο διάφορα θέματα πνευματικῆς, οἰκογενειακῆς, κοινωνικῆς ζωῆς. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ ταξιδιοῦ ἦταν ὁ Ἐφημέριός τους π. Θεόδωρος, καὶ συμμετεῖχαν θεολόγοι, καθηγητές, ἐργαζόμενοι, ἔγγαμοι μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά τους καὶ μοναχές. Ἀφορμὴ γιὰ τὸ ταξίδι τους ἦταν ἡ ἐπίσκεψη τὸν προηγούμενο Νοέμβριο τοῦ Σεβασμιωτάτου στὴν Ρουμανία καὶ ἡ ὁμιλία του σὲ ἑσπερινὴ σύναξη τῆς Ἐνορίας τους. Ἡ ὁμιλία του ἐκείνη καθὼς καὶ ἡ ἀνάγνωση τῶν βιβλίων του ποῦ ἔχουν μεταφρασθῇ στὰ Ρουμανικά, δώδεκα τὸν ἀριθμὸ μέχρι στιγμῆς, τοὺς ἔδωσε τὸ ἔναυσμα, ὥστε νὰ διοργανώσουν αὐτὴν τὴν ἐκδρομὴ μέχρι τὴν Ναύπακτο καὶ νὰ συζητήσουν θέματα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦν.

Οἱ ἐρωτήσεις τους ἦταν καίριες καὶ ἀφοροῦσαν τρεῖς κύκλους ἐνδιαφερόντων, οἰκογενειακά, πνευματικά, μοναχικά. Ὅσοι ἀκούσαμε τὶς πολύωρες συζητήσεις καὶ ὅσοι συμμετεῖχαν στὴν ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία ποῦ τελέσθηκε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στὴν Ναύπακτο, κατὰ τὴν ὁποῖα ἔψαλαν ὁρισμένους ὕμνους τῆς θείας Λειτουργίας ὅλοι οἱ προσκυνητὲς μαζί, δόξασαν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸν ζῆλο τῶν ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μᾶς ποῦ ζοὺν σὲ ὅλο τὸν κόσμο.–

Θεία Λειτουργία στήν Βαράσοβα

Τὸ Σάββατο 3 Ἰουλίου ἐ.ἔ. πραγματοποιήθηκε τὸ ἐτήσιο προσκύνημα στὸν Ἅγιο Νικόλαο Βαράσοβας. Γέμισε τὸ σπήλαιο τοῦ ἁγίου Νικολάου ἀπὸ προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Ναύπακτο, τὸ Ἀγρίνιο καὶ τὴν Πάτρα. Τὴν θεία Λειτουργία τέλεσε ὁ Μητροπολίτης κ. Ἰερόθεος, συμπαραστατούμενος ἀπὸ Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως. Ὁ Σεβασμιώτατος στὸν λόγο του ἀναφέρθηκε στὸν ἄνθρωπο ὡς ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ στὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τὴν ὁποῖα κατ' ἐξοχὴν καλλιεργοῦν οἱ μοναχοὶ καὶ ἰδιαιτέρως οἱ ἐρημῖτες. Στὴν συνοδεία βρισκόταν καὶ ὁ Καθηγητὴς κ. Ἀθανάσιος Παλιούρας, στὸν ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ἀνασκαφῇ τοῦ σπηλαίου, καὶ ὁ ὁποῖος ξενάγησε τοὺς προσκυνητὲς στὸ σπήλαιο-ἐγκλείστρα. Μία ἀκόμη μοναδικὴ λατρευτικὴ ἐμπειρία ποῦ μᾶς προσέφερε τὸ καλοκαίρι.

Μοναχὴ Θεοκλήτη

Τὴν Τετάρτη 14 Ἰουλίου, μνήμη τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, κηδεύθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Γοργοεπηκόου ἡ μοναχὴ Θεοκλήτη (κατὰ κόσμο Βασιλικὴ Χωραφᾶ). Ἡ μοναχὴ Θεοκλήτη γεννήθηκε τὸ 1953 καὶ εἰσῆλθε στὴν Ἱερὰ Μονὴ τὸ 1974, σὲ ἡλικία εἴκοσι ἑνὸς ἐτῶν, καὶ ἔζησε εἰρηνικὰ σὲ αὐτὸ μὲ αὐστηρὴ μοναχικὴ ζωὴ γιὰ τριάντα ἕξι χρόνια. Τὴν κηδεία τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος, μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν Ἱερέων, μοναζουσῶν τῆς περιοχῆς καὶ πλῆθος κόσμου. Ὁ Σεβασμιώτατος στὸν ἐπικήδειο λόγο του ἀναφέρθηκε στὴν ἀξία τῆς ἀφιέρωσης στὸν Θεό, καὶ τόνισε τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς κεκοιμημένης, ποῦ ἦταν ἡ ἐκ νεότητος ἀφιέρωσή της στὸν Θεό, ἡ ἐργατικότητα καὶ ἐξυπηρετικότητά της, τὸ πρᾶο καὶ ἡσύχιο τῆς συμπεριφορᾶς της, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου της. Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε νὰ ζῆ στὸ οὐράνιο Μοναστήρι ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ δημιουργεῖται στὸν οὐρανό, μετὰ τὴν ἐκδημία τοῦ γέροντος Ἀρσενίου, τῆς γερόντισσας Μακρίνας, τῆς ἀδελφῆς Πελαγίας. Νὰ εἶναι ἡ μνήμη της αἰωνία.

Στοῦ προφήτη Ἠλία στὸ Κάστρο τῆς Ναυπάκτου

Πραγματοποιήθηκε τὸ ἐτήσιο προσκύνημα-πανηγύρι τοῦ Προφήτη Ἠλία στὸ Κάστρο τῆς Ναυπάκτου. Τὸ θαυμάσιο τοπίο, ἡ ἀνάβαση μὲ τὰ πόδια, μέσα ἀπὸ τὰ πέτρινα καλντερίμια διὰ μέσου τῶν πέτρινων πυλῶν τῶν διαδοχικῶν διαζωμάτων τοῦ Κάστρου, τὸ φῶς τοῦ δειλινοῦ, τὸ ἄρωμα τοῦ πεύκου, ἡ θαυμάσια ἑσπερινὴ ἀκολουθία μὲ τὰ μεγάλα ἀναγνώσματα ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ πυρφόρου Προφήτη, ἡ ἀρτοκλασία ὑπὲρ τῶν Ναυπακτίων τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου γιὰ τὸν Προφήτη ποῦ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίση τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, τοὺς βασιλεῖς ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνωριμότητα τοῦ λαοῦ τὴν ἄλλη ἡμέρα ἡ θεία Λειτουργία, τὸ κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου γιὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ Προφήτου Ἠλία «ὡς εἰς τὸν οὐρανὸν» σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ οἱ εὐχὲς τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἐπέτειο χειροτονίας του, ἡ συζήτηση κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα στὸ προαύλιο τοῦ Ναϋδρίου, καὶ ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νὰ ζήση καθένας ξεχωριστά, ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν πολύτιμα βιώματα καὶ ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν ξεχωριστὴ αὐτὴ πανήγυρη τοῦ Προφήτη Ἠλία.

Πανήγυρη Ἁγίας Παρασκευῆς Ναυπάκτου

Μὲ λαμπρότητα πανηγυρίσθηκε ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στὴν Ναύπακτο. Χιλιάδες πιστοὶ συμμετεῖχαν στὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, τὶς ὁποῖες λάμπρυναν μὲ τὴν παρουσία τους ὁ Ναυπάκτιος Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπος καὶ ὁ οἰκεῖος Ποιμενάρχης κ. Ἰερόθεος, ἐνῷ στὸ δεξιὸ ἀναλόγιο ἔψαλε μεγαλόπρεπα καὶ παραδοσιακὰ χορὸς ἱεροψαλτῶν ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ κ. Ἰωάννου Λιάκκου, Πρωτοψάλτη τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Θεσσαλονίκης καὶ Καθηγητοῦ Μουσικῆς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία Βελλάς, καὶ στὸ ἀριστερὸ οἱ ἱεροψάλτες τῆς Ἐνορίας. Μετὰ τὸν πανηγυρικὸ ἑσπερινὸ ἔγινε ἡ Λιτάνευση τῆς εἰκόνας στὶς ὁδοὺς τῆς πόλεως, προπορευομένης τῆς Παπαχαραλαμπείου Φιλαρμονικῆς. Στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τελέσθηκε Ἀρτοκλασία καὶ ὁ Μητροπολίτης κ. Ἰερόθεος ἀνέλυσε τὸ ψαλμικὸ χωρίο καὶ ὕμνο «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον, οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ», μιλῶντας γιὰ τὸ ποιός εἶναι πλούσιος καὶ πτωχὸς κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ ποιό εἶναι τὸ καθῆκον ὅλης τῆς κοινωνίας στοὺς ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας. Στὴν θεία Λειτουργία ὁμίλησε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Πολύκαρπος γιὰ τὴν ἁγία Παρασκευὴ ὡς ὁσία, παρθένο καὶ μάρτυρα καὶ ἀναφέρθηκε στὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς διαστάσεις τῆς κρίσεως. Φέτος τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο δὲν προσέφερε τὸ συνηθισμένο ἑορταστικὸ γεῦμα, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου γιὰ περικοπὴ περιττῶν δαπανῶν λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως.

Ρίζες τῆς Ρίζας

Μιὰ πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἐκδήλωση μνήμης πραγματοποίησε ὁ Πολιτιστικὸς Σύλλογος Ρίζας, ποῦ ἔχει τώρα πρόεδρο τὴν κ. Ρέππα, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τοῦ ὁλοκαυτώματος τοῦ χωριοῦ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Παιδιὰ καὶ νέοι τοῦ χωριοῦ, μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ δασκάλου Δημήτρη Σιούντα, ἔκαναν μιὰ πρωτότυπη ἀναπαράσταση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ χωριοῦ, τῆς ἐγκατάστασης τῶν πρώτων κατοίκων, τῆς ἀνέγερσης τοῦ ἱεροῦ, τῆς προστασίας ἀπὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο, τῆς πορείας του στὰ νεώτερα χρόνια προβλήθηκε ταινία μὲ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν πυρπόλησή του καὶ τέλος ὁ Σύλλογος «Τὸ Κούγκι» χόρευσε παραδοσιακοὺς χορούς, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς παρευρισκομένους. Στὸ τέλος τῆς ἐκδήλωσης ὁ Σύλλογος βράβευσε τὸν πρ. Πρόεδρό του κ. Σωτήριο Θεοδωρόπουλο γιὰ τὴν μέχρι σήμερα προσφορά του. Παρευρέθηκαν στὴν ἐκδήλωση ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μητροπολίτου, ὁ πρ. Ὑπουργὸς Ἀλέκος Παπαδόπουλος μὲ τὴν σύζυγό του ποῦ εἶναι ὑπεύθυνος τοῦ Συλλόγου «Τὸ Κούγκι», οἱ Δήμαρχοι Ἀντιρρίου, Ναυπάκτου, Πυλλήνης καὶ πολὺς κόσμος. Ἀξίζουν συγχαρητήρια στοὺς διοργανωτές. Ἡ ἐκδήλωση τελοῦσε ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Δήμου Ἀντιρρίου.

Ἁγίου Παντελεήμονος, στὶς Κατασκηνώσεις

Πανηγυρικὸς ἦταν καὶ ὁ ἑορτασμὸς τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος, στὸ Ἀντίρριο, στὸν χῶρο ὅπου λειτουργοῦν οἱ Κατασκηνώσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Τὸν ἑσπερινὸ ἐτέλεσε ὁ Μητροπολίτης Ἱσπανίας κ. Πολύκαρπος, τὸν θεῖο Λόγο κήρυξε ὁ Ἀρχιμ. π. Νήφων, ὁ ὁποῖος χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο κ. Πολύκαρπο καὶ θὰ ἰερατεύη στὴν μακρινὴ Βαρκελώνη. Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰερόθεος τέλεσε τὴν θεία Λειτουργία καὶ στὸ τέλος της ἔκειρε ἀναγνῶστες τοὺς Ἀντώνιο Μπιρπανάγο, βιολόγο, Χρῆστο Παρασκευά, φοιτητὴ θεολογίας, καὶ Ἀθανάσιο Καλλία, φοιτητὴ ἰατρικῆς, στελέχη τῆς Κατασκηνώσεως, καθὼς καὶ τὸν Γεώργιο Σαβελώνα υἱὸ τοῦ Ἐφημερίου Ἀντιρρίου π. Παναγιώτη, ἀπόφοιτο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Βελλὰς καὶ φοιτητῆ Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Ἰωαννίνων.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐπίτιμος Διδάκτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (6 Ἰουλίου 2010)

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου ἐπὶ τῇ ἀναγορεύσει του εἰς ἐπίτιμον Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (6 Ἰουλίου 2010).

***

«Ἐπέλεξα ὡς θέμα τῆς σημερινῆς μου ὁμιλίας «Ἕνα Βοιωτικὸ Μοναστήρι - Μάρτυρας μιᾶς Νεοελληνικῆς Νοοτροπίας». Πρόκειται γιὰ τὸ Μοναστήρι τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τοῦ Δήμου Θίσβης Βοιωτίας. Χτίστηκε ἀνάμεσα σὲ ἄλλα Μοναστήρια στὴ Νότια πλευρὰ τοῦ Ἐλικώνα, ποὺ καταλήγει στὰ δαντελωτὰ παράλια τοῦ Κορινθιακοῦ κόλπου...  Στόχος μου σήμερα δὲν εἶναι οὔτε ἡ ἀρχιτεκτονικὴ οὔτε ἡ εἰκονογραφικὴ οὔτε κὰν ἡ καθόλου ἀρχαιολογικὴ μελέτη καὶ ἀνάπτυξη τοῦ ἀξιόλογου αὐτοῦ μνημείου, ἀλλὰ ἡ ἔκφραση τοῦ παραπόνου του, καθὼς μένει μόνο σκέλεθρο στὴ μανία τῆς φύσεως, κτυπημένο ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ χρόνου, τὶς ἱστορικὲς περιπέτειες, τὴν ἀπληστία καὶ τὴν ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων καὶ περισσότερο ἀπὸ τὴν σύγχρονη νοοτροπία τῆς ἐγωπάθειας τοῦ ἀτομισμοῦ καὶ τοῦ βολέματος τοῦ νεοέλληνα. Ἡ παράδοση θέλει τὴν ἀνέγερση τοῦ μοναστηριοῦ στὸν 12ον μ.χ. αἰῶνα. Φαίνεται ὅτι τοῦτο ἔχει δόση ἀληθείας, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ μικρὸ μαρμαροθέτημο ποὺ διασώθηκε στὸ δάπεδο τῆς πλευρᾶς τοῦ διακονικοῦ. Καταστράφηκε ὅμως ὁ ἀρχικὸς ναὸς καὶ στὴν θέση του καὶ μάλιστα πάνω στὰ θεμέλια τοῦ κτίσθηκε ὁ σημερινός...

Τὸ ἔτος τῆς ἀνεγέρσεως καὶ ἁγιογραφήσεως τοῦ καθολικοῦ δηλ. τὸ 1766, τὰ μέσα περίπου τοῦ 18ου φαίνεται, ὅτι ἡ περιοχὴ ποὺ εἶναι ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὴν ἄλλη Βοιωτία, λόγῳ τοῦ ὀρεινοῦ ὄγκου τοῦ Ἐλικώνα παρουσιάζει μίαν ἄνθηση. Ἀνεγείρονται Μοναστήρια καὶ Μετόχια, ὅλα φροντισμένα: μὲ ἁγιογραφίες, κειμήλια, εἰκόνες καὶ πλούσιες βιβλιοθῆκες μὲ χειρόγραφα, κώδικες καὶ ἐκδόσεις Βενετίας. Τοῦτο φαίνεται καλύτερα ἀπὸ τὸ σωσμένο τούρκικο χοτζέτι τοῦ ἔτους 1764 ποὺ καθορίζει μὲ λεπτομέρεια τὰ ὅρια τῆς περιουσίας καὶ ἰδιόκτητης περιοχῆς τοῦ γειτονικοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ ποὺ λέγεται Δομπός. Ἀπέραντοι ἐλαιῶνες, πλούσια κτηνοτροφία, ἄλλες γεωργικὲς καλλιέργειες, ἐπικοινωνία μὲ δικά τους πλωτὰ μέσα μὲ τὴν ἀπέναντι πελοποννησιακὴ γῆ, ἰδιωτικὸς ἀρσανὰς (λιμάνι). Ὅλα αὐτὰ θὰ ἐξελιχθοῦν σὲ ὑποδομὴ καὶ στήριξη τοῦ ἀγῶνα στὴ Ρούμελη κατὰ τοῦ Κατακτητῆ. Ὁ Ναὸς ἦταν κατάγραφος μὲ καλὴ τέχνη τοιχογραφίας, ποὺ ἔχει ὅμως ὑποστεῖ φοβερὴ καταστροφὴ ἀπὸ τὴν ὑγρασία καὶ τὶς φωτιὲς ποὺ ἄναβαν τοὺς χειμῶνες μέσα στὸν ναό. Στὸν ξεσηκωμὸ τοῦ Γένους κατὰ τοῦ Τούρκου κατακτητὴ οἱ νεώτεροι πατέρες τῆς Μονῆς μαζὶ μὲ ἄλλους τῶν γειτονικῶν μοναστηριῶν ἀκολούθησαν τοὺς ὁπλαρχηγοὺς καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ ἀνασυγκρότηση τοῦ Κράτους ἐπέστρεψαν ἐλάχιστοι. Ἡ ἔλευσις τοῦ νεαροῦ Βασιλέως Ὄθωνος καὶ κυρίως ἡ Ἀντιβασιλεία αὐτοῦ, ἔφεραν μαζί τους καὶ τὸ δῆθεν «ἀνανεωμένο πνεῦμα τῆς Δύσεως». Τὸ ἀπὸ 25 Σέπ. (7 Ὀκτ.) 1833 διάταγμα σήμανε τὴν καταστροφὴ ὄχι τόσο τὴν οἰκονομικὴ ὅσο τὴν πολιτισμικὴ τῶν Μοναστηριῶν καὶ τῆς χώρας μας.

ΟΘΩΝ

"Α'. Ὅλα τὰ ἐγκαταλελειμμένα ἤδη καὶ ἔρημα μοναστήρια καὶ μοναστηριακὰ κτήματα θέλουν εἰσοδεύεσθαι ἀπὸ τοῦ νὺν διὰ τῶν γενικῶν Ἐφόρων εἰς λογαριασμὸν τοῦ δημοσίου καὶ πρὸς τὴν σκοπουμένην βελτίωσιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Παιδείας.

Β'. Ὑπὸ τὴν αὐτὴν κατηγορίαν ὑπάγονται καὶ τὰ ἐν τὼ ὑπὸ γράμμα Β καταλόγῳ τῆς Συνόδου σημειούμενα μοναστήρια, ἐν οἷς ὀλίγοι τινὲς μονάζουν ἀκόμη καὶ νύν, ὄχι πλέον τῶν 6 μοναχῶν, ἀφοῦ οὗτοι μετατεθῶσιν εἰς ἄλλα μοναστήρια.

Στὰ «Σωζόμενα» τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου καὶ στὴν περιγραφή του διασώζεται τὸ ἔργο τῶν Νομαρχῶν καὶ τῶν ἐφόρων:

"Ὁ τοίνυν κατὰ χώραν Νομάρχης ἢ Ἔπαρχος... ἐπήρχετο καθ' ἕκαστον (μοναστήριον) ἐκτελέσων τὸ διατεταγμένον? συνεπήγετο δὲ καὶ σφριγώντων ὑπηρετῶν ἀκολουθίαν πολλὴν (ἀνθρώπων ἀγροίκων καὶ μηδόλως εἰδότων διαστέλλειν μεταξὺ βεβήλου καὶ ἱεροῦ).

Καὶ τὴν ἀναίρεσιν καὶ καταγραφὴν τῶν τοῦ μοναστηρίου πραγμάτων ἐποιεῖτο τοιουτοτρόπως:

Πρῶτον μὲν εἰσήει κατ' εὐθεῖαν εἰς τὸν ναόν? οἱ δὲ περὶ αὐτὸν οἱ μὲν τινες εἰσπίπτοντες, ἄλλοθεν ἄλλοι, ἀνέδην εἰς τὰ ἄδυτα τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, συνήρπαζον ἀπὸ τῆς προθέσεως καὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης τά τε ζωοδόχα Δισκοπότηρα καὶ τὰ Εὐαγγέλια καὶ τὸ Ἀρτοφόριον. Καὶ τάλλα τὰ ἱερὰ σκεύη καὶ κειμήλια συναφήρπαζον, οἷον σταυρούς, περιζώνια, καὶ στολὰς ἱερατικὰς καὶ πάντα τὰ ἐντὸς τοῦ θείου Βήματος, λωποδητοῦντες, καὶ αὐτὰς τὰς ἁγίας Τραπέζας τὰς ἐνδυτάς. Οἱ δὲ ἐτέρωθεν ἠσχολοῦντο περὶ τὰς ἁγίας εἰκόνας, ἁπάσας ἀποσπῶντες ἀπό τε τῶν ἱερῶν κιγκλίδων (τοῦ τέμπλου) καὶ ὅπου ἦσαν ἀλλαχοῦ καὶ συστοιβάζοντες ὡς βεβήλους σανίδας ἀλλεπαλλήλους? καὶ τὰς κρεμαμένας δὲ τάς, εἴτε ἀργυρᾶς εἴτε ὀρειχαλκίνας κανδήλας ἐλάμβανον καθαιροῦντες? συνῆγον δὲ καὶ αὐτὰς τὰς βίβλους τῶν προσευχῶν? καὶ ταῦτα πάντα συμφοροῦντες ἀθρόα συνεσώρευον ἐν τὼ μέσῳ τοῦ ναοῦ ἢ καὶ τοῦ νάρθηκος Ἔπειτα πάλιν λαμβάνοντες ἕνα καθ' ἕν ἀνεδείκνυον, αἴροντες εἰς ὕψος, καὶ ὁ Ἔπαρχος ἀποβλέπων κατέγραφεν? αὐτοὶ δὲ πάλιν ἀπέρριπτον ἕκαστον τῶν καταγραφομένων εἰς ἄλλον σωρόν, ὡς ἔτυχον ἐκτινάσσοντες? καὶ ἥν ἰδεῖν ὦδε μὲν τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς καὶ τὸ Ἀρτοφόριον κυλιόμενον ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, ἐκεῖ δὲ τὸ Ἱερὸν Δισκάριον σφενδονιζόμενον καὶ τὸν Ἀστερίσκον, ἀλλαχοῦ δὲ τὴν ἁγίαν Λόγχην καὶ τὴν Λαβίδα καὶ τὸ Μυροδόχον σκεῦος, καὶ τὰ Ἱερὰ Καλύματα συρόμενα κατὰ γῆς καὶ καταπατούμενα ... Οἱ δὲ μοναχοὶ μακρόθεν ἀφεστηκότες, οἱ μὲν παρὰ τὰς θύρας τοῦ σεσυλημένου ναοῦ, ὁ δέ τις ἀλλαχοῦ τοῦ μοναστηρίου ἐθρήνουν, ἐκόπτοντο, ἐθεοκλύτουν εἰς μάτην ὁλοφυρόμενοι καὶ βοῶντες . 

Τὴν τύχη αὐτὴ τῆς λεηλασίας εἶχε καὶ ἡ Μονὴ Ταξιαρχῶν, ἡ ὁποία κτυπημένη καὶ ἀπὸ τὴν περιφρονητικὴ συμπεριφορὰ τοῦ πνεύματος τοῦ 19ου αἰῶνος, θὰ δεχθῇ τὸ τελευταῖο κτύπημα μὲ τὴν ἀπαλλοτρίωση ὅλων τῶν κτημάτων της μὲ τὴν ὑπ' ἀριθ. 2/τῆς 19ης Μαρτίου τοῦ 1927 ἀπόφαση τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀπαλλοτριώσεων Λιβαδειᾶς. Κατὰ τὸ κείμενον τῆς ἀπαλλοτριωτικὴς ἀποφάσεως ὁλόκληρον τὸ κτῆμα ἀποτελεῖται ἀπὸ 19.641 στρ. καὶ 125 μέτρα σύμφωνα μὲ τὸ ἐπίσημο σχεδιάγραμμα τοῦ Ὑπουργείου Γεωργίας: Ἀγροί, ἐλαιῶνες, ἀμπέλια, βοσκότοπους, οἱ ὁποῖοι διανεμήθησαν εἰς 191 οἰκογένειες τῶν Χωστίων τοῦ σημερινοῦ Προδρόμου. Μεταξὺ τῶν διανεμηθέντων κτημάτων συμπεριλαμβάνεται καὶ ὁ μεγάλος ἐλαιῶνας στὸν κόλπο τοῦ σημερινοῦ «Σαράντη», ὁ ὁποῖος ἐλαιῶνας μοιράσθηκε ὡς οἰκόπεδα καὶ σήμερα εὐτυχῶς ἔγινε ἕνα ὡραῖο θέρετρο μὲ καταπληκτικὲς κατοικίες. Ἀσφαλῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς, θὰ ἔπρεπε ὅμως νὰ ληφθῇ πρόνοια καὶ γιὰ τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἀνάδειξη τῆς Μονῆς ὡς κέντρο ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς παραδόσεως, ὡς μαρτυρία πολιτισμικῆς διαδρομῆς. Οἱ πρόγονοί μας πολλὲς φορὲς ἔκαναν λόγο γιὰ τὴν ἀξία τοῦ ΜΕΤΡΟΥ στὴ ζωή μας. Καὶ ἐτόνισαν ὅτι ὅταν τὸ ΜΕΤΡΟ περιφρονεῖται ἀκολουθεῖ ἡ ΥΒΡΙΣ. Δὲν ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔκανα σήμερα ἐνώπιόν σας μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀνάπτυξη, πιστεύω ὅμως ὅτι σᾶς ἔκανα κοινωνοὺς τοῦ παραπόνου ἑνὸς ἱστορικοῦ Μνημείου τῆς Βοιωτικὴς γῆς μὲ τὴν προτροπὴ ὄχι ἄλλους βανδαλισμοὺς καὶ προσπάθεια ἔστω καὶ τώρα γιὰ ἐπανόρθωση τῶν λαθῶν μας.