Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Σαμψὼν ὁ Ξενοδόχος

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὁ Ἅγιος Σαμψῶν ἔζησε τόν 6ον αἰώνα καί καταγόταν ἀπό πλούσια οἰκογένεια τῆς Ρώμης. Σπούδασε τίς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του καί κυρίως τήν ἰατρική, τήν ὁποία καί ἄσκησε. Εἶχε πολλή ἀγάπη πρός ὅλους χωρίς διακρίσεις. Ὅταν οἱ γονεῖς τοῦ ἀνεχώρησαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, μοίρασε τήν περιουσία τοῦ ὅλη στούς φτωχούς καί ἔφυγε γιά τήν νέα Ρώμη. Ἐκεῖ στήν Κωνσταντινούπολη ζοῦσε φτωχικά ὑπηρετώντας καί θεραπεύοντας ψυχικά καί σωματικά τους πάσχοντες. Πολλές ἀγιάτρευτες ἀρρώστιες τίς θεράπευε μέ τήν προσευχή του, ἀλλά γιά νά μή τό καταλαβαίνουν οἱ ἄνθρωποι καί τόν ἐπαινοῦν προσποιόταν ὅτι ἡ θεραπεία προῆλθε ἀπό τίς ἀλοιφές καί τά βότανα. Κάποτε ἐθεράπευσε καί τόν Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό ἀπό ἀνίατη καί ἐπώδυνη ἀσθένεια καί τότε αὐτός, ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Ἅγιο, τοῦ ἔκτισε μεγάλο νοσοκομεῖο, πού ἦταν συνάμα καί ξενοδοχεῖο, ἐξ οὐ καί ξενοδόχος, ὅπου φιλοξενοῦσε δωρεάν τούς φτωχούς καί ἀπόρους. Ἐδῶ πρέπει νά λεχθῆ ὅτι ὁ Ὅσιος ἀρνιόταν ἐπίμονα τήν ὁποιαδήποτε ὑλική προσφορά τοῦ Αὐτοκράτορα, τελικά ὅμως ὑποχώρησε ἀπό σεβασμό στόν ἀνώτατο ἄρχοντα καί, γιά νά μή τοῦ στερήση τήν χαρά τῆς εὐγνώμονης προσφορᾶς, ἀλλά καί ἀπό ἀγάπη στόν φτωχό λαό καί τούς ἀρρώστους πού φιλοξενοῦσε, περιποιόταν καί θεράπευε. Αὐτό δείχνει τό πέρα γιά πέρα ὀρθόδοξο ἦθος του. Δέν ἐκμεταλλεύεται τήν γνωριμία του μέ τόν Αὐτοκράτορα γιά νά μαζέψη χρήματα, ἄλλωστε ἀπό αὐτά εἶχε πολλά καί τά μοίρασε. Οὔτε πάλι χρησιμοποιεῖ τήν πρός τό πρόσωπο τοῦ εὔνοια τοῦ Ἰουστινιανοῦ γιά νά ἀποκτήση κύρος. Κύρος εἶχε καί μάλιστα μεγάλο. Τοῦ τό προσέδιδε ἡ ἁγιότητά του καί ἡ μεγάλη ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στό πρόσωπό του.

Στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ λίγο στόν Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, ὁ ὁποῖος μέ τό ἦθος τοῦ φανερώνει τόν τρόπο ἀσκήσεως τῆς ἐξουσίας, πού συνίσταται στόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν φροντίδα γιά τόν λαό. Μέ τό κτίσιμο καί τήν οἰκονομική ἐνίσχυση καί συντήρηση τοῦ Νοσοκομείου - Ξενοδοχείου ἐνισχύει, στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Σαμψῶν, τήν Ἐκκλησία στό κοινωνικό της ἔργο. Μέ τήν ὀξυδέρκεια πού τόν διακρίνει βλέπει τόν κόπο ὁ ὁποῖος καταβάλλεται γιά νά ἀνακουφισθῆ ὁ ἀνθρώπινος πόνος, καί μέ τήν πνευματική του εὐαισθησία ἀντιλαμβάνεται τήν τεράστια κοινωνική προσφορά καί ἔρχεται ἀρωγός καί συμπαραστάτης σέ αὐτό τό τεράστιο ἔργο.

Ὅταν μελετᾶς τήν θαυμαστή καί ὑπέροχη ζωή τοῦ Ἁγίου Σαμψῶν, ἐξάγεις ἀβίαστά το συμπέρασμα ὅτι τό κοινωνικό του ἔργο ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς του ἐργασίας, ἦταν καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού κατοικοῦσε στήν ἁγιασμένη τοῦ ὕπαρξη. Ἐπίσης ὅτι διέθετε ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Δέν ἔκανε ἀτομικό ἔργο, ἀλλά ἦταν ἐντεταγμένος ὀργανικά στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί εἶχε ἀναφορά στόν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος εἶναι τό μυστήριο τῆς αἰσθητής παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Ἔκανε ὑπακοή στόν Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἐκτιμώντας τό ἦθος του καί τά χαρίσματα τοῦ τόν ἐχειροτόνησε Ἱερέα.

Ἦταν πραγματικός ἄρχοντας. Πρόσφερε ἁπλόχερα χωρίς νά περιμένη ἀνταπόδοση. Διακονοῦσε τούς πάντες, διότι ἤξερε πολύ καλά ὅτι ἡ ἀγάπη δέν γνωρίζει σύνορα. Οἱ τσέπες τοῦ ἦταν “τρύπιες”. Ἀπό τά χέρια τοῦ πέρασαν πάρα πολλά χρήματα, ἀλλά γιά τόν ἑαυτό του δέν κράτησε ποτέ τίποτε. Βέβαια ἦταν ἄγαμος, ἀλλά νομίζω ὅτι καί ὁ οἰκογενειάρχης, ἄν ἔχη μάθει νά ζῆ ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἀρκεῖται στά ἀπαραίτητα καί ἀναγκαία. Ἄλλωστε ὑπάρχουν φτωχοί πού εἶναι φιλάργυροι, ὅπως ὑπάρχουν καί πλούσιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Σαμψῶν, πού εἶναι φιλάνθρωποι καί ἐλεήμονες.

Ἡ εὐαισθησία στόν ἀνθρώπινο πόνο φανερώνει ψυχή πού ἔχει ὑποστεῖ τήν ἐσωτερική ἀλλοίωση, “αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς του Ὑψίστου”. Μιά τέτοια ὕπαρξη ἀγαπᾶ τόν κόπο καί τόν μόχθο γιά τήν ἀγάπη τοῦ πλησίον. Διακονεῖ τόν Χριστό στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων, τῶν περιφρονημένων, πού μπορεῖ μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ νά εἶναι πρίγκιπες. Ὅταν κάποιος ἀγαπᾶ, δίνει καί δίνεται μέ τήν καρδιά τοῦ χωρίς νά βάζη πάντα τήν λογική σέ πρώτη θέση. Δέν ζητᾶ, ἀλλά δίνει• καί γιά τό πού θά βρίσκη αὐτά πού θά προσφέρη αὐτό ἀφήνει νά τό φροντίση ὁ Θεός. Ὅσο περισσότερα δίνεις τόσο περισσότερά σου στέλνει ὁ Θεός. Ὁ Θεός τά στέλνει γιά νά τά προσφέρουμε. Ὅταν σταματήσουμε νά δίνουμε τότε θά πάψη καί αὐτός νά μᾶς στέλνη. Ἡ κοινωνία σήμερα δέν στερεῖται ἀνθρώπων πού νά κατέχουν τήν ἀνθρώπινη γνώση, ἀλλά ἄνθρωπων πού νά ἔχουν καρδιά σάν αὐτή τοῦ Ἁγίου Σαμψῶν. Νά ἀποκτήσουμε τέτοια καρδιά ὥστε νά γίνη ἡ ζωή μας καί ἡ κοινωνία μας πιό ἀνθρώπινη.