Γεγονότα καὶ Σχόλια: Διαλεγόμαστε ἀλλὰ δὲν «συγκοινωνοῦμε» - Ὁ σεβασμὸς δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἀποδοχή

Διαλεγόμαστε ἀλλὰ δὲν «συγκοινωνοῦμε»

Καμιὰ φορὰ ἐφαρμόζονται γιὰ τὸν «θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας», σὲ διάφορα κείμενα, ἔννοιες κοινωνιολογικὲς καὶ πολιτικές, χωρὶς τὶς ἀπαραίτητες προσαρμογὲς καὶ διευκρινίσεις, γεγονὸς ποῦ δείχνει μιὰ ἐξωτερικὴ προσέγγιση τῆς Ἐκκλησίας, ξένη πρὸς τὸ περιεχόμενό της. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι πολιτικὸς θεσμός, δὲν εἶναι κόμμα, οὔτε κάποιο πολιτιστικὸ ἢ φιλανθρωπικὸ σωματεῖο. Ἡ συγκρότησή της εἶναι μυστηριακὴ καὶ ὄχι νομική. Εἶναι ὀργανισμὸς καὶ ὄχι ὀργάνωση.

Ὡς Θεανθρώπινος Ὀργανισμὸς ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καὶ «πολιτεύεται» μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἀλλὰ τὸ «πολίτευμά» της «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν» (Φίλ. 3,20). Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα στὸν κόσμο καὶ ταυτόχρονα βρίσκεται ἔξω ἀπὸ αὐτόν. Ἰσχύει γι’ Αὐτὴν ὅ,τι διδάσκει στοὺς ποιμένες της ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Τοὺς προτρέπει νὰ εἶναι μέσα στὰ προβλήματα τοῦ κόσμου καὶ ταυτόχρονα ἔξω ἀπὸ αὐτά. Νὰ συμπάσχουν μαζὶ μὲ τὸν λαό, ὅμως νὰ εἶναι ἐλεύθεροι ἀπὸ τὶς φθοροποιὲς ἐμπάθειες τοῦ κόσμου.

Ὁπότε γιὰ τὸ ζωντανὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει προβληματισμὸς γιὰ «ἐσωστρέφειες» καὶ «ἐξωστρέφειες», ποῦ μπορεῖ νὰ ἀπασχολῇ κόμματα καὶ συλλόγους. Τὸ πρόβλημα βρίσκεται στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ποιμένες της. Στὸ κατὰ πόσο εἶναι ἐνεργεία καὶ ὄχι ἁπλῶς δυνάμει μέλη της. Ἡ Ἐκκλησία στὶς μορφὲς τῶν ἁγίων τῆς δὲν ἔχει προβλήματα διαλεκτικῆς σχέσης μὲ τὸν κόσμο. Συμβιώνει καὶ συνδιαλέγεται μὲ τὸν κόσμο, ἀλλὰ δὲν «συγκοινωνεῖ» μαζί του στὰ ἔργα τὰ ἄκαρπα «τοῦ σκότους», ἀλλὰ μᾶλλον τὰ ἐλέγχει (Ἐφ. 5,21).

Ἡ παρουσία της μέσα στὸν κόσμο εἶναι σωστικὴ καὶ κριτική. Ζώζει καὶ κρίνει. Δὲν κατακρίνει. Διαχωρίζει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα, τὴν ἀληθινὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν κίβδηλο βίο. Δὲν ἐκφέρει τὴν κρίση τῆς μὲ καυστικὰ λόγια καὶ ἐπιθετικὰ κηρύγματα –ἂν καὶ αὐτὰ κάποιες φορὲς δροὺν εὐεργετικὰ στὴν ἐνεργοποίηση κοιμωμένων συνειδήσεων– ἀλλὰ μὲ τὴν παρουσία της, μὲ τὸ «ἔργο τῆς πίστεως» (Β' Θέσ. 1,11) καὶ τὴν πίστη τὴν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην»(Γαλ. 5,6). Ἐκπέμπει «ἀγαθὸ φῶς», τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι «κριτικὸ ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας»(Εβρ. 4,112), γι’ αὐτὸ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ αὐτὸ ὅσοι εἶναι αἰχμαλωτισμένοι σὲ ἔργα πονηρά.

Ὁ σεβασμὸς δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἀποδοχή

Μέσα στὸ κλίμα τῆς διαφημιζόμενης πολυπολιτισμικότητας θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ζήσουμε μὲ διαφορετικοὺς ἀνθρώπους, ἄλλων ἐθνικῶν παραδόσεων, ἄλλων θρησκειῶν. Ἡ Χριστιανικὴ ἀγάπη –καὶ ὄχι «ἡ χάρτα τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου»– μᾶς ἐπιβάλλει νὰ εἴμαστε ἀνοιχτοὶ σὲ ὅλους, νὰ τοὺς σεβόμαστε καὶ νὰ τοὺς ἀποδεχόμαστε ὅλους ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἡ ἴδια ἀγάπη, ποῦ εἶναι φυσικὴ ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἐπιπόλαιο συναίσθημα ἢ ἰδεολογία, μᾶς ἐπιβάλλει νὰ μὴν ἀποδεχόμαστε τὴν αἵρεση ἢ τὴν πλανεμένη θρησκεία τους.

Σεβόμαστε ὅ,τι γι’ αὐτοὺς εἶναι ἱερό. Ὁ σεβασμὸς αὐτὸς ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ἀποδεχόμαστε τὸ ἱερό τους. Σεβόμαστε τὴν θρησκευτική τους ἑτερότητα, δὲν ἀλλοιώνουμε ἐξ αἰτίας τους τὴν πίστη μας.

Οὐσιαστικὰ σεβόμαστε τὴν ἐλευθερία τους, τὸ ἀπαραβίαστο τῆς συνειδήσεώς τους, ζῶντας ἐμεῖς ἀνόθευτη τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας στὸν Θεανθρώπινο ὀργανισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας.

π.Θ.Α.Β.