Γεγονότα καὶ Σχόλια: Διαλεγόμαστε αλλά δέν «συγκοινωνούμε» - Ο σεβασμός δέν ταυτίζεται μέ τήν αποδοχή

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Διαλεγόμαστε αλλά δέν «συγκοινωνούμε»

Καμιά φορά εφαρμόζονται γιά τόν «θεσμό τής Εκκλησίας», σέ διάφορα κείμενα, έννοιες κοινωνιολογικές καί πολιτικές, χωρίς τίς απαραίτητες προσαρμογές καί διευκρινίσεις, γεγονός πού δείχνει μιά εξωτερική προσέγγιση τής Εκκλησίας, ξένη πρός τό περιεχόμενό της.

Η Εκκλησία δέν είναι πολιτικός θεσμός, δέν είναι κόμμα, ούτε κάποιο πολιτιστικό ή φιλανθρωπικό σωματείο. Η συγκρότησή της είναι μυστηριακή καί όχι νομική. Είναι οργανισμός καί όχι οργάνωση.

Ως Θεανθρώπινος Οργανισμός η Εκκλησία υπάρχει καί «πολιτεύεται» μέσα στήν ανθρώπινη ιστορία, αλλά τό «πολίτευμά» της «εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού καί σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν» (Φιλ. 3,20).

Έτσι, η Εκκλησία είναι μέσα στόν κόσμο καί ταυτόχρονα βρίσκεται έξω από αυτόν. Ισχύει γι’ Αυτήν ό,τι διδάσκει στούς ποιμένες της ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Τούς προτρέπει νά είναι μέσα στά προβλήματα τού κόσμου καί ταυτόχρονα έξω από αυτά. Νά συμπάσχουν μαζί μέ τόν λαό, όμως νά είναι ελεύθεροι από τίς φθοροποιές εμπάθειες τού κόσμου.

Οπότε γιά τό ζωντανό σώμα τής Εκκλησίας δέν υπάρχει προβληματισμός γιά «εσωστρέφειες» καί «εξωστρέφειες», πού μπορεί νά απασχολή κόμματα καί συλλόγους. Τό πρόβλημα βρίσκεται στά μέλη τής Εκκλησίας καί τούς ποιμένες της. Στό κατά πόσο είναι ενεργεία καί όχι απλώς δυνάμει μέλη της. Η Εκκλησία στίς μορφές τών αγίων της δέν έχει προβλήματα διαλεκτικής σχέσης μέ τόν κόσμο. Συμβιώνει καί συνδιαλέγεται μέ τόν κόσμο, αλλά δέν «συγκοινωνεί» μαζί του στά έργα τά άκαρπα «τού σκότους», αλλά μάλλον τά ελέγχει (Εφ. 5,21).

Η παρουσία της μέσα στόν κόσμο είναι σωστική καί κριτική. Ζώζει καί κρίνει. Δέν κατακρίνει. Διαχωρίζει τήν αλήθεια από τό ψέμα, τήν αληθινή ζωή από τόν κίβδηλο βίο. Δέν εκφέρει τήν κρίση της μέ καυστικά λόγια καί επιθετικά κηρύγματα –άν καί αυτά κάποιες φορές δρούν ευεργετικά στήν ενεργοποίηση κοιμωμένων συνειδήσεων– αλλά μέ τήν παρουσία της, μέ τό «έργο τής πίστεως» (Β' Θεσ. 1,11) καί τήν πίστη τήν «δι’ αγάπης ενεργουμένην»(Γαλ. 5,6). Εκπέμπει «αγαθό φώς», τό οποίο όμως είναι «κριτικό ενθυμήσεων καί εννοιών καρδίας»(Εβρ. 4,112), γι’ αυτό καί απομακρύνονται από αυτό όσοι είναι αιχμαλωτισμένοι σέ έργα πονηρά.

Ο σεβασμός δέν ταυτίζεται μέ τήν αποδοχή

Μέσα στό κλίμα τής διαφημιζόμενης πολυπολιτισμικότητας θά υποχρεωθούμε νά ζήσουμε μέ διαφορετικούς ανθρώπους, άλλων εθνικών παραδόσεων, άλλων θρησκειών. Η Χριστιανική αγάπη –καί όχι «η χάρτα τών δικαιωμάτων τού ανθρώπου»– μάς επιβάλλει νά είμαστε ανοιχτοί σέ όλους, νά τούς σεβόμαστε καί νά τούς αποδεχόμαστε όλους ως εικόνες τού Θεού. Όμως η ίδια αγάπη, πού είναι φυσική ενέργεια τού Τριαδικού Θεού καί όχι επιπόλαιο συναίσθημα ή ιδεολογία, μάς επιβάλλει νά μήν αποδεχόμαστε τήν αίρεση ή τήν πλανεμένη θρησκεία τους.

Σεβόμαστε ό,τι γι’ αυτούς είναι ιερό. Ο σεβασμός αυτός όμως δέν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τό ιερό τους. Σεβόμαστε τήν θρησκευτική τους ετερότητα, δέν αλλοιώνουμε εξαιτίας τους τήν πίστη μας.

Ουσιαστικά σεβόμαστε τήν ελευθερία τους, τό απαραβίαστο τής συνειδήσεώς τους, ζώντας εμείς ανόθευτη τήν αλήθεια τής πίστεώς μας στόν Θεανθρώπινο οργανισμό τής Εκκλησίας μας.

π.Θ.Α.Β.