«Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση»

Σὲ ἄρθρο τοῦ Ἱερέως π. Βασιλείου Βολουδάκη διάβασα πρόσφατα αὐτὴν τὴν «κραυγὴ ἀπογνώσεως» ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, τὴν ὁποῖα διατύπωσε σὲ μιὰ ἔκθεσή του. Ἔγραφε τὸ παιδὶ αὐτό:

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θάχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντὶ νὰ μὲ ἀγνοεῖ... Θέλω τ' ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιός θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε μὲ ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους. Θεέ μου, δὲ ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!» («Ἐνοριακὴ Εὐλογία», τεῦχος 100, Ὀκτ. 2010).

Εἶναι φοβερὸ νὰ θέλη ἕνα παιδὶ νὰ γίνη τηλεόραση γιὰ νὰ ἐπικεντρωθῇ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων στὸ πρόσωπό του. Αὐτὸ δείχνει ὅτι, δυστυχῶς, τὸ ἐνδιαφέρον πολλῶν γονέων βρίσκεται περισσότερο σὲ ἄλλα πράγματα καὶ ὄχι στὰ παιδιά. Στὴν ζωή μας ἡ τηλεόραση κατέχει μεγάλη θέση καὶ αὐτὸ γίνεται εἰς βάρος τῆς πνευματικῆς, ψυχικῆς, οἰκογενειακῆς καὶ σωματικῆς ὑγείας.

Τὸ σημαντικὸ δὲ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἀγνοοῦν αὐτὴν τὴν ἀρρώστια. Ἀναφέρεται ἐπίσης στὸ ἄρθρο ὅτι ἡ δασκάλα ποὺ διόρθωνε τὴν ἔκθεση αὐτὴ ἔκλαιγε. Καὶ ὅταν ὁ σύζυγός της τὴν ἐρώτησε νὰ μάθη τὸν λόγο τοῦ κλάματος, ἐκείνη τὸν προέτρεψε νὰ διαβάση τὴν ἔκθεση. Τότε ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τί ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!». Καὶ ἡ δασκάλα ἀπάντησε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!».

Ἡ οἰκογένεια εἶναι τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν αὐτὸ τὸ κύτταρο δὲν λειτουργῇ σωστά, τότε ὁ πνευματικὸς καὶ κοινωνικὸς καρκίνος ἁπλώνεται παντοῦ, ἡ ἀρρώστια προσβάλλει ὅλους τοὺς θεσμούς.

Δυστυχῶς, ἡ τηλεόραση στὰ σπίτια κατέχει κεντρικὴ θέση. Μὲ αὐτὴν ἀσχολοῦνται πολλοὶ ἄνθρωποι, αὐτὴν προσέχουν τὶς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας, τὰ πρότυπα ποὺ προτείνει ἡ τηλεόραση μὲ τὰ προγράμματά της διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Φαίνεται ὅτι στὶς ἡμέρες μας ἡ τηλεόραση κατέχει σὲ κάθε σπίτι τὴν θέση ποὺ παλαιότερα κατεῖχε τὸ εἰκόνισμα, τὸ προσευχητάρι.

Αὐτὸ ἐπηρεάζει ὅλη τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ ψυχολογικὰ καὶ πνευματικά, ἔχει δὲ συνέπειες καὶ στὸ σῶμα. Ἂν στὴν τηλεόραση προσθέσουμε καὶ τὰ ἄλλα μέσα ἐπικοινωνίας, ἰδίως τὸ διαδίκτυο (internet), μὲ τὶς ποικίλες χρήσεις του, τότε καταλαβαίνουμε τὸ πόσο ἀποξενώθηκαν τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας μεταξύ τους.

Ἡ «νεανικὴ κραυγὴ ἀπογνώσεως» «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση», πρέπει νὰ μᾶς προβληματίση σοβαρά.

Ν.Ι.