Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τὸ κίνητρο τοῦ θεολογικοῦ λόγου - Ὁ λόγος δὲν ἀναστέλλεται...

Τὸ κίνητρο τοῦ θεολογικοῦ λόγου

Ὅλοι μας, ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ καθαρὸ θεολογικὸ λόγο, ἀπὸ λόγο ποὺ νὰ ἀνοίγη δρόμους στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ποὺ νὰ φωτίζη τὴν ψυχή μας, ὡς «λύχνος φαίνων ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ». Ὁ καθαρὸς θεολογικὸς λόγος εἶναι δραστικός, «καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας»(Εβρ. δ,12). Διαχωρίζει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη, τὸν ἀληθινὸ καὶ ἀκραιφνῆ βίο ἀπὸ τὸν κίβδηλο. Κι’ αὐτὸ χωρὶς νὰ καταδικάζη ἐλαφρὰ τὴ διανοία πρόσωπα, χωρὶς νὰ ὑποκρύπτη σκοπιμότητες, χωρὶς γενικὰ νὰ κινῆται ἀπὸ ἑτερογενῆ κίνητρα, ποὺ δηλώνουν ὑποβιβασμὸ τοῦ θεολογικοῦ λόγου σὲ μέσο ἐπιτυχίας ἐνδοκοσμικῶν ἰδιοτελῶν ἐπιδιώξεων. Τὸ μοναδικὸ κίνητρο τῆς αὐθεντικὰ ὀρθόδοξης θεολογικῆς παραγωγῆς –γιὰ ὅσους πραγματικὰ ἔχουν ἑλκυσθῇ ἀπὸ τὸν θαυμαστὸ πλοῦτο τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας καὶ δὲν τὴν βλέπουν πτωχὴ καὶ ἀνεξέλικτη– εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ λόγου Του.

Μὲ τὴν ἀταλάντευτη πίστη στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον λέξεις καὶ νοήματα –αὐτὰ εἶναι τὰ «ἱμάτια τοῦ λόγου»– ἀλλὰ εἶναι θεία ἄκτιστη ἐνέργεια, ἑλκύεται ὁ πιστὸς ἀπὸ τὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τὸν τέλειο Θεό, ποὺ γεννήθηκε ὡς τέλειος ἄνθρωπος «ἐν σπηλαίῳ ἐκ τῆς Παρθένου». Ὁ καθαρός, λοιπόν, θεολογικὸς λόγος εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπὸ προσμείξεις σκοπιμοτήτων, ἀφοῦ μέσα στὸ δυνατὸ φὼς τῆς ἀλήθειας τοῦ –φῶς ποὺ δωρίζεται στὴν διάνοια καὶ στὴν καρδιὰ ποὺ ἔμπρακτα καὶ ἔμπονα τὸ ζητοῦν, «ἵνα ἀναβλέψωσι»– τέτοιες στρεβλὲς ἐπιδιώξεις δείχνουν ὅλη τὴν ἀποκρουστικότητα τῆς δολιότητας καὶ τοῦ ψεύδους τους.

Ἄλλωστε, ὁ καθαρὸς θεολογικὸς λόγος εἶναι ποιμαντικός. Καὶ ἡ ποιμαντικὴ διακονία, ὅταν εἶναι ἀληθινὰ ἀποστολικὴ καὶ πατερική, ἔχει ὡς μοναδικὴ ἀφετηρία τῆς τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πολὺ χαρακτηριστικὰ φαίνεται στὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ἀπ. Πέτρο, μετὰ τὴν ἄρνηση τοῦ μαθητῆ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου, ὅταν ὁ ἀρνητὴς Πέτρος, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν προδότη Ἰούδα, παρέμεινε ἑνωμένος μὲ τοὺς ὑπόλοιπους δέκα μαθητές. «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς μὲ πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ ναί, Κύριε, σὺ οἴδας ὅτι φιλῶ σέ. λέγει αὐτῷ βόσκε τὰ ἀρνία μου» (Ιωαν. κα',15).

Ὁ λόγος δὲν ἀναστέλλεται...

Τὸ «βόσκε τὰ ἀρνία μου» ἢ τὸ «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου» εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ καθαρὸς θεολογικὸς λόγος δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη ἄλλα κίνητρα, οὔτε βέβαια μπορεῖ νὰ ἀνασταλῇ, ἐπειδὴ κάποιοι μπορεῖ νὰ τὸν χρησιμοποιήσουν, χωρὶς νὰ τὸν ἀλλοιώσουν, στοὺς δικούς τους θεολογικοὺς ἀγῶνες ἤ, ἀκόμη, νὰ τὸν διαστρεβλώσουν, ὑποτάσσοντάς τον στὶς δικές τους σκοπιμότητες. Ἂν ἦταν ἔτσι δὲν θὰ ἔπρεπε οὔτε οἱ Ἀπόστολοι, οὔτε οἱ Πατέρες νὰ μᾶς ἀφήσουν γραπτὰ κείμενα, ἀφοῦ ἤδη ζῶντος τοῦ ἀπ. Παύλου ὑπῆρχαν κάποιοι ποὺ διαστρέβλωναν «δυσνόητά τινα» σημεῖα τῶν ἐπιστολῶν του, «πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν»(Β' Πέτρ., γ,16). Ὁ δὲ πατερικὸς λόγος εἶναι τοὶς πᾶσι γνωστὸν τὸ πόσες «ἀναγνώσεις» καὶ ἑρμηνεῖες δέχεται, ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας. Πάντως εἶναι ἰδιαίτερα βαρὺ σύμπτωμα παραταξιακῆς νοοτροπίας τὸ νὰ ἀπαιτῇ κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὴν προβολὴ τῶν θεολογικῶν κειμένων τους μόνον ἀπὸ ἐπιλεγμένους χρῆστες τοῦ διαδικτύου...

π.Θ.Α.Β.