Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Ἀσφράγιστοι καὶ ἐσφραγισμένοι

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχει ὁ διάβολος ὁ ὁποῖος πολεμᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι μιὰ προσωποποιημένη ἔννοια τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ εἶναι ἰδιαίτερο ὃν ποὺ εἶναι ἄγγελος καὶ ἐξέπεσε τῆς δόξης καὶ ἔγινε σκοτεινὸ πνεῦμα. Ἐπίσης, δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ἀμφιβολία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ἰσχυρότερος ἀπὸ τὸν διάβολο.

Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ πολλὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε στὴν θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν (Λούκ. ἡ', 26-39). Ὅταν ὁ Χριστὸς συνάντησε τὸν δαιμονισμένο τότε οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴ τοὺς διατάξη νὰ πᾶνε στὴν «ἄβυσσον». Μὲ τὴν λέξη «ἄβυσσο» ἐννοεῖται ὁ Ἅδης ποὺ εἶναι ὁ τόπος τῶν δαιμόνων, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στοὺς δαίμονες νὰ βρίσκωνται στὴν γῆ, ὥστε νὰ παλεύουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς κάνουν «δοκιμωτέρους», κατὰ τὸν ἱερὸ Θεοφύλακτο, γιατί ἂν δὲν ὑπῆρχαν ἀντίπαλοι δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀγῶνες, δὲν θὰ ὑπῆρχαν στεφάνια. Αὐτὸ δείχνει ὅτι ἡ ἐνέργεια τῶν δαιμόνων, γι’ αὐτοὺς ποὺ συνδέονται μὲ τὸν Χριστό, προξενεῖ καλό.

Συγχρόνως, οἱ δαίμονες ποὺ βρίσκονταν στὸν δαιμονισμένο, παρεκάλεσαν τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψη νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν ἐκεῖ πλησίον, πρᾶγμα ποὺ ὁ Χριστὸς ἐπέτρεψε. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ γεγονός, λέγει ὅτι δὲν ἔχουν ἐξουσία οἱ δαίμονες οὔτε νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους, ἂν δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέψη ὁ Θεός. Ὁπότε, «ἂν δὲ τῶν οὕτω μικρῶν καὶ εὐτελεστάτων οὐκ ἔχοντες ἐξουσίαν, πῶς ἂν ἀδικήσειάν τινα τῶν ἐσφραγισμένων παρὰ Χριστοῦ καὶ τῆς εἰς αὐτὸν ἐλπίδος ἀνηρτημένων;». Ἀφοῦ, δηλαδή, οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν ἐξουσία νὰ ταλαιπωρήσουν οὔτε τὰ εὐτελέστατα αὐτὰ ὄντα (τοὺς χοίρους) πολὺ περισσότερο δὲν μποροῦν νὰ ἀδικήσουν τοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἔχουν σφραγισθῇ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ στηρίζουν ὅλη τὴν ἐλπίδα τους σὲ Αὐτόν.

Ἐσφραγισμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι ὅσοι βαπτίσθηκαν, ὅσοι ἔλαβαν τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ ἅγιον Χρῖσμα καὶ μὲ τὴν ὅλη ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἰδιαιτέρως μὲ τὴν θεία Κοινωνία, ἐνεργοποιεῖται μέσα τους τὸ Χάρισμα ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρῖσμα. Οἱ ἐσφραγισμένοι ἀνήκουν ἀποκλειστικὰ στὸν Χριστό, εἶναι δικοί Του, φίλοι Του, Ναοὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σὲ αὐτοὺς δὲν ἔχει καμμιὰ ἐξουσία ὁ διάβολος.

Αὐτὰ σημαίνουν ὅτι, ἂν ὁ διάβολος ζητᾶ τὴν ἄδεια τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ εἰσέλθη στὰ ἄλογα ζῶα, τοὺς χοίρους, πολὺ περισσότερο δὲν ἔχει καμμιὰ ἁρμοδιότητα πάνω στοὺς «ἐσφραγισμένους παρὰ Χριστοῦ». Ὅσοι ἔχουν διαφορετικὲς ἀπόψεις γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ φαίνεται ὅτι οὔτε πιστεύουν στὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, οὔτε αἰσθάνονται ὅτι εἶναι «ἐσφραγισμένοι παρὰ Χριστοῦ», ἀλλὰ μᾶλλον συμπεριφέρονται ὡς ἀσφράγιστοι.

Δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε γιὰ τὶς ἐπιδράσεις τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ νὰ φροντίζουμε νὰ σφραγισθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ εἴμαστε δικοί Του, νὰ λάβουμε τὸ σφράγισμα τῆς υἱοθεσίας. Ὁπότε τὸ δίλημμα εἶναι: ἢ ἀσφράγιστοι μὲ φόβο καὶ ταραχὴ ἢ ἐσφραγισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα.

Ν.Ι.