Γραπτά Κηρύγματα: Ἡ προσφορὰ τῶν δώρων μας στὸν Θεό

Κυριακὴ 10 Ἰουλίου

Ἀναλύοντας ἐφέτος στὰ κυριακάτικα Κηρύγματα τὰ «πληρωτικά», τὶς δεήσεις, δηλαδή, ποῦ ἀπευθύνουμε στὸν Θεὸ κατὰ τὴν θεία Λειτουργία, μετὰ τὴν Μεγάλη Εἴσοδο καὶ τὴν μεταφορὰ τῶν Τιμίων Δώρων ἀπὸ τὴν Ἁγία Πρόθεση στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ δοῦμε καὶ ἄλλα θέματα ποῦ σχετίζονται μὲ τὴν ζωή μας. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὰ αἰτήματα τῶν δεήσεων πρὸς τὸν Θεό.

Ἡ δεύτερη δέηση εἶναι: «Ὑπὲρ τῶν προτεθέντων τιμίων Δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», δηλαδὴ ἅς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο καὶ Θεό μας γιὰ τὰ δῶρα ποῦ παραθέσαμε. Ποιά εἶναι αὐτὰ τὰ δῶρα; Εἶναι ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος ποῦ προσφέρονται γιὰ νὰ μεταβληθοῦν σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Λέγονται «τίμια Δῶρα», γιατί ἤδη ἀπὸ τὴν ἁγία Πρόθεση ἔχουν ξεχωρισθῇ γιὰ νὰ γίνουν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.

Ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος ἀντιπροσωπεύουν ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποῦ ἔχουμε, ἀλλὰ καὶ ὅλη μας τὴν ζωή. Ἀπὸ ὅ,τι ἔχουμε, ξεχωρίζουμε αὐτὰ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς –τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί– καὶ τὰ προσφέρουμε στὸν Θεό. Ἑτοιμάζεται τὸ πρόσφορο μὲ προσοχὴ καὶ πίστη, συγκεντρώνεται ἐκλεκτὸ κρασὶ καὶ τὰ προσφέρουμε στὸν Ναὸ μὲ εὐλάβεια καὶ ἀγάπη στὸν Θεό. Ἔτσι, ὅλοι συμμετέχουμε μὲ τὸν τρόπο μας στὴν θεία Λειτουργία, ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὸ χάρισμά του. Ἡ εὐσεβὴς νοικοκυρὰ ἑτοιμάζεται ἀπὸ ἡμέρες γιὰ νὰ συμμετάσχη στὴν θεία Λειτουργία, ὄχι ἁπλῶς διανοητικὰ καὶ νοερά, ἀλλὰ καὶ αἰσθητά, ὁλοκληρωτικὰ μὲ τὸ πρόσφορο. Φέρει στὸν Ναὸ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσφορο ποῦ εἶναι μέρος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ὅμως, τὸ πρόσφορο καὶ τὸ κρασὶ δὲ εἶναι ἁπλῶς δικά μας δῶρα ποῦ τὰ δίνουμε στὸν Θεό, ἀλλὰ τὰ θεωροῦμε ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς καὶ τὰ ἀντιπροσφέρουμε σὲ Αὐτόν. Αὐτὸ λέγεται στὴν φράση τοῦ Ἱερέως, ὅταν ὑψώνη τὰ δύο αὐτὰ ὑλικὰ στοιχεῖα: «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σὼν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα», δηλαδὴ προσφέρουμε σὲ Σένα ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ δικά σου, ποῦ μᾶς ἔδωσες, σὲ κάθε τόπο καὶ γιὰ ὅλες τὶς εὐεργεσίες. Ἔτσι, ὅλα ὅσα ἔχουμε καὶ ὅλη μας ἡ ζωὴ εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς καὶ στοὺς ἀδελφούς μας. Δὲν ἔχουμε τίποτε δικό μας, ὅλα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ τὰ προσφέρουμε σὲ Αὐτόν.

Ἕνας Ὀρθόδοξος Ρουμάνος θεολόγος, ὁ μακαριστὸς π. Δημήτριος Στανιλοάε, ἔλεγε ὅτι ὅλη ἡ κτίση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ πάντοτε τὸ δῶρο συνδέεται μὲ τὸν σταυρό, δηλαδὴ συνιστᾶ μιὰ σταυρικὴ ζωή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν πρέπει νὰ κολλᾶμε στὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχνᾶμε Αὐτὸν ποῦ μᾶς τὸ ἔδωσε. Ἔτσι, κάθε δῶρο ἔχει τὸν δικό του σταυρό, ἀφοῦ πρέπει νὰ μὴ προσκολλόμαστε σὲ αὐτὸ καὶ νὰ ξεχνᾶμε τὸν Θεό. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση ὁ Θεὸς μᾶς παίρνει τὸ δῶρο, γιὰ νὰ ἀνεβῇ ὁ βαθμὸς τῆς σχέσης μας μαζὶ Τοῦ σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο.

Εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀγάπη Του, γιὰ τὰ δῶρα ποῦ μᾶς δίνει, δηλαδὴ τὴν κτίση, τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὴν ζωή μας, τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα ποῦ μᾶς περιβάλλουν, ἀλλὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε σταυρικά, δηλαδὴ νὰ μὴ κολλᾶμε κυριολεκτικὰ στὰ δῶρα, ἀλλὰ νὰ τὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

Ἡ θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ ζοῦμε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀφοῦ δίνουμε τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο καὶ λαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἀντίδωρο τῆς ἀγάπης Του. Ἔτσι, κι ἐμεῖς μαθαίνουμε πῶς νὰ θεωροῦμε τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτό μας ὡς δῶρο στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους, ὁπότε ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους πρέπει νὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα μιὰ ἀνταλλαγὴ δώρων.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπακτου καὶ Ἁγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ