Κύριο Θέμα: Μιά σύγχρονη μαρτυρία - Ἡ Παναγία στὴν ἐντατική!

Ὁ χῶρος τῆς μονάδας ἐντατικῆς θεραπείας εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ γίνεται ἀγῶνας ἐντατικὸς ἐναντίον τοῦ θανάτου. Οἱ γιατροὶ καὶ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ παλεύουν μὲ τὸν θάνατο ὁ ὁποῖος διεκδικεῖ τὸν ἀσθενῆ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀσθενὴς βρίσκεται σὲ δύσκολη κατάσταση. Μπροστά του βλέπει τὸν θάνατο νὰ ἔρχεται, καὶ αὐτὸ τοῦ αὐξάνει τὴν στενοχώρια, συγχρόνως εἶναι μόνος του, χωρὶς τὴν ὕπαρξη τῶν ἀγαπημένων τοῦ προσώπων, τὰ ὁποῖα βλέπει ἐλάχιστα λεπτὰ τῆς ὥρας. Τότε βρίσκεται ἀπέναντι στὰ μεγάλα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ οἱ τύψεις ἀπὸ γεγονότα τοῦ παρελθόντος.

Στὸν θάλαμο ἐντατικῆς θεραπείας ὑπάρχει ἔντονο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τὴν διαφυγὴ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει παράλληλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ἐσωτερικὰ ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς πνευματικὲς ἀνησυχίες τοῦ ἀσθενοῦς. Ὁ Κληρικὸς δύσκολα μπορεῖ νὰ ἐξασκήση τὴν ποιμαντική του διακονία. Ἔτσι, ὁ ἀσθενὴς μόνος τοῦ πρέπει νὰ ἀνανήψη πνευματικά, νὰ δεχθῇ τὶς ἐπισκέψεις τῆς θείας Χάριτος, ἀνάλογα μὲ τὶς προηγούμενες ἐσωτερικὲς καταστάσεις.

Στὸ διαδίκτυο βρῆκα ἕνα κείμενο τοῦ ἀειμνήστου λαμπροῦ Εἰσαγγελικοῦ Λειτουργοῦ Εὐάγγελου Κρουσταλάκη, ποὺ ἔφθασε μέχρι καὶ τὴν θέση τοῦ Εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου, μὲ τὶς νομικές του γνώσεις, ἀλλὰ καὶ τὸ ἦθος του. Ὁ ἴδιος περιγράφει τὴν ἐμπειρία του ἀπὸ τὴν μονάδα ἐντατικῆς νοσηλείας στὴν ὁποῖα βρέθηκε μετὰ ἀπὸ μιὰ σοβαρὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση. Γράφει γιὰ τὸ «ἔντονο συναίσθημα ἀπομόνωσης», γιὰ τὴν «αἴσθηση τῆς ἐγκατάλειψης, «τὶς ἀτέλειωτες ὧρες τῆς μοναξιᾶς», τὶς πολλὲς σκέψεις ποὺ «κατακλύζουν τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου», καὶ ποὺ ταλανίζουν τὴν ψυχή του. Στὴν ἀρχὴ τὸν βοήθησαν οἱ ὄμορφες ἀναμνήσεις «ἀπὸ τὰ προηγούμενα χρόνια», ἀλλὰ πάλι τὸν κατέκλυσε «τὸ συναίσθημα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκαταλείψεως». Καὶ στὴν συνέχεια γράφει:

«Ὅπως ἤμουν ξαπλωμένος στὸ κρεβάτι, κοιτάζοντας σχεδὸν πάντοτε τὸ ταβάνι τοῦ δωματίου, ἄρχισα νὰ περιφέρω τὸ βλέμμα μου γύρω-τριγύρω. Καὶ ξαφνικὰ ἀνακάλυψα στὸν ἀπέναντι τοῖχο, στὴν ἐπάνω ἀριστερὴ γωνία του, μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ στὴν ἀγκαλιά της κρατοῦσε τὸν Χριστό. Κάποιος καλὸς ἄνθρωπος τὴν εἶχε τοποθετήσει ἐκεῖ. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ αὐτὴ ἡ Παναγία μας ἔγινε ἡ συντροφιά μου. Αὐτὴ ἡ ἁπλὴ εἰκόνα, ποὺ δὲν εἶχε ἰδιαίτερη καλλιτεχνικὴ ἀξία, ἦταν μιὰ πόρτα ποὺ μὲ ὁδήγησε κοντὰ στὴν Παναγία. Κατανόησα καλύτερα τότε τί πάει νὰ πεῖ ὅτι "ἡ τιμὴ τῆς εἰκόνος ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει", ὅπως λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Συναισθήματα, σκέψεις, ἀγωνίες μοῦ ἔγιναν ἀντικείμενο ἐκμυστηρεύσεών μου στὴν Παναγία. Ἐκείνη φαινόταν πῶς μὲ ἄκουε. Φυσικὰ δὲν μοῦ μιλοῦσε, ἔδειχνε ὅμως ὅτι κατανοοῦσε τὴν ἀγωνία μου. Ἔτσι, μιὰ ἀτμόσφαιρα γαλήνης καὶ ἠρεμίας ἐπικράτησε σιγά-σιγά καὶ ἀνεπαίσθητα στὴν τρικυμισμένη ψυχή μου. Οἱ ἀτέλειωτες ὧρες τῆς παραμονῆς μου στὴν ἐντατικὴ ἔπαψαν νὰ εἶναι ἐφιαλτικές. Εἶχα τὴν αἰσθηση πῶς κάποιος, ποὺ μὲ ἀγαποῦσε πολύ, βρισκόταν δίπλα μου. Ἔνιωθα τὸ ζεστὸ χάδι, ἀπὸ τὸ χέρι ἑνὸς δικοῦ μου ἀνθρώπου, στὸ ξερὸ καὶ φλεγόμενο ἀπὸ τὸν πυρετὸ μέτωπό μου».

Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ δείχνει πόσο σημαντικὸ ρόλο παίζει στὴν ζωή μας ἡ Παναγία, ἰδίως ἂν κανεὶς εἶχε παρόμοιες ἐμπειρίες προηγουμένως. Ἔπειτα, δείχνει τὴν μεγάλη ἀξία τῶν εἰκόνων, τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβόλων ποὺ μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ἄνθρωπο σὲ στιγμὲς ποὺ εἶναι ἀδύνατη ἄλλη ἀνθρώπινη βοήθεια. Σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ ἄρθρου του ὁ ἀείμνηστος Εὐάγγελος Κρουσταλάκης γράφει:

«Οἱ ἀναμνήσεις αὐτές, ἀλλὰ ἰδιαίτερα ἡ ἐμπειρία μου ἀπὸ τὴν Παναγία τῆς ἐντατικῆς, αἰσθάνομαι πὼς μὲ ἔχουν συνδέσει στενὰ μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἔτσι τώρα μπορῶ νὰ νιώσω καλύτερα γιατί τόσο πολλοὶ ἄνθρωποι, σὲ δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς τους, στὴν Παναγία προσφεύγουν καὶ αὐτὴν ἐπικαλοῦνται, προσευχόμενοι μπροστὰ στὴν εἰκόνα της».

Ἡ Παναγία ἐπεμβαίνει στὶς πιὸ δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς μας, ἀρκεῖ νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθειά της.

Ν. Ι.