Skip to main content

Ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Οσιομάρτυρας Δομέτιος καί οι δύο μαθητές του 7 Αυγούστου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Οσιομάρτυρας Δομέτιος 7 ΑυγούστουΟ οσιομάρτυρας Δομέτιος καταγόταν από τήν Περσία καί έζησε τόν 4ο αιώνα μ.Χ. Η θρησκεία τών «πυρσολατρών» δέν μπορούσε νά ικανοποιήση τήν πνευματική του πείνα καί δίψα καί νά τού χαρίση πλήρωμα καί νόημα ζωής καί γι’ αυτό ποθούσε μέ όλη του τήν ψυχή νά γνωρίση τόν αληθινό Θεό, ο Οποίος δέν παρείδε τήν δέησή του, αλλά οικονόμησε έτσι τά πράγματα ούτως ώστε νά γνωρισθή μέ κάποιον Χριστιανό, ο οποίος τόν κατήχησε. Μετά τήν βάπτισή του πήγε σέ Μοναστήρι τό οποίο βρισκόταν στήν πόλη Νίσβη. Κατόπιν ανεχώρησε γιά τήν Θεοδοσιούπολη καί εγκαταβίωσε στό Μοναστήρι τών Αγίων Σεργίου καί Βάκχου. Ο ηγούμενος, βλέποντας τήν πνευματική του πρόοδο, τού πρότεινε νά γίνη Πρεσβύτερος, αλλά ο όσιος τόν παρεκάλεσε νά τού επιτρέψη νά τελειώση τόν επί γής βίο του ως απλός μοναχός. Αφού δέ έλαβε ευλογία κατέφυγε σέ ερημικό μέρος καί παρέμεινε σέ μιά σπηλιά, μαζί μέ δύο μαθητές του. Εκεί επιδόθηκε μέ μεγαλύτερο ζήλο στήν άσκηση καί τήν προσευχή. Κάποτε πέρασε από τό μέρος εκείνο ο Ιουλιανός ο Παραβάτης μαζί μέ στρατιώτες του καί, όταν είδε τόν όσιο καί τούς μαθητές του, διέταξε καί τούς σκότωσαν μέ λιθοβολισμό.

Ο βίος καί η πολιτεία τών οσιομαρτύρων μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Ο λιθοβολισμός είναι ένα από τά σκληρότερα μαρτύρια. Καί αυτό διότι ο λιθοβολούμενος τραυματίζεται συνεχώς όλο καί περισσότερο καί αργοπεθαίνει μέσα σέ φρικτούς πόνους. Οι άγιοι υπέμεναν τό μαρτύριο αυτό, όπως, άλλωστε, καί όλα τά άλλα μαρτύρια, σιωπηλοί καί προσευχόμενοι, αλλά αυτό δέν ήταν κατόρθωμα δικό τους καί δέν οφειλόταν στήν ισχυρή θέληση καί τόν δυνατό χαρακτήρα τους, αλλά ήταν έργο τής άκτιστης Χάρης τού Θεού, η οποία κατεσκήνωσε μέσα σέ όλη τους τήν ύπαρξη, στήν ψυχή καί τό σώμα τους, καί τούς δυνάμωνε, τούς ενίσχυε καί τούς παρηγορούσε. Όταν ο άνθρωπος, μέ τήν Χάρη τού Θεού καί τόν προσωπικό του αγώνα, νικά τά πάθη του καί κυριαρχή επάνω σέ αυτά, τότε τόν επισκιάζει η Χάρη τού Θεού καί κατοικεί μέσα σέ όλη του τήν ύπαρξη, καί τότε ο άνθρωπος αποκτά τήν τέλεια αγάπη καί όλες τίς άλλες αρετές. Γι’ αυτό καί αγαπά ανιδιοτελώς τούς συνανθρώπους του, καθώς καί ολόκληρη τήν κτίση. Επιθυμεί δέ διακαώς τό μαρτύριο, αφού η τέλεια αγάπη από τήν φύση της είναι μαρτύριο, θυσία καί σταυρός. Επίσης, ευωδιάζει όλη του η ύπαρξη, τά λόγια του καί τά έργα του, η ψυχή καί τό σώμα του, τό οποίο μάλιστα εξακολουθεί νά ευωδιάζη καί μετά τήν έξοδο τής ψυχής του. Τά μυρίπνοα λείψανα τών αγίων είναι η σφραγίδα γνησιότητας τής αγιότητάς τους, αλλά καί η επιβεβαίωση τής διδασκαλίας τής Εκκλησίας περί τής αναστάσεως τών σωμάτων καί περί τής αιωνίου ζωής.

Διαβάζοντας κανείς τά Συναξάρια τών αγίων διαπιστώνει ότι πολλοί από αυτούς αξιώθηκαν νά χύσουν τό αίμα τους γιά τόν Χριστό καί «έφυγαν» από τόν κόσμο αυτόν μέ βίαιο καί μαρτυρικό τρόπο, καί άλλοι πάλι «έφυγαν» ειρηνικά, ήτοι «ετελειώθησαν εν ειρήνη». Πλήν, όμως, ο τρόπος ζωής όλων τών αγίων είναι μαρτυρικός, επειδή οι άγιοι δέν ανήκουν στόν κόσμον αυτό καί γι’ αυτό ο κόσμος δέν τούς καταλαβαίνει καί δέν μπορεί νά τούς ανεχθή, αλλά τούς μισεί καί τούς διώκει. Είναι γνωστός ο λόγος τού Χριστού: «ότι δέ εκ τού κόσμου ουκ εστέ, αλλ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ τού κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος... ει εμέ εδίωξαν, καί υμάς διώξουσιν» (Ιωάν. ιε', 19, 20). Βέβαια, μέ τήν λέξη κόσμος δέν εννοούνται τά δημιουργήματα τού Θεού, τά οποία είναι αληθινό κόσμημα καί «καλά λίαν», αλλά οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι εμφορούνται από τό φρόνημα τής σαρκός, πού είναι «έχθρα εις Θεόν» καί θάνατος, καί αντιστρατεύεται τό θέλημα τού Θεού, πού είναι ζωή καί ειρήνη.

Εκείνος ο οποίος ενέκρωσε τό σαρκικό φρόνημα καί αναγεννήθηκε πνευματικά ή αγωνίζεται νά επιτύχη τήν πνευματική του αναγέννηση καί τόν προσωπικό του αγιασμό, αυτός υπομένει τό μαρτύριο χωρίς νά αγανακτή εναντίον τού Θεού, αλλά ευχαριστεί καί δοξολογεί συνεχώς τόν Θεό γιά όλα όσα τού συμβαίνουν, καί γιά τά ευχάριστα καί γιά τά δυσάρεστα. Μαρτύριο δέ, κατά τούς αγίους Πατέρας τής Εκκλησίας, θεωρείται καί η υπομονή στά λυπηρά γεγονότα τής ζωής. Ο άγιος Διάδοχος Φωτικής τονίζει ότι «η υπομονή στίς δοκιμασίες τής ζωής καί η ευχαριστία στόν Θεό γιά τά δεινά θά υπολογισθή από τόν Θεό ως μαρτύριο καί θά λάβη ο άνθρωπος στέφανο μαρτυρίου».

Βέβαια, δέν είναι εύκολο νά υπομένη κανείς τούς πειρασμούς μέ τίς δικές του δυνάμεις, γι’ αυτό καί πολλοί καταλήγουν στήν απελπισία, τήν απόγνωση καί τήν κατάθλιψη. «Στήν κατάσταση τής πτώσεως, πού μάς έγινε "φυσική", μπορούμε νά υπομείνουμε κάποια μικρή δόση μόνο παθημάτων. Καί όταν αυτή η δόση παθημάτων φθάσει σέ υψηλό βαθμό τότε βρισκόμαστε στά όρια τού θανάτου. Πολλοί μάλιστα πέθαναν από τά παθήματα ή κατέληξαν σέ αυτοκτονία. Υπάρχει, όμως, στόν άνθρωπο κάποια πνευματική δύναμη πού κατέρχεται Άνωθεν, καί τότε γίνεται ικανός νά υποστεί ασυγκρίτως μεγαλύτερα παθήματα» (Αρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ). Οι πειρασμοί αποτελούν μεγάλη ευλογία τού Θεού καί από τήν άποψη ότι δίνουν τήν δυνατότητα στόν άνθρωπο νά ωριμάση πνευματικά καί νά γίνη πηγή ευλογίας γιά τήν οικογένειά του, τό κοινωνικό του περιβάλλον, γιά ολόκληρη τήν κτίση. Όσον αφορά δέ τούς ανθρώπους, οι οποίοι, ηθελημένα ή αθέλητα, γίνονται αιτία νά υποφέρη κανείς, όταν τούς συγχωρή μέ τήν καρδιά του, τούς αγαπά καί προσεύχεται γιά τήν μετάνοια καί τήν προκοπή τους, τότε η καρδιά του δέχεται απλόχερα τήν Χάρη καί τήν ευλογία τού Θεού καί μεταβάλλεται σέ αληθινό παράδεισο. Γι’ αυτό καί αποπνέει τό άρωμα καί τήν μοσχοβολιά τής ειρήνης, τής αγάπης, τής χαράς καί όλων τών άλλων αρετών.

Όταν κανείς λιθοβολήται μέ διαφόρους τρόπους, όπως π.χ. μέ προσβολές, ύβρεις, συκοφαντίες ή καί μέ αποτυχίες, σοβαρές ασθένειες, απώλεια προσφιλών προσώπων καί γενικά μέ δυσβάστακτους πειρασμούς, πού προκαλούν πόνο καί θλίψη, καί υπομένει αγόγγυστα, προσευχόμενος καί δοξολογών γιά όλα τόν Θεό, θά λάβη «Χάριν μάρτυρος καί στέφανον μαρτυρίου».

  • Προβολές: 2981