Γραπτά Κηρύγματα: Ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας

Κυριακὴ 14 Αὐγούστου

Ὁ χρόνος τῆς βιολογικῆς ζωῆς μας ἀρχίζει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς συλλήψεώς μας καὶ φθάνει μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται πρὸς καιρὸν ἀπὸ τὸ σῶμα. Τὸ διάστημα αὐτὸ λέγεται βιολογικὴ ζωή, γιατί ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν τελειώνει ποτέ. Ὁ βίος τελειώνει, ἀλλὰ ἡ ζωὴ τελειοῦται, ὅπως λέμε στὰ συναξάρια: «ὁ ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται» ἢ ὁ ἅγιος Μάρτυς «ξίφει τελειοῦται», δηλαδὴ τελειοῦται καὶ δὲν τελειώνει.

Πάντως, κάθε φορὰ ὑπάρχει ἕνας ὑπόλοιπος χρόνος μέχρι τὸν θάνατο, γι’ αὐτὸ προσευχόμαστε στὸν Θεό: «Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοία ἐκτελέσαι παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα», δηλαδὴ ἅς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ περάσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ εἰρήνη καὶ μετάνοια.

Δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε πόσος εἶναι ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ διορθώσουμε τὸ παρελθόν, δηλαδὴ νὰ μετανοήσουμε γιὰ ὅ,τι κάναμε στὸ προηγούμενο διάστημα τῆς ζωῆς μας, νὰ ἀναθεωρήσουμε κάθε ἀστοχία καὶ κακία καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε δημιουργικὰ τὸ παρόν. Δὲν γνωρίζουμε, ὅμως, πόσος θὰ εἶναι ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας, ἀφοῦ δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνη τὰ ἀμέσως ὑπόλοιπα λεπτά, τὶς ὑπόλοιπες ὧρες, ἡμέρες καὶ τὴν ὑπόλοιπη χρονιά. Ὁ θάνατος παραμονεύει παντοῦ. Ἕνα λατινικὸ ἀπόφθεγμα λέγει: «Ὁ θάνατος εἶναι βέβαιος, ἡ ὥρα τοῦ θανάτου ἀβεβαία».

Ὅμως, προσπαθοῦμε νὰ ἐλέγξουμε καὶ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο. Ὅλοι κάνουμε ὄνειρα, προγράμματα γιὰ τὸ μέλλον, ἔχουμε σχέδια γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους καὶ πολλὰ ἄλλα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποκλείση κάτι τέτοιο, γιατί ἀλλιῶς θὰ πέσουμε σὲ ἀπραξία καὶ ἀκηδία, ἀρκεῖ καὶ αὐτὰ νὰ γίνωνται μὲ μέτρο καὶ νὰ μὴ πέφτουμε στὶς ὀνειροπολήσεις. Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ κολλᾶμε σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ σχέδια τοῦ μέλλοντος καὶ νὰ μᾶς ξεφεύγη τὸ παρὸν ἢ δὲν πρέπει νὰ ζοῦμε ὡσὰν νὰ εἴμαστε ἀθάνατοι πάνω στὴν γῆ. Καὶ αὐτὸ εἶναι πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας καὶ τῆς παιδείας μας, ποῦ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθάνεται ὅτι θὰ ζήση μόνιμα πάνω στὴν γῆ, ὅτι δὲν θὰ ἔλθη ποτὲ τὸ βιολογικὸ τέλος του.

Πρέπει νὰ ἀφιερώνουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μᾶς –ποὺ δὲν ξέρουμε πόσος θὰ εἶναι– στὸν Θεὸ καὶ νὰ ζητᾶμε ἀπὸ Αὐτὸν νὰ μᾶς βοηθήση νὰ τὸν περάσουμε μὲ εἰρήνη καὶ μετάνοια. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ καὶ ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴν παρὰ φύση ζωὴ στὴν κατὰ φύση καὶ ὑπὲρ φύση ζωή. Οὐσιαστικὰ ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν ξέρουμε πόσος θὰ εἶναι ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἐπιθυμοῦμε εἶναι νὰ ζοῦμε εἰρηνικά, χωρὶς διενέξεις, ἀκαταστασίες, καὶ μὲ μετάνοια. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ μᾶς παρασύρη ἡ διεστραμμένη θέλησή μας σὲ κάποια πράξη ποῦ εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σὲ κάποια ἁμαρτία, ἀλλὰ ὁμολογοῦμε στὸν Θεό, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε χωρὶς Αὐτόν, ὁπότε τοῦ ζητοῦμε νὰ μὴ μᾶς ἀφήση νὰ χαθοῦμε, ἀλλὰ νὰ μᾶς δώση τὴν Χάρη Τοῦ νὰ μετανοήσουμε.

Χρόνος χωρὶς εἰρήνη καὶ μετάνοια εἶναι αἰώνια χαμένος, ἐνῷ χρόνος μὲ εἰρήνη καὶ μετάνοια εἶναι εὐλογημένος, ἐπάξιος τοῦ χριστιανικοῦ μας ὀνόματος καὶ τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ