Γεγονότα καί σχόλια: Ὁ φθόνος, ἡ ἀνομία καὶ τὰ πρότυπα - Ψυχαναλυτικὴ ὑποβάθμιση τῆς Ἑλλάδος

Ὁ φθόνος, ἡ ἀνομία καὶ τὰ πρότυπα

Ὑπάρχουν, εὐτυχῶς, ἀκόμη στὸν τόπο μας ἄνθρωποι (καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκόμη ποῦ δὲν δείχνουν ὅτι ἔχουν κάποια στενὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία) ποῦ διακρίνονται γιὰ σοβαρὴ καὶ ὥριμη σκέψη. Τὸ βλέπουμε σὲ κάποια ἄρθρα καὶ συνεντεύξεις τους ποῦ ἐμφανίζονται σὲ διάφορα περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἀφορμὴ γι’ αὐτὴν τὴν ἀναφορὰ μᾶς ἔδωσε μιὰ συνέντευξη τῆς ψυχαναλύτριας Ἄννας Ποταμιάνου, ποῦ δημοσιεύθηκε στὴν Καθημερινὴ (21.8.2011). Σημειώνουμε κάποιες χαρακτηριστικὲς παρατηρήσεις της:

Πολλοὺς «ἀριστερίστικους» ἀγῶνες τοὺς ἔχει θρέψει ὁ φθόνος. Εἶναι δύσκολο ὅμως στὶς μέρες μας νὰ ὑποδειχθῇ αὐτὸ τὸ πάθος στὸν ἀγανακτισμένο Ἕλληνα, λόγῳ τοῦ ὅτι στὸν τόπο μας ὑπάρχει πολλὴ ἀδικία. Ἔτσι, «εἶναι δύσκολο νὰ πείσης τὸν κόσμο ὅτι ἂν βγαίνης καὶ διαδηλώνης γιὰ τὴν ἀδικία δὲν στοχεύεις μόνο αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ἐσὺ φαντάζεσαι ὅτι θὰ ἔπρεπε ἐσὺ νὰ ἔχης κι ὄχι ὁ ἄλλος...». Εἶναι σημαντικὸ καὶ αὐτὸ ποῦ λέει γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀνομίας. «Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὅρια. Ἕνα μικρὸ παιδὶ δὲν ἔχει ὅρια. Ἂν δὲν χτιστῇ γύρω του ἕνα πλαίσιο, δὲν θὰ μπορέση ποτὲ νὰ ἐσωτερικεύση αὐτὸ ποῦ εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ νόμου». Χρειάζεται, λοιπόν, οἱ γονεῖς νὰ βάζουν στὰ παιδιὰ τοὺς κάποια πλαίσια, κάποιους κανόνες, ὥστε αὔριο νὰ ἔχουμε ὥριμους πολῖτες, ποῦ δὲν θὰ βλέπουν τὸ Κράτος «σὰν γονιὸ ποῦ θὰ λύνη ὅλα τὰ προβλήματα καὶ πρὸς τὸν ὁποῖο γονιό [αὐτοὶ] δὲν θὰ ἔχ[ουν] καμία ὑποχρέωση».

Καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἐσωτερίκευση τῆς ἔννοιας τοῦ νόμου ἀπὸ τὰ παιδιὰ παίζουν τὰ ζωντανὰ πρότυπα. Ἡ κ. Ποταμιάνου ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στὰ δικά της ζωντανὰ πρότυπα, παρατήρησε ὅτι: «τὰ πρότυπα ποῦ προσφέρονται σήμερα στοὺς νέους –ἢ ποῦ ἐπιλέγονται ἀπὸ αὐτούς– ἴσως τοὺς στεροῦν τὴ δυνατότητα νὰ ἀνακαλύψουν τί μπορεῖ πράγματι νὰ καταξιώση τὴν πορεία μιᾶς ζωῆς». Ἡ τελευταία πρόταση τῆς κ. Ποταμιάνου (γιὰ τὸ «τί μπορεῖ πράγματι νὰ καταξιώση τὴν πορεία μιᾶς ζωῆς») ἐπιδέχεται πολλῶν εἰδῶν ἀναλύσεις. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὅτι οὔτε ἡ τέχνη, οὔτε ἡ ἐπιστήμη μποροῦν νὰ ἐπιτύχουν αὐτὴν τὴν καταξίωση, ἂν ἡ ζωὴ εἶναι ἄδεια ἀπὸ θεολογικὸ περιεχόμενο.

Ψυχαναλυτικὴ ὑποβάθμιση τῆς Ἑλλάδος

Διαβάζοντας διάφορες περιγραφὲς τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας (ὄχι μόνον οἰκονομικές, ἀλλὰ καὶ ψυχολογικὲς) αἰσθάνεται κανεὶς βαθειὰ λύπη καὶ σκέφτεται, ποῦ πάει ὅλη ἐκείνη ἡ ἀρχοντικὴ ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη παράδοση, ἡ ζυμωμένη μὲ τὴν ἀσκητικὴ ὀλιγάρκεια, τὴν φιλοκαλία «μετ’ εὐτελείας», τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν κοινωνικὴ εὐθύνη, ὅπως βιώνονταν στὶς ἐνορίες καὶ στὶς συντεχνίες;

Κάποιοι, ποῦ δὲν εἶναι ἄγνωστοι, χρόνια τώρα τὴν διέβαλαν καὶ ἔκαναν τὸ πὰν γιὰ νὰ τὴν ἐξαλείψουν. Ζὴ ὅμως σὲ μικρὲς κοινότητες, ἐνοριακὲς καὶ ἄλλες. Ὁρισμένοι «ψυχαναλύοντας» τοὺς Ἕλληνες, μὲ ἄγνοια τοῦ πολιτιστικοῦ τους ὑποβάθρου, διαπιστώνουν «κάποια στοιχεῖα (ψυχολογικά, ὄχι τεχνολογικὰ) πιὸ ἀνεπτυγμένα σὲ χῶρες, ὅπως οἱ Σκανδιναβικές, ἡ Ἀγγλία, ἡ Γαλλία», ἐνῷ «ἐμεῖς εἴμαστε χειρότεροι κι ἀπὸ τὴν Ἱσπανία καὶ τὴν Ἰταλία, ποῦ μᾶς μοιάζουν» (Ματθαῖος Γιωσαφάτ).

Δὲν μετροῦν, βέβαια, τὸ ποσοστὸ τῶν αὐτοκτονιῶν στὶς «χῶρες μὲ τὰ ἀνεπτυγμένα στοιχεῖα», καθὼς καὶ τὸ πῶς μὲ αὐτὸν τὸν τραγικὸ τρόπο «καταξιώνουν», οἱ ψυχολογικὰ ὥριμοι, «τὴν πορεία τῆς ζωῆς τους».

π.Θ.Α.Β.