Γεγονότα καί σχόλια: Δυσίατη πνευματικὴ ἀρρώστια - Καλλιέργεια τῆς ἀνομίας

Δυσίατη πνευματικὴ ἀρρώστια

Στὴν κοινωνία μας - ἀλλὰ καὶ σὲ τμῆμα τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας - «ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου δὲν εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸ ὅριο τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἄλλου». (Ἡ ἔκφραση ἀνήκει στὴν ψυχαναλύτρια Ἄννα Ποταμιάνου Καθημερινὴ 21.8.2011). Στὸν χῶρο τῶν «κοσμικῶν» ἀνθρώπων αὐτὸ αἰτιολογεῖται ἀπὸ τὴν ἀπουσία ὑγιῶν προτύπων. Ἡ κ. Ποταμιάνου θεωρεῖ μάλιστα ὅτι «δὲν μποροῦν νὰ λειτουργήσουν [τὰ] πρότυπα, διότι δὲν εἶναι ἀποδεκτὴ ἡ ἔννοια τοῦ προτύπου». Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἰσχύη γιὰ τὸν χῶρο της. Στὸν χῶρο ὅμως τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ προτύπου εἶναι ἀποδεκτή, πρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ λανθασμένα - ἄρρωστα - πρότυπα, γιὰ κακοὺς καθοδηγητές, ποῦ καθοδηγοῦν τὰ ἀθεράπευτα πάθη σὲ «ἐλεύθερη» ἀνερμάτιστη ἔκφραση.

Παλαιότερα ἡ δειλία τοῦ ὑβριστῆ χρησιμοποιοῦσε τὶς ἀνώνυμες ἐπιστολές. Σήμερα χρησιμοποιεῖ τὰ blogs τοῦ διαδικτύου μὲ τὶς ἀνώνυμες σχολιαστικὲς ἀναρτήσεις. Ἡ δειλία καὶ τὸ ὑβρεολόγιο ἐξελίσσονται μὲ τὴν τεχνολογία. Ἐκφράζονται ἀνίερα γιὰ ἱερὰ θέματα μέσα στὴν παγκόσμια διαδικτυακὴ ἀγορά. Πέρα πάντως ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ ἐπισήμανση αὐτοῦ τοῦ φαινομένου, ὥστε νὰ δειχθῇ ἡ ποιότητα τμήματος τῶν Χριστιανῶν τοῦ διαδικτύου, θεωροῦμε ὅτι δὲν ἀξίζει νὰ ἀσχοληθῇ κανεὶς περισσότερο μὲ αὐτό. Ἄλλωστε, οἱ γνήσιοι ἀγωνιστὲς (ἔστω καὶ ἂν βρίσκονται σὲ λάθος κατεύθυνση) ἔχουν τὸ θάρρος τῆς ὑπογραφῆς τους. Μὲ αὐτοὺς μπορεῖ κανεὶς νὰ διαλέγεται. Οἱ ἀνώνυμοι ἀξίζουν μόνον τὴν περιφρόνηση.

Διακατέχεται, πάντως, ἀπὸ βαριὰ καὶ δυσίατη πνευματικὴ ἀρρώστια, αὐτὸς ποῦ ἔχει συνηθίσει στὴν ἱκανοποίηση τοῦ φθόνου καὶ τοῦ μίσους του, μὲ τὴν «εὐλογία» τοῦ καθοδηγοῦ του, πεπεισμένος ὅτι ἀγωνίζεται γιὰ τὸ δίκαιο ἢ τὴν πίστη.

Ἂν σκεφτοῦμε ὅτι ὁ ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης εἶχε ὡς κριτήριο τῆς ἀλήθειας τὴν ἀγάπη πρὸς στοὺς ἐχθρούς, μποροῦμε νὰ καταλάβουμε πόση διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας ὑπάρχει σ’ αὐτοὺς ποῦ προσπαθοῦν νὰ ἐνσπείρουν στὸν λαὸ διαβολὲς καὶ μῖσος γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τοὺς Κληρικούς, ποῦ ἐργάζονται στὶς «ἐν τὼ κόσμῳ» Ἐνορίες τῆς Ἐκκλησίας.

Καλλιέργεια τῆς ἀνομίας

Φαίνεται ὅτι καὶ στὴν Ἐκκλησία ἔχει περάσει ὅλο τὸ «ψυχαναλυτικὸ» κλίμα ποῦ «καλλιεργεῖ τὴν ἀνομία». Μιὰ νοοτροπία ποῦ ἀποσυνδέει τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου ἀπὸ τὸν σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι χαρακτηριστικὰ ὅσα καταμαρτυρεῖ ἡ κ. Ποταμιάνου σὲ συναδέλφους της, οἱ ὁποῖοι, ὅπως φαίνεται, ἔχουν ἤδη μεγάλη διείσδυση στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία (ἀκόμη καὶ σὲ μέλη τῆς Ἐκκλησίας).

Εἶπε ἡ κ. Ποταμιάνου ὅτι στὸν χῶρο της, δηλαδή, τῶν ψυχαναλυτῶν «ἐλευθερία τοῦ λόγου σημαίνει... "θὰ λέω ὅ,τι θέλω καὶ θὰ ὑφίστασαι αὐτὸ ποῦ λέω. Δὲν σοῦ ἀρέσει; Θύμωσε καὶ πέταξέ μου στὸ κεφάλι τὴν καρέκλα". Ὁπότε δὲν ὑπάρχει δυνατότητα διαλόγου».

Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη γιὰ τὸν διάλογο ἐντάσσεται μέσα σ’ ἕνα θεραπευτικὸ πλαίσιο ποῦ ἐκδιπλώνει μὲ τὸ θυμικὸ τὴν προσωπικότητα. Ὁ «ἀσθενὴς» μαθαίνει νὰ ἐκφράζεται «ἐλεύθερα». Νὰ μὴν κλείνεται στὸν ἑαυτό του. Νὰ μὴν πνίγεται στὴν ψυχαναγκαστική, ἀπὸ φοβίες, σιωπή του.

Ὅμως αὐτὴ ἡ τακτικὴ δὲν συντελεῖ στὴν θεραπεία. Ἀντίθετα, καλλιεργεῖ τὴν ἀνομία. Ἐθίζει στὴν ἀνερμάτιστη κίνηση τοῦ θυμοῦ, ποῦ, ὅταν συνδεθῇ μὲ τὸν «ἱερὸ φθόνο», σκοτώνει ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο.

π.Θ.Α.Β.