Νεκρολογία: Ἱερεὺς Κωνσταντῖνος Μάλαινος

Κοιμήθηκε τὸ Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν ὁ π. Κωνσταντῖνος Μάλαινος, συνταξιοῦχος Ἐφημερίος Ἄνω Ἁγίου Βλασίου καὶ πρ. Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος Ἁγίου Βλασίου.  Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἔγινε στὸν Ἄνω Ἅγιο Βλάσιο τὴν Κυριακή, προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου, μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν Ἱερέων τῆς Μητροπόλεώς μας τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ἁγίου Βλασίου καὶ τοῦ Ἀγρινίου. Παρέστη ὁ Δήμαρχος Ἀγρινίου κ. Παῦλος Μοσχολιὸς καί, βεβαίως, ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ, καθὼς καὶ ἀπὸ γειτονικὰ χωριὰ καὶ ἀπὸ τὸ Ἀγρίνιο, ἀφοῦ π. Κωνσταντῖνος ἦταν ἀγαπητὸς καὶ σεβαστὸς σὲ ὅλους. Τοὺς ἐξοδίους λόγους τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ τοῦ κ. Πέτρου Σκάνδαλου, ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Ἁγίου Βλασίου, δημοσιεύουμε κατωτέρω. Ἐπίσης ἐκπρόσωπος τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἀγρινίου ἐξέφρασε τὶς εὐχαριστίες τῆς Ἑνώσεως γιὰ τὴν ἄψογη συνεργασία τους καὶ τὴν φροντίδα τοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιὰ τὴν ἱερατικὴ ἐξυπηρέτηση τῶν νεανικῶν Κατασκηνώσεών τους.

*

Ὁ π. Κωνσταντῖνος Μάλαινος, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Κοινότητα Ἀμπελίων τῆς Ἐπαρχίας Τριχωνίδος Ν. Αἰτωλοακαρνανίας γεννήθηκε τὸ ἔτος 1931. Γονεῖς του ἦταν ὁ Δημήτριος καὶ ἡ Πατρούλα Μάλαινου.

Τὸ ἔτος 1958 νυμφεύτηκε τὴν καταγώμενη ἀπὸ τὴν Σπολάϊτα Βασιλικὴ Ξενάκη, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε δύο παιδιά, τὸν Γιῶργο καὶ τὴν Ἀγαθή.

Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἔδειξε ζῆλο καὶ κλίση γιὰ τὴν Ἱερωσύνη καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἐνεγράφη στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Φροντιστήριο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σκαφιδιὰς Πύργου Ἠλεῖας ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποφοίτησε τὸ ἔτος 1958.

Χειροτονήθηκε Διάκονος τὴν 23η Ὀκτωβρίου 1958 καὶ Πρεσβύτερος τὴν 1η Ἰανουαρίου 1959 ὑπὸ τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας κυροῦ Δαμασκηνοῦ. Ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἀρχιερέα ἔλαβε τὸ ἐνταλτήριο γράμμα τοῦ Πνευματικοῦ (1971) καὶ τὰ ὀφφίκια τοῦ Οἰκονόμου (1971) καὶ Πρωτοπρεσβυτέρου (1983). Ὑπηρέτησε στὶς Ἐνορίες Κάτω Ἁγίου Βλασίου Τριχωνίδος (1959-1961) καὶ Ἄνω Ἁγίου Βλασίου (1961-2001). Συνταξιοδοτήθηκε τὸ ἔτος 2001 λόγῳ γήρατος.

Ἀπὸ ἔτος 1967 τοῦ ἀνατέθηκαν καὶ τὰ καθήκοντα τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Παρακαμπυλίων καὶ ἐργάσθηκε ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, στὸ ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ μετὰ τὴν συνταξιοδότησή του μέχρι καὶ τὸ 2007, γιὰ σαράντα χρόνια. Μέχρι καὶ τὴν κοίμησή του ὑπηρετοῦσε στὸν Ι. Ναὸ ἀνελλιπῶς, δίπλα στὸν νεώτερο Ἐφημέριο τοῦ Ἄνω Ἁγίου Βλασίου π. Θωμᾶ.
Α.Κ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε κατ' ἀρχὰς γιὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ὡς «προπομπή», γιὰ τὴν ὀνομαστήρια ἡμέρα τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποῦ βαπτίζονται καὶ γίνονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γιὰ τὴν ἑόρτιο ἡμέρα ποῦ εἶναι ἡ μέρα τῆς ἐξόδου του ἀπὸ τὸν πρόσκαιρο κόσμο καὶ τῆς εἰσόδου τοῦ στὴν οὐράνια Ἐκκλησία, ἀναφερόμενος στὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «προπομπὴ καὶ οὐκ ἐκδημία», ἡ παροῦσα συνάντηση. Καὶ μάλιστα γιὰ τὴν προπομπὴ ἑνὸς Ἱερέως, ὅπως τοῦ π. Κωνσταντίνου.

Ἔπειτα ἀναφέρθηκε στὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ἱερατικὴ διακονία τοῦ κεκοιμημένου, στὶς ἄριστες σχέσεις του μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς Μητροπολῖτες, στὸ ὑπηρεσιακό, ἱερατικό, ἐκκλησιαστικό του φρόνημα.

Τέλος ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέγνωσε τὴν ἐπιστολὴ παραίτησης τοῦ π. Κωνσταντίνου, ὡς δεῖγμα ἁπλότητος, περιεκτικότητος, σύνεσης καὶ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, καθὼς καὶ τὴν δική του ἀπάντηση στὸν π. Κωνσταντῖνο (Δέκ. 2007).

«Σεβασμιώτατε, μετὰ ἀπὸ τεσσαράκοντα (40) συναπτὰ ἔτη στὴν ὑπηρεσία Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἁγίου Βλασίου, καὶ κατόπιν πολλῆς σκέψεώς μου, ἀπεφάσισα σήμερον νὰ ὑποβάλω στὴν Ὑμετέρα Σεβασμιότητά Σας τὴν παραίτησί μου ἀπὸ Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος Ἁγίου Βλασίου, καὶ τοῦτο λόγῳ ἀνωτέρας βίας καὶ σοβαρῆς ἀσθενείας τῆς Πρεσβυτέρας μοῦ ποῦ μὲ ἠνάγκασαν εἰς τὴν ὡς ἄνω ἀπόφασίν μου. Πρὸς τοῦτο παρακαλῶ Ὑμᾶς νὰ δεχθῆτε τὴν παραίτησίν μου.

Σεβασμιώτατε, εὐχαριστῶ Ὑμᾶς τὰ μέγιστα διὰ τὴν ἄριστον καὶ ὁλοκληρωμένην συνεργασίαν μας, μὲ γνώμονα πάντοτε τὸ καλὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.
Μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης
ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν Σας
Κωνσταντῖνος Μάλαινος, Ἱερεύς».

Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Σεβασμιωτάτου:

«Ἀγαπητὲ π. Κωνσταντῖνε,
Ἔχων ὑπ' ὄψη τὸ ὑπ' ἀριθμ. 29/9-12-2007 ἔγγραφό σας, διὰ τοῦ ὁποίου γνωστοποιεῖτε στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη τὴν παραίτησή σας ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἐπαρχίας Ἁγίου Βλασίου, ἐκφράζω τὴν λύπη μου, διότι δὲν μπορεῖτε, γιὰ λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεώς σας νὰ συνεχίσετε τὴν διακονία αὐτή, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐαρέσκειά μου γιὰ τὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἔχετε ἐπιτελέσει.

Ἔχετε ἐργασθῇ στὸν τομέα αὐτὸ περίπου σαράντα (40) χρόνια ἐπὶ ἀρχιερατείας τεσσάρων Ἀρχιερέων (Δαμασκηνοῦ, Ἀλεξάνδρου, Νικοδήμου καὶ ἐμοῦ) καὶ ἔχετε ἀποσπάσει ἀπὸ ὅλους τοὺς προκατόχους μοῦ τὸν δίκαιον ἔπαινον. Βεβαίως, καὶ ἐγὼ ἐπανειλημμένως καὶ μάλιστα δημοσίως ἐπήνεσα τὴν προσφορά σας στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τῆς εὐαισθήτου αὐτῆς θέσεως.

Ἐργασθήκατε μὲ γνώση, διάκριση, ἐπιμέλεια, σεβασμὸ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπους, μὲ θυσία καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν λαό. Αὐτό, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ περιοχὴ τοῦ Ἁγίου Βλασίου δὲν δημιούργησε προβλήματα στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη, καίτοι εὑρίσκεται μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἕδρα της. Αὐτὸ ὀφείλεται κυρίως σὲ σᾶς, ποῦ ἐπεμβαίνατε ἔγκαιρα καὶ ἀντιμετωπίζατε τὰ θέματα μὲ σύνεση καὶ ἀποτελεσματικότητα.

Σᾶς ἀπονέμω τὴν ἀρχιερατική μου εὐλογία γιὰ τὸ ἔργο ποῦ ἐπιτελέσατε καὶ εὔχομαι ὁ Ποιμὴν ὁ καλὸς καὶ δίκαιος Κριτὴς νὰ σᾶς δίδη ὑγεία κατὰ τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς σας καὶ νὰ σᾶς ἀποδώση τὸν τῆς δικαιοσύνης στέφανον κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, κατὰ τὸν λόγον: «εὔ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ᾗς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Μάτθ. κέ', 21).

Ἐννοεῖται ὅτι ἔχετε τὴν εὐλογία νὰ κινῆσθε μὲ ἄνεση τόσο στὴν περιοχὴ τοῦ Ἁγίου Βλασίου, ὅσο καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἱερὰ Μητρόπολή μας.

Μὲ θερμὲς εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος».

Καὶ ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε χαρακτηρίζοντας τὸν π. Κωνσταντῖνο «ζωντανὴ εὐλογημένη ἱστορία» τῆς περιοχῆς, ἀναφερόμενος στὴν ἀγάπη τῶν Ἱερέων, τοῦ ποιμνίου, τῆς Πρεσβυτέρας καὶ τῶν συγγενῶν του πρὸς τὸν π. Κωνσταντῖνο καὶ ἐκφράζοντας τὶς εὐχὲς τοῦ ἰδίου, τοῦ προκατόχου Μητροπολίτου κ. Ἀλεξάνδρου, καθὼς καὶ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου.

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
τοῦ Πέτρου Σκάνδαλου

Σήμερα ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας ὁ Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς περιοχῆς Ἁγίου Βλασίου, ὁ μακαριστὸς παπα-Κώστας Μάλαινος. Ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα πενθεῖ τὴν μεγάλη ἀπουσία του. Ἦταν ἐκεῖνος ποῦ ἐπὶ πενῆντα (50) καὶ πλέον χρόνια ἄσκησε ἄψογα τὰ ἐκκλησιαστικά του καθήκοντα. Ἡ βροντερὴ ψαλμωδικὴ τοῦ φωνή, ἡ φροντίδα του γιὰ τὸν ναό, τὰ παρεκκλήσια καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ ὅλους μᾶς ἦταν ὑποδειγματική. Βαπτίσια, γάμοι, κηδεῖες ἔρχονται στὴν μνήμη μας μαζὶ μὲ τὴν μορφὴ τοῦ παπα-Κώστα. Μᾶς συγκινοῦσε μὲ τοὺς χαρακτηριστικούς του λόγους μὲ τοὺς ὁποίους συνόδευε πολλὲς φορὲς τοῦ μεταστάντες χωριανούς μας.

Τὸ χωριό μας χάνει τὸν ἱερέα του, ἀλλὰ κι ἕναν κοινωνικότατο συγχωριανό του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἐκκλησιαστικά του καθήκοντα ἦταν μπροστάρης καὶ σὲ ὅλα τὰ τοπικὰ θέματα. Στὴν φτώχεια, στὶς ἀρρώστειες, στοὺς πάσχοντες ἦταν παρών. Μεγάλη εὐαισθησία ἔδειχνε καὶ στὰ θέματα τῶν σχολείων. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μαθητικοῦ συσσιτίου μέχρι καὶ τὴν ἵδρυση τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείου ὁ παπα-Κώστας ἦταν κύριο μέλος καὶ στέλεχος τῶν ἐπιτροπῶν ποῦ ἔτρεχε στὰ Ὑπουργεῖα καὶ παντοῦ, ὅπου χρειαζόταν, γιὰ νὰ πετύχουν τὰ καλύτερα. Παρ' ὅλο ποῦ βγῆκε στὴν σύνταξη, συνέχιζε νὰ ἐκτελῇ τὰ καθήκοντά του, ἂν καὶ εἶχαν προστεθῇ τὰ προβλήματα ὑγείας ποῦ ἀντιμετώπιζε ἡ πρεσβυτέρα του. Τὴν διακονοῦσε ὅμως ὁ ἴδιος ὑπομονετικά.

Ἔμεινε στὸ χωριό, εἶχε δραστηριότητα ποῦ τὴν θαυμάζαμε ὅλοι μας. Φιλόξενος, ἀνοιχτόκαρδος, ἀνάμεσά μας ἦταν ὁ παπᾶς μας, ὁ συγγενής μας καὶ ὁ ἀδερφός μας. Ὅσοι ζοῦνε σὲ ὀρεινὰ ἀπομονωμένα χωριὰ μπορεῖ νὰ καταλάβουν τί σημαίνει ἡ συνεχὴς παρουσία ἑνὸς τέτοιου ἱερέα στὴν τοπικὴ κοινωνία. Ἡ ἀκτινοβολία του καὶ ἡ καλοσύνη ποῦ ἐξέπεμπε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια σὲ μᾶς τοὺς συγχωριανούς του, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς συνανθρώπους του μὲ τοὺς ὁποίους ἐρχόταν σὲ ἐπαφή, ἅς εἶναι φωτεινὸς ὁδηγός μας καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση. Μεγάλο καὶ δυσαναπλήρωτο κενὸ μᾶς ἀφήνει ὁ παπα-Κώστας.

Ὅλοι προσευχόμαστε καὶ εὐχόμαστε, ἰδιαίτερα μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Μητροπολίτη μᾶς κ.κ. Ἱεροθέου, ὁ Κύριος νὰ κατατάξη τὸν ἀπελθόντα πατέρα Κωνσταντῖνο στὴν χορεία τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου καὶ νὰ δίνη παρηγοριὰ στὴν σεβαστή μας πρεσβυτέρα, στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια του.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, σεβαστέ μας πατέρα Κωνσταντῖνε!