Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ φυσικὴ ἀστάθεια τοῦ κόσμου - Τὸ μυστικὸ νόημα τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν

Ἡ φυσικὴ ἀστάθεια τοῦ κόσμου

Δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ βέβαιο καὶ σταθερὸ μέσα στὸν κόσμο ποὺ μᾶς δόθηκε νὰ ζήσουμε, στὸν κόσμο ποὺ ἀκατάπαυστα διαβρώνεται ἀπὸ τὴν φυσικὴ φθορὰ καὶ ἀποδιοργανώνεται τελείως ἀπὸ τὸν θάνατο. Μᾶλλον τὸ μόνο βέβαιο καὶ φυσικὸ ποὺ μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε, σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς ἰδιοτέλειας καὶ τῆς πνευματικῆς ραθυμίας, εἶναι ἡ ἀστάθεια, ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Αὐτὴ ἡ διαπίστωση ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ κρίση ποὺ διερχόμαστε.

Κάποιοι στοχαστὲς μορφοποιῶντας σὲ μεταφυσικὴ πίστη τὶς ἐμπειρίες τους ἀπὸ τὴν «ρέουσα φύση» τοῦ κόσμου, χαρακτήρισαν τὴν ζωὴ σὰν τὸ φωτεινὸ διάστημα ἀνάμεσα σὲ δυὸ σκοτάδια, (στὸ σκοτάδι ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴν κυοφορία στὴν μήτρα καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν τελευταία πνοὴ ποὺ ἀποδίδουμε στὸν κόσμο αὐτόν). Σ’ αὐτὸ τὸ «φωτεινὸ διάστημα» κάποιοι ἄλλοι δὲν βρῆκαν νόημα καὶ σκοπό, δὲν μπόρεσαν νὰ θεωρήσουν τὸν κόσμο ὡς κτίσμα κάποιου ὑπερκόσμιου κτίστη, γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιχείρησαν νὰ διαβοῦν ἀπὸ τὴν κτίση στὴν «παντουργὸ Αἰτία» της, πολὺ περισσότερο δὲν μπόρεσαν νὰ δοὺν τὸν κόσμο ὡς τὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀνεχθοῦν μέσα στὸ σύστημα τῆς σκέψης τους τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως παρὰ ταῦτα ἐπιθυμοῦσαν νὰ ζήσουν, θεώρησαν ὡς θεμέλιο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσμου τὸ παράλογο. Θεώρησαν δεδομένο τὸ παράλογο, χωρὶς νὰ τὸ συζητοῦν, γιὰ νὰ περάσουν ὅσο μποροῦν πιὸ ἀνώδυνα ἀπὸ τὸ ἕνα σκοτάδι στὸ ἄλλο σκοτάδι, ἀπολαμβάνοντας τυφλὲς ψυχοσωματικὲς ἱκανοποιήσεις.

Ἡ εὐρωπαϊκὴ γειτονιά μας μὲ τὸν ἀφυδατωμένο ἀνορθόδοξο Χριστιανισμὸ προσπαθεῖ νὰ ζήση ψυχοσωματικὲς ἀπολαύσεις, βυθισμένη στὸ παράλογο μιᾶς ἄθεης κοινωνικοπολιτικῆς ἠθικολογίας. Ἐκεῖ θὰ φθάνουμε καὶ ἐμεῖς ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν ἀναγεννητικὴ πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων μας.

Τὸ μυστικὸ νόημα τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν

Ἡ ρέουσα φύση τοῦ κόσμου, ἡ ἀστάθεια τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ἡ ἀναπόδραστη φθορὰ καὶ ἡ θνητότητα χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πραγματικότητες ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ ἀπεγκλωβιζόμαστε ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου καὶ νὰ ἀναζητοῦμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μᾶς στὸν Θεὸ Πατέρα καὶ «ὃν ἀπέστειλ[εν] Ἰησοῦν Χριστόν».

Εἶναι πολὺ χρήσιμο νὰ αἰσθάνεται κανεὶς τὴν ἀβεβαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐλπίζη σὲ ἀνθρώπους καὶ πράγματα ποὺ δὲν τὸν σώζουν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀπελπίζεται, ἀφοῦ θὰ γνωρίζη ὅτι ἡ μόνη ἐλπίδα ποὺ δὲν «καταισχύνει», ποὺ δὲν ντροπιάζει, εἶναι αὐτὴ ποὺ συνδέεται μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό. Τὴν πίστη ποὺ εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις».

Ὁ κόσμος ἀποκτᾶ νόημα μέσα στὸ φὼς τῆς ἀποστολικῆς καὶ πατερικῆς πίστεως. Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι μέσα σ’ αὐτὸν τὸν ρέοντα, τὸν ἀσταθῆ κόσμο ὁ Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ χαίρεται. Ἡ χαρά του συνδέεται μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία χύνεται μέσα στὶς καρδιές μας «διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν»(Ρωμ. 5,5).

Τὸ θέμα εἶναι ἂν αὐτὸ τὸ Πνεῦμα, ποὺ μᾶς δόθηκε μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ Χρῖσμα, ζὴ αἰσθητὰ μέσα μας. Ἡ ἀναζωπύρωση αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος περιγράφει ὅλο τὸ μυστικὸ νόημα τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

π.Θ.Α.Β.