Κύριο θέμα: Ἐλπιδοφόρα μηνύματα ἀπὸ τὶς ἑορτές - Ἡ δημιουργικότητα τῶν κρίσεων

«Μπορεῖ νὰ γίνη ἀνατροπὴ τῶν πραγμάτων. Ἡ κρίση γίνεται αἰτία νὰ βγοῦν ὅλες οἱ κρυφὲς δυνατότητες ποὺ ὑπάρχουν μέσα μας. Χωρὶς δυσκολίες ἡ ζωὴ δὲν εἶναι δημιουργική. Ἀντιθέτως ἡ εὐμάρεια ἀφανίζει ὅλες τὶς δημιουργικὲς δυνατότητες ποῦ ἔχουμε».

Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλπιδοφόρα μηνύματα ποῦ ἔδωσε στὸν λαὸ ὁ Μητροπολίτης μας κ. Ἰερόθεος, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα. Ἡ συγκεκριμένη φράση εἶναι ἀπὸ τὸ ὀλιγόλεπτο μήνυμα τοῦ Μητροπολίτη στὸ λιμάνι τῆς Ναυπάκτου κατὰ τὴν περιφορὰ τῶν Ἐπιταφίων (βλ. σέλ. 10).

Παρενθετικὰ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ περιφορὰ τῶν Ἐπιταφίων στὴν Ναύπακτο ἀποτελεῖ πλέον ἕνα ξεχωριστὸ ἀντιπροσωπευτικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν πόλη καὶ τὴν περιφέρεια, ἀφοῦ τὸ ὅλο σκηνικό –τῆς φυσικῆς ὀμορφιᾶς τῆς Ναυπάκτου, τὸ τελετουργικό, ἀπὸ πλευρᾶς ἐκκλησιαστικῆς, καὶ τὸ «σκηνοθετικό», ἀπὸ πλευρᾶς Δήμου Ναυπακτίας– ἐντυπωσιάζει καὶ ὑποβάλλει τοὺς προσκυνητὲς ποῦ κατακλύζουν ἀσφυκτικὰ τὴν πλατεῖα καὶ τὸ λιμάνι τῆς Ναυπάκτου γιὰ νὰ ζήσουν αὐτὲς τὶς μοναδικὲς στιγμὲς ποῦ μᾶς προσφέρουν οἱ ἀναμνήσεις τοῦ θείου Πάθους.

Ἕνα ἄλλο ἐλπιδοφόρο μήνυμα μέσα ἀπὸ τὴν θεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπως τὸ παρουσίασε ὁ Σεβασμιώτατος σὲ ὁμιλία τοῦ στὴν Λάρισα, εἶναι ὅτι τὸ μέλλον δὲν ἀνήκει στὸν Ἀντίχριστο καὶ στὴν καταστροφικὴ παρουσία τοῦ στὸν κόσμο, ἀλλὰ στὸν Χριστὸ καὶ τὴν θεία Λειτουργία Τοῦ, τὴν ὁποία βιώνουμε ἢ προσπαθοῦμε νὰ βιώσουμε ἀπὸ τώρα (βλ. σέλ. 4). Ἡ Ἀποκάλυψη εἶναι βιβλίο τῆς φανέρωσης τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Πατέρα καὶ Ἀδελφοῦ μᾶς ποῦ σταυρώθηκε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ μᾶς, καὶ ὄχι βιβλίο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τῶν προδρόμων τοῦ ποῦ ζοὺν τὴν «παραλειτουργία».

Ἐπίσης, ἡ καλωσύνη-εὐγένεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀνδρεία ποῦ ἐπέδειξε τὸ «ἀσθενὲς» φῦλο κατὰ τὰ φρικτὰ καὶ ἄδικα γεγονότα τῶν Παθῶν, τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Ταφῆς τοῦ Χριστοῦ, προβάλλονται ὡς διέξοδος σὲ κάθε κρίσιμη κατάσταση, ὅπως τόνισε στὴν ὁμιλία του στὴν Ἀποκαθήλωση (βλ. σέλ. 8-9).

Ἀλλὰ καὶ «ἡ ἀληθινὴ χαρὰ ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν λύπη. Ἡ χαρὰ ποῦ δὲν περνᾶ ἀπὸ τὸν σταυρὸ εἶναι ἁπλῶς ἕνα συναίσθημα καὶ ἡ λύπη ποῦ δὲν ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση εἶναι ἀπελπισία», εἶναι τὸ μήνυμα τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροαναστασίμου Πάσχα, ὅπως τονίζεται στὴν Πασχαλινὴ Ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου (βλ. σέλ. 10).

Ὁ ἀναγνώστης τοῦ τεύχους αὐτοῦ θὰ βρῆ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐλπιδοφόρα καὶ ἐπιστηρικτὰ μηνύματα, λόγους καὶ γεγονότα, ποῦ φανερώνουν τὸ βίωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι δὲν εἶναι τὰ γεγονότα ποῦ καθορίζουν τὴν ζωή μας, ἀλλὰ ἡ ὡριμότητα τῆς ἀντιμετώπισής τους, ἡ ἀποδραματοποίησή τους στὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος καὶ ἡ θεολογική τους ἑρμηνεία.

Ἐλπιδοφόρα ἦταν ἐπίσης ἡ συμμετοχὴ τοῦ κόσμου στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχή του σὲ ἔθιμα ποῦ συνδέονται μὲ τὶς ἑορτές, ἐκτὸς τῶν ἀκολουθιῶν, ποῦ σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις εἶχαν ἀτονίσει ἢ καὶ διακοπῆ. Σημειώνουμε τὰ παραδοσιακὰ Λαζάρια ποῦ σκέφτηκαν νὰ ἀναβιώσουν μαθητὲς τοῦ 1ου Δημοτικοῦ Σχολείου μὲ τὴν καθοδογήση τῶν δασκάλων τους, τὶς παραδοσιακὲς μελωδίες τῆς Χορωδίας μᾶς (βλ. σέλ. 5), τὸν εὑρηματικὸ τρόπο στολισμοῦ τῶν Ἐπιταφίων, ποῦ ἀποτελοῦσε πάντα τὴν κατ' ἐξοχὴν «διακοσμητικὴ» φροντίδα τῆς Ἐνορίας, τὸ ντύσιμο καὶ πάλι «μυροφόρων» γιὰ τὴν παράσταση δίπλα στὸν Ἐπιτάφιο, τὴν δημιουργία χορῶν –ἐνηλίκων ἢ καὶ παιδιῶν– γιὰ τὴν ἀπόδοση τῶν Ἐγκωμίων, τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ἀπὸ μέλη Συλλόγων μετὰ τὴν θεία Λειτουργία σὲ πανηγύρια, ἀλλὰ καὶ τὴν κινητοποίηση τῶν πολιτῶν σὲ δραστηριότητες κοινωνικῆς στήριξης τῆς Ἐκκλησίας ἢ ἄλλων φορέων κ.ἄ.

Πράγματι, φαίνεται σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ ξεχασμένη δημιουργικότητα νὰ ζωντανεύη στὴν κοινωνικὴ ζωή. Ὅπως γράφηκε στὸ σχετικὸ Δελτίο Τύπου τοῦ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου τοῦ Cambridge σχετικὰ μὲ τὴν Ἡμερίδα γιὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ στὴν Θεσσαλονίκη (βλ. σέλ. 4), «οἱ ἐπισκέπτες-σύνεδροι ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ συνάντησαν μιὰν Ἑλλάδα ἀκόμη ζωντανὴ στὴν καρδιά της. Μιὰ Ἑλλάδα ποῦ ἂν καὶ ἀντιμέτωπη μὲ σοβαρὲς δυσκολίες, συσπειρώνεται γύρω ἀπὸ τὴν κοινὴ ἀφιέρωση στὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὸν τιμώμενο ἅγιο, ἱκανὴ γιὰ εὐσέβεια καὶ χαρά».

Δὲν ὑποστηρίζουμε ὅτι ἡ μείωση ἢ καὶ ἐξαφάνιση τοῦ εἰσοδήματος μιᾶς οἰκογένειας καὶ ἡ ἀβεβαιότητα στὸ μέλλον τῶν παιδιῶν της μπορεῖ νὰ ἐξισορροπηθῇ ἀπὸ κάποιες ἑορταστικὲς ἔστω ἐκδηλώσεις. Ἤδη, ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη ἐδῶ καὶ καιρὸ δέχεται καθημερινὰ τὸν πόνο ἀνθρώπων ποῦ ἔχουν φθάσει στὰ ὅρια τῆς ἀπελπισίας καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς βοηθήση ἠθικὰ καὶ ὑλικά, εἴτε μέσῳ τοῦ Γενικοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου εἴτε μέσῳ τῶν Συνδέσμων Ἀγάπης ποῦ δραστηριοποιοῦνται ἀποτελεσματικὰ καὶ ἀθόρυβα (βλ. σέλ. 5). Ὅμως προβαίνουμε σὲ διαπιστώσεις γεγονότων ποῦ δείχνουν ὅτι ὄντως «μπορεῖ νὰ γίνη ἀνατροπὴ τῶν πραγμάτων ἡ κρίση γίνεται αἰτία νὰ βγοὺν ὅλες οἱ κρυφὲς δυνατότητες ποῦ ὑπάρχουν μέσα μας» καὶ ὅτι τέλος πάντων δὲν εἶναι οἱ «ἀσφάλειες», οἱ «κάρτες» καὶ τὰ «συμβόλαια» ποῦ φροντίζουν γιὰ μᾶς, ἀλλὰ ὁ Θεὸς διὰ μέσου τοῦ φύλακα ἀγγέλου μᾶς (βλ. σέλ. 6-7) καὶ τῶν ἁγίων μας Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται γιὰ μᾶς: «πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ Αὐτόν, ὅτι Αὐτῶ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α' Πέτρ. ε', 7).

Α.Κ.