Γεγονός καὶ Σχόλιο: Τὸ φαινόμενο τῶν αὐτοκτονιῶν
Οἱ αὐτοκτονίες ἢ αὐτοχειρίες ἦταν ἕνα πανάρχαιο φαινόμενο, τὸ ὁποῖο ἀποδίδεται πολλὲς φορὲς μὲ τὴν φράση «ἀπονενοημένο διάβημα», ποὺ δηλώνει μιὰ πράξη ποὺ γίνεται μὲ ἀπόνοια (ρῆμα ἀπονοέομαι), δηλαδὴ μὲ ἔλλειψη λογικῆς καὶ μὲ ἀπελπισία. Ἡ αὐτοκτονία στὴν οὐσία εἶναι ἔλλειψη νοήματος γιὰ τὴν ζωή, ταύτιση τῆς ζωῆς μὲ μικροὺς σκοπούς, μὲ οἰκονομικὰ ἀγαθά, καὶ δείχνει μιὰ ἀνερμάτιστη ζωή.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ αὐξήθηκε ὁ ἀριθμὸς τῶν αὐτοκτονούντων καὶ γι’ αὐτὸ γράφονται διάφορα ἄρθρα καὶ γίνονται ἀναλύσεις γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτό. Στὴν ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα» (8-7-2012) ἡ Ἰωάννα Σουφλέρη ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα ἀπαντῶντας στὸ ἐρώτημα: «Γιατί τόσες αὐτοκτονίες;» μὲ τὴν διαπίστωση ὅτι: «Οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν γίνει καθημερινὸ φαινόμενο στὴν Ἑλλάδα τῆς Κρίσης».
Μεταξὺ τῶν ἄλλων παραθέτει τὴν ἄποψη τοῦ ψυχιάτρου Κυριάκου Κατσαδήμου ὅτι «τὸ 2008, ὁπότε καὶ τοποθετεῖται διεθνῶς ἡ ἔναρξη τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ξεπεράστηκε τὸ φράγμα τῆς μίας αὐτοκτονίας τὴν ἡμέρα», ἐννοεῖται στὴν Ἑλλάδα. Ἔτσι, «οἱ ἐκτιμήσεις μας σήμερα εἶναι ὅτι ἔχουμε 2-3 αὐτοκτονίες τὴν ἡμέρα». Ὅμως, ἡ αὐτοκτονία δὲν προέρχεται μόνον ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, γιατί κατὰ τὴν Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια Μυρτὼ Νίλσεν «ὁ αὐτόχειρας ἀρνούμενος τὸ δῶρο τῆς ζωῆς, δηλώνει ἐμπράκτως τὴν πίστη του ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τοῦ ἀξίζει. Πρόκειται γιὰ τὴν παραδοχὴ τῆς ὕστατης ἀποτυχίας». Ὁπότε, ἐκεῖνο ποὺ δίνει τὸ ἔναυσμα στὸν αὐτόχειρα νὰ βλάψη τὸν ἑαυτό του εἶναι ἡ «μοναξιά», «ἡ αἴσθηση ὅτι δὲν ἀνήκει κάπου».
Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀφαιρέση ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἔχει ὁ Θεὸς ἀποκλειστικότητα γι’ αὐτήν. Πρόκειται γιὰ μιὰ μεγάλη ἁμαρτία ποὺ εἶναι συνέπεια τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν τὸν αἰσθάνεται Πατέρα του καὶ ζὴ μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν ὁποία δὲν αἰσθάνεται ὡς μητέρα του καὶ ὡς πραγματική του οἰκογένεια. Τελικά, ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τάσεις αὐτοκτονίας δὲν πιστεύει στὸν Θεό, ἢ εἶναι ἄρρωστος καὶ ἔχει σύγχυση φρενῶν.
Ὁ ψυχίατρος Κυριάκος Κατσαδῆμος, στὸ ἴδιο δημοσίευμα, λέγει: «Παλαιότερα ἡ στάση τῶν ἱερέων πρὸς τὶς οἰκογένειες τῶν αὐτοχείρων ἦταν καταδικαστική. Σήμερα παρατηροῦμε μιὰ τεράστια ἀλλαγή, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνεται καὶ στὰ ἱερατικὰ συνέδρια στὰ ὁποία καλούμαστε νὰ συμμετέχουμε. Πραγματικά, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ πὼ ἕνα "μπράβο" στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει στὴν στήριξη τῶν ἀτόμων ποὺ θέλουν νὰ αὐτοκτονήσουν. Δὲν εἶναι μικρὸς ὁ ἀριθμὸς μελλοντικῶν αὐτοχείρων ποὺ ἔφτασε σὲ ἐμᾶς μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας. Συχνὰ πρόκειται γιὰ ἄτομα ποὺ ἔχουν πάει γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἐκεῖ ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ δώσουν τέλος στὴν ζωή τους. Μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε αὐτὰ τὰ περιστατικὰ τὰ ὁποία δέχονται καὶ τὴν δική μας φροντίδα παράλληλα μὲ τὴν στήριξη ποὺ τοὺς παρέχεται ἐκεῖ».
Τελικά, πρέπει νὰ δοῦμε τὴν προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον στὸ φαγητὸ καὶ τὴν οἰκονομικὴ ὑποστήριξη, ἀλλὰ καὶ στὸν ψυχολογικὸ καὶ κυρίως στὸν πνευματικὸ τομέα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικὸ θεραπευτήριο ποὺ νοηματοδοτεῖ τὸν ἀνθρώπινο βίο.
Ν.Ι.
- Προβολές: 2922