Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ πρόφαση τοῦ ἠθικοῦ - Προφάσεις ἀντικανονικότητας

Ἡ πρόφαση τοῦ ἠθικοῦ

Κάποτε σχολιάσθηκε ἀρνητικὰ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ νόμιμο εἶναι καὶ ἠθικό. Ἀπὸ τότε στὸν Nεοελληνισμὸ τοῦ 21ου αἰῶνα ἔγινε συνείδηση ὅτι τὸ νόμιμο δὲν ταυτίζεται πάντα μὲ τὸ ἠθικό. Αὐτὴ ἡ «ὡρίμανση» τῆς πολιτικῆς συνείδησης τῶν Νεοελλήνων συνήθως σταματᾶ σ’ αὐτὴν τὴν διαπίστωση, χωρὶς νὰ προχωρᾶ στὰ δυσκολότερα καὶ οὐσιαστικότερα, ὅπως εἶναι ἡ διατύπωση ἑνὸς γενικὰ ἀποδεκτοῦ ὁρισμοῦ τοῦ τί εἶναι ἠθικὸ καὶ τί δίκαιο. Αὐτὴ ἡ ραθυμία καὶ ἡ ἀνορεξία γιὰ τὰ οὐσιώδη σὲ ἄλλους εἶναι δηλωτικὴ τῆς ρηχότητας στὴν σκέψη τοὺς καὶ σὲ ἄλλους λειτουργεῖ ὡς ἕνα εὐλογοφανὲς προπέτασμα γιὰ τὸν δόλο ποῦ τοὺς «φανατίζει» ὑπὲρ τοῦ συμφέροντος σ’ αὐτοὺς «ἠθικοῦ». Εἶναι, πάντως, ἱστορικὴ πεῖρα ὅτι ὁ φανατισμὸς ὑπὲρ ἑνὸς προβαλλόμενου ὡς «ἠθικοῦ» ἀποβλέπει κάποιες φορὲς στὴν κατασυκοφάντηση κάθε νόμιμης ἐξουσίας καὶ στὴν παράλληλη ἀχρήστευση τῶν νόμων ποῦ διακελεύουν τὸ μὴ βολικὸ δίκαιο καὶ τὸ μὴ συμφέρον σὲ μερικοὺς συνέλληνες ἀληθινὰ ἠθικό.

Ὅσοι βλέπουν στὸ Κράτος, μὲ ὁποιασδήποτε πολιτικῆς χροιᾶς ἐκπροσώπηση, τὸν ἐχθρό, τὸν ἐπίβουλο τῶν δικαιωμάτων τοῦ λαοῦ, δὲν ἔχουν συνήθως διάθεση νὰ διαλεχθοῦν περὶ ἠθικοῦ καὶ δικαίου, οὔτε, πολὺ περισσότερο, εἶναι ἱκανοὶ νὰ ὑποψιασθοῦν (γιὰ νὰ μποῦμε στὰ δικά μας χωράφια) ὅτι στὴν Χριστιανικὴ συνείδηση ὑπάρχουν περιπτώσεις ποῦ τὸ «κατὰ κόσμον» δίκαιο δὲν εἶναι πάντα καὶ «κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» ἠθικό. Παρεκβατικὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι γι’ αὐτὴν τὴν τελευταία περίπτωση ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔφερνε τὸ ἑξῆς παράδειγμα: «Ἅς ὑποθέσουμε ὅτι δύο ἀδέλφια ἔχουν ἕνα κτῆμα δέκα στρέμματα. Ἀνθρώπινη δικαιοσύνη εἶναι νὰ πάρη ὁ καθένας ἀπὸ πέντε στρέμματα. Θεία δικαιοσύνη εἶναι νὰ πάρη ὁ καθένας αὐτὸ ποῦ ἔχει ἀνάγκη. Ἄν, δηλαδή, ὁ ἕνας ἀδελφὸς ἔχη ἑπτὰ παιδιὰ καὶ ὁ ἄλλος δύο ἢ ἡ δουλειὰ τοῦ ἑνὸς εἶναι κατώτερη ἀπὸ τὴν δουλειὰ τοῦ ἄλλου, πρέπει νὰ πάρη περισσότερο ἐκεῖνος ποῦ ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη. Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση εἶναι ἀδικία νὰ πάρη ὁ δεύτερος ὅσα καὶ ὁ πρῶτος».

Δυστυχῶς, στὶς μέρες μας, πίσω ἀπὸ τὴν ὀρθὴ ἄποψη, ὅτι τὸ νόμιμο δὲν ταυτίζεται πάντα μὲ τὸ ἠθικό, συσσωρεύεται καλυπτόμενη ὅλη ἡ ἰδιοτελὴς ἀντίδραση πρὸς τοὺς νόμους, ποῦ δὲν βολεύουν στὴν ἀνομία ἐνίων πολιτῶν τοῦ ταλαίπωρου Κράτους μας. Δηλαδή, ὁ λόγος περὶ «ἠθικοῦ» λειτουργεῖ σ’ αὐτοὺς ὡς πρόφαση.

Προφάσεις ἀντικανονικότητας

Ἡ ἀνομία μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀναφέρεται στὴν λειτουργία τῶν ἀποστολοπαράδοτων θεσμῶν της, χαρακτηρίζεται ὡς ἀντικανονικότητα. Γιὰ παράδειγμα, ἡ ἀντίδραση καὶ ἡ ἀνυπακοὴ στὶς ἀποφάσεις θεσμικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, μὲ σαθρὸ «ἔρεισμα» παρερμηνεῖες καὶ διαστρεβλώσεις Ἱερῶν Κανόνων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Νόμων καὶ ὀμιχλῶδες προπέτασμα τὴν «ὑπακοὴ στὴν Ἀδελφότητα» ἢ τὴν προτεσταντικῆς κοπῆς «ἐλευθερία τῆς δημόσιας λατρείας», συνιστοῦν ἀντικανονικότητες, ὅσα ἐπιχειρήματα (γιὰ τοὺς ἀδαεῖς) καὶ ἂν ἐπινοοῦνται ἐναντίον τῆς κανονικότητας.

Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δὲν εἶναι ἁπλοὶ νόμοι τοῦ Κράτους, ὅπου τὸ νόμιμο δὲν ταυτίζεται πάντα μὲ τὸ ἠθικό. Εἶναι ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀποστάγματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ θεοπτικῆς πείρας τῶν ἁγίων Πατέρων.

π.Θ.Α.Β.