Τὸ ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου

Τὸ ποιό εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου φαίνεται καθαρὰ στὴν ὅλη θεολογία καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμπυκνώνεται στὶς εὐχὲς οἱ ὁποῖες ἀναγινώσκονται καὶ τὰ ὅσα γίνονται κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας.

Συνοπτικὰ θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς πὼ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον τοῦ Χριστοῦ καὶ διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἔχοντας αὐτὴν τὴν μεγάλη τιμή, εἶναι Προεστῶς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, ποῦ σημαίνει συνάζει τοὺς πιστοὺς πέριξ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τελεῖ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, διδάσκει καὶ κατηχεῖ τὸ Ποίμνιο πρὸς νομὰς σωτηρίους.

Ἄλλωστε, ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Καὶ φυσικὰ ἡ θεία Εὐχαριστία συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν νοεῖται τὸ ἕνα ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Ἑπομένως, κέντρο τῆς ὅλης διακονίας τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία καί, βεβαίως, ἀποστολή του ἡ διαφύλαξη τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ τῶν κανονικῶν παραδόσεων. Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ κατηχεῖ ὀρθοδόξως καὶ ἐκκλησιαστικῶς τὸν λαό. Τὸ δὲ κοινωνικὸ ἔργο τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐπιτελέση εἶναι προέκταση τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ ἀναφέρεται στὴν θεία Εὐχαριστία.

Καὶ ἂν ἕνας Ἐπίσκοπος τελοῦσε τὴν θεία Λειτουργία καὶ κατηχοῦσε ὀρθοδόξως καὶ ἐκκλησιαστικῶς τὸ Ποίμνιο, χωρὶς νὰ κάνη κάποιο κοινωνικὸ ἔργο, θεωρεῖται ἀπὸ πλευρᾶς ἐκκλησιαστικῆς ὅτι ἐπέτυχε τὸ ἔργο του. Γιὰ νὰ θυμηθῶ δὲ ἕναν λόγο ἑνὸς συγχρόνου θεολόγου, ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζει μὲ αὐτὰ ποῦ κάνει, ἀλλὰ μὲ αὐτὰ ποῦ εἶναι.

Βεβαίως, ὑπάρχουν μερικοὶ οἱ ὁποῖοι μετροῦν τὸ ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου ἀνάλογα μὲ τὴν ποσότητα τοῦ κοινωνικοῦ ἔργου. Φυσικά, δὲν πρέπει νὰ ἀγνοηθῇ τὸ κοινωνικό, κυρίως τὸ φιλανθρωπικό, ἔργο, ἀλλὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐξυψωθῆ σὲ βάρος τοῦ βασικοῦ ἔργου τοῦ Ἐπισκόπου, ποῦ εἶναι νὰ εἶναι Προεστῶς τῆς Εὐχαριστιακῆς συνάξεως καὶ νὰ ὀρθοτομὴ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅποιος βλέπει τὸν Ἐπίσκοπο μέσα ἀπὸ ἕνα κοινωνικὸ πρίσμα καὶ προοπτική, τότε σαφῶς ἀποδεικνύεται στὴν πράξη ὅτι ἐκκοσμικεύει τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ προτεσταντίζει. Διότι οἱ Προτεστάντες προσπαθοῦν νὰ δικαιωθοῦν ἀνάλογα μὲ τὴν ποσοτικὴ καὶ ποιοτικὴ προσφορά τους στὴν κοινωνία.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Συνέντευξη στὸν Χαράλαμπο Χαραλαμπόπουλο γιὰ τὴν Ἐφημερίδα «Ναυπακτιακή», 2005)