Κύριο Θέμα: Ἡ Ἐκκλησία σὲ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Ἐκπαιδευτικούς.

Μία δεξίωση, πού συνδέθηκε µέ σχετική ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου µας καί ἕνα θεολογικό Συνέδριο, πού ἔγινε στήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος γιά τούς θεολόγους καθηγητές τῶν σχολείων µας, ἦταν οἱ τρόποι µέ τούς ὁποίους ἡ τοπική µας Ἐκκλησία ἦλθε σέ ἐπικοινωνία µέ τούς ἐκπαιδευτικούς λειτουργούς τῆς περιοχῆς τῆς Ναυπάκτου. Ἡ συµµετοχή τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί στίς δύο ἐκδηλώσεις ἦταν µεγάλη, γεγογός πού ὑπογράμμισε τήν ἀνάγκη καί τήν ἐπιθυμία ὅλων γιά στενή συνεργασία σχολείου καί Ἐκκλησίας, ὥστε ἡ προσφορά στούς νέους νά εἶναι οὐσιαστική. 

Ὁμιλία καί δεξίωση πρός τιµήν τῶν ἐκπαιδευτικῶν 

Ἡ πρώτη ἐκδήλωση πραγµατοποιήθηκε στίς 30 Ἱανουαρίου, τό ἀπόγευµα, στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἱερὰς Μητροπόλεως καί περιελάµθαγε ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου µας κ. Ἱεροθέου µέ θέµα: «Εἶναι καὶ γίγνεσθαι κατά τήν ἑλληνορθόδοξη Παράδοση» καί στό τέλος δεξίωση πρός τιµήν τῶν ἐκπαιδευτικῶν, πού ἑτοίμασαν κυρίες πού θοηθοῦν στό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. 

Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος, κατ ἀρχήν ἐξέφρασε τήν ἰδιαίτερη τιµή πού αἰσθανόταν ἐπικοινωνώντας γιά πρώτη φορά µέ τούς ἐκπαιδευτικούς λειτουργούς, µέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τιµή πού «ὀφείλεται, ὅπως εἶπε ἀπευθυνόμεγος πρός αὐτούς, κυρίως καί πρωτίστως στό µεγάλο ἔργο πού ἐπιτελεῖτε, ἀφοῦ σμιλεύετε τίς νεανικές ψυχές, προσφέροντας σέ αὐτές τήν γνώση καί τήν παιδεία µέ ὅλη τήν σηµασία τῆς λέξεως», κι αὐτό «μέ θυσία, κόπους πολλούς καί µάλιστα µέσα σέ κοινωνικές ἀντιξοότητες». Στή συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος χώρισε τό θέµα του σέ δύο ἑνότητες. Στήν πρώτη µίλησε γιά τήν ἐπικαιρότητα τῶν ἁγίων Πατέρων καί στή δεύτερη γιά τό τί σημαίνει ὁ ὄρος ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, καί ποιά εἶναι ἡ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἀπέναντι στή συζήτηση γιά τήν σχέση καί τή διαφορά μεταξύ τοῦ εἶναι καί τοῦ γίγνεσθαι. 

«Τό εἶναι συνδέεται µέ µιά σταθερότητα, ἐνῶ τό γίγνεσθαι µέ τήν κίνηση γι’ αὐτό καί ὑφίσταται διαφορά µεταξύ τους». Ὁ προβληµατισµός «πού ξεκινάει ἀπό τήν ἀντίθεση τοῦ εἶναι καί τοῦ γίγνεσθαι εἶναι βαθύς καί ὑπαρξιακός». Ἔχει «σχέση µέ τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεωςτοῦ ἀνθρώπου. Ποιά εἶναι ἡ ἀρχή του, ποιό τό τέλος του, πῶς μπορεῖ νά ἐξελιχθῆ, ποιός καθορίζει αὐτήν τήν ἐξέλιξη». Γιά τούς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, πού ἀπάντησαν σ᾿αὐτά τά ἐρωτήματα πού διατύπωσε ἡ κλασσική καί νεώτερη μεταφυσική, «μεταξύ τοῦ Εἶναι καί τοῦ γίγνεσθαι ὑπάρχει τό κοινωνεῖν. Δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι δηµιούργηµα τοῦ Θεοῦ, καί µετά τήν πτώση μπορεῖ νά φθάση στήν θέωση, ἀκριβῶς γιατί ἔχει τό κατ’ εἰκόνα καί ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ µοναδική γέφυρα µεταξύ ἀκτίστου καί κτιστοῦ... Στό µυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ κοινωνία καί ἑνότητα µέ τόν Χριστό. Ἐν κοινωνίᾳ µαζί Του ἐκπληρώνει τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του. Ζῆ τήν στάσιµη κίνηση καί τήν ἀεικίνητη στάση, κατἀ τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὀμολογητή».  Στήν ἐκδήλωση παρέστησαν ὁ Νομάρχης Αἰτωλοακαρνανίας κ. Βανᾶς καί οἱ Δήμαρχοι Ναυπάκτου κ. Ρέππας καί Αντιρρίου κ. ᾽Αγγελόπουλος. 

Θεολογία καί Μοναχισµός

Ἡ δευτερη ἐκδήλωση ἦταν τό Ζ' θεολογικό συνέδριο, πού πραγµατοποιήθηκε στήν Ἱερά Μονή Μεταµορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στίς 3 καί 4 ΦεΒρουαρίου, µέ κεντρικό θέµα: «Θεολογία καὶ Μοναχισµός». Ἡ διοργάνωση τοῦ Συνεδρίου ἔγινε µέ τήν καθοδήγηση καί εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου µας ἀπό άδελφους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Κατά τή διάρκειά του παρουσιάστηκαν ἀξιόλογες εἰσηγήσεις,που ἐξέφρασαν τόν ἀσκητικό χαρακτήρα τῆς Ορθόδοξης θεολογιας καί τίς θεολογικές βάσεις τοῦ ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Εἰσηγητές ἦσαν:

1 Ὁ Μητροπολίτης µας κ.Ἱερόθεος πού ἀνέπτυξε τό θέµα. «Τό "τί" καί τό "πῶς" τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας». ᾿Αναφέρθηκε στό τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καί στό "πῶς" µπορεῖ κανείς νά φθάση στήν ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ. Μίλησε γιά τά δύο εἴδη τῆς θεολογίας, τήν ἐμπειρική ἤ νηπτικἡ καὶ τήν πολεµική ἤ δογματική, τά ὁποῖα συνδέονται µεταξύ τους. Ἡ πρώτη ἐκφράζεται µέ ὅρους, ὅπως κάθαρση, φωτισμός, δοξασµός, καί ἡ δεύτερη μέ ὅρους ὅπως οὐσία, ὑπόσταση, πρόσωπο, ὁμοούσιο, ἄκτιστο κλπ Ἕκανε ἀναφορές σέ σύγχρονα θεολογικά προβλήµατα καί ἐπεσήμανε, τέλος τήν διάσπαση πού ὑπάρχει στίς µέρες μας μεταξύ τοῦ  τὶ καί τοῦ "πῶς" τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας. Πολλοί μιλοῦν γιά τό "τί΄ λένε οἱ Πατέρες, τό θέµα εἶναι ὅμως νά προχωρήσουμε καὶ στό «πῶς» ἔγιναν Πατέρες. «Αὐτό τό "πῶς" συνδέεται μὲ τόν λεγόμενο ἠσυχαστικό τρόπο ζωῆς, ὅπως τόν ἐκφράζει ὁ γνήσιος πατερικὸς νηπτικός μοναχισμός». 

2. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἰωσήφ, ἡγούµενος τής Ἱερᾶς Μονἠς Ξηροποτάμου Αγίου Ὄρους, πού ἀνέπτυξε τό θέµα: «Μοναχισµός καί Ὀρθόδοξος Πίστις». Τόνισε ὅτι ἡ θεολογία συνδέεται µέ τήν προσευχή Ὁ Μοναχός εἶναι προσευχόµενος ἄνθρωπος. Ἡ θεολογία διατυπώθηκε καί ἐκφράστηκε ἀπό µοναχούς. Ὁ Ὀρθόδοξος μοναχισμός εἶναι κριτήριο Ορθοδοξίας. Οἱ µοναχοί άποφευγουν ὡς ἰό καί δηλητήριο κάθε αἱρετική διδασκαλία. Καί στίς µέρες µας εἶναι σηµαντική καί ἀπαραίτητη ἡ παρουσία τῆς μαρτυρίας τῶν µοναχῶν 

3. Ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως κ. Μελέτιος, πού ἀνέπτυξε τό θέµα: «Μοναχισµός καί Ἱεραποστολή». Ἡ Εκκλησία εἶναι σῶμα Χριστοῦ. Ὁ καθένας εἶναι µέλος ἐκ µέρους. Τά ἐκ µέρους µέλη εἶναι ἀνάγκη νά µεριμνοῦν ὑπέρ ἀλλήλων. Ἡ Ἱεραποστολή πρέπει νά γίνεται µέ ἐντολή, εὐλογία τῶν Φορέων τοῦ ἀποστολικοῦ χαρίσµατος. Μοναχοί ὑπήρξαν µεγάλοι ίεραπόστολοι. Χαρακτηριστικά παραδεἰγµατα εἶναι: ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πού ἐπέλεξε µόνος του τήν ἱεραποστολή, ἀφοῦ τόν κατέτρωγε ὁ λογισμός της καί ὁ ὅσιος ᾿Αβράμιος, ἀπό τὀν ὁποῖο ὁ Ἐπίσκοπός του ζήτησε νά ὑπακούση καί ν’ ἀναλάβη τό διακόνηµα τῆς Ἱεραπαστολῆς. 

4. Ὁ καθηγητής κ. Γεώργιος Φίλιας, πού ἀνέπτυξε τό θέµα: «Ὁ Μοναχισµός ὡς ἑλπίδα γιά µιά λειτουργική ἀναγέννηση στήν Ορθόδοξη Ἐκκλησία». Ἡ Εκκλησία εἶναι λατρεύουσα κοινότητα. Βασικό λειτουργικό πρόβληµα ἔχουμε, ὅταν δέν ὑπάρχη ἀντιστοιχία πίστεως καί προσευχῆς. Στή συνέχεια, ἀφοῦ ἀνέφερε τομεῖς στούς ὁποίους πρέπει νά ὑπάρξη λειτουργική ἀναγέννηση, τόνισε τήν µεγάλη συµβολή τοῦ μοναχισμοῦ στήν ὀρθόδοξη λατρεία. 

5. Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληγός, καθηγητής τοῦ πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν, πού ἀνέπτυξε τό θέµα: «Ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ: Λατρεία καί ἄσκησις, ὡς συνιστῶσαι τοῦ ὀρθοδόξου πνευματικοῦ βίου». 'Η ἄσκηση καί ἡ λατρεία συνιστοῦν τό “πῶς” τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς.Ἡ ἄσκηση δέν ἀπολυτοποιεῖται. Εἶναι ὁδός πού ὁδηγεῖ στό Θεό. Νεκρώνεται ἡ ἐπαναστατημένη φύση καί ἁγιάζεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, Στή λατρεία νοιώθει ὁ πιστός ὅπως τό μικρό παιδί στήν ἀγκαλιά τῆς µητέρας του. Ἡ λατρεία εἶναι διάλογος Πλάστη πλάσματος. Ἡ ζωή τοῦ μοναχοῦ εἶναι αὐθεντική σπουδή µετανοίας. Ἡ λατρεία εἶναι χαρά καί πανηγύρι, εἶναι τό κέντρο τῆς ζωής. Ἡ καθαρή καρδιά εἶναι τό ζητούμενο στήν ἄσκηση Ὁ ἀκάθαρτος ἀπό πάθη δέν μπορεῖ νά δοξάση τό Θεό. 

Στή θεία Λειτουργία πού τελέσθηκε κατά τήν ἔναρξη τοῦ συνεδρίου λειτούργησε καί ὁμίλησε ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Νικόδημος, ἐνῶ κατά τήν δεύτερη µέρα, Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, λειτούργησε καί ὀμίλησε ὁ Μητροπολίτης µας κ. Ἱερόθεος. Στό συνέδριο συμμετεῖχαν ἑκτός ἀπό τόν Μητροπολίτη µας, οἱ Μητροπολίτες Πατρῶν κ. Νικόδημος, Αἰτωλίας καί Ακαρνανίας κ. Θεόκλητος, Καρπενησίου κ. Νικόλαος, Νικοπόλεως κ. Μελέτιος καί Ἄρτης κ. Ἰγνάτιος, ὁ πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀρχιμ. Ἰγνάτιος, ὁ ἀρχιμ. Τιμόθεος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονής Παρακλήτου, ὁ ἀρχιμ. Χριστόδουλος ἡγούµενος τής Ἱερᾶς Μονῆς ἁγίου Συµέων τοῦ Νέου Θεολόγου, ἡ µοναχή Φωτεινή ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τὴς Θεοτόκου (Πελαγίας), ἡ µοναχή Μακρῖνα ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λιγοβιτσίου Αἰτωλοακαρναγίας, οἱ καθηγητές κ. κ. Κωνσταντίνος Φράγκος καί Λουκᾶς Φίλης καί οἱ Νοµαρχιακοί Σύμθουλοι κ. κ. Νικόλαος Τέλωνας καί Ἰωάννης Ζησιμόπουλος. 

Τό συνέδριο, πού τό χαρακτήριζε ἡ ἄρτια διοργάνωση, ἕληξε μέ γεῦμα στὴ μεγάλη τράπεζα τῆς Μονής.

π.Θ.Α.Β.