Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Βλάσιος, 11 Φεβρουαρίου

Τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα 

Ἠ Ἱερά Μητρόπολή µας ἔχει τήν Ιδιαίτερη τιµή καί εὐλογία νά ἔχη στόν τίτλο της τό ὄνομα ἑνός ἁγίου, τοῦ Ἱερομάρτυρος Βλασίου. Ἡ περιφέρεια τοῦ Ἁγίου Βλασίου ἔχει δύο Ναούς πού τιμοῦνται στό ὄνομά του. Ἡ µνήµη του ἑορτάζεται στὶς 11 Φεβρουαρίου. 

 Ὁ ἅγιος Βλάσιος ἔζησε τόν 4ον π.Χ. αἰῶνα, κατά τούς χρόνους τοῦ Βᾳασιλέως Λικινίου καί ἦταν ᾿Επίσκοπος Σεβαστείας. Ἠταν ἀσκητικότατος. «Κατοικοῦσε στή σπηλιά ἑνός βουνοῦ καί ἑκεῖ τόν ἐπισκέπτονταν διάφορα ἄγρια ζῶα, τά ὁποῖα έξηµερώνονταν διά µέσου τὴς εὐλογίας του» καί τόν ὑπηρετοῦσαν. Αὐτό συνέβαινε, ὄχι γιατί ἦταν θηριοδαµαστής, ὅπως συμβαίνει λ.χ. στό τσίρκο, ἀλλά ἡμέρευαν τά θηρία λόγω τῆς ἐσωτερικῆς του καθαρότητος καί τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κατοικοῦσε στήν ψυχή καί τό σῶμα του. Μέ τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή καθαρίσθηκε ἀπό τά πάθη καί ἔφθασε στή θεωρία τοῦ Θεοῦ καί εἶχε ζωντανή κοινωνία μαζί Του. Αὐτό δέν εἶναι παράδοξο στό χῶρο τὴς Ἐκκλησίας καί συµβαῖνει καί σήµερα µέ τούς ἁγίους ἀνθρώπους. Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἅγιος Βλάσιος ἔφθασε στήν προπτωτική κατάσταση, δηλαδή στήν κατάσταση πού ἦταν ὁ Ἀδάμ στόν Παράδεισο, πρίν τήν πτώση του στἠν ἁμαρτία. Τότε ἦταν συμφιλιωμένος μέ ὅλη τήν κτίση καί µέ αὐτά τά λεγόµενα ἄγρια ζῶα. Ὑπῆρχε στίς σχέσεις του µέ τόν Θεό καί τά δηµιουργήµατά Του µιά θαυμαστή ἁρμονία καί µιά ὑποδειγματική ἰσορροπία. 

Ἡ ἁμαρτία, ὅμως, ἔχει κοινωνικές προεκτάσεις. Ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων ἐπηρέασε ὅλη τήν κτίση. Διαταράχθηκαν οἱ σχέσεις τους µέ τή Φύση καί τά ζῶα, πού ἑπαναστάτησαν ἑναντίον τους. Ἄλλαξε ἀκόμη ἡ συμπεριφορά καί μεταξύ τους, ἔφθασε νά γίνη ἁπό ἐχθρική µέχρι ἐγκληματική (Κάϊν Ἄβελ). 

Στή ζωή τῶν ἁγίων βλέπουμε ἀποκατάσταση αὐτῶν τῶν σχέσεων. Ἐπειδή ἀγαποῦν τόν Θεό, ἀγαποῦν καί ὅλα ἐκεῖνα πού Αὐτός ἀγαπᾶ, ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἁδιάκριτα, ἀλλά καί ὅλη τήν κτίση, µέ µιά ἀγάπη θυσιαστική, πού δέν προκαλεῖ, ἀλλά ἀντίθετα παρηγορεῖ, στηρίζει, ξεκουράζει καί ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη. 

Ὁ "Αγιος Βλάσιος, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας εἶναι οἱ πραγματικοί οἰκολόγοι. ᾽Αγαποῦν τή Φύση καί τὴ σέβονται, δέν τήν ἐκβιάζουν καί δέν τήν καταστρέφουν, ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλη δέν τὴν λατρεύουν, ἀφοῦ ἡ λατρεία ἁρμόζει µόνο στό Θεό. Δέν εἶναι οὔτε φυσιολάτρες, οὔτε καταστροφεῖς τὴς φύσεως, ἀφοῦ εἶναι ἰσορροπηµένοι. Εἶναι τρομερά εὐαίσθητοι, παράλληλα ὅμως γνωρίζουν ὅτι ἡ κτίση ἐδόθη ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο, γιά λογική ὅμως χρήση, Οἱ ἀκρότητες δέν ἔχουν θέση στή ζωή τῶν ἁγίων. Αὐτοί εἶναι ἀληθινοί ἄρχοντες. Διαθέτουν λεβεντιά καί ἀρχοντική ἀγάπη, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», ἀλλά προσφέρει καί προσφέρεται. Τά ἄψυχα καί ἄλογα τήν αἰσθάνονται, πολλές φορές περισσότερο ἀπό τόν ἄνθρωπο. Τόν ὅσιο Γεράσιμο στόν Ἰορδάνη τόν ὑπηρετοῦσε ἕνα λιοντάρι. Τόν ὅσιο Σεραφείμ στήν ἔρημο τοῦ Σαρώφ (Ρωσία) µιά ἀρκούδα καί τόν ἅγιο Βλάσιο διάφορα ἄγρια ζώα, σύµφωνα µέ τόν βιογράφο του. 

Σήµερα εἵμαστε µάρτυρες ἀκραίων καταστάσεων. Ἄλλοι λατρεύουν τήν Φύση (Φυσιολάτρες) καί ἄλλοι τήν καταστρέφουν. Μερικοί ἀγαποῦν ὐπερβολικά τά ζῶα, ἄλλοι πάλι τά κακοποιοῦν ἄστοργα, Σίγουρα καί στίς δυό περιπτώσεις ἀπουσιάζει ἡ ἀληθινή λατρεία πρός τόν Θεό καί ὁ σεβασµός στόν ἄνθρωπο.