Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀπελπισμένες ἀπόπειρες γέλιου - Ἡ πρωϊνὴ κίνηση τοῦ νοῦ

Ἀπελπισμένες ἀπόπειρες γέλιου

Μέσα στὴν κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, στὴν χαρμολύπη τοῦ Τριωδίου, θὰ κάνουμε μιὰ ἀναφορὰ στὶς «ἀπελπισμένες» ἀπόπειρες γιὰ τὴν θεραπεία ψυχικῶν καὶ σωματικῶν ἀσθενειῶν μὲ τὴν πρόκληση καὶ τὴν «καλλιέργεια» τοῦ γέλιου. Ἀφορμὴ μᾶς δίνεται ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ στὴν «ἀγορὰ τῆς εὐτυχίας» μιᾶς νέας μεθόδου τῆς γιόγκα, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ ὡς θεραπευτικὴ ἄσκηση τὸ γέλιο. Ἡ μέθοδος μοιάζει ἀφελής, ἀλλὰ φαίνεται ὅτι πείθει ἀρκετοὺς ἀνὰ τὸν κόσμο (καὶ τὴν Ἑλλάδα), ἀφοῦ ἔχουν δημιουργηθῇ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο χιλιάδες «λέσχες γέλιου». Προβάλλονται μάλιστα κατὰ καιροὺς στὰ Μ.Μ.Ε. καὶ σχετικὰ ρεπορτάζ.

Τὸ γέλιο, ὡς μέθοδος, χρησιμοποιεῖται μέσα στὸν στενό, τυφλό, ὁρίζοντα μιᾶς φυσικῆς ἀνθρωποκεντρικὴς θρησκείας. Οἱ λέσχες, δηλαδή, γέλιου δὲν εἶναι κάτι τὸ θρησκευτικὰ ἀδιάφορο. Ἔχουν μεταφυσικὸ θεμέλιο δανεισμένο ἀπὸ τὴν ἰνδουϊστικὴ ἢ ἰαπωνικὴ θρησκευτικότητα. Ἀπὸ τὸ διαδίκτυο πήραμε πληροφορίες γιὰ τὸ «δικό μας» κέντρο γέλιου, τὸ OSHO ZEN Center. Τὸ OSHO βγαίνει ἀπὸ τὸ ὄνομα Ὄσσο, ποῦ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Μπαγκουὰν Σρὶ Ρατζνίς, γνωστοῦ, ὡς «μύστη, ἐμπνευστῆ καὶ δημιουργοῦ ἑκατοντάδων τεχνικῶν γιὰ τὴν ἐπιστήμη τῆς ἐπίγνωσης, τὴν τέχνη τοῦ διαλογισμοῦ». Τὸ «ΖΕΝ εἶναι ἡ ἰαπωνικὴ ἐκδοχὴ τῆς ἑλληνικῆς λέξης διάνοια, ποῦ σημαίνει διαλογισμός». Καὶ τὸ «OSHO ZEN» σημαίνει τὴν «πολυδιάστατη ἐπέκταση τῆς συνειδητότητας, μέσῳ τοῦ Διαλογισμοῦ».

Ὅλες αὐτὲς οἱ πληροφορίες γιὰ τὶς λέσχες γέλιου δὲν βγάζουν καὶ πολὺ γέλιο (παρὰ τὴν θυμηδία ποῦ ἐκ πρώτης ἀκοῆς προκαλοῦν) σὲ ὅσους γνωρίζουν ὅτι ἡ χαρὰ ἦλθε (καὶ ἔρχεται) στὸν κόσμο μόνον «διὰ τοῦ σταυροῦ». Ἀντίθετα, τοὺς προκαλοῦν βαθιὰ θλίψη. Κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θλίβεται διαπιστώνοντας τὴν εἴσοδο τέτοιων «θεραπευτικῶν μεθόδων» στὴν χώρα τῆς Φιλοκαλίας, γιατί γνωρίζει τὰ ἀδιέξοδα καὶ τοὺς γκρεμοὺς στοὺς ὁποίους ὁδηγοῦν οἱ λανθασμένοι προσανατολισμοὶ τῆς ψυχῆς, οἱ πλάνες στὸ πεδίο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Ἡ πρωϊνὴ κίνηση τοῦ νοῦ

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς συμβουλεύουν: Ἡ πρωτόνοιά μας, ἡ πρώτη πρωϊνή μας σκέψη μετὰ τὸν νυχτερινὸ ὕπνο, ὡς ἀπαρχὴ τῆς ἡμέρας, πρέπει νὰ κατευθύνεται στὸν Θεό. Ἡ ξεκούραστη διάνοια ἀδιαφορῶντας γιὰ ὅ,τι τυχὸν ἄφησαν στὴν μνήμη μας τὰ ὄνειρα, δραπετεύοντας καὶ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία ποῦ τῆς ἐπιβάλλουν οἱ ποικίλοι πιεστικοὶ καὶ θανατηφόροι λογισμοί, πρέπει νὰ στρέφεται προσευχητικὰ πρὸς τὸν Χριστό, ποῦ εἶναι τὸ «φῶς τὸ ἀληθινόν».

Ἔτσι εὐλογεῖται ὅλη ἡ ἡμέρα μας καὶ εὐεργεῖται ὅλη ἡ ψυχοσωματική μας ὕπαρξη. Οἱ δάσκαλοι τοῦ γέλιου, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, διδάσκουν στοὺς μαθητές τους νὰ διαλογίζονται ἀφήνοντας «τὰ φορτία καὶ τὶς ἀρνητικὲς σκέψεις» καὶ νὰ σκέφτονται: «Ὁ νοὺς μοῦ ἔχει ἀδειάσει καὶ τὸ σῶμα μου εἶναι γεμᾶτο ἐνέργεια!». Τοὺς κατηχοῦν μάλιστα λέγοντάς τους: «Ἂν καθιερώσεις ἕναν πρωϊνὸ διαλογισμὸ κάθε μέρα, ἡ ζωή σου θὰ ἀλλάξη ριζικά».

Ὅμως, ὁ νοὺς ποῦ ἀδειάζει μπορεῖ νὰ γίνεται ἀναίσθητος στὶς θλίψεις, ἀλλὰ καθίσταται ἀνίκανος γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὁ διαλογιζόμενος, χωρὶς καμμιὰ αἴσθηση εὐθύνης, στέκεται ἀπέναντι στὸ ἄζωο κενὸ βλέποντας μόνο τὸν ἑαυτό του. Ἀπεναντίας, ὁ προσευχόμενος στέκεται ἐνώπιον τοῦ ζωντανοῦ Χριστοῦ, ποῦ εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου», τὸ ὁποῖο κρίνει τὸν προσευχόμενο, ὡς «κριτικὸ ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας».

π.Θ.Α.Β.