Κύριο θέμα: Ἑορτάζοντας τὸ «Ρωμέϊκο» Πάσχα - Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γεμάτη δόξα καὶ φῶς ἑορτάζει τὶς μεγάλες ἑορτὲς τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ, τῶν Παθῶν, τῆς Σταυρώσεως, τῆς Ταφῆς, τῆς Ἀναστάσεώς Τοῦ. Ἡ δόξα τῆς καὶ τὸ φῶς ξεχύνεται σὲ κάθε ἔκφραση τῆς ζωῆς της: στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, στοὺς δογματικοὺς ὕμνους της, τὴν μουσική της, τὶς εὐχές, τὰ τροπάρια, τὸ τυπικό, τὰ ἔθιμά της, σὲ ὅλα αὐτὰ ποῦ συνιστοῦν τὸ Πάσχα τὸ «Ρωμέϊκο», ποῦ σαφῶς, οὐσιαστικῶς καὶ θεαματικῶς ξεχωρίζει ἀπὸ κάθε ἄλλο «πάσχα».

Αὐτὸ τὸ Ρωμέϊκο Πάσχα διατηρεῖ ὅλη τὴν ἀλήθεια ἀνόθευτη, χωρὶς ἀποσπασματικότητες καὶ ἀπομονώσεις. Γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐορτάζη τὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς ὀρθοδόξως, χωρίς, γιὰ παράδειγμα, νὰ διασπᾶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ χωρὶς νὰ ὑπερτονίζη τὴν Πεντηκοστὴ ἔναντι τῆς Σταυρώσεως χωρὶς νὰ ἀφήνη τὰ μέλη τῆς νὰ περιπίπτουν σὲ μιὰ ὑποκριτικὴ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι ὁ εὐσεβισμὸς (ὑπόκριση τῆς ἀσκήσεως), ἡ θυματοποίηση (ὑπόκριση τῆς σταυρώσεως), ἡ ἀγαπολογία (ὑπόκριση τῆς ἀναστάσεως) κλπ.

Πολλὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Ρωμέϊκου Πάσχα, τοῦ Πάσχα τῆς Ἐκκλησίας μας, πρὸς τοὺς πιστούς: ἐξομολόγηση λογισμῶν, ἄφεση ἁμαρτημάτων, συγχώρηση ἀδελφῶν, κάθαρση συνειδήσεων, ἀπόθεση μεριμνῶν, ἁγνότητα προθέσεων, σεμνότητα κινήσεων, πλοῦτος ὑμνωδίας, θεολογία γεγονότων, ζωῆς Χριστοῦ ἀληθὴς ἐξιστόρηση, ἀγάπη καὶ μίμηση Χριστοῦ, πληρότητα Χάριτος κ.π.ά.

Συγχρόνως ἀμέτρητες εἶναι καὶ οἱ ἀντίστοιχες ἀντίχριστες ἀπομιμήσεις ποῦ καλύπτονται ὑπὸ τὸν γενικὸ ὅρο τῆς ὑπόκρισης καὶ ὁδηγοῦν τοὺς «χριστιανούς», ἐνῷ ὑπηρετοῦν τὴν ἀνομία καὶ τὴν παρανομία, νὰ νομίζουν ὅτι «προσφέρουν λατρεία στὸν Θεὸ» (πρβλ. Ἰω. ἰς' 2) καὶ ἐνῷ καταπατοῦν τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ καταφρονοῦν τὴν σωστική τους Χάρη νὰ νομίζουν ὅτι κάνουν ἔργο «ἱερό», καὶ τελικὰ «ὁπλισμένοι» μὲ τὴν ἀφοβία τοῦ Θεοῦ νὰ ξεπερνοῦν κάθε κοσμικὸ στὴν πονηρία καὶ μεθόδευση τῶν παρανομιῶν τους.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στολισμένη καὶ μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, παραμένει τὸ λίκνο τῆς σωτηρίας, ὁ μοναδικὸς χῶρος μετανοίας. Ἡ παραμονή μας στὴν Ἐκκλησία –ὡς θεσμοῦ, δογματικῆς διδασκαλίας, μυστηριακῆς καὶ ἀσκητικῆς ζωῆς– ἀποτελεῖ τὸ ἀσάλευτο κριτήριο γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πορεία μας καὶ τὴν ἀπλανῆ καὶ εἰλικρινῆ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας.

Ἡ Ε.Π. παρακολουθεῖ, θὰ λέγαμε, τὸν ἀγῶνα αὐτὸν μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀντίχριστων δυνάμεων καὶ στὸν τόπο μας καί, κάνοντας ἔργο ἐκκλησιαστικό, ἀναδεικνύει τὴν θετικὴ πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ καταδικάζει κάθε ἀρνητικὴ ἔκφρασή της, ἡ ὁποία τελικὰ καὶ σὲ βάθος χρόνου γίνεται αἰτία μεγαλύτερης δόξας.

Α.Κ.