Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: «Ἡ ἀριστοκρατία τῶν Μπλόγκερ»

Οἱ πρόσφατες ἐθνικὲς ἐκλογὲς στὴν Ἰταλία δὲν μπόρεσαν νὰ δώσουν Κυβέρνηση στὴν Χώρα, ὁπότε γίνεται προσπάθεια τὰ λυθῇ τὸ θέμα καὶ νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἡ κρίση ποὺ ἔχει ξεσπάσει. Ἡ ἐκλογικὴ ἐπιτυχία τοῦ Κόμματος τοῦ Γκρίλο ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ πολλὲς ἑρμηνεῖες. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ τοῦ γνωστοῦ Ἰταλοῦ διανοητοῦ Οὐμπέρτο Ἔκο, ὁ ὁποῖος ἔκανε λόγο γιὰ τὴν «ἰντερνετικὴ δημοκρατία» ποὺ εἰσβάλλει στὴν ἀνθρωπότητα. Γράφει:

«Ἐγὼ δὲν ἔχω λογαριασμὸ οὔτε στὸ facebook οὔτε στὸ twitter. Κι ὅμως βλέπω πῶς ὄ τιδήποτε γράφω ἀναπαράγεται σὲ διάφορες ἱστοσελίδες, ἐνῷ καὶ ἡ παραμικρὴ πανεπιστημιακή μου διάλεξη ἀνεβαίνει στὸ YouTube. Δὲν μπορῶ παρὰ νὰ δώσω συγχαρητήρια ἑπομένως στὸν Γκρίλο ποῦ ἀντελήφθη αὐτὴν τὴ βασικὴ ἀρχή: ἡ ἐπικοινωνία δὲν εἶναι πλέον ἄμεση, ἀλλὰ κινεῖται σὰν τὴν μπάλα τοῦ μπιλιάρδου».

Ἡ ἐνημέρωση ποῦ γίνεται ἀπὸ τὰ σύγχρονα μέσα δημιουργεῖ διάφορα προβλήματα στὴν δημοκρατία, γιατί ἀπαρτίζει «μιὰ ψηφιακὴ πελατεία» καὶ σχηματίζει μιὰ ἰδιόμορφη «ἰντερνετικὴ δημοκρατία». Γράφει ὁ Ἔκο:

«Ὁ κοινοβουλευτικὸς γκριλισμὸς εἶναι μιὰ ἀντίφαση γιατί αὐτὸ ποῦ θέλει ὁ Γκρίλο εἶναι ἕνας ψηφιακὸς γκριλισμός. Δηλαδὴ ἡ δημιουργία μιᾶς ψηφιακῆς πελατείας στὴν ὁποία ὅλοι μιλοῦν μὲ ὅλους καὶ ἔτσι ἀναβιώνει ἡ ἀθηναϊκὴ Ἀγορά. Ἀλλὰ ὁ Γκρίλο δὲν λαμβάνει ὑπόψη τοῦ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν εἶναι χρῆστες τοῦ Ἴντερνετ ὅλοι οἱ πολῖτες. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι οἱ ἀποφάσεις δὲν θὰ λαμβάνονται ἀπὸ τὸν κυρίαρχο λαό, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰ ἀριστοκρατία τῶν μπλόγκερ» (Περικλῆς Δημητρόπουλος, Τὰ Νέα, 17-3-2013).

Οἱ παρατηρήσεις αὐτὲς τοῦ Ἔκο εἶναι ἐκφραστικὲς καὶ χαρακτηριστικές. Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ «ἰντερνετικὴς δημοκρατίας», στὴν ὁποία δὲν συμμετέχουν ὅλοι οἱ πολῖτες, λόγῳ μὴ χρησιμοποιήσεως τῶν συγχρόνων μέσων ἐπικοινωνίας, καὶ γι’ αὐτὸ αὐτὴ ἡ «δημοκρατία» μεταφέρεται σὲ «μιὰ ἀριστοκρατία τῶν μπλόγκερ». Πρόκειται γιὰ μιὰ νέα «δημοκρατία», ποῦ ὅμως ἔχει τὶς δικές της μεθόδους δράσης, τοὺς δικούς της ρυθμούς, τὴν δική της νοοτροπία. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς πέφτουμε θύματα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας.

Ἡ νέα ἰντερνετικὴ ἐνημέρωση δὲν ἔχει κανόνες, δὲν ἐλέγχεται ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀνθρώπους, δὲν τηρεῖ τὶς προϋποθέσεις ποῦ εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα, εὐνοεῖ τοὺς «ψηφιακοὺς κουκουλοφόρους», δηλαδὴ τοὺς ἀνώνυμους ποῦ λειτουργοῦν σὰν γκάγκστερς γιὰ νὰ σκοτώνουν τοὺς ἀνθρώπους ποῦ ἐπιλέγουν καὶ τελικὰ τὴν ἴδια τὴν δημοκρατία. Μιὰ κατασκευασμένη εἴδηση διαδίδεται ταχύτατα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, χωρὶς νὰ μπορῇ τὸ «θῦμα» νὰ ἀντιδράση, νὰ δώση ἐξηγήσεις, νὰ ἀντικρούση μὲ ἴσους ὅρους. Ἔπειτα, ἡ ἀνωνυμία ὑποθάλπει καὶ δημιουργεῖ τὴν βωμολοχία, τὴν κακοήθεια, τὴν διαστροφή, τὴν φονικὴ διάθεση.

Τοὐλάχιστον ἡ συζήτηση ποῦ γίνεται στὰ καφενεῖα δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκουσθοῦν ἐπώνυμες ἀπόψεις, ἐκεῖ παλεύονται ἰδέες, ἐπικρατεῖ κάποια λογική. Ὅμως, στὰ «ἰντερνετικὰ καφενεῖα» καταλύεται κάθε εἴδους δημοκρατία. Ἡ λεγόμενη «ἀριστοκρατία τῶν μπλόγκερ» κατ’ εὐφημισμὸν ὀνομάζεται ἀριστοκρατία. Εἶναι σίγουρο ὅτι σήμερα ἡ ὑπεύθυνη Πολιτεία πρέπει νὰ θέση δημοκρατικὰ πλαίσια στὴν πληροφόρηση αὐτὴ καὶ ἡ παιδεία πρέπει νὰ δημιουργήση ὥριμους πολῖτες ποῦ θὰ σέβωνται τοὺς ἄλλους καὶ τὸν ἑαυτό τους.