Γεγονότα καὶ Σχόλια: Κοινή καταγωγή καί πολιτισμός - Δουλεία σὲ ἀλλότριες παραδόσεις

Κοινὴ καταγωγὴ καὶ πολιτισμός

Ἡ σχέση τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς Πολιτείας μὲ τὴν ἐθνική μας παράδοση, ἡ ὁποία εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, εἶναι ἕνα σκάνδαλο γι’ αὐτοὺς ποῦ θέλουν τὸν πλήρη ἐκδυτικισμὸ τοῦ Κράτους μας, ὥστε νὰ γίνη σὲ ὅλα ὅμοιο μὲ τὶς «μεγάλες» δυτικὲς δημοκρατίες.

Ὁ Νῖκος Κ. Ἀλιβιζάτος στὸ βιβλίο του: Ποιά Δημοκρατία γιὰ τὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴν κρίση; ἐπιχειρεῖ νὰ προσδιορίση τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ νὰ συζητήση γιὰ τὴν δημοκρατία καὶ τὴν μεταρρύθμισή της στὴν Ἑλλάδα. Θεωρεῖ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ συζητήση μὲ πολλούς. Μεταξὺ τῶν ἀνικάνων γιὰ συζήτηση εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη του, αὐτοὶ ποῦ θεωροῦν ὅτι τοὺς ἑνώνει ἡ κοινὴ καταγωγή, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποῦ γνωρίζουν ὅτι ὁ πολιτισμὸς μᾶς δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης.

Γράφει: «Τί εἶναι τελικὰ αὐτὸ ποῦ μᾶς ἑνώνει: τὸ αἷμα καὶ ἡ κοινή μας καταγωγὴ ἢ ἡ εἰλικρινὴς προσήλωσή μας στὸ Σύνταγμα καὶ τὶς θεμελιώδεις ἀξίες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητας ποῦ αὐτὸ κατοχυρώνει; Μόνον ὅσοι πιστεύουν τὸ δεύτερο μποροῦν νὰ συμμετάσχουν εἰλικρινὰ στὴ συζήτηση γιὰ τὴ δημοκρατία καὶ τὴ μεταρρύθμισή της».

Αὐτὰ εἶναι λόγια ἑνὸς νομικοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο εἶναι ἴσως φυσικὸ νὰ περιορίζη τὰ στοιχεῖα ποῦ συγκροτοῦν τὴν ἑνότητα τῆς Πολιτείας στὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς ποῦ κατοχυρώνει τὸ Σύνταγμα. Ὅμως, τὸ ἄξιο προσοχῆς εἶναι ὅτι μὲ τὸ Σύνταγμα θέλει νὰ ὑπερκεράση, ὡς ἐνοποιητικὰ στοιχεῖα, «τὸ αἷμα καὶ τὴν κοινή μας καταγωγή». Προφανῶς μόνον αὐτὰ δὲν ἀρκοῦν γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ ἑνότητα μιᾶς σύγχρονης Δημοκρατίας. Ὅμως, ἡ κοινὴ καταγωγὴ δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν βιολογία, γιατί δὲν πρόκειται γιὰ τὴν καταγωγὴ ἀλόγων ζώων, χωρὶς πολιτισμό, χωρὶς γλῶσσα, χωρὶς φιλοσοφία, χωρὶς νόμους καὶ θεολογία. Ἡ κοινὴ καταγωγὴ συνδέεται ἄμεσα μὲ παράδοση πολιτισμοῦ, παράδοση παιδείας καὶ ὁπωσδήποτε θεολογίας. Εἶναι ἀφύσικος ὁ διαχωρισμὸς τῆς κοινῆς καταγωγῆς ἀπὸ τὴν «κοινὴ πίστη» σὲ ἀρχές, ποῦ εἶναι ἀπόρροια ἑνὸς βιωμένου πολιτισμοῦ. Τὸ θέμα γιὰ τὴν ἑνότητα βρίσκεται στὸ ἂν ὁ σύμφυτος μὲ τὴν κοινὴ καταγωγὴ πολιτισμὸς ἔχη τὴν εὐρύτητα ποῦ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ στεγάση ἢ καὶ νὰ ἀφομοιώση τοὺς ἑτερογενεῖς.

Δουλεία σὲ ἀλλότριες παραδόσεις

Ἐπειδὴ πρέπει νὰ ἐξευτελιστῆ ὁπωσδήποτε κάθε ἀναφορὰ στὴν ἰδιαιτερότητα τῆς «οἰκουμενικῆς» πολιτιστικῆς μας παραδόσεως γράφονται κείμενα σὰν τὸ ἀκόλουθο: «Στὴ συζήτηση λοιπὸν γιὰ τὴ δημοκρατία καὶ τοὺς θεσμούς της δὲν ἔχουν θέση οὔτε οἱ θιασῶτες τοῦ "ἀνάδελφου" ἔθνους, ποῦ τάχα διαφεντεύει μόνο του τὶς τύχες του. Ὑποστηρικτὲς τῆς καλογερίστικης ἀντιδυτικῆς παράκρουσης τοῦ Μέγα Δούκα Λουκᾶ Νοταρά, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι στὸν αἰῶνα τῆς παγκοσμιοποίησης, δὲν μποροῦμε νὰ ὑπηρετήσουμε ἀποτελεσματικὰ τὴν Ἑλλάδα, ἂν δὲν πάρουμε ταυτόχρονα ὑπόψη τὸν εὐρύτερο γεωγραφικὸ χῶρο στὸν ὁποῖο αὐτὴ ἀνήκει οἰκονομικὰ καὶ προπαντὸς πολιτιστικά. Καὶ ὁ χῶρος αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν Εὐρώπη».

Τὸ νὰ πάρουμε ὑπόψη μας (γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς οἰκονομίας μᾶς) τὸν εὐρύτερο γεωγραφικὸ χῶρο στὸν ὁποῖο ἀνήκουμε οἰκονομικά, εἶναι λογικὸ καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φέρη σοβαρὴ ἀντίρρηση. Ἐκεῖνο, ὅμως, τό «...προπαντὸς πολιτιστικά», περνάει τὴν συζήτηση σὲ ἄλλο ἐπίπεδο. Δείχνει τὴν πολιτιστικὴ δουλεία σὲ ἀλλότριες παραδόσεις, ἀπὸ μειονεξία, χωρὶς κανένα οἰκονομικὸ ὄφελος.

π.Θ.Α.Β.