Γεγονός καὶ Σχόλιο: «Ὁ Τζίτζικας κι ὁ ... Ἅγιος!!!»
Τὴν περίoδο τοῦ Καλοκαιριοῦ μὲ τὴν ἀνυπόφορη ζέστη ἀκοῦμε τὸν ἦχο τῶν τζιτζικιῶν νὰ μᾶς συνοδεύη, νὰ μᾶς θυμίζη ὅτι τὸ καλοκαίρι ἦλθε.
Ἐφέτος, καθὼς ἄκουγα τὰ τζιτζίκια θυμήθηκα ἕνα χαριτωμένο κείμενο γραμμένο πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια στὸ νεανικὸ περιοδικὸ «Εὐροκλύδων» τοῦ Χριστιανικοῦ Κέντρου Νεότητος Θηβῶν (Μάϊος-Ἰούλιος 2011). Μὲ ὡραῖο τρόπο παρουσιάζει τὴν σχέση μεταξὺ τοῦ τζίτζικα καὶ τοῦ ἁγίου σὲ τέσσερα σημεῖα:
«Τὰ τζιτζίκια, αὐτὰ τὰ πλάσματα, ὅταν ἀνεβαίνει ἡ θερμοκρασία, μορμουρίζουν ἀκατάπαυστα χωρὶς νὰ φαίνονται. Μοιάζουν μὲ τοὺς Ἁγίους!!! Ὅταν ἀνεβαίνει ἡ θερμότητα τῆς ἀγάπης τους γιὰ τὸ Χριστό, ὅταν ἡ πίστη καίει σὰν πυρκαγιά, τότε ἀδιάλειπτα, δοξολογικὰ σιγοψέλνουν, χωρὶς νὰ μπαίνουν στὸ ἀνθρώπινο ὀπτικὸ πεδίο, καλὰ κρυμμένοι στὸ καταφύγιο τῆς ταπείνωσης».
Oι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι πεπυρακτωμένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ προσεὺ¬χον¬ται στὸν Θεό, τὸν δοξολογοῦν, τὸν ὑμνοῦν, τὸν εὐχαριστοῦν. Δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ ὑποχρέωση καὶ καθῆκον, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν θερμότητα τῆς ἀγάπης. Καὶ αὐτὸ γίνεται κρυφά, ταπεινά. Μιλᾶνε συνέχεια στὸν Θεὸ ἀπὸ ἀγάπη.
«Τὸ τζιτζίκι εἶναι ἤρεμο, ἀκίνδυνο. Ποτὲ δὲ θὰ ἐπιτεθεῖ, δὲ θὰ τσιμπήσει, δὲ θὰ περιμένει νὰ κοιμηθεῖς γιὰ νὰ τραφεῖ ὕπουλα ἀπ’ τὸ αἷμα σου, ὅπως τὸ κουνούπι. Ἔτσι κι ὁ σύντροφος τῆς ἁγιότητας. Πρᾶος, εἰρηνικός, εἰλικρινής. Δίνει αἷμα, προσφέρει. Ἡ ζωή του εἶναι μιὰ ἀδιάλειπτη μετάγγιση, ἕνα θαυμάσιο δόσιμο. Δὲν θέλει αἷμα ἀνθρώπινο, τοῦ μυρίζει θάνατο. Πόθησε αἷμα θεϊκὸ καὶ ἔγινε ἐραστὴς τῆς γεύσης τῆς Ζωῆς».
Οἱ ἅγιοι δὲν ἐνεργοῦν ὕπουλα. Τηροῦν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, σέβονται τὴν Ἐκκλησία. Δέχονται ἀδικίες, περιφρονήσεις, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἐνοχλοῦν, γιατί ἔχουν συναντήσει τὸ μεῖζον. Ἡ πνευματικὴ ἠρεμία τους εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς πληρότητας. Ἡ ἀγάπη εἶναι πλήρωμα ζωῆς.
«Ἡ καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ χτυπᾶ, ἀλλὰ ἡ χορωδία τῶν τζιτζικιῶν συνεχίζει ἀνενόχλητη τὸ πρόγραμμά της. Ἀλήθεια, ποιός ἦχος ποῦ παραγωγός του εἶναι ἡ ἀνθρώπινη δύναμη, σοφία καὶ κίνηση, μπορεῖ νὰ φιμώσει τὸν ὕμνο, τὴν ἱκεσία τῆς πυρακτωμένης ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς θεότητας, ψυχῆς;».
Οἱ ἅγιοι ζοὺν μέσα σὲ χιλιάδες προβλήματα, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν ἀποσποῦν τὸν νοῦ τους ἀπὸ τὸν Χριστό. Εἶναι δοσμένοι ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεὸ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα, ἔστω κι ἂν εἶναι μεγάλα, εἶναι μικρολεπτομέρειες. Ἡ ἐσωτερικὴ προσευχὴ γίνεται ἀδιάλειπτα.
«Ἡ βάρδια τοῦ ἥλιου τελείωσε. Πῆρε τὸ φῶς μαζί του καὶ πῆγε νὰ τὸ σπείρει σὲ ἄλλους τόπους. Τὸ σκοτάδι ἀνέλαβε ὑπηρεσία. Τὰ τζιτζίκια σταμάτησαν τὸ ὁλοήμερο τραγούδι τους. Ἔτσι καὶ ὁ Ἅγιος. Δὲν ἔγινε ὑμνητὴς τοῦ σκότους. Δὲν τοῦ ἀφιέρωσε οὔτε μιὰ ἀνάσα του. Ἔμεινε δυναμικὰ ἀπαθὴς μὲ τὸ σκοτάδι καὶ ἐρωτικὰ παθιασμένος μὲ τὸ Φῶς».
Οἱ θεούμενοι εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Φωτός, δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὸ σκοτάδι καὶ δὲν μποροῦν νὰ συμβιβαστοῦν μαζί του. Ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ Φῶς, ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν τὸ Φῶς καὶ ὁδηγοῦνται πρὸς τὸ Φῶς.
Στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὰ πατερικὰ κείμενα βρίσκουμε πολλὲς διδασκαλίες ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς φύσεως, τῶν ζώων, τῶν ἐντόμων, τῶν πτηνῶν κλπ. Μέσα στὴν φύση ὑπάρχει ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία βλέπουν ὅσοι ἔχουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ εἶναι φοβερὸ ἐνῷ στὴν φύση ἀκούγεται μιὰ παναρμόνια μουσική, ἐν τούτοις ὅμως ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος παραφωνεί. Πολλὲς φορὲς ὁ ἄνθρωπος, τὸ ὡραιότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀγριότερος καὶ ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα!
Πρέπει νὰ συμμετέχουμε στὸ θαυμάσιο συλλείτουργο ὅλης τῆς κτίσεως καὶ νὰ ὑμνοῦμε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Διαφορετικὰ θὰ ἰσχύση τὸ ψαλμικό: «ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἄνομοι, ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς».
Ν.Ι.
- Προβολές: 3510