Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιος Κενδέας, 6 Ὀκτωβρίου

Ὁ ἅγιος Κενδέας ἦταν Ἀλαμάνος στήν καταγωγή καί σέ ἡλικία 18 ἐτῶν ἔγινε μοναχός στά μέρη τῆς Παλαιστίνης. Οἱ συνεχεῖς ἐπιδρομές τῶν ληστῶν στήν περιοχή ἐκείνη τόν ἔκαναν νά μεταναστεύση, μαζί μέ ἄλλους μοναχούς, στήν Κύπρο. Μετά ἀπό μεγάλη ταλαιπωρία, λόγῳ θαλασσοταραχῆς, ἔφθασαν στά παράλια τῆς Πάφου καί ὁ ἅγιος Κενδέας κατέφυγε σέ μιά σπηλιά. Ἐκεῖ δοκίμασε πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς. Ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ἦταν ἡ παρουσία στήν περιοχή ἐκείνη ἑνός ληστή, ὁ ὁποῖος παρενοχλοῦσε τόν ἅγιο γιά μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι πού συνελήφθη ἀπό τίς Ἀρχές. Ἀργότερα, πληροφορήθηκε ὅτι ὁ φίλος του καί συνασκητής του π. Ἰωνᾶς εὑρίσκεται στήν περιοχή τῆς Ἀμμοχώστου καί ἔσπευσε πρός συνάντησή του.

Μετά ἀπό πολλές περιπλανήσεις ὁ Θεός εὐδόκησε νά συναντηθοῦν καί ἀφοῦ ἀσπάσθηκαν ἀλλήλους, συζήτησαν διάφορα πνευματικά θέματα καί «παρεκλήθησαν οὐ μετρίως». Κατόπιν ὁ ἅγιος Κενδέας ἀσκήτευσε στήν περιοχή τῆς Ἀμμοχώστου, κοντά στό χωριό Αὐγόρου. Στήν περιοχή αὐτή ὑπάρχει σήμερα γυναικεία Ἱερά Μονή, καθώς ἐπίσης καί Ἱερός Ναός, στήν Πάφο, πού τιμοῦνται στό ὄνομά του. Θά πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ὁ ἅγιος ἔχει τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων καί θεραπεύει κυρίως τίς νευραλγίες.

Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ ἁγίου Κενδέα βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τά τουρκικά φυλάκια. Ὅποιος τήν ἐπισκέπτεται διερωτᾶται γιά τό τί συνέβη καί σταμάτησαν οἱ Τοῦρκοι εἰσβολεῖς, τό 1974, ἀπέναντι ἀπό τήν Μονή καί δέν προχώρησαν λίγο ἀκόμα γιά τήν καταλάβουν. Ἐπίσης, ἀπορία προκαλεῖ καί τό γεγονός ὅτι οἱ μοναχές δέν ἐγκατέλειψαν τήν Ἱερά Μονή κατά τήν διάρκεια τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς, παρά τήν αὐστηρή διαταγή τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, τήν στιγμή πού οἱ Τοῦρκοι προχωροῦσαν ἀκάθεκτοι καί οἱ κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἐγκατέλειψαν τά σπίτια τους καί ἔφυγαν πρός τίς νοτιότερες περιοχές γιά νά σωθοῦν.

Ἡ Γερόντισσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου Κενδέα ἀπάντησε γραπτῶς σέ αὐτές τίς ἀπορίες. Ὁμολόγησε ὅτι πράγματι κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου δέχθηκε πολλές πιέσεις ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό, γιά νά ἐγκαταλείψη τό Μοναστήρι μαζί μέ ὅλες τίς μοναχές. Ἀρνήθηκε ὅμως νά τό πράξη, διότι πίστευε ὅτι οἱ Τοῦρκοι δέν θά καταλάβουν τό Μοναστήρι, ἀλλά θά σταματήσουν ἀκριβῶς ἀπέναντι. Στήν ἐρώτηση τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν, γιά τό ποῦ στηρίζει αὐτήν τήν ἄποψή της, ἀπάντησε ὅτι τῆς τό εἶπε ὁ ἅγιος Κενδέας ἕνα μήνα πρίν. Ἐκεῖνοι γέλασαν εἰρωνικά καί ἐπεχείρησαν νά ἀπομακρύνουν ἐκείνη καί τίς μοναχές, μέ τήν βία. Οἱ μοναχές ἐπέμειναν στήν ἄποψή τους καί τελικά δέν ἔφυγαν, παρά τίς ἀφόρητες πιέσεις, ἐπειδή εἶχαν κατά νοῦν τήν ἐντολή τοῦ ἁγίου Κενδέα νά μήν ἐγκαταλείψουν τό Μοναστήρι, ὅσες πιέσεις καί ἄν δεχθοῦν, καί ὅτι ἐκεῖνος θά τίς προστεύση.

Ἐπίσης, ἡ Γερόντισσα ἀναφέρει ὅτι στίς δύο πρῶτες ἐμφανίσεις τοῦ ἁγίου δέν ἔδωσε σημασία ἐπειδή εἶχε μάθει νά μή δίδη σημασία στά ὄνειρα, ἀλλά καί ἐπειδή φοβήθηκε τήν διαβολική πλάνη. Καί στήν συνέχεια περιγράφει λεπτομερῶς τά ὅσα τῆς εἶπε καί τῆς ἔδειξε ὁ ἅγιος Κενδέας, τήν τρίτη φορά. Αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι τά γεγονότα ἐξελίχθηκαν ἀκριβῶς ὅπως τά προεῖπε ὁ ἅγιος. Οἱ μοναχές προμηθεύθηκαν ἀρκετά τρόφιμα, γιά νά μήν ἀναγκασθοῦν νά βγοῦν ἀπό τό Μοναστήρι κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀλλά καί οἱ Τοῦρκοι σταμάτησαν στό μέρος πού εἶχε ὑποδείξει ὁ ἅγιος.

Ἡ Κύπρος, «κρίμασιν οἷς εἶδε Κύριος», κατελήφθη κατά τό ἥμισυ σχεδόν ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά ὁ ἅγιος Κενδέας, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος, ἐδεήθη τοῦ Κυρίου ὅπως παραμείνη ἡ Μονή του ἐλεύθερη, γιά νά ἀποτελῆ πηγή παρηγοριᾶς καί πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ γιά τούς πιστούς, καί κυρίως γιά τούς κατοίκους τῶν διπλανῶν χωριῶν, τά ὁποῖα παραμένουν ἐλεύθερα.    

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ ἁγίου Κενδέα μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού κυβερνᾶ τήν ἱστορία καί προνοεῖ γιά ὅλα τά δημιουργήματά Του, κυρίως δέ γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἐποίησε μέ ἰδιαίτερη φροντίδα, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του». Κανένα ἀπό τά γεγονότα πού συμβαίνουν στήν ζωή μας δέν εἶναι τυχαῖο, ἀλλά ὅλα κατευθύνονται ἀπό τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται συνεχῶς γιά τήν σωτηρία μας χωρίς, ὅμως, νά παραβιάζη τήν ἐλευθερία μας. Ἐπίσης, ἡ Μητέρα Του, ἡ Παναγία, καθώς καί οἱ φίλοι Του, οἱ Ἅγιοι προστατεύουν ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τούς ἐπικαλοῦνται καί μέ τήν παρρησία πού ἔχουν πρός τόν Θεό πρεσβεύουν συνεχῶς γι’ αὐτούς. Εἶναι οἱ καλύτεροι φίλοι τῶν πιστῶν καί ἰδίως τῶν πονεμένων. Εἶναι εὐαίσθητοι στόν ἀνθρώπινο πόνο, ἐπειδή καί αὐτοί στήν ζωή τους πόνεσαν, ἀλλά καί ὑπέφεραν πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς, τούς ὁποίους, ὅμως, ἀντιμετώπισαν μέ πίστη καί ἐλπίδα στόν Θεό, ἀπό τόν Ὁποῖο ἀντλοῦσαν παρηγοριά, δύναμη καί ὑπομονή.

Οἱ πειρασμοί στήν ζωή μας δέν εἶναι κατάρα, ἀλλά εὐλογία καί, ὅπως τονίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πρέπει νά χαιρόμαστε γι’ αὐτούς καί νά λυπόμαστε γιά τήν ἁμαρτία καί ὄχι νά κάνουμε τό ἀντίθετο. Λέγει: «Δέν πρέπει νά λυπόμαστε ὅταν παθαίνουμε κάτι κακό, ἀλλά ὅταν κάνουμε κάτι κακό. Ἐμεῖς, ὡστόσο, ἔχουμε ἀντιστρέψει τά πράγματα. Ἔτσι, ἀμέτρητα κακά νά διαπράξουμε, οὔτε λυπόμαστε οὔτε ντρεπόμαστε. Ἄν, ὅμως, πάθουμε καί τό παραμικρό κακό ἀπό κάποιον, τότε τά χάνουμε, βαριοθυμοῦμε, γινόμαστε συντρίμια καί δέν συλλογιζόμαστε πώς οἱ θλίψεις καί οἱ πειρασμοί φανερώνουν τήν φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς περισσότερο ἀπό τά εὐχάριστα περιστατικά». Καί συνεχίζει: «Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὑπάρχουν ἡ λύπη καί ἡ ἀθυμία, ὄχι γιά νά μᾶς κυριεύουν ὅταν πεθαίνη ἕνα ἀγαπημένο μας πρόσωπο ἤ ὅταν χάνουμε χρήματα ἤ ὅταν δοκιμάζουμε κάποια ἀποτυχία, ἀλλά γιά νά μᾶς βοηθοῦν στόν πνευματικό μας ἀγώνα... Ἄς λυπόμαστε ὄχι γιά τήν θλίψη ἤ τήν βλάβη πού μᾶς προξενεῖ κάποιος, ἀλλά γιά τίς ἁμαρτίες μας, μέ τίς ὁποῖες λυποῦμε τόν Θεό. Γιατί οἱ ἁμαρτίες διώχνουν μακριά μας τόν Θεό, ἐνῶ οἱ θλίψεις πού δοκιμάζουμε ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, Τόν κάνουν νά μένη κοντά μας ὡς προστάτης».

Ὁ πόνος ἐξαγνίζει, εἰρηνεύει καί χαροποιεῖ τόν ἄνθρωπο, ὅταν ἐκεῖνος τόν ἀντιμετωπίζη μέ εὐχαριστιακή καί δοξολογική διάθεση καί τόν θεωρῆ ὡς ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης, τῆς φροντίδας καί τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ.