Ἐπιστολὲς τοῦ ἀειμνήστου Μοναχοῦ π. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ Γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἕνα ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα ἡ Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου κρινομένη ἐκκλησιολογικῶς Ἐπίσημα στοιχεῖα» Ναύπακτος 2008, σελ. 240-253

Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου Διαμεσολαβητικὴ Ἐπιστολή

Ἀθήνα, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου 1998

Σεβαστὲ καὶ ἀγαπητέ μου ἅγιε Καθηγούμενε κ. Σπυρίδων.

Προσφάτως περιῆλθαν εἰς γνῶσιν μου οἱ τρεὶς ἐπιστολές: Τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου, ἡ ἰδική σας καὶ τοῦ "συνδικάτου...". Τὶς ἀνέγνωσα μὲ πολλὴν προσοχὴν καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγάπην μοῦ πρὸς τὴν πανοσιολογιότητά Σας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξ ἴσου ἀγάπην μοῦ πρὸς τὸν Ἀρχιερέα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς τοὺς ἐπιγείους συμπολίτας μου Ἐπαχτίτες, πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ σᾶς γράψω τὶς σκέψεις μου, ὄχι ὡς ὑποκειμενικὲς κρίσεις, ἀλλὰ ὡς προσπάθεια ἑρμηνείας τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, ποῦ περιλαμβάνεται καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς:

1. Προκύπτει ὅτι ὑπάρχουν δύο Ἀρχὲς καὶ Ἐξουσίες Ἐκκλησιαστικές. Ὁπότε ἡ σύγκρουση εἶναι ἀναπόφευκτη σὲ κάθε περίπτωση καί, φυσικά, ὁ σκανδαλισμὸς τῶν χριστιανῶν πολύς, ὅπως ἀπεδείχθη ἐκ τῶν πραγμάτων. Ἐκτὸς αὐτοῦ. Τὰ Μοναστήρια εἶναι αὐτόνομα καὶ λειτουργοῦν ἀνεξαρτήτως τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας; Τὸ πρόβλημα λύουν οἱ 7 Ἱεροὶ Κανόνες τῆς ΑΒ Συνόδου.

2. Ὅσον καὶ ἂν ἀναγνωρίζει κανεὶς τὴν εὐαισθησίαν τῶν μοναχικῶν συνειδήσεων σὲ θέματα πίστεως, ὅμως ἐκεῖνο ποῦ βαρύνει εἶναι τὰ ὅρια δικαιοδοσίας των καὶ ἡ ἐπιλογὴ τρόπων ἀντιδράσεως. Καὶ ὡς πρὸς τὸ πρῶτον, ἁμαρτάνομεν μὲ τὴν παράκαμψη τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, προαρπάζοντες τὴν συνετὴν ἀντιμετώπισή του καὶ ἐμφανιζόμενοι ὡς ὑπερεξουσία καὶ ὡς συνεξουσία. Ὡς δὲ πρὸς τὸ δεύτερον, ἐμφανίζομεν στοιχεῖα ἀκραίου ψυχικοῦ φανατισμοῦ, ὡς "ὑπερζέοντες" καὶ "ὑπερσέβοντες", γεγονὸς ποῦ τεκμαίρεται ἀπὸ τὸ γράμμα τοῦ "συνδικάτου", στὸ ὁποῖον προσεφέρθη τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία –οἵαν τὴν ἐμφανίζουν αἱ οἰονεὶ ἀραί σας– μεσαιωνίζει σὲ κακότητα καὶ ἑπομένως "δὲν τὴν χρειαζόμεθα". Ἐνῷ, ἐὰν ὡμιλοῦσε ὁ Ἐπίσκοπος, μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς ἀγάπης, ὡς πρὸς πλανηθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ἦτο πιθανότατον νὰ τοὺς φέρει σὲ μετάνοιαν καὶ ἐντεῦθεν νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπην πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν.

Σεβαστέ μου Γέροντα, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κουράσω. Ἐλπίζω στὴν σύνεσή σας νὰ ἀντιληφθῆτε ὅτι, αἱ διατυπωθεῖσαι ἀπόψεις σας στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολήν σας, ἄγουν ἀναποδράστως σὲ ἀντιπαραθέσεις μετὰ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ψυγωμένης τῆς πολυτίμου ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας μεταβαλλόμεθα σὲ κύμβαλα ἀλαλάζοντα, καὶ σκανδαλιζομένων τῶν χριστιανῶν. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω, ὡς γέρων ταπεινὸς μοναχός, ὅπως ἀναθεωρήσετε τὴν στάση τῆς ἱερᾶς Μονῆς σας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων τοῦ Τόπου, ἐπειδὴ ἐμφανιζόμενη ὡς διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ Ἀρχή, ἐγκυμονεῖ ἀπροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου καὶ τοῦ σεμνοῦ τάγματος τοῦ Μοναχισμοῦ.

Ἐάν, ἅγιε Καθηγούμενε, ἡ ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ εἶναι τὸ γνώρισμα ἡμῶν τῶν χριστιανῶν, τότε, πῶς, χωρὶς αὐτῆς, θὰ πείσωμεν τὸν λαόν, ὅτι εἴμεθα χριστιανοὶ καὶ μάλιστα ὅτι ἀνήκομεν στὴν τάξη τῶν καθαιρουμένων καὶ ἁγιαζομένων μοναχῶν; Καὶ πῶς θὰ ἀποτελέσωμεν ἀρχέτυπον πρὸς μίμηση, κατὰ τὴν παγίαν ἱεράρχηση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου; "Φὼς μὲν μοναχοῖς..."

Ἅγιε Γέροντα, ἡ Ναύπακτος εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ κρύψει τὶς ψυχοφθόρες τριβὲς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῶν μοναχῶν τοῦ μοναδικοῦ ἐν αὐτῇ μοναστηρίου. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω νὰ φροντίσετε ὥστε νὰ ἀρθοῦν τὰ αἴτια τῶν τριβῶν αὐτῶν, ποῦ βλάπτουν ὅλους καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς καλοὺς ὑποτακτικούς σας. Δόξα τὼ Θεῶ ὁ νέος Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας σας ἔχει δώσει πολλὰ τεκμήρια τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ καὶ τοῦ ἀναλόγου ἤθους, ὥστε νὰ μὴ δικαιολογεῖται καμμία πρόφαση ἐναντιότητος. Θὰ σᾶς συνιστοῦσα νὰ ἐπαναμελετήσετε μὲ πνεῦμα ταπεινοφροσύνης καὶ χριστιανικῆς ἀγάπης τὸ περιεχόμενον τῶν τριῶν ἐπιστολῶν καὶ ἐλπίζω νὰ ἀνακαλύψετε κάποιες ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις καὶ ἐπιλογές σας.

Θὰ εὑρίσκομαι στὴν Ἀθήνα 4-5 ἡμέρες ἀκόμη καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ βοηθήσω, σὺν Θεῶ στὴν ἐξομάλυνση τοῦ προβλήματος, ποῦ ἄνευ λόγου προέκυψεν.

Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ πολλῆς τιμῆς
Ὁ φίλος σας Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης».

(σ. Δὲν ὑπῆρξε καμμία ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο στὴν παράκληση τοῦ ἀειμνήστου π. Θεοκλήτου)

Α ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ τοῦ Ὀσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Σεβασμιώτατε, τὴν εὐχήν Σας.

Φρονῶ ὅτι θὰ ἦταν ὠφέλιμον νὰ ἀναπαραγάγετε ἑκατοντάδες ἀνάτυπα, ὥστε νὰ προβληματισθοῦν οἱ συντοπῖτες μου, πού, χωρὶς νὰ θέλουν, συνετέλεσαν στὴν παράταση τῆς ψυχικῆς βλάβης τῶν πιστῶν.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ
ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν Σας
Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

2-8-2003

Θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου Ἐπαχτίτην. Ὄχι μόνον γιατί ἐγεννήθηκα στὴν Ναύπακτον, ἀλλὰ καὶ γιατί ἔζησα καὶ ἡ μνήμη μου διασώζει ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν μῶλον, τὸ διόροφο σπίτι μου, πλησίον στὸ Ὡρολόγιον, ἀπὸ τὴν Ψανὴ καὶ τὴν παραθάλασσα, ποὺ τσαλαβουτούσαμε μικρὰ παιδιά. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον της α' καὶ β' Δημοτικοῦ, ἔχω ἔντονες ἀναμνήσεις ἀπὸ τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες δασκάλες καὶ τοὺς δασκάλους, ποὺ μᾶς τραβοῦσαν τ’ αὐτιά. Καὶ αὐτὰ ὅλα μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν 8-9 ἐτῶν, ποὺ στὸ λιμάνι εἶδα τὴν μεταφορὰ τοῦ νεκροῦ τοῦ ἐναρέτου ἰατροῦ Βαρδακουλᾶ, ποὺ τὸν μετέφερεν ἐκ Πατρῶν ἡ "Ἕλλη", ὁπότε ἔγινα μετανάστης στὴν Πάτρα. Ἀλλὰ τὰ καλοκαίρια ἐπισκεπτόμουν τὴν γενέτειρά μου καὶ μάλιστα σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν εἰσήγαγα τὸ ποδόσφαιρο στὰ παιδιά της Ναυπάκτου, ποὺ μιλοῦσαν ρουμελιώτικα, τοῦ πλί, τοῦ σκλί, τοῦ σκνί, καὶ τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ.

Λοιπὸν θεωρῶντας τὸν ἑαυτόν μου Ναυπάκτιον, εἶναι ἑπόμενον νὰ συγκινοῦμαι πρὸς ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν τόπον μου, νὰ χαίρω ὅταν μαθαίνω ὅτι οἱ συντοπῖτες μου ἀσκοῦν χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ λυποῦμαι ὅταν ἁμαρτάνουν ποικίλως.

Καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἐλυπήθην σφόδρα, ὅταν διάβασα τελευταίως, στὸ τεῦχος 87 τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου "Παρέμβαση" γιὰ "ἀπρέπειες καὶ ἀσέβειες στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ" ἐκ μέρους τοῦ ἡγουμένου τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς "Μεταμορφώσεως", τὶς ὁποῖες κατήγγειλε ὁ Μητροπολίτης σέβ. Ἰερόθεος. Πρόκειται γιὰ συνεχιζόμενες ἐνέργειες, ποὺ ἀντιβαίνουν στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὸ μοναστικὸν ἦθος, ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, μὲ ἀπόληξη νὰ ἔχη ἡ Ναύπακτος διχασθῇ καὶ νὰ ἔχη ψυγῇ ἡ χριστιανικὴ καὶ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ λυποῦμαι καὶ νὰ μὴ ἀναμιχθὼ γιὰ δεύτερη φορά, ὥστε νὰ ἐπισημανθοῦν τὰ αἴτια τῶν ἀφιλαδέλφων συγκρούσεων, ποὺ ματαιώνουν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ καὶ χάνονται ψυχές;

Εἶναι ἀπαραίτητον νὰ περιγράψω συνοπτικῶς τὶς ἀφετηρίες τοῦ ὅλου προβλήματος, ποὺ βασανίζει τὴν κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδὸν δεκαετίες, ὁπότε ἐλπίζω νὰ ἑρμηνευθῇ ὁ μεταξὺ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν διχασμός.

Ὁ ἱεροκῆρυξ της Ναυπάκτου π. Σπυρίδων, δὲν γνωρίζω πῶς ἐπεθύμησε περὶ τό ’70-’75 νὰ ἰδρύση Ἱερὰ Μονὴν στὴν Ναύπακτον. Καὶ ἦλθεν στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ συλλογὴν βοηθείας οἰκονομικῆς. Μὲ ἐπεσκέφθη, ὅταν ἤμουν Πρωτεπιστάτης, καὶ μοῦ ἐξέθεσε τὸν σκοπόν του. Μόλις ἄκουσα ὅτι στὴν γενέτειρά μου θὰ ἱδρύετο Μοναστήριον, ἀνέπεμψα δόξαν στὸν Θεὸν καὶ εὐχήθηκα ὅπως, ἡ Προστάτις τοῦ Μοναχισμοῦ Κυρία Θεοτόκος, συναντιληφθῇ τὸν καλὸν ἱερομόναχον γιὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ, ἐφ’ ὅσον, βέβαια, ἦταν θέλημα Θεοῦ. Ἔχοντας τότε τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρωτεπιστάτου, συνέταξα θερμότατον συστατικὸν Γράμμα πρὸς τὶς κ' (20) ἰ. Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, παρακαλῶντας νὰ συνδράμουν οἰκονομικῶς τον π. Σπυρίδωνα γιὰ τὸν ἱερὸ σκοπόν του, ἐνῷ παραλλήλως τοῦ προσέφερα ὅ,τι ἠδυνάμην καὶ τὸν διαβεβαίωσα, ὅτι θὰ τὸν βοηθοῦσα κατὰ καιρούς, ὡς καὶ ἐγένετο.

Πρέπει τώρα νὰ ὁμολογήσω ὅτι, γοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ὅραμα τοῦ ἱδρυομένου Μοναστηρίου, δὲν ἐσκέφθην νὰ τὸν ἐρωτήσω, ὡς πρὸς τὶς ἱκανότητες καὶ τὴν καταλληλότητά του, ἐὰν δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἔζησεν ὡς ὑποτακτικός, ἐὰν ἔχει ἐμπειρίες μοναστικές, ἐὰν ἐγνώρισε τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, ὥστε νὰ ἡγηθῇ, ὡς Γέροντας, ὡς ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς ὁδηγὸς μοναζόντων, ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μοναστηρίου, ὁπότε εἶναι ἐνδεχόμενον, ἐὰν δὲν ἔχει τὶς προϋποθέσεις αὐτές, νὰ βλάψη...

Γιατί, ἂν δὲν παρεσυρόμουν ἀπὸ τὸν ἄλογον ἐνθουσιασμόν μου καὶ τὸν ἐρωτοῦσα, μαθαίνοντας ὅτι πέραν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν του καὶ τὴν θεωρητικὴν συγκρότησή του ὡς ἱερωμένου ἱεροκήρυκος, οὐδεμίαν ἀγωγὴν μοναχικὴν ὑπέστη, ἀσφαλῶς οὔτε θὰ τὸν ἐνίσχυα ἠθικοϋλικώς, οὔτε θὰ τὸν ἐνεθάρρυνα νὰ κτίση Μοναστήριον καὶ ν’ ἀναλάβη τὴν εὐθύνην ἠγουμενίας, διότι ἀφεύκτως θὰ τὸν ἐνέπαιζαν οἱ δαίμονες καὶ ἀντὶ καλοῦ, θὰ ἀπέβαινεν αἰτία νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὅπως συμβαίνει τώρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ποὺ οἰηματίες τινὲς ἐπεχείρησαν νὰ ἐξέλθουν σὲ πόλεμον κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀπειροπόλεμοι ὄντες, ὡς ἡγούμενοι...

Καὶ ἤδη αὐτὰ τὰ πράγματα βοοῦν, ὅτι ἐκτὸς τῆς ἀγνοίας καὶ ἀπειρίας του π. Σπυρίδωνος, στοὺς πνευματικοὺς πολέμους καὶ σκοποὺς τοῦ Μοναχισμοῦ, ὑπάρχουν τεκμήρια, ποὺ μαρτυροῦν, ὅτι ἤθελε τὴν αἴγλην τοῦ ἡγουμένου, ὡς ἐφαλτήριον γιὰ τὴν ἀναρρίχησίν του στὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα, σύμφωνα μὲ δημοσιευθὲν σημείωμά του.

Καὶ ἑπομένως, ἀντὶ νὰ μιμηθῇ τὰ παραδοσιακὰ μοναστήρια, ὅπου καλλιεργεῖται ἡ κάθαρση τῶν ψυχῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῶν διὰ τῆς ταπεινώσεως, ὑψώνει κεραῖες ρ/κοῦ σταθμοῦ καὶ διαρρυθμίζει αἴθουσες γιὰ συνέδρια ἡμετέρων καὶ ξένων, ὅπου οἱ νέοι μοναχοὶ παγιδεύονται σὲ ἀσχολίες ἀλλότριες τοῦ Μοναχικοῦ βίου καὶ ἀντὶ νὰ ἀσκοῦνται στὴν ταπείνωση, φουσκώνουν, φυσιοῦνται ὅτι πλέουν, μέσα (σὲ) πελάγη πνευματικότητος, διὰ τῆς ἱεραποστολικῆς ἀκτινοβολίας των, γινόμενοι λακέδες τῶν ἱσπανίδων!...

Αὐτὰ βέβαια εἶναι ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ μᾶλλον δαιμονικὰ καὶ ὁδηγοῦν κατ’ εὐθεῖαν σὲ ἀπείθειαν καὶ σύγκρουση μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπους, ὁπότε ἡ ζωὴ τῶν Μοναχῶν, ἀντὶ νὰ εἶναι ταπεινὴ καὶ εἰρηνικὴ ἀποβαίνει αἰτία συνεχοῦς ταραχῆς καὶ ἐντάσεως καὶ ὁδηγεῖ σὲ σχίσματα μεταξὺ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ.

Καὶ αὐτὰ ἀρχιτεκτονήθησαν ἀπὸ τὸν διορατικὸν ἡγούμενον, ὅστις προεῖδεν, ὅτι οἱ πορεῖες του θὰ ἤρχοντο σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἑκάστοτε Ἐπισκόπους. Δι' ὃ καὶ ἐπενόησε τί; Τὴν συγκρότηση συλλόγων καὶ σωματείων "Φίλων της ἰ. Μονῆς Μεταμορφώσεως", ὡς ἀσπίδα αὐτοπροστασίας του, ὅπως καὶ ἐγένετο. Καὶ ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἀπάτη ἀλλὰ καὶ ἡ παγίδευση τῶν ἀνυπόπτων καλοπροαιρέτων Ναυπακτίων. Ἐδέχθησαν ἀνυπόπτως νὰ προστατεύουν συλλογικῶς τό, ὡς Ὀρθόδοξον καὶ παραδοσιακόν, Μοναστήριον, στὴν πραγματικότητα ὅμως, προστατεύουν λεληθότως τὶς ἀδόκιμες καὶ καινοτόμες ἰδιοτροπίες τοῦ ἡγουμένου καὶ τῶν θυμάτων του μοναχῶν, μὲ συνέπειαν, ἀντὶ πνευματικῆς ὠφελείας, νὰ προκαλεῖται ψυχικὴ ζημία στοὺς μοναχοὺς καὶ τὸν ἡγούμενον ἀπὸ τὸν διχασμὸν τῶν πιστῶν, ἀλλά, θὰ συνεπλήρωνα καὶ κίνδυνος γιὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των ποῦ, συντελοῦν ἐν ἀγνοίᾳ των, στὴν προκαλουμένη ἀγανάκτηση τῶν διαδεχομένων Ἐπισκόπων, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν χρόνιον πόλεμον μεταξὺ τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἡγουμένου, –ἀφοῦ ὁ μακαρίτης Δαμασκηνός– ἀπέθανε χωρὶς νὰ συγχωρεθοῦν ἀπὸ τὶς ἀμοιβαίως ἐκτοξευθεῖσες ἀρές, καὶ ὅπως φαίνεται ἡ ἀγανάκτηση τοῦ σέβ. Ἱεροθέου στὸ τεῦχος 87 τῆς "παρεμβάσεως". Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ καλοὶ "φίλοι" τῆς Μονῆς, ἡ θέση τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι θέση Χριστοῦ –ὅταν φυσικὰ κινῆται στὰ πλαίσια τοῦ Εὐαγγελίου– καὶ ἡ δικαία ἀγανάκτησή Του εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἐπέρχεται ἀνάλογος τιμωρία.

Ἐὰν κάναμε ἕναν ἀπολογισμὸν τῆς ὅσης ζημίας ἔχει προκαλέσει τὸ ἵδρυμα τοῦ π. Σπυρίδωνος –ὄχι τοῦ Θεοῦ– θὰ καταλήγαμε στὴν εὐχὴν ὅτι θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ μὴν ὑπῆρχεν. Ὁ σατανᾶς μεθοδεύει ἔτσι καὶ τὰ ἱερὰ ἀκόμη πράγματα ὥστε νὰ προωθῇ στὴν Ἐκκλησίαν ὄργανά του καὶ νὰ συνεργῇ στὸ κτίσιμο μοναστηρίων, ὥστε νὰ τρυγᾶ ὀφέλη, πρᾶγμα, φαινομενικῶς ἀντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ὡς Ναυπάκτιος, σὲ κάποιο μέτρον, θὰ συνιστοῦσα στοὺς καλοὺς συντοπῖτες μου νὰ ἄρουν τὴν προσωπικὴν προστασίαν των, ὄχι στὶς Ὀρθόδοξες Μονές, ἀλλὰ στοὺς ἐμπαθεστάτους κληρικούς, ποὺ ἀνερριχήθησαν σὲ ἡγουμενικὰ ἀξιώματα, ὡς ἐφαλτήρια ἱκανοποιήσεως μωροφιλοδοξιὼν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς καὶ νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴ γίνονται συνυπεύθυνοι.

Ἅγιον Ὅρος 2-8-2003
Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης
παπποῦς ἐτῶν 90-3.

Β' Ἐπιστολὴ γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

29-12-2003

Ἐὰν οἱ δύο ἐπιστολές, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν Ναυπακτίων, δὲν ἐξέφραζαν καὶ τὶς ἴδιες ἀντιρρήσεις "πολλῶν Ναυπακτίων Χριστιανῶν", ἴσως νὰ μὴ ἔγραφα τὴν ἀπάντησή μου στὴν φιλόξενη "Παρέμβαση", ἀλλὰ θὰ περιοριζόμουν σὲ δύο ἐπιστολὲς προσωπικές. Ἀναχωρῶντας, λοιπόν, ἀπὸ τὶς "ἀντιρρήσεις τῶν πολλῶν...." στὸ δημοσίευμά μου στὸ ἴδιον Περιοδικόν, περὶ τοῦ Μοναστηρίου τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῶν χρονίων τριβῶν μεταξὺ τῶν διαδεχομένων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἐπαναλάβω τὰ ἑξῆς:

1) Δὲν θὰ ἐπενέβαινα, γιὰ δεύτερη φορά, στὶς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τοῦ ἡγουμένου ἀντιλογίες, ἂν δὲν μὲ τρόμαζεν ἡ ἐκφρασθεῖσα ἀγανάκτηση τοῦ Σεβασμιωτάτου κατὰ τοῦ π. Σπυρίδωνος. Γνωρίζοντας δὲ τὴν δύναμη καὶ τὶς συνέπειες τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Ἀρχιερέως, ἔσπευσα νὰ συστήσω στοὺς συμπολῖτες μου Ναυπακτίους τὸν κίνδυνον, ποὺ διατρέχουν ὑποστηρίζοντες τὶς παρὰ τοὺς Ι. Κανόνες, ἐνέργειες καὶ πράξεις τοῦ ἡγουμένου, ὅσον καὶ ἂν φαίνονται στοὺς ἀγνοοῦντες καλές.

2) Πρέπει νὰ διαβεβαιώσω τοὺς ἐπιστολογράφους μου καὶ κατ’ ἐπέκταση τοὺς συμφωνοῦντας μὲ αὐτούς, ὅτι καὶ τὸν π. Σπυρίδωνα ἀγαπῶ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ πρὸ ἐτῶν συμβουλές μου, ὡς πρεσβυτέρου στὴν ἡλικίαν καὶ στὸν μοναστικὸν βίον, ἀλλὰ καὶ ἡ τελευταία παρέμβασή μου ἐγένετο ἐξ ἀγάπης καὶ μόνον, δίδοντας ἀφορμὲς ἀναθεωρήσεως τῆς συμπεριφορᾶς ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ κατὰ τ’ ἄλλα καλοῦ π. Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ἐρρίφθη στὴν περιπέτειαν νὰ γίνη κοινοβιάρχης χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα προσόντα. Καί, ὡς ἦτο ἑπόμενον, νὰ ἐμπαίζεται ὑπὸ τῶν δαιμόνων.

3) Εἶχαν τὴν καλωσύνην, οἱ ἐπιστολογράφοι μου, νὰ μοῦ ἀποστείλουν τὸ τεῦχος τῶν Χριστουγέννων "Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν", γιὰ νὰ θαυμάσω τὴν δραστηριότητα τοῦ ἁγίου ἡγουμένου, ὥστε νὰ μὴ ἀνησυχῶ γιὰ τὴν πορείαν του, ὅπως εἶχα γράψει. Πρὶν σχολιάσω τὸ περιεχόμενον, θὰ συνιστοῦσα ἀδελφικῶς στοὺς καλοὺς Ναυπακτίους νὰ συγκρατοῦν τὸν ἐνθουσιασμόν των γιὰ τὴν "σπουδαίαν δραστηριότητα" τοῦ π. Σπυρίδωνος, ποὺ προβάλλει τὸ Περιοδικόν, γιὰ τὸν λόγον ὅτι ἡ δραστηριότης τῶν Μοναχῶν δὲν κρίνεται μὲ τὰ κοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ μέσα στὰ πλαίσια τῆς μοναστικῆς πνευματικῆς παραδόσεως. Ἑπομένως, ποίαν ἀξίαν ἔχουν οἱ ἐπαινετικὲς κρίσεις ἑνὸς κοσμικοῦ δημοσιογράφου γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ τοὺς μοναχούς; Ἀντιθέτως, μάλιστα, οἱ ἔπαινοι ἑνὸς κοσμικόφρονος, κρίνοντος μὲ ἐγκόσμια κριτήρια, δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχήσουν τοὺς ἐπαινεθέντες; ἀφοῦ ὁ κόσμος φιλεῖ ὅ,τι εἶναι κοσμικόν, σαρκικόν, ἐμπαθές, γήϊνον, ἀπατηλόν;

4) Ἂς ἔλθωμεν τώρα στὰ ἐπαινεθέντα ἔργα: Γράφετε γιὰ τὴν αἴγλη τοῦ μοναστηρίου ἀπὸ τὸ συνέδριο τῶν δικαστῶν, (μᾶλλον δικαστίνων, γιατί οἱ μὲν ἄνδρες ἦσαν ὀλίγοι, οἱ δὲ γυναῖκες πλῆθος πολύ). Ὥστε φρονεῖτε ὅτι, ὅταν ἕνα ἱερὸν μοναστήριον ἀνδρῶον παρέχει αἴθουσες καὶ φιλοξενίαν σὲ ἕνα τόσον μεγάλον ἀριθμὸν νεαρῶν δικαστίνων (ὅπως δείχνει ἡ ἔγχρωμη φωτογραφία) στεφανοῦται ὑπὸ αἴγλης; Ξέρετε τί λέτε, ἐκθέτοντες τὴν σοβαρότητά σας; Ὥστε τὰ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων μοναστηρίων, ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, ποὺ δὲν εἶχαν συνεδριακὲς διευκολύνσεις, ὅπως ὁλόκληρον τὸ Ἅγιον Ὅρος, στεροῦνται τῆς λαμπρᾶς αὐτῆς αἴγλης, ὅτι εἶναι ἀτελῆ; Ὕστερ’ ἀπὸ τέτοιες κρίσεις καὶ ἀξιολογήσεις δύναται νὰ συνομιλήση μαζί σας ἕνας χριστιανός, ποὺ γνωρίζει τί σημαίνει ὀρθόδοξον μοναστήριον; Τὸ ἀπελπίζον εἶναι, κατὰ τὴν δήλωσή σας, ὅτι πολλοὶ φρονοῦν τὰ ἴδια μὲ σᾶς. Μία ἀδελφική-γεροντικὴ σύσταση: Φαίνεσθε κάτοχοι κάποιας παιδείας, πῶς ἐπιτρέπετε στὸν ἑαυτόν σας νὰ ἐκφέρη γνώμην γιὰ ἕναν θεσμόν, ποὺ ἀγνοεῖτε; Γι’ αὐτὸ θὰ σᾶς συνιστοῦσα ἢ νὰ διαβάσετε τοὺς Ἁγίους Ἀσκητικοὺς Πατέρας, γιὰ νὰ μάθετε τί εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς (σκοπός, τρόπος ζωῆς, πνευματικὲς ἐμπειρίες) ἢ τοὐλάχιστον μὴ ἐκφέρετε γνώμην καὶ ἐνθουσιάζεσθε γιὰ μίαν τραγικὴν πραγματικότητα, ποὺ ἕνα Ὀρθόδοξον μοναστήρι, μετεβλήθη σὲ ἀκαθόριστον κέντρον ἐγκοσμίων ἐνδιαφερόντων μὲ τὸ συνέδριον τῶν δικαστῶν τώρα, πέρυσι δὲ μὲ τὸ συνέδριον τῶν κοσμικοτάτων ἱσπανίδων, θαυμαστριῶν τοῦ μετρίου ποιητοῦ Θερβάντες, ὅπου –ὅπως ξανάγραψα– οἱ ἀρνησίκοσμοι μοναχοὶ μετεβλήθησαν σὲ λακέδες τῶν ἡμιγύμνων ἱσπανίδων. Καί, ἀγαπητοί μου συντοπῖτες, μοῦ στείλατε τὴν φωτογραφία γιὰ νὰ ἰδῶ καὶ νὰ θρηνήσω τὸ κατάντημα ἡγουμένου, χειροκροτοῦντος τί; Τοὺς συνέδρους, ἀξιοσέβαστους μέν, ἀσχέτους δὲ πρὸς τὸν μοναχισμόν μας, ἀναπτύσσοντας ἀπόψεις περὶ τῶν τροχαίων δυστυχημάτων, μὴ ὑποπτευόμενος οὔτε τὸν ἀξιοθρήνητον προσωπικόν του ἐκτροχιασμόν, οὔτε τοῦ εὑρισκομένου ἐν ἐκτροχιασμῷ ἀπὸ ἐτῶν μοναστηρίου ποὺ φέρεται ὁλοταχῶς κατὰ κρημνῶν! Ἑπομένως, μὴ σεμνύνεσθε γιὰ κάτι ποὺ θρηνεῖται ἀπὸ τοὺς σώφρονας μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ προκαλεῖ χαρὰν στοὺς πανούργους δαίμονες.

5) Στὴν συνέχεια μοῦ συνιστᾶτε νὰ θαυμάσω τὸ "οἰκοδομικὸν ἀριστούργημα", τὸν ἰ. ναόν, καὶ νὰ "μακαρίσω" τὸν δημιουργόν του π. Σπυρίδωνα. Καὶ πάλιν θὰ διαφωνήσω μαζί σας καὶ μὲ τοὺς σωφρονούντας Ἐπαχτίτες. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἔγραψα ὅτι δὲν "δένει" ὁ ἰ. ναὸς μὲ τὸ σύνολον τοῦ μοναστηρίου. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ὁρώμενος ὁ τεράστιος ἰ. ναὸς ἐντὸς τοῦ μοναστηριακοῦ χώρου, ἀποτελεῖ κραυγαλέαν παραφωνίαν λόγῳ ἀσυμμετρίας. Ἀλλὰ καὶ μεταφερόμενος στὸ κέντρον τῆς μικρᾶς πόλεως τῆς Ναυπάκτου καὶ πάλιν θὰ βοᾶ γιὰ τὴν ἀσυμμετρίαν του. Ἕνας ἰ. ναός, ποὺ ἐνθυμίζει Ἀγιὰ Σοφιά, γίνεται ἁρμονικὸς μόνον σὲ μεγαλόπολη. Οἱ ἱεροὶ ναοί, ἀδελφοὶ μοῦ ἐν Χριστῷ, κτίζονται ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν, δηλαδὴ γιὰ συγκεκριμένους, ὡς ἔγγιστα ἀριθμοὺς ἐκκλησιαζομένων. Ἕνας ναὸς χωρητικότητος 4-5.000 πιστῶν, μὲ προορισμὸν νὰ στεγάση 20 μοναχούς, προκαλεῖ ἐρωτήματα. Ἀλλὰ ἴσως εἰπῆτε, ὅτι ἐσχεδιάσθη μὲ προοπτικὴν τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ λαϊκῶν ἀμφοτέρων τῶν φύλων. Καὶ αὐτὸ εἶναι προφανές, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἄβατον δὲν εἶναι ταῖς γυναιξίν, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐχόντων ἀγγελικὴν ἀπάθειαν τῶν μοναχῶν, ὁ ἡγούμενος προσκαλεῖ τὶς γυναῖκες, ὡς γνωστόν, νὰ συναναστρέφονται τοὺς μοναχοὺς ἀδελφικῶς καὶ ἀκινδύνως! Πάντως, ὁ ἀτελὴς ἤδη τεράστιος ἱερὸς ναός, ὡς ἀκατάλληλος γιὰ τοὺς 20 μοναχούς, πιθανὸν νὰ χρησιμοποιηθῇ ὑπὸ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου ὡς μητροπολιτικὸς εἰς τὸ μέλλον. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὠφέλιμη πλευρὰ τοῦ ἐκ κενοδοξίας κτίσματος. Ἐγὼ πάντως ἐκουράσθην ν’ ἀσχολοῦμαι μὲ ἕνα ἀνιαρὸν θέμα, ποὺ μὲ ὑποχρεώνει σὲ ἔντονη προσευχὴ νὰ φωτίση τὸν δυστυχῆ ἀδελφὸν Σπυρίδωνα ὁ Κύριος καὶ τὴν ἀτυχῆ ἀδελφότητα, ὅπως ἐν ταπεινώσει ἀκολουθήσουν τὴν ὁδὸν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀμήν.

Ἅγιον Ὅρος 16/29.ΧΙΙ.03

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης, παπποῦς ἐτῶν 90-2

Υ.Γ Γράφοντας γιὰ ἐκτροχιασμὸν τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ καὶ τοῦ μοναστηρίου, κυριολεκτῶ, ἔχοντας ὑπ’ ὄψει μου τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καὶ περὶ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι "ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ δουλεύει", καὶ ὅταν ὑπάρχη πλῆθος Ι. Κανόνων, ποὺ εἰς οὐδένα κληρικὸν ἐπιτρέπουν νὰ ἐνεργῆ ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου, τότε ἡ χρονία σύγκρουση μετὰ τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων του π. Σπυρίδωνος, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός; Καὶ ἡ Μονή, λειτουργοῦσα ἐν ἐκτροπῇ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός, μὲ ἀπόληξη τὸν ψυχικὸν κρημνόν, ὅπως μάλιστα περιγράφει σχετικὴν σκηνὴν ὁ Πνευματικὸς π. Ἀρσένιος Κομπούγιας, καθ’ ἥν ὁ π. Σπυρίδων εἶχεν ἐξαγριωθῇ; Ἐὰν ὁ Ἱεροκῆρυξ π. Σπυρίδων ἤθελε δραστηριότητες, πρὸ καθάρσεως καὶ ἁγιασμοῦ, ἱεραποστολικῆς ἐξωτερικῆς προσφορᾶς, ἄριστα ἠδύνατο νὰ συγκροτήση μίαν ἀδελφότητα ἐκ λαϊκῶν, διὰ νὰ ἔχη ρ/κὸν σταθμόν, συνεδριακὸν κέντρον καὶ τράπεζες μὲ ἐλευθέραν ἀνάμειξη μὲ γυναῖκες κοσμικές. Οὐδεὶς θὰ ἠδύνατο νὰ ψέξη τὸν Ἱερομόναχον. Ἐφαρμόζοντας ὅμως τὰ σχέδιά του αὐτὰ ἐπὶ μοναστηρίου, γίνεται εὐθὺς ἔνοχος ἀντορθοδόξων καινοτομιῶν. Ὁπότε ἡ πρὸς ἀποκατάσταση τῆς τάξεως ἐπέμβαση τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων ἀποτελεῖ καθῆκον των πρὸς διάσωση τῆς γνησιότητος τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ.

Τελειώνοντας τὶς ἐξ ἀγάπης καὶ πόνου παρατηρήσεις μου ἐπιθυμῶ νὰ εἰσηγηθῶ κάποιες λύσεις στὴν χρόνιαν διάσταση μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν καὶ τῆς Ι. Μονῆς, χωρὶς νὰ γνωρίζω σὲ ποιό μέτρον συμφωνεῖ ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης. Ὑποθέτω ὅτι μὲ ὀλίγην καλὴν διάθεση καὶ ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ χάριν τῆς ὁμονοίας τῶν Ναυπακτίων Χριστιανῶν θὰ ἐξετοπίζοντο τὰ αἴτια τῶν συγκρούσεων ποὺ βλάπτουν τὶς ψυχές: 1) Ὁ τεράστιος ἰ. Ναὸς πρὸς χρήση τῶν μοναχῶν ἀποτελεῖ σαφέστατη ἀνορθογραφίαν. Ἀνατιθέμενος ὅμως ὡς Μητροπολιτικὸς στὴν Μητρόπολιν Ναυπακτίας, ἀξιοποιεῖται καὶ ἀποκτᾶ, ἐπί τέλους, Μητροπολιτικὸν Ναὸν ἡ πόλη. Αὐτονόητον εἶναι ὅτι θὰ ἀναλάβη ἡ Ι. Ἐπισκοπὴ τὰ τεράστια ἔξοδα πρὸς ἀποπεράτωσιν του. 2) Τὸ ἀμφιθέατρον τοῦ συνεδριακοῦ κέντρου νὰ μεταβληθῇ σὲ αἴθουσαν ὁμιλιῶν. 3) Ὁ Ρ/κὸς Σταθμὸς νὰ ὑπαχθῇ στὴν Ι. Μητρόπολη. 4) Ἡ Ι. Μονὴ νὰ ἐφαρμόση τὸ ἄβατον, περιτειχιζομένη. 5) Ἡ ἰχθυοτροφικὴ μονάδα νὰ μεταφερθῇ μακρὰν τοῦ μοναστηρίου, ὁπότε οἱ μοναχοὶ θὰ περιορισθοῦν στὴν πνευματικὴν ἀποστολήν των, προσευχόμενοι, μελετῶντες, ἁγνιζόμενοι καὶ ἁγιαζόμενοι βάσει τῶν μοναχικῶν Κανόνων. 6) Λησμόνησα νὰ ἀναφερθῶ στὸ θλιβερὸν Γηροκομεῖον, ποὺ διαφημίζει τὸ Περιοδικὸν τῆς Μονῆς. Ἡ Ναύπακτος δὲν ἔχει γηροκομεῖον; Πρὸς τί ὁ πρόσθετος αὐτὸς κενόδοξος ἀκτιβισμός; Οἱ μοναχοὶ νὰ περιορισθοῦν στὶς διακονίες των, στὴν μελέτη θεολογικῶν καὶ πνευματικῶν βιβλίων καὶ κυριότατα στὴν ἀδιάλειπτον προσευχήν, ὥστε ἐν ταπεινώσει νὰ "διανοιγοὺν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς των", ὁπότε θὰ κλαύσουν γιὰ τὸν ἀπωλεσθέντα χρόνον καὶ γιὰ τὴν μεγάλην ἁμαρτίαν τοῦ διχασμοῦ τοῦ λαοῦ, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἑνωμένος τῷ Ἐπισκόπω.

Ἐλπίζω καὶ προσεύχομαι νὰ εἰσακουσθῶ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ βοηθήσουν καὶ ὅσοι σχετίζονται μὲ τὴν μονὴν καὶ τοὺς μοναχούς, ὥστε νὰ ἐφαρμοσθῇ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: "νεκρὸς ἥν καὶ ἀνέστη, ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη". Τὸ ἀκροτελεύτιον ἄρθρον τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος λέγει, ἂν θυμᾶμαι καλά, τὸ 114, ὅτι "ἡ τήρηση τοῦ παρόντος ἀνατίθεται στὴν φιλοπατρίαν τῶν Ἑλλήνων". Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ φροντίδα εἰρηνεύσεως ἀνατίθεται στὴν φιλοτιμίαν τῶν φιλοχρίστων Ναυπακτίων. Ταῦτα ἔγραψα ἀπὸ τὴν μοναστικὴν πεῖραν 63 ἐτῶν.

Θ.μ.δ.