Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας, 20 Ἰανουαρίου

Ὁ ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας εἶναι καρπός προσευχῆς τῶν εὐσεβῶν γονέων του Παύλου καί Διονυσίας. Γεννήθηκε στήν Μελιτηνή τῆς Ἀρμενίας τό 377 μ.Χ. καί ἔλαβε τό ὄνομα Εὐθύμιος, ἐπειδή μέ τήν γέννησή του προκάλεσε εὐθυμία καί χαρά στούς γονεῖς του, ἀλλά καί ἐπειδή ὁ ἄγγελος Κυρίου πού ἀνήγγειλε τήν γέννησή του στούς γονεῖς του, τούς εἶπε «εὐθυμεῖτε-εὐθυμεῖτε». Δηλαδή, νά εἶστε χαρούμενοι, ἐπειδή ὁ Θεός εἰσάκουσε τήν προσευχή σας καί θά γίνετε γονεῖς. Καί ὁ ὅσιος Εὐθύμιος, ὡς ἄλλος Σαμουήλ, ἀφιερώθηκε στόν Θεό ἐκ κοιλίας μητρός.

Ὁ πατέρας τοῦ ὁσίου Εὐθυμίου ἔφυγε ἀπό τόν μάταιο αὐτόν κόσμο ὅταν ὁ γιός του ἦταν τριῶν ἐτῶν καί ἔτσι ἡ μητέρα του ἀνέλαβε ἐξ ὁλοκλήρου τήν ἀνατροφή του. Ὁ Ἐπίσκοπος Εὐτρώϊος, ὁ ὁποῖος ἐκτίμησε τά χαρίσματα τοῦ παιδιοῦ, φρόντισε γιά τίς σπουδές του, παρακολουθοῦσε ἀνύστακτα τήν πρόοδο καί τήν προκοπή του, καί στόν κατάλληλο καιρό τόν χειροτόνησε Διάκονο καί Πρεσβύτερο. Μάλιστα, τοῦ ἀνέθεσε καί τήν καθοδήγηση τῶν μοναχῶν τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Μελιτηνῆς. Μετά ἀπό ἀρκετό χρονικό διάστημα ὁ πόθος τοῦ ὁσίου Εὐθυμίου νά ἐπισκεφθῆ τούς Ἁγίους Τόπους ἔγινε πραγματικότητα. Μετά τό προσκύνημά του, ὅμως, θέλησε νά παραμείνη στά μέρη ἐκεῖνα καί ἀφοῦ ἀποσύρθηκε σέ ἐρημική τοποθεσία ἀφιερώθηκε στήν λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Ἀργότερα, στό ἡσυχαστήριό του συγκεντρώθηκαν πολλοί μοναχοί, τούς ὁποίους ἔθρεψε καί ἀναγέννησε μέ τόν ἐμπνευσμένο λόγο του καί κυρίως μέ τό φωτεινό παράδειγμά του. Ἐπίσης, βοήθησε ποικιλοτρόπως καί τούς ἀνθρώπους πού κατοικοῦσαν στίς γύρω περιοχές καί πολλούς ἀπό αὐτούς τούς ὁδήγησε στήν ἀληθινή πίστη.
Ἐκοιμήθη εἰρηνικά σέ ἡλικία 90 ἐτῶν.

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:
Πρῶτον. Ἡ ἔλευση ἑνός ἀνθρώπου στόν κόσμο εἶναι ἀφορμή χαρᾶς γιά τούς γονεῖς του, καθώς ἐπίσης καί γιά τούς συγγενεῖς καί τούς φίλους τους. Ἡ μητέρα, κατά τήν ὥρα τῆς γεννήσεως τοῦ παιδιοῦ της δοκιμάζει, ἀσφαλῶς, μεγάλο πόνο, ἀλλά κατόπιν τόσο πολύ χαίρεται, πού ξεχνᾶ τόν προηγούμενο πόνο της. Ἄλλωστε, στό γεγονός αὐτό ἀναφέρθηκε καί ὁ Χριστός, ἐνῶ συνομιλοῦσε μέ τούς μαθητές Του, καί μεταξύ τῶν ἄλλων τούς εἶπε: «ἡ γυνή ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δέ γεννήσῃ τό παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διά τήν χαράν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄, 21). Αὐτή, ὅμως, ἡ χαρά εἶναι μεγαλύτερη ὅταν τό παιδί ἔρχεται στόν κόσμο μετά ἀπό ἀρκετά χρόνια καί κυρίως μετά ἀπό ἐπίμονη καί ἐπίπονη προσευχή.

Ὅπως ἡ ἔρημος, χάρις στήν παρουσία τῶν ἁγίων, ἀπό στείρα καί ἄτεκνη ἀναδεικνύεται πολύτεκνη, ἔτσι καί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἔρημη καί στείρα ἀπό ἀρετές, ὅταν δέν ἔχη μέσα της τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταβάλλεται σέ πολύτεκνη ὅταν ἐνοικήση σέ αὐτήν τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Θά πρέπει, ὅμως, νά τονισθῆ μιά μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ἡ χαρά γιά τήν γέννηση ἑνός παιδιοῦ, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, ἀνάλογα μέ τήν ἐξέλιξη καί τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ ἤ μεγαλώνει ἤ μειώνεται ἤ καί ἐξαλείφεται τελείως καί τήν θέση της λαμβάνουν ἡ πίκρα καί ὁ πόνος. Καί τό τελευταῖο συμβαίνει ὅταν ὁ τρόπος ἐξέλιξης τοῦ παιδιοῦ δέν εἶναι ὁ ἀναμενόμενος. Γι’ αὐτό καί χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί συνεχής ἐπαγρύπνηση καί κυρίως προσευχή, ὅταν πρόκειται γιά γονεῖς πού ἔχουν εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ. Οἱ γονεῖς πού ἀγαποῦν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά προσπαθοῦν νά ἀνατρέφουν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί νά φροντίζουν νά τούς προσφέρουν σωστά πρότυπα. Δηλαδή, νά τά συνδέουν μέ τήν Ἐκκλησία καί μέ πνευματικούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποδεδειγμένα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε, γονεῖς δέν ὀνομάζονται κάποιοι ἁπλῶς καί μόνον ἐπειδή γεννοῦν παιδιά, ἀφοῦ αὐτό τό κάνουν καί τά ἄλογα ζῶα, ἀλλά ἐπειδή ἀνατρέφουν παιδιά. Βέβαια, δέν εὐθύνονται πάντοτε οἱ γονεῖς γιά τό ξεστράτισμα τῶν παιδιῶν τους, ἐπειδή στήν ζωή τῶν παιδιῶν διαδραματίζει σπουδαῖο ρόλο καί ἡ συναναστροφή. Καί ὅπως λέγει ἡ λαϊκή παροιμία «πές μου μέ ποιόν πᾶς νά σοῦ πῶ ποιός εἶσαι». Ὡστόσο ὅμως οἱ γονεῖς πρέπει πάντοτε νά προσπαθοῦν, ὅσο μποροῦν περισσότερο, γιά τήν προκοπή τῶν παιδιῶν τους, ἰδιαιτέρως, ὅμως, τήν χρονική περίοδο κατά τήν ὁποία τά παιδιά τους εἶναι μικρά, ἐπειδή τότε μποροῦν εὐκολότερα νά τά κατευθύνουν στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἤτοι στόν δρόμο τῆς προκοπῆς καί τῆς πνευματικῆς προόδου.

Δεύτερον. Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος, στό Ἀπολυτίκιο πού συνέθεσε γιά τόν ὅσιο Εὐθύμιο, γράφει μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Εὐφραίνου ἔρημος ἡ οὐ τίκτουσα, εὐθύμησον ἡ οὐκ ὀδύνουσα, ὅτι ἐπλήθυνέ σοι τέκνα ἀνήρ ἐπιθυμιῶν τῶν τοῦ Πνεύματος...». Δηλαδή, προτρέπει τήν ἔρημο, ἡ ὁποία δέν ὀδυνᾶται καί δέν γεννᾶ, νά χαίρη καί νά εὐφραίνεται, διότι ὁ ἄνδρας πού ἐπιθυμεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τά ἔργα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤτοι ὁ ὅσιος Εὐθύμιος, τῆς ἔχει χαρίσει πλῆθος τέκνων. Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος, ὅταν κάνη λόγο γιά ἔρημο ἐννοεῖ, προφανῶς, τό ἔρημο μέρος, στό ὁποῖο ἔστησε τήν καλύβη του ὁ ὅσιος, καί στό ὁποῖο κατοίκησε πλῆθος ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν κοντά του γιά νά διδαχθοῦν καί νά βιώσουν τήν κατά Χριστόν ζωή. Καί ἔτσι ἡ ἔρημος ἀπό ἄτεκνη ἀναδείχθηκε πολύτεκνη.

Κάτι ἀνάλογο, ὅμως, μέ ἐκεῖνο πού συμβαίνει μέ τήν ἔρημο, συμβαίνει καί μέ τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή, ὅπως ἡ ἔρημος, χάρις στήν παρουσία τῶν ἁγίων, ἀπό στείρα καί ἄτεκνη ἀναδεικνύεται πολύτεκνη, ἔτσι καί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἔρημη καί στείρα ἀπό ἀρετές, ὅταν δέν ἔχη μέσα της τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταβάλλεται σέ πολύτεκνη ὅταν ἐνοικήση σέ αὐτήν τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί αὐτό γίνεται, ἐπειδή ὅλες οἱ ἀρετές στήν αὐθεντική τους μορφή εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν κανείς ἀποφασίση νά βάλη ἀρχή μετανοίας στήν ζωή του καί ἀγωνίζεται νά ζῆ μέσα στήν Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τότε μπαίνει στήν προοπτική τῆς καθάρσεως τῆς καρδιᾶς του ἀπό τά πάθη. Καί ὅταν αὐτό πραγματοποιηθῆ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό του ἀγώνα, τότε τό Ἅγιον Πνεῦμα κατασκηνώνει μέσα στήν καρδιά, ἡ ὁποία ἀπό ἄτεκνη μεταβάλλεται σέ πολύτεκνη μητέρα τῶν ἀρετῶν, καί αὐτό τῆς προξενεῖ εὐφροσύνη καί εὐθυμία.

Ὅλοι μποροῦμε νά μεταβάλουμε τήν ἔρημο σέ πολύτεκνη. Ἀρκεῖ νά ὑπάρχη ἀγωνιστική διάθεση καί κατ’ ἐπίγνωση ζῆλος.