Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Ἀλητεία καί ἀσέβεια

Ἕνας ἀξιοσέβαστος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σέ Συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας, στήν ὁποία γινόταν συζήτηση γιά τά Κατηχητικά Σχολεῖα ὅπου πρέπει νά διαπαιδαγωγοῦμε τά παιδιά κατά Χριστόν καί μέ ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἀνέφερε ἕναν πολύ ἐνδιαφέροντα λόγο τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα, πού τούς ἔλεγε στό Φροντιστήριο Κατηχητῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης: «Καλύτερα τά παιδιά νά γίνουν ἀλῆτες παρά ἀσεβεῖς».

Προσπαθώντας νά ἐξηγήσω αὐτόν τόν πράγματι προκλητικό λόγο, μποροῦσα νά πῶ ὅτι μέ τήν λέξη ἀλήτης ἐννοεῖται ἐκεῖνος πού περιφέρεται ἀπό τόπο σέ τόπο, πού δέν ἔχει κατοικία καί δουλειά, κυρίως ὅμως ἐκεῖνος πού ἔχει μιά ἀγενῆ καί προκλητική συμπεριφορά, καί, κατά τήν ἐκκλησιαστική γλώσσα, αὐτός πού ζῆ ἔξω ἀπό τά ἐκκλησιαστικά περιβάλλοντα καί συμπεριφέρεται ἀπρεπῶς. Ἐπίσης, ἀσεβής χαρακτηρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού ἀσεβεῖ πρός τά θεῖα καί γενικότερα αὐτός πού ζῆ μέσα στήν Ἐκκλησία καί συμπεριφέρεται ἀνάρμοστα, μπορεῖ νά εἶναι Κληρικός καί μοναχός καί νά ὑβρίζη μέ τήν συμπεριφορά του τόν Θεό.

Ὁ ἀλήτης μπορεῖ νά μή γνώρισε κάτι ἀπό τόν Θεό, μπορεῖ νά μή τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ζήση ἀπό τά μικρά του χρόνια στήν Ἐκκλησία, νά μή βίωσε τήν ἀγάπη, ἀντίθετα μάλιστα μπορεῖ ἀπό τά μικρά του χρόνια νά ἔζησε σέ ἀθεϊστικά καί ἀντιεκκλησιαστικά περιβάλλοντα καί αὐτό ἀλλοίωσε τόν χαρακτῆρα του καί τήν συμπεριφορά του. Ὅμως, εἶναι δυνατόν κάποτε νά βρῆ ἕναν εἰλικρινῆ ἄνθρωπο τῆς Ἐκκλησίας, πού νά τοῦ δείξη τό ἀληθινό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι δυνατόν νά ἀγγίξη ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν καρδιά του καί νά ἀλλάξη ἐντελῶς διαγωγή, νά στραφῆ ὁλοκληρωτικά στόν Θεό καί νά ζήση συγκλονιστικές ἀλλαγές στήν ζωή του. Ἔχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα πού ληστές, πόρνες, ἀναρχικοί, ἐγκληματίες μεταστράφησαν ὁλοκληρωτικά καί ἔγιναν ἄριστοι Χριστιανοί μέ ἁγιότητα βίου. Σέ αὐτή τήν περίπτωση ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. κα΄, 32).

Ὁ ἀσεβής, ὅμως, πού ζῆ ἀπό τά μικρά του χρόνια στήν Ἐκκλησία, πού ἔχει πωρωθῆ ἡ καρδιά του καί δέν καταλαβαίνει τίποτε ἀπό τόν εὐλογημένο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, πού κοινωνεῖ τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ χωρίς καμμιά συνείδηση, ἀναξίως, πού ἐμπαίζει ὅλα τά ἅγια τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν δέχεται τόν ἁγιοπνευματικό θεσμό της, πού διαστρέφει τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού λοιδορεῖ τούς Ἐπισκόπους καί ὅλο τόν Συνοδικό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός πράγματι εἶναι ἡ μεγάλη πληγή τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, ὅπως διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία, πολλοί αἱρετικοί, πλάνοι, ἀντίχριστοι, πλανεμένοι, σχισματικοί προῆλθαν μέσα ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καί διατύπωσαν τίς πιό ἀπίθανες διδασκαλίες. Ἀκόμη καί διάφορα ἀντικανονική ἔργα τά ἐπενδύουν μέ λόγους ἁγιογραφικούς, πατερικούς καί ἐκκλησιαστικούς. Διαστρέφουν τά πάντα προκειμένου νά δικαιολογήσουν τά πάθη τους καί στήν πραγματικότητα ἐκφράζουν μιά «θεολογία τῶν παθῶν» τους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος σέ τέτοιες περιπτώσεις συνιστᾶ στούς Χριστιανούς τῶν Φιλίππων: «Βλέπετε τούς κύνας, βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας, βλέπετε τήν κατατομήν» (Φιλ. γ΄, 2), δηλαδή νά φυλάγεσθε ἀπό τά σκυλιά, ἀπό αὐτούς πού ἐργάζονται κακῶς, ἀπό αὐτούς πού μέ τήν περιτομή κατακόβουν τήν σάρκα τους. Ἀπεκάλεσε, δηλαδή, συγκεκριμένους ἀνθρώπους, πού ζοῦσαν μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, σκυλιά. Εἶναι πράγματι φοβερός αὐτός ὁ χαρακτηρισμός. Ἄν τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦσαν στήν σημερινή ἐποχή θά ὑπέβαλαν μήνυση στόν Ἀπόστολο Παῦλο γιά «προσβολή προσωπικότητος». Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί στούς Χριστιανούς τῆς Κορίνθου γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. καί οὐ θαυμαστόν· αὐτός γάρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄ Κορ. ια΄, 13-14). Δηλαδή, ἀνθρώπους πού ἔδειχναν ἀνάρμοστη συμπεριφορά, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τούς ἀποκαλεῖ ψευδαποστόλους, δολίους καί διαβόλους.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο εἶναι καλύτερα νά εἶναι κανείς ἀλήτης, πού ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νά μετανοήση, παρά νά εἶναι ἀσεβής, ἔστω καί ἄν εἶναι Κληρικός πού ἔχει ὑποστῆ πώρωση! Τό φοβερότερο ὅμως εἶναι νά διακρίνεται κάποιος «ἐκκλησιαστικός» ἀπό γνωρίσματα καί ἀσέβειας καί ἀλητείας. Ἀλλά θά δώσουν φρικτό λόγο στόν Θεό ὅσοι κατηχητές καί Κληρικοί χρησιμοποίησαν τήν διακονία τοῦ κατηχητοῦ και τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός καί δημιούργησαν τέτοιους ἀνθρώπους μέσα στήν Ἐκκλησία!