Skip to main content

Στὸ Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Ἀναστασίου Κουδουμιανοῦ: Ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί χαρίσματα

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα, στήν Ἱερά Μονή Κουδουμᾶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Κρήτης, κατά τήν θεία Λειτουργία καί τό Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Ἀναστασίου Κουδουμιανοῦ (Λεονταρίδη), 12-1-2014.
*

Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ, Σεβασμιώτατε,
Τώρα ἐγώ πραγματικά εἶμαι πιεζόμενος. Πιέζομαι καί ἀπό τήν ἀγάπη σας τήν πολλή, τήν μεγάλη, τήν ὁποία δοκίμασα αὐτές τίς ἡμέρες, χθές καί σήμερα, καί πού συλλειτουργήσαμε καί εἶχα τήν χαρά πρώτη φορά νά συλλειτουργήσουμε καί εὐχαριστῶ πάρα πολύ γιά τήν ἀγάπη τήν ὁποία δείξατε σέ μένα. Βεβαίως πιέζομαι καί ἀπό τόν χρόνο, ὄντως πιέζομαι ἀπό τόν χρόνο, διότι βλέπω μπροστά μου ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι παραμένουν τόσες ὧρες ὄρθιοι πρός τιμή, καί μνήμη θά ἔλεγα, τοῦ σεβαστοῦ μας π. Ἀναστασίου Ἱερομονάχου, τοῦ ὁποίου τό ἱερό μνημόσυνο ἐπιτελοῦμε σήμερα.

Μνημόσυνο γέροντος Ἀναστασίου ΚουδουμιανοῦΣεβασμιώτατε, σᾶς εὐχαριστῶ θερμότατα γιά τήν εὐλογία τήν ὁποία μοῦ δώσατε καί τήν ἄλλη φορά πού ἦρθα στήν Ἱερά αὐτήν Μονή, γιά νά δῶ ἀπό κοντά τόν π. Ἀναστάσιο καί νά συζητήσω διάφορα θέματα πνευματικῆς ζωῆς, καί μέ ὠφέλησε πάρα πολύ, ἀλλά καί τώρα, διότι μοῦ δώσατε τήν εὐλογία νά ἔρθω ἀπό χθές στήν Ἱερά αὐτήν Μονή καί νά ἔχω καί ἐπικοινωνία καί μέ τούς πατέρες, ἐπαναλαμβάνω, καί σήμερα νά συλλειτουργήσουμε κάτω ἀπό τά ὄμματα τοῦ π. Ἀναστασίου, πού τώρα βρίσκεται στήν οὐράνια ἄκτιστη θεία Λειτουργία.

Προσυπογράφω ἀπόλυτα ὅσα ἀκούσαμε ἀπό τόν ἅγιο Καθηγούμενο, πού μέ τόση θεολογική κατάρτιση καί ἐνάργεια, θά ἔλεγα, μέ τόση ἀγάπη καί συγκίνηση, μᾶς παρουσίασε ἐν ὀλίγοις τήν προσωπικότητα τοῦ π. Ἀναστασίου. Ἀλλά, βεβαίως, χάρηκα πάρα πολύ, Σεβασμιώτατε, γιά τά λόγια τά ὁποῖα εἴπατε, τά ὁποῖα ἦταν λόγια προερχόμενα ἐκ καρδίας ἑνός Ἐπισκόπου πού ἀγαπᾶ τήν Ἐκκλησία καί, βεβαίως, ἀγαποῦσε καί τόν π. Ἀναστάσιο, ὅπως ἀκριβῶς φάνηκε καί ἀπό ἐκεῖνα πού εἴπατε.

 

Οἱ τρεῖς ἄξονες τῆς πνευματικῆς ζωῆς: Ὁ Ἐπίσκοπος, τό ἱερό Θυσιαστήριο καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί σέ αὐτό συνίσταται τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα.


Δέν θέλω νά καταχρασθῶ τῆς καλωσύνης σας. Ἐκεῖνο (τό πρῶτο) τό ὁποῖο θέλω νά πῶ εἶναι ὅτι ὁ Γέρων Ἀναστάσιος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Στήν ἐποχή μας εἶναι δύσκολο πράγμα νά συναντήση κανείς τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, δηλαδή τό φρόνημά του νά εἶναι φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, νά συνδεθῆ ἀπόλυτα μέ τήν Ἐκκλησία καί νά ἐκφράζη τό πνεῦμα καί τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί αὐτό δέν εἶναι ἐντελῶς ἀφηρημένο. Δηλαδή, θά μποροῦσε κανείς νά πῆ ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί νά τό συνδέση μέ μιά ἰδεολογία, μέ μερικές ὑποκριτικές ἐξωτερικές ἐνέργειες ἤ ἴσως καί μέ μερικά λόγια, γιά νά ἐκφράση κανείς τό φρόνημα. Ὄχι. Τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα εἶναι νά ζῆ κανείς μέσα στήν Ἐκκλησία καί νά συνδέεται μέ τούς τρεῖς ἄξονες τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Ὁ μακαριστός Γέροντας Ἀναστάσιος μέ φόντο τά βουνά τῶν Ἀστερουσίων.Διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ ἱεροῦ Νικολάου Καβάσιλα, τό ὁποῖο ἐπιγράφεται Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τά σχετικά μέ αὐτό. Ἔχει ἕνα κεφάλαιο στό ὁποῖο παρουσιάζεται πῶς καθιερώνεται ὁ Ἱερός Ναός, πῶς γίνονται δηλαδή τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ὅπως ξέρετε πάρα πολύ καλά, τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γίνονται μέ τήν καθιέρωση τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου. Ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού τελεῖ τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τοῦ Θυσιαστηρίου; Ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου, τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Καί πῶς καθιερώνεται τό ἱερό Θυσιαστήριο; Ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τίθεται τό Ἅγιο Μύρον. Ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι τό μόνον ἀπό τά κτιστά ἀντικείμενα, ἐκτός ἀπό τόν ἄνθρωπο, τό ὁποῖο χρίεται μέ τό Ἅγιο Μύρον, τό ὁποῖο παραλαμβάνουμε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Καί τί ἄλλο γίνεται κατά τήν καθιέρωση τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου; Τίθενται τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων Μαρτύρων, ὁπότε οἱ τρεῖς ἄξονες τῆς πνευματικῆς ζωῆς: Ὁ Ἐπίσκοπος, τό ἱερό Θυσιαστήριο καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί σέ αὐτό συνίσταται τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα.

Ὅταν θέλη ὁ ἄνθρωπος νά πῆ ὅτι διαθέτει ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πρέπει ἀπόλυτα νά συνδεθῆ μέ τούς τρεῖς αὐτούς ἄξονες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Δέν νοεῖται Θεία Εὐχαριστία ἐκτός τοῦ Ἐπισκόπου καί χωρίς βέβαια τόν σεβασμό στήν Ἐκκλησία καί τούς ἁγίους Μάρτυρες. Δέν νοεῖται ἀκόμη νά ὑπάρχουν ἅγιοι χωρίς νά σέβωνται τόν Ἐπίσκοπο καί νά συνδέωνται μέ τό ἱερό Θυσιαστήριο καί τήν θεία Εὐχαριστία. Ὅπως καί ὁ Ἐπίσκοπος συνδέεται μέ τό Θυσιαστήριο σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, πορεύεται μέ τήν ζωή ὅλων τῶν ἁγίων. Ὁπότε, ἐάν ὑπάρχη κάποιος πού λέγει: «Ἐγώ καθημερινῶς κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀλλά δέν ἀναγνωρίζω τόν Ἐπίσκοπο οὔτε ἀναγνωρίζω τούς ἁγίους», δέν διαθέτει ἐκκλησιαστικό φρόνημα.

Ὅταν ὑπάρχη κάποιος ἄλλος ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἐγώ πηγαίνω σέ ὅλα τά προσκυνήματα καί τιμῶ ὅλους τούς ἁγίους καί διαβάζω ὅλα τά βιβλία, ἀλλά δέν μοῦ ἀρέσει νά συμμετέχω στήν θεία Λειτουργία, μοῦ ἀρέσει καλύτερα νά πηγαίνω στόν ἑσπερινό ἤ σέ κάποια ἀκολουθία, οὔτε κοινωνῶ καί φυσικά οὔτε ἀναγνωρίζω καί σέβομαι τόν Ἐπίσκοπο» καί αὐτός δέν διαθέτει ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Ὅπως, ἐπίσης, καί οἱ Ἐπίσκοποι, ἐμεῖς πού ποιμαίνουμε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐάν νομίσουμε ὅτι τήν ποιμαντική τήν κάνουμε ἐκτός τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκτός τῶν ἁγίων, χωρίς νά τούς πιστεύουμε καί νά τούς ἀναγνωρίζουμε, καί ἐμεῖς δέν διαθέτουμε ἐκκλησιαστικό φρόνημα.

Ὁ Γέρων Ἀναστάσιος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος πραγματικά σεβόταν τόν εὐλογημένο θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τό ἄκουσα καί ἀπό τίς ὁμιλίες καί ἀπό τόν ἴδιο Σεβασμιώταταο Μητροπολίτη καί Ποιμενάρχη τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως. Καί τόν Ἐπίσκοπο σεβόταν καί ἐν ὀνόματι τοῦ Ἐπισκόπου τελοῦσε τήν θεία Εὐχαριστία καί ἦταν ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀγαποῦσε τούς ἁγίους καί τούς μελετοῦσε, ἀλλά, βεβαίως, ζοῦσε ταπεινά μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἦταν ἕνας ἀπό τούς μυστικούς ἐνδοκρινεῖς ἀδένες τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά ἐξωτερικά, τά ὁποῖα βεβαίως εἶναι εὐλογημένα καί ἔχουν καθιερωθῆ ἀπό τούς Πατέρες, ἀλλά ὑπάρχουν καί οἱ μυστικές ἐνέργειες, ὅπως συμβαίνει, γιά παράδειγμα, στό σῶμα, ἀφοῦ δέν μποροῦμε εὔκολα νά καταλάβουμε καί νά παρακολουθοῦμε κάθε φορά τήν εἰσπνοή καί τήν ἐκπνοή καί τήν κίνηση τῆς καρδιᾶς, ὅμως αὐτές οἱ μυστικές λειτουργίες εἶναι ἐκεῖνες πού ζωογονοῦν καί τό σῶμα τῶν ἀνθρώπινων ὀργανισμῶν, ἀλλά καί τήν ἐκκλησιαστική μας ζωή.

Τό δεύτερο πού θά μποροῦσα νά πῶ γιά τόν Γέροντα Ἀναστάσιο, μοῦ ἔδωσε ἀφορμή τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖο ἀκούσαμε σήμερα, πού ἦταν νομίζω πάρα πολύ ἐπίκαιρο, ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γνωρίζουμε ὅτι ἡ πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή θεωρεῖται καί λέγεται ὡς ἡ κατ’ ἐξοχήν ἐκκλησιολογική ἐπιστολή, γιατί παρουσιάζεται τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὁ μεγάλος αὐτός πλοῦτος τόν ὁποῖο μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τό εὐλογημένο τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Παράλληλα ὅμως σήμερα, ὅπως τό εἴδαμε, μᾶς ὁμίλησε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τά πνεύματα τῆς πονηρίας, γιά τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους καί τόν πόλεμο πού κάνουμε ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τοῦ πονηροῦ.

 

Παραμένουμε στήν Ἐκκλησία γιά νά σωθοῦμε ἐμεῖς καί ὄχι νά εἴμαστε οἱ σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας, παραμένουμε ταπεινά μέλη τῆςἘκκλησίας. Καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία ἁγιάζεται ἀπό τήν κεφαλή της, ἀπό τόν Χριστό, καί δέν ἁγιάζεται ἀπό μᾶς.

 

Ἄκουσα μέ πολύ μεγάλη χαρά προηγουμένως τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη σας, ὁ ὁποῖος θυμήθηκε τόν σεβαστό δάσκαλό μας π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος ἔλεγε πάρα πολύ σημαντικά πράγματα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο πού ἔχουμε στόν κόσμο, ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί κοινωνία θεώσεως. Ἔλεγε ὅτι ἡ θετική ὄψη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Χριστολογία. Δηλαδή, ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί ξέρουμε τί εἶναι ὁ Χριστός, ξέρουμε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ κεφαλή καί ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία γιά νά ἁγιαζόμαστε ἐμεῖς καί ὄχι νά ἁγιάζουμε ἐμεῖς τήν Ἐκκλησία. Παραμένουμε στήν Ἐκκλησία γιά νά σωθοῦμε ἐμεῖς καί ὄχι νά εἴμαστε οἱ σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας, παραμένουμε ταπεινά μέλη τῆςἘκκλησίας, Αὐτός εἶναι ἡ δόξα, Αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή. Καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία ἁγιάζεται ἀπό τήν κεφαλή της, ἀπό τόν Χριστό, καί δέν ἁγιάζεται ἀπό μᾶς. Ἐμεῖς ἁγιαζόμαστε μένοντας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπό τήν κεφαλή πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἄρα, λοιπόν, ἀγαπᾶμε πάρα πολύ τόν Χριστό καί ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ἐκεῖνοι πολύ περισσότερο ἀγαποῦν καί αἰσθάνονται αὐτόν τόν ἔρωτα καί τήν ἀγάπη γιά τόν Χριστό. Ὅπως ἔλεγα χθές, κατά τόν ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη, τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «ὁ Θεός ἔρως ἐστίν καί ἐραστόν καί ὡς ἔρως κινεῖται πρός τόν ἄνθρωπο καί ὡς ἐραστόν ἑλκύει πρός ἑαυτόν τά τοῦ ἔρωτος δεκτικά».

Ἀλλά ἡ ἀρνητική ὄψη θά λέγαμε τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ δαιμονολογία. Ἡ θετική εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἀρνητική εἶναι ἡ πολεμική ἐναντίον τῶν δαιμόνων. Καί κατά ἕναν παράδοξο λόγο, ὅσο κανείς βιώνει τήν ἀρνητική, θά λέγαμε, ὄψη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ὅσο πολεμᾶ τόν διάβολο καί τίς μεθοδεῖες του πού εἶναι ἐξ εὐωνύμων, ἐκ δεξιῶν καί ἐξ ἀριστερῶν, πολλοί καί ποικίλοι πειρασμοί, τόσο περισσότερο αἰσθάνεται τήν ἀγάπη καί τήν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Γέροντας Ἀναστάσιος εἶχε καί τά δύο αὐτά γνωρίσματα. Καί σέ αὐτό συνίσταται ὁ μεγάλος βαθμός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος πού διέθετε. Ἤξερε νά πολεμᾶ ὡς γενναῖος μαχητής ἐναντίον τῶν δαιμόνων καί ταὐτόχρονα ζοῦσε τό μεγάλο ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί εἶχε τό καθολικό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, τό καθολικό φρόνημα καί τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ἁπλῶς ἐξωτερικά γνωρίσματα, ἀλλά βάθος, συνέπεια. Καί τό ὅτι τόν ἑαυτό του τόν ἔκρυπτε, δέν ἤθελε νά τόν φανερώση, ἀλλά ὁ Θεός τόν φανέρωσε, δείχνει αὐτό τό ἦθος.

Γιατί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν πάρα πολλά χαρίσματα, τά ὁποῖα ὅλα λειτουργοῦν πρός δόξα Θεοῦ, καί πρέπει νά λειτουργοῦν πρός δόξα Θεοῦ. Γνωρίζετε πολύ καλά ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων ὅτι στήν πρώτη Ἐκκλησία ὑπῆρχαν πολλά χαρίσματα. «οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α΄ Κορ. ιβ΄, 28). Ἦταν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Προφῆτες. Οἱ Προφῆτες ἦταν αὐτοί πού εἶχαν δῆ τόν Χριστό ἀναστάντα, ὅπως καί οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν δῆ τόν Χριστό ἀναστάντα, ἀλλά οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν ἱερωσύνη γιά νά τελοῦν τά Μυστήρια, ἐνῶ οἱ Προφῆτες δέν εἶχαν ἱερωσύνη. Καί ὅταν ἐξέλιπαν ἀπό τόν 1ο αἰώνα οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν χειροτονήσει Ἐπισκόπους, ὅπως ἐδῶ στήν Κρήτη τόν Ἀπόστολο Τίτο, τότε ἠγέρθη μιά συζήτηση, ἀμέσως ἀπό τόν 1ο αἰώνα. Τώρα ποιοί θά εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων; Θά εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι πού τούς χειροτόνησαν ἤ θά εἶναι οἱ Προφῆτες πού εἶδαν τόν ἀναστάντα Χριστό; Καί τότε οἱ Πατέρες οἱ Ἀποστολικοί εἶπαν ὅτι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων θά εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, ἐνῶ οἱ Προφῆτες εἶναι Προφῆτες, δέν ἔχουν ἱερωσύνη, δέν ἔχουν τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Προφῆτες βλέπουν τόν Χριστό, ἔχουν κοινωνία μέ τόν Χριστό, εἶδαν τόν ἀναστάντα Χριστό, ἄρα διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων θά εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι πού ἔλαβαν τήν Ἀρχιερωσύνη. Καί ἔχουμε τόν ἅγιο Εἰρηναῖο, Ἐπίσκοπο Λυῶνος, πού καθόρισε ἀπόλυτα τά πράγματα καί συνέταξε σειρά διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων, γιατί ἐκεῖ συγκροτεῖται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Καί γιά νά θυμηθῶ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἦρθε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί συγκρότησε τήν Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί κατῆλθε στούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Κι ἔτσι συγκροτήθηκε ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ. Καί στήν συνέχεια, ὅταν οἱ Ἀπόστολοι χειροτόνησαν τούς Ἐπισκόπους, μετέδωσαν αὐτήν τήν ἀρχιερατική χάρη καί εὐλογία σέ αὐτούς καί ἐκεῖνοι στούς διαδόχους τους. Καί λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅτι ἡ μεγάλη λαμπάδα ἄναψε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί μετά αὐτή ἡ λαμπάδα μεταφέρεται ἀπό γενιά σέ γενιά διά τῶν Ἐπισκόπων, ὅταν χειροτονῆται ἕνας Ἐπίσκοπος καί ἔρχεται σέ μιά τοπική Ἐκκλησία, μεταφέρεται ἡ ἀναμμένη λαμπάδα τῆς Πεντηκοστῆς μέ τά χαρίσματα τῆς Ἱερωσύνης.

 

Καί αὐτό εἶναι τό χάρισμα τῆς μακαρίας τελευτῆς. Τό χάρισμα τό νά κοιμηθῆ κανείς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Νά γεννηθῆ στήν Ἐκκλησία, νά ζῆ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί νά κοιμηθῆ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

 

Καί ὁ Γέρων Ἀναστάσιος ἦταν ἕνας προφήτης, ἱερεύς προφήτης, ἀλλά τελοῦσε τήν θεία Εὐχαριστία στό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἔτσι ὑπάρχει ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία καί συγκροτοῦνται τά χαρίσματα.

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω περισσότερο καί νά τελειώσω ὡς τρίτο μέ αὐτό πού εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, γιατί καί αὐτό δείχνει τό ἦθος τό ἐκκλησιαστικό καί τό φρόνημα τό ὁποῖο εἶχε ὁ εὐλογημένος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ Γέρων Ἀναστάσιος.

Τό μεγαλύτερο χάρισμα πού μπορεῖ νά ἔχη κανείς μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι, βεβαίως, τό χάρισμα τῆς θεολογίας ὡς ἐμπειρία καί ὡς γνώση. Ὑπάρχουν καί ἄλλα χαρίσματα πού δέν συγκρούονται μεταξύ τους καί ὅλα συγκροτοῦν τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ νά ἔχη κανείς πολλά χαρίσματα καί στήν συνέχεια νά τά χάση. Καί τά πνευματικά λάθη πληρώνονται πάρα πολύ ἀκριβά, ὅταν κανείς στέκεται μέ πολλή ἀδιαφορία, ἀμέλεια, ἀκηδία καί ὑπερηφάνεια ἐπάνω στά χαρίσματα. Ἀλλά θά ἤθελα νά πῶ, μπορεῖ κανείς νά ἔχη τό χάρισμα τῆς προσευχῆς, μπορεῖ νά ἔχη τό χάρισμα τῆς ἀγάπης γιά τόν Θεό, ἀλλά μπορεῖ νά ἀφήση τόν ἑαυτό του ἐλεύθερο ἤ ἀπό τήν ὑπερηφάνεια ἤ ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί νά χάση οὐσιαστικά μέ τήν κενοδοξία τήν εὐλογία αὐτή.

Ὅμως, ὑπάρχει ἕνα χάρισμα πού καταξιώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει ἀπό αὐτήν τήν Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁρατή ὄψη τῆς Ἐκκλησίας νά ὁδηγηθῆ στήν ἀόρατη ὄψη τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτό εἶναι τό χάρισμα τῆς μακαρίας τελευτῆς. Τό χάρισμα τό νά κοιμηθῆ κανείς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Νά γεννηθῆ στήν Ἐκκλησία, νά ζῆ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί νά κοιμηθῆ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὅταν θά ἔρθη, δηλαδή ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία ἡ ψυχή του θά φύγη ἀπό τό σῶμα, νά εἶναι ἕνα ταπεινό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου, μέ τήν εὐλογία ὅλων τῶν παρισταμένων. Βλέπετε τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας, αὐτό ἀκριβῶς δείχνει. Ἡ Παναγία κοιμήθηκε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, βρισκόταν στό μέσον, συνῆλθαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἔλαβε τήν εὐλογία ἀπό τόν Χριστό. Τῆς ἐμφανίσθηκε ὁ ἄγγελος καί τῆς εἶπε ὅτι θά φύγη σέ τρεῖς ἡμέρες. Καί ἦρθε ὁ Χριστός καί παρέλαβε τήν ψυχή της καί ἐκοιμήθη ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἐπισκόπων πού ἦταν παρόντες.

Ἔτσι ἀξιώθηκε καί ὁ Γέρων Ἀναστάσιος νά ζῆ ταπεινά μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπως πολύ ὡραῖα τό εἶπε ὁ ἅγιος Καθηγούμενος, καί θέλω νά τόν συγχαρῶ γιά τήν ὁμιλία πού ἔκανε καί γιά τήν ὅλη βιοτή του σέ αὐτόν τόν χῶρο, ἀλλά ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό νά λάβη καί τήν εὐχή τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπως τό εἶπε πάρα πολύ ὡραῖα ὁ Σεβασμιώτατος, σάν νά τόν περίμενε, καί πῆγε, ἔλαβε τήν εὐχή του, τήν εὐλογία του καί ἔτσι ἔφυγε γιά τό οὐράνιο ταξίδι, ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς εὐχές τῶν πνευματικῶν πατέρων, μέ τίς προσευχές τῶν ἀγαπητῶν του παιδιῶν. Ἐγώ τοὐλάχιστον θυμᾶμαι τόν Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔβλεπε ὅτι ἑτοιμάζεται γιά τό οὐράνιο ταξίδι, ἔστειλε ἐπιστολή στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τοῦ εἶπε ὅτι ἑτοιμάζεται γιά τό οὐράνιο ταξίδι καί ζήτησε τίς εὐχές του.

Αὐτό εἶναι τό ἐκκλησιαστικό ἦθος, αὐτό εἶναι τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, παρά τόν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων, τό νά μήν ὑπερβαίνη κανένας τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς.

Σεβασμιώτατε, δέν θέλω περισσότερο νά σᾶς κουράσω. Σᾶς εὐχαριστῶ μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου καί γιά τήν ἄδεια πού μοῦ δώσατε καί τήν εὐλογία νά ἔρθω ἐδῶ, ἀλλά καί γι' αὐτά πού κάνατε σήμερα καί γι' αὐτά πού εἴπατε σήμερα. Αὐτά σᾶς τιμοῦν καί εἶναι ἕνα λαμπρό στολίδι. Ὁ Γέρων Ἀναστάσιος πού μέ τήν εὐχή σας ἔφυγε, πρεσβεύει στόν Θεό γιά σᾶς καί εἶναι ἕνα στολίδι γιά τήν Ἱερά Μητρόπολή σας, γιατί, ὅπως ξέρετε, τά στολίδια δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ μήτρα τήν ὁποία φορᾶμε καί τά λεγόμενα χρυσᾶ, πού δέν εἶναι χρυσᾶ, τά στολίδια εἶναι οἱ ἅγιοι πού ὑπάρχουν στήν Μητρόπολή μας, οἱ ἅγιοι, τό πνεῦμα τό ὁποῖο καλλιεργοῦμε.

Εὔχομαι νά ἔχετε, καί θά ἔχετε, τίς προσευχές καί τίς εὐχές τοῦ Γέροντος Ἀναστασίου, πού σᾶς ἀγαποῦσε, ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Καθηγούμενος, σᾶς σεβόταν καί ἐσεῖς τόν ἀγαπούσατε καί ἤσασταν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος τόν προπέμψατε πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τήν εὐχή του νά ἔχουμε.

  • Προβολές: 3680